– «Είμαι βέβαιος ότι το πρώτο μου Μουντιάλ το είδα σε έγχρωμη τηλεόραση. Με χρώμα εννοώ. Στο μυαλό μου έτσι έχει καταγραφεί: Γερμανία-Ολλανδία, Ιούλιος 1974, ο πατέρας μου μας πήγε, μαζί με τον αδερφό μου, σε μια καφετέρια να δούμε τον τελικό. Αλλά δεν υπήρχαν έγχρωμες τηλεοράσεις το 1974 στη Λούτσα, σωστά; Ισως να μην υπήρχαν καν τηλεοράσεις… Μάλλον η μνήμη μου τα έχει μπλέξει λίγο με ό,τι είδα τα επόμενα χρόνια. Εξι χρονών ήμουν άλλωστε. Αλλά είναι το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι. Εσύ;», με ρωτάει ο σύζυγος.
– «Εγώ θυμάμαι ως πρώτο μου το Μουντιάλ του ’94», απαντάω.
– «Τι; Τόσο αργά; Σκέψου ότι τότε ήμουν απεσταλμένος στην Αμερική, από το κανάλι και την εφημερίδα»…

Ρομπέρτο, μην το βάζεις κάτω. Συνέχισε να προχωράς…

Χάσμα ποδοσφαιρικών γενεών; Μπα, δεν έχουμε δα και πολύ μεγάλη διαφορά (ούτε μικρή…). Όμως, αυτό είναι όντως το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι. Η εφηβεία μου σημαδεύτηκε από τον χαμένο τελικό της Ιταλίας και την εικόνα του Ρομπέρτο Μπάτζο να στέκεται στην άσπρη βούλα με τα χέρια στη μέση και το κεφάλι κατεβασμένο. Τα υπόλοιπα είναι η ιστορία ενός πέναλτι-τίτλου, χαμένου κάπου στα περιστέρια του LA, και η διαφήμιση να μην το βάζουμε κάτω. Keep walking…

Δεν το βάλαμε, προχωρήσαμε και φτάσαμε αισίως να παρακολουθούμε το πρόσφατο Μουντιάλ παρέα με τα παιδιά μας – αν και χωρίς την Ιταλία. Βασικά με το (πιο) μεγάλο, που κλείνει τα 6 τον χειμώνα και ο οποίος από τότε που μπήκε το 2018 έπαθε τέτοιο κόλλημα με την μπάλα, που ακόμη και εμείς, ποδοσφαιρόφιλοι γονείς αμφότεροι, ανησυχήσαμε… Από κοντά και η κατά 2 χρόνια μικρότερη αδελφή του, μάλλον επειδή (για λίγο) ακόμη θέλει να κάνει ό,τι εκείνος, ακριβώς για να μην είναι «μικρότερη». Βοήθησαν και οι φιλικές προς τα παιδιά ώρες μεταδόσεων, το σπίτι μας έγινε οικογενειακή κερκίδα του Λουζνίκι.

Οι οθόνες είναι σήμερα πιο έγχρωμες κι από την πραγματικότητα, όπου κι αν πας θα έχεις τουλάχιστον μία μαζί σου (αυτή του κινητού), οι αγώνες σε βρίσκουν παντού και κάπως έτσι περάσαμε έναν ολόκληρο μήνα με το μυαλό, τα μάτια και τα αυτιά στη Ρωσία. Ο «μεγάλος», ειδικά, πρέπει να είδε όλα τα ματς. Αν δεν ήταν εκείνος, ούτε Παναμάς-Τυνησία ούτε Ιαπωνία-Σουηδία, ούτε κάποιο από τα «μη εμπορικά» ματς θα έβλεπα. Αλλά δίπλα του είδα κι εγώ Μουντιάλ, με δικές του «αναλύσεις», τη δική του ματιά. Δίπλα του πανηγύρισα γκολ της Ιαπωνίας ντάλα μεσημέρι, μόνο και μόνο γιατί το ευχαριστιόταν εκείνος – μαζί κι εγώ: «ΕΒΑΛΕ ΓΚΟΛ Η ΙΑΠΩΝΙΑΑΑΑ!!!».

«Μαμά η Αργεντινή θα χάσει από την Κροατία»

Ιταλίας απούσης υποστηρίζαμε οικογενειακώς την Αργεντινή, ο «μεγάλος» ξεκάθαρα λόγω Μέσι. Προσδοκούσαμε πολλά, αλλά ο πιτσιρίκος, από το πρώτο παιχνίδι κιόλας (ισοπαλία με Ισλανδία) είδε ότι η ομάδα δεν τραβάει. «Μαμά η Αργεντινή θα χάσει από την Κροατία», είπε, χωρίς να τον ρωτήσω και με απόλυτη σιγουριά, μία ώρα πριν από τη σέντρα. Μα αγάπη μου, εμείς είμαστε με την Αργεντινή. «Το ξέρω, κι εγώ το ίδιο, αλλά θα χάσει». Και έχασε. Εύκολα.

Επόμενο ματς της ομάδας του Μέσι; «Καλό ταξίδι, Αργεντινή! Η Νιγηρία τρέχει πολύ. Ο τερματοφύλακας είναι μόνο 19 χρονών, ο μεγαλύτερος είναι 30. Εχουν τον μικρότερο μέσο όρο (σ.σ: πότε έμαθε αυτός τον -μέσο- όρο;). Είναι μικροί και τρέχουν πολύ. Θα νικήσουν». Μάλιστα. Καθώς αναπαρήγαγε προφανώς όσα άκουσε σε κάποια από τις τηλεοπτικές αναλύσεις, λίγο ήθελε να δικαιωθεί και για τους Αφρικανούς, και έμεινα να αναρωτιέμαι πότε μπήκε μέσα του ο Γκάρι Λίνεκερ…

Από την αρχή είχε μια εμμονή ότι η Κροατία θα το «σηκώσει», αν και κρατούσε μικρή επιφύλαξη για τη δύναμη της Γαλλίας – πέτυχε πάντως τον τελικό… Τα κριτήριά του για τους Κροάτες, δύο και δικά του: α) οι «ωραίες φανέλες» (τις τίμησε στη συνέχεια και η Πρόεδρος της χώρας…) και β) ο Μόντριτς. «Παιχταράς, μαμά! Παίζει στη Ρεάλ Μα(ν)δρίτης!».

Μόνος του μπήκε στη διαδικασία των προβλέψεων. Και εμείς, σιγά μην το(ν) αφήναμε έτσι. Ειδικά όταν είδαμε ότι «έπιανε» ένα-ένα και τα 8 ματς στη φάση των 16, θυμηθήκαμε το χταπόδι-μάντη του Μουντιάλ της Αφρικής και παραλίγο να τον κάνουμε και Social Media trend, καθώς φίλοι και γνωστοί έστελναν στο inbox: «Τι λέει για σήμερα το παιδί;». Ναι, σιγά μην έχει και το κληρονομικό χάρισμα…

Οχι; Οταν όλοι «έβλεπαν» “It’s coming home”, εκείνος επέμενε: «Θα αποκλειστεί η Αγγλία». Ακόμη και στον μικρό τελικό είχε άποψη: «Ο Λουκάκου είναι σκυλί, τρέχει πολύ. Δεν θα τον σταματήσουν οι Αγγλοι». Με τον πατέρα του κοιταζόμασταν εμβρόντητοι. Οχι για τις «προφητείες», αλλά για τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε. Γιατί εμείς δεν μιλάμε έτσι, τουλάχιστον μπροστά στα παιδιά, ΟΚ;

«Φοβερή κίνηση ο Γκριεζμάν, σουτάρει και γκολ!»

Αλλά δεν έβλεπε μόνο. Ακουγε. Τους σπίκερ. Τους σχολιαστές. Ακόμη και τις εκπομπές στα διάφορα κανάλια μετά τους αγώνες, τις ήξερε με τον τίτλο τους. Σφουγγάρι.

Εκείνος ρούφαγε κάθε τι νέο, εμείς κάθε κοινή μας στιγμή. Εκείνος προσπαθούσε να μιμηθεί τις κινήσεις των παικτών, εμείς χειροκροτούσαμε: βάζει τα μαξιλάρια του καναπέ στο πάτωμα και δοκιμάζει «ανάποδο ψαλίδι όπως Ρονάλντο», πέφτει να αποκρούσει και φωνάζει «Κουρτουά μπλοκάρει τέλεια!», ντριμπλάρει τον κανέναν και ως ποδοσφαιριστής – σχολιαστής αυτοαποθεώνεται: «Φοβερή κίνηση ο Γκριεζμάν, σουτάρει και γκολ!». Απόλαυση…

Είχαμε τους ήρωές μας, αλλά δεν τρελαθήκαμε κιόλας. «Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Μέσι και Ρονάλντο;», τον ρωτάω μετά τους αποκλεισμούς των σούπερσταρ. Κουνάει λίγο τους ώμους και… «Δεν έπαιξαν καλά και αποκλείστηκαν. Τι να κάνουμε;». Κυνικός; Ρεαλιστής; Μάλλον αγνός. Καθαρός.

Ακόμη… Χωρίς οπαδικά αισθήματα, χωρίς απωθημένα, το χαίρεται στο έπακρο, εκφράζεται με την πιο απλή λογική και αυτό είναι από μόνο του αφοπλιστικά αληθινό. Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια, δεν λένε; Εμείς πάντως μάθαμε πολλά και θυμηθήκαμε ότι η πραγματική χαρά του παιχνιδιού είναι το ίδιο το παιχνίδι.

‘Ηταν το πρώτο του Μουντιάλ. Πιθανόν να μην το θυμάται όταν μεγαλώσει. Όπως ίσως δεν θα θυμάται το πρώτο του μακροβούτι, τον πρώτο τραυματισμό, τον πρώτο καβγά στο σχολείο, το πρώτο φιλί… Αλλά θα το/τα θυμόμαστε εμείς. Τον τελευταίο μήνα ειδικά, μέρα προς μέρα. Γιατί αυτό ήταν όντως το καλύτερο Μουντιάλ έως τώρα. Το πρώτο δικό μας Μουντιάλ. Εως τα επόμενα…

Σπασίμπα, Ρωσία 2018!

The post Το Πρώτο μας Μουντιάλ… appeared first on POPAGANDA.

Ηγήθηκε της πραγματικά μεγάλης Εθνικής Αργεντινής, αυτής του μπάσκετ. Έσπασε, το 2002 στην Ιντιανάπολις, το άβατο της Ντριμ Τιμ. Το ξανάεκανε δύο χρόνια μετά στους Ολυμπιακούς της Αθήνας (αυτήν την φορά δεν υπήρχε Πιτσίλκας κι ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου), επιβεβαιώνοντας ότι ο δρόμος ήταν διάπλατα ανοιχτός και για το δικό μας έπος στη Σαϊτάμα το 2006. Έγινε σημαία των Spurs, συμπληρώνοντας 16 σεζόν στα σπιρούνια – στην Αμερική δε φόρεσε άλλη φανέλα κι αυτό είναι το πιο μεγάλο παράσημο στην Λίγκα που (σχεδόν) όλοι είναι αναλώσιμοι. Κατέφθασε στο ΝΒΑ με μοδάτο ιταλικό κοντό (ηττημένος στην Μπολόνια από τον Παναθηναϊκό), έστρωσε καρεδάκι, φεύγει περήφανος καραφλός – στο μεταξύ πήρε 4 πρωταθλήματα, έπαιξε σε 2 all star games, αναδείχθηκε σε καλύτερο 6ο παίκτη το 2008 και δύο φορές ήταν μέλος της τρίτης καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος. Έμαθε στους Αμερικάνους το eurostep πολύ πριν γίνει το πυρηνικό όπλο του φτεροπόδαρου Γιάννη Αντετοκούνμπο. Κάρφωνε στα μούτρα των αθλητικών σέντερ στο ξεκίνημα, στα χρόνια της ωριμότητας πάσαρε σαν να παίζει μονό στην γενέτειρα Μπαϊα Μπλάνκα, στο φινάλε λίγα χέρια ήταν πιο σίγουρα από τα δικά του την ώρα του clutch. Δεν έλειψε, παρολ’ αυτά, σχεδόν ποτέ από την «αλμπισελέστε» – κάθε καλοκαίρι ετοιμαζόταν για νέες περιπέτειες μαζί με τον Σκόλα, τον Πριχιόνι, τον Νοτσιόνι και τα υπόλοιπα μέλη της πιο πορωτικής ομάδας μετά το μιλένιουμ. Ίσως γιατί κι εκείνος ήταν ο πιο πορωτικός παίκτης της τελευταίας εικοσαετίας.

Το σημαντικότερο; Δε φοβήθηκε ποτέ.

«Ποιο είναι το πράγμα που πάντα θα θυμάστε από τον Μανού Τζινόμπιλι;», ρώτησαν τους αναλυτές στο blogtable του nba.com. Κι ο Ντέιβιντ Όλντριτζ είπε αυτό ακριβώς που κάποια στιγμή έχουμε σκεφτεί όλοι, αυτό που τελικά χαρακτηρίζει την υστεροφημία του μεγάλου Μανού.

«Έπαιζε χωρίς απολύτως κανένα φόβο – τον φόβο της ήττας, του αντιπάλου, οποιασδήποτε συνέπειας, του Γκρεγκ Πόποβιτς ακόμα. Όταν ο Τζινόμπιλι βρισκόταν στον παρκέ δεν είναι ότι έκανε τον νταή ή ότι δε σεβόταν τους ανταγωνιστές του. Το έκανε. Αλλά μπορούσε να δοκιμάσει οτιδήποτε. Οποιαδήποτε στιγμή του περνούσε από το μυαλό».

The post Θα μας λείψεις Άφοβε Μανού… appeared first on POPAGANDA.

Η αλλαγή κρίθηκε επιτυχημένη. Το νέο σύστημα των 16 ομάδων έβγαλε ένα υπερπρωτάθλημα (ότι πιο κοντινό στο NBA έχει γίνει ποτέ στην Ευρώπη) που δεν αποδείχθηκε πλαδαρό κι αντίθετα παραμένει επί 30 αγωνιστικές συναρπαστικό με ελάχιστα αδιάφορα παιχνίδια όπως ήταν ο αρχικός φόβος. Το επόμενο στοίχημα, στο ξεκίνημα της τρίτης σεζόν της νέας εποχής της Ευρωλίγκας, είναι να γίνουν και λιγότερο δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της πρώτης ταχύτητας (ΤΣΣΚΑ, Φενέρ και η πρωταθλήτρια Ρεάλ) με τους υπόλοιπους 8-9 που θα σφαχτούν για την πρόκριση στα πλέι οφ και το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα και τη θέση που περισσεύει στο F4. Εκεί ανήκουν και οι δύο δικές μας ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, που σκοπεύουν φέτος να έχει ξανά ελληνικά συνθήματα το F4 που θα γίνει στην Βιτόρια της Χώρας των Βάσκων (17-19/5).

Ο Παναθηναϊκός διψάει για επιστροφή μετά το 2012 και ο Ολυμπιακός θέλει να εγκαινιάσει την εποχή Μπλατ με ταυτόχρονη ανάνεωση φιλοσοφίας και παραμονή στην ελίτ. Το αν θα τα καταφέρουν δεν είναι η μόνη μας απορία – στο ξεκίνημα της σεζόν όλες οι ομάδες καλούνται να βρουν τις απαντήσεις που θα τις κάνουν ευτυχισμένες την άνοιξη…

(Photo: Sebastian Widmann/EB via Getty Images)

«Μην υπερτιμάτε την καρδιά του πρωταθλητή». Ισχύει για τη φετινή Ρεάλ;

Παρά την τρέχουσα πιπίλα της «αθλητικότητας», η Ρεάλ Μαδρίτης την περασμένη άνοιξη έβαλε στο παρκέ άπειρα καντάρια μπασκετοσύνης, εμπειρίας και φονικού ενστίκτου, συνδύασε το καθαρό μυαλό του Πάμπλο Λάσο με το άστρο του Λούκα Ντόντσιτς και κατέκτησε πανάξια το κύπελλο. Φέτος, που κανείς δεν έχει ενισχυθεί τόσο ώστε να απειλείται το status quo, ποντάρει δικαίως ότι η full on επιστροφή του Σέρχιο Γιούλ μπορεί να κρατήσει το βραβείο του MVP στη Μαδρίτη κι ελπίζει ότι φτάνει να διατηρήσει φρέσκους τους Ρούντι, Κάρολ, Αγιόν και Ρέγες για να την τρέμουν άπαντες την άνοιξη. Όμως, ΟΚ είναι ανόητο να συζητάμε για αντικατάσταση του Ντόντσιτς αλλά, δεν μοιάζει κάπως μπλαζέ η καλοκαιρινή συμπεριφορά της «βασίλισσας»; Ενισχύθηκε μόνο με Πρέπελιτς και Ντεκ, κράτησε με μια σχετική αμφιθυμία -αν καταλάβαμε καλά- τον Άντονι Ράντολφ και μοιάζει να μη νοιάστηκε και τόσο για την ελαφριά τεχνητή υποστήριξη που χρειάζεται η «καρδιά του πρωταθλητή» για να λειτουργήσει κανονικά.

Πόσο μελιτζανί θα γίνει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αν του υπενθυμίσει κανείς ότι 5 χρόνια στη Φενέρ έχει πάρει την κούπα μόνο 1 φορά εντός έδρας;

Η απάντηση είναι τόσο, όμως υποθέτω ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα εκείνος ο δημοσιογράφος με το υπερηρωικό θάρρος για να κάνει τέτοιο ερώτημα. 1 στα 5 πάντως είναι μάλλον φτωχή συγκομίδη για τον Βασιλιά Μίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πάντα σε συνάρτηση του εντυπωσιακού μπάτζετ που κάθε χρόνο ξοδεύεται για το ρόστερ του και των πελώριων στανταρ που ο ίδιος έχει θέσει. Θα ναι τεράστια έκπληξη να μην πάει η Φενέρ στη Βιτόρια: ο Τζόφρι Λοβέρν είναι μέσα στο top-3 των μεταγραφών του καλοκαιριού, όλα συνηγορούν στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του Κώστα Σλούκα, οι Μέλι-Ντάτομε-Κάλινιτς-Βέσελι είναι ατσάλινη ραχοκοκαλιά. Βέβαια, επειδή στο μπάσκετ αποφασίζουν  οι κόντοι και το «Ένις στη θέση του Γουαναμέικερ» είναι σαν φιλέτο κοτόπουλο που το ζητάς medium rare, ίσως είναι ο Μάρκο Γκούντουριτς που καλείται να κάνει φετος το ξεπέταγμα και να γίνει «παίκτης Ζοτς» (καλύπτοντας και το κενό του Νάναλι).

Σάρας, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα;

Ο Γιασικεβίτσιους θα μπορούσε να φύγει το καλοκαίρι καβάλα πάνω σε άλογο Βαλτικής με κόκκινο χαλί υποδοχής στρωμένο σε Τελ Αβίβ ή Βαρκελώνη. Παρολ’ αυτά προτίμησε να μην εξαργυρώσει στις δάφνες του υπέροχου συνόλου που παρουσίασε πέρυσι (ή έκρινε ότι του χρόνου θα πάει για τζακ ποτ αφού τόσο η Αθήνα όσο και η Μόσχα ίσως έχουν βάλει αγγελία) και θα αντιμετωπίσει την πρόκληση να αναμετρηθεί με την ίδια του τη δουλειά. Οι γνώστες μιλάνε για άριστη προετοιμασία στο recruiting, η μαγιά και ο τρόπος είναι εκεί, αν και φέτος όλοι θα είναι υποψιασμένοι απέναντι στη Ζαλγκίρις και οι πιθανότητες να ηγηθούν οι Γουόλτερς-Βέστερμαν όσο αρμονικά έδεσαν και κατεύθυναν μέχρι πριν λίγους μήνες οι Πάνγκος-Μίσιτς μοιάζουν λογικά λιγοστές.

Το έχουν πάρει απόφαση στη Μόσχα ότι ούτε φέτος ο πρωταθλητής θα βγει από σειρά πλέι οφ;

Ο κόουτς Ιτούδης, που παρουσιάζει εδώ και τέσσερα χρόνια το καλύτερο πρόγραμμα στην Ευρωλίγκα, θα δείξει και φέτος μια ομάδα που είναι το πιο safe bet για πρωτιά στην κανονική περίοδο με τις χειρουργικής ακρίβειας προσθήκες του σκληρού Ντάνιελ Χάκετ και του stretch-4 Άλεκ Πίτερς. Η ΤΣΣΚΑ θα είναι και πάλι το σύνολο εκείνο που μπορεί να παίξει -σχεδόν στο απόλυτο μιας σεζόν 30 αγώνων- το high octane μπάσκετ με το οποίο κερδίζονται πια οι αγώνες και στο ευρωπαϊκό έδαφος. Θα είναι και πάλι η ομάδα που μοιάζει σχεδόν αδύνατο να αποκλειστεί σε σειρά best of 5 από οποιονδήποτε άλλον πλην Ζοτς. Μόνο που όσες φορές και να διατυπώσει την ένστασή του για το σύστημα ο έλληνας κόουτς, το F4 θα εξακολουθήσει να βγάζει πρωταθλητή (αλλιώς η αρκούδα δε θα είχε μόνο μια κούπα στα 10s). Και, φυσικά, η ΤΣΣΚΑ θα εξακολουθήσει να είναι ένας οργανισμός αρκετά κρυόπλαστος για να παίζει μονά παιχνίδια χωρίς αύριο. Στο χειρότερο σενάριο της σεζόν, ο κόουτς στη συνέντευξη Τύπου ενος χαμένου (ημι)τελικού κάνει πάλι τα ίδια παράπονα…

Μπορεί να βγάλει ο Ντέιβιντ Μπλατ την μπάλα από τα χέρια του Βασίλη Σπανούλη; Πρέπει να το κάνει;

«Επειδή υπάρχει αυταπόδεικτο ταλέντο, τους δίνεις περισσότερες αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι. Έχουν τέτοιο authority που μαθαίνουν και οι συμπαίκτες τους και τους ψάχνουν. Η λεπτή γραμμή στην ελευθερία που θα τους δώσεις είναι η εξής: θα κάνει καλύτερους ή χειρότερους τους υπόλοιπους;», έναν χρόνο πριν στην Popaganda, ο Γιώργος Μπαρτζώκας εξηγούσε πώς διαχειρίζεσαι μια πατάτα από την οποία έχει κι ο ίδιος καεί στο παρελθόν: τη διαχείριση παικτών (και προσωπικοτήτων) όπως ο Βασίλης Σπανούλης. Στο 1/3 της σεζόν πέρυσι, ο Ολυμπιακός με ομαδική υπέρβαση αντιμετώπισε την απουσία του Kill Bill κι έβαλε τα θεμέλια μιας εξαιρετικής regular season. Μόλις, ο αρχηγός γύρισε και, σταδιακά, κούραση και τραυματισμοί γονάτισαν τους υπόλοιπους, ο Ολυμπιακός έγινε μια ομάδα φριχτά προβλέψιμη που περίμενε σχεδόν τα πάντα από το hero ball του αρχηγού της. Το ίδιο και στους τελικούς της Α1. Το ίδιο και στους αμέσως προηγούμενους. Αυτό σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα χωρίς τον Σπανουλή; Αστείο και μόνο να το σκέφτεται κανείς. Άρα; Αυτό το «άρα« καλείται να απαντήσει ο σταρ κόουτς Ντέιβιντ Μπλατ πέραν από την Princeton offence και λοιπές καινοτομίες που ήδη εφαρμόζει στον Πειραιά. Να βρει δηλαδή τη χρυσή τομή που θα προστατεύει τον Σπανούλη (και τον Πρίντεζη σε δεύτερο ρόλο), χωρίς να ευνουχίζει τους υπόλοιπους. Ίσως να μην το καταφέρει, σίγουρα θα αργήσει. Αν το κάνει όμως, μη φανεί καθόλου περίεργο ο νέος, αθλητικός Ολυμπιακός των Τίμα-Τουπάν-Λίντει-Γκος να είναι το «μαύρο άλογο» των πλέι οφ…

Ποιος θα βάλει τα σουτ φέτος στον Παναθηναϊκό;

Όχι ο Νικ Καλάθης, ο καλύτερος παίκτης της περσινής Ευρωλίγκας πιθανότατα δε θα επαναλάβει τα 7 τρίποντα που έγραψε πριν λίγες μέρες στη Γεωργία με την Εθνική – οι αντίπαλοι θα του δίνουν το σουτ προσπαθώντας να ανακόψουν τον μαγικό τρόπο με τον οποίο αναμειγνύει τους συμπαίκτες του στην επίθεση του Παναθηναίκού. Όχι ο Ιωάννης Παπαπέτρου που παρότι πήρε τη μεγάλη απόφαση να αλλάξει στρατόπεδο, φόρεσε τη φανέλα του μπαμπά του και ήδη από τα φιλικά παίζει με αναγεννημένη αυτοπεποίθηση, δε θα γίνει ούτε φέτος ο σουτέρ «λεφτά στην τράπεζα». Οχι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, τελεία. Όχι ο Τζέιμς Γκιστ που τα τελευταία δύο χρόνια σκοράρει 1 τρίποντο ανά 3 αγώνες. Όχι ο Νίκος Παππάς με το 32% καριέρας πίσω από τα 6.75. Ναι, ο Ματ Λοτζέσκι που μοιάζει να έχει καταπιεί το ζεριατρίκ, αλλά τις τελευταίες τρεις σεζόν χάνει 1 στα 3 ματς λόγω τραυματισμού. Ναι, ο Ντισόν Τόμας με το περσινό 42%, αλλά θα κάνει κάνει όλα τα υπόλοιπα που έκανε ο Κρις Σίνγκλετον; Έτσι όπως είναι σχηματισμένο το ρόστερ του Παναθηναϊκουύ, αν δεν μπουν τα σουτ θα δούμε «τα Κολοκοτρωνέικα του Μάικ Τζέιμς» σε διασκευή Κιθ Λάνγκφορντ. Ή ο Τσάβι Πασκουάλ θα παραβεί λίγο τις αρχές του, έχοντας τόσο στιβαρό αμυντικό οπλοστάσιο και θα αφήσει «τα παιδιά να τρέξουν»…

Πόσες εποχές υπάρχουν στο κεφάλι του Αλεξέι Σβεντ;

Είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της διοργάνωσης και, μαζί με τον Νικ Καλάθη, εκείνος που έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας του. Ο Αλεξέι Σβεντ πέρυσι σε κάθε ματς έβαζε σχεδόν 22 πόντους, μοίραζε πάνω από 5 ασίστ, σούταρε πάνω από 17 φορές (σχεδόν 10 για τρίποντο) και κέρδιζε 6 φάουλ σε κάτι παραπάνω από 32 λεπτά. Μαζί του ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ένας κόουτς με πάντα εξαιρετικές επιθετικές ιδέες κι εμμονή στο καλό spacing, πρέπει να είναι και λίγο μετεωρολόγος. Πότε στο μυαλό αυτής της ιδιοφυϊας έχει καλοκαίρι-άνοιξη ώστε να βάζει και τους συμπαίκτες στο κόλπο ενώ ο ίδιος είναι ασταμάτητος; Και πότε βαρυχειμωνιά κακού shot selection που καθηλώνει την πεντάδα; Στην πρώτη τους χρονιά, έκανε φθινόπωρο. Φέτος, μια σειρά από USA στοιχήματα (Μποστ, Πράδερ, Κρόκερ), η εγγύηση των Γκιλ-Τζένκινς-Μάρκοβιτς, το σοκ από την υπόθεση Χάνεϊκατ και η επιλογή να πάνε εντελώς small μέσα στη ρακέτα κάνει την πρόγνωση εξαιρετικά δύσκολη, μα κι ενδιαφέρουσα.

Γίνεται να διοργανώνεις το F4 στην έδρα σου και να μην έχεις στο ρόστερ ούτε έναν γηγενή παίκτη;

Αν είσαι ο σενιόρ Κερεχέτα με το φοβερό μάτι και διαθέτεις τέτοια τεχνογνωσία στην ανάπτυξη των ταλέντων, όλα γίνονται. Ειδικά, αν παίζεις μπροστά σε ένα τόσο αφοσιωμένο κοινό που με την πρόκληση της διεξαγωγής του F4 στην Φερνάντο Μπουέσα Αρένα εξαφάνισε περισσότερα από 10.000 διαρκείας. Η Μπασκόνια, όπως πάντα, θα είναι fun to watch συστήνοντας και δύο νέα ονόματα με τους «πλάγιους» Σιλντς και Χίλιαρντ, κατεβάζει ξανά μια φοβερή frontilne με Σενγκέλια-Πουαριέ και Βόιγκτμαν, δε σας μυρίζει όμως από μακριά η παραδοσιακή έλλειψη έξτρα φλόγας που αποτρέπει πάντα τους «Βάσκους» από το να πιουν νερό ενώ βρίσκονται στη βρύση;

Από πότε αποφάσισαν να καταργήσουν στο Τελ Αβίβ την θέση του πλέι μέικερ;

Να πεις ότι δε μεγαλούργησε εκεί ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους; Ότι δεν πέρασε ο Άριελ Μακ Ντόναλντ; Ότι δεν έγινε σημαία ο Ντέρικ Σαρπ; Για να μην πάμε σε προϊστορικά ονόματα όπως Γουίλι Σιμς και Μότι Αροέστι. Η εμμονή της Μακάμπι εδώ και χρόνια να μην στηρίζει την ομάδα της σε κάποιον οργανωτή floor general, αλλά να δίνει τα κλειδιά σε παίκτες τύπου Πιερ Τζάκσον (πέρυσι) και Τζέρεμι Πάργκο (φέτος) που πρώτα κοιτάζουν το σκορ, ορίζει και το ταβάνι της. Πιθανώς καταδικάζοντας καλές κινήσεις που έχουν γίνει φέτος όπως ο ερχομός του Σκότι Ουιλμπέκιν και των NBAers Ταρίκ Μπλακ και Τζόνι Ο’ Μπράιαντ, πιθανότατα εξαντλώντας κάποια στιγμή την υπομονή του Μιζράχι με τον Σπάχια.

Τώρα δηλαδή που τελείωσαν τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, λύθηκαν όλα τα προβλήματα της Μπαρτσελόνα;

Καθαρά αγωνιστικά, ο Ναβάρο ήταν φύρα τα τελευταία χρόνια: πολλά προβλήματα τραυματισμών κι απαίτηση συμμετοχής που έφερνε αστοχία στην επίθεση και τρύπα στην άμυνα για λίγες εκλάμψεις εκτυφλωτικής κλάσης. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η ζημιά επεκτεινόταν και στα αποδυτήρια. Ίσως γι’ αυτό η Μπαρτσελόνα ώθησε εντελώς άκομψα στην απόσυρση έναν ζωντανό θρύλο της ιστορίας της. Τώρα μένει να φανεί αν ο Ναβάρο «ήταν μια κάποια λύσις…» για να δικαιολογηθούν οι τελευταίες 4 σεζόν που κυμάνθηκαν από το «παραλίγο» μέχρι το «βατερλώ». Το ρόστερ και φέτος είναι ακριβό και ταλαντούχο, ο πιστολέρο Κούριτς μπορεί να αποδειχθεί αποκάλυψη στο ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα κι ο Σίνγκλετον είναι αποδεδειγμένα ο πιο καλός glow παίκτης της διοργάνωσης. Με την αμφιβολία αν Πάνγκος κι Ερτέλ μπορούν να συνυπάρξουν με μια μόνο μπάλα διαθέσιμη και την απορία γιατί μετά από 6 χρόνια δεν παίρνουν διαζύγιο από τον Άντε Τόμιτς, ο κλήρος πέφτει στον Σβέτισλαβ Πέσιτς να αποδείξει ότι δεν είναι ξεπερασμένος (ή transit προς τον Σάρας), αλλά ένας από τους τελευταίους σοφούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Είναι «ο Μάικ Τζέιμς στην Αρμάνι Μιλάνο» το πιο match made in heaven της φετινής Ευρωλίγκας;

Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν το ποτήρι Μάικ Τζέιμς γεμάτο, πιστεύουν ότι η κουβέντα σταματά στο ότι είναι ο καλύτερος σε όλη τη λίγκα στο 1 εναντίον 1. Υπάρχουν κι εκείνοι που το βλέπουν άδειο, θεωρούν ότι στο Μιλάνο βρήκε τη Γη της Επαγγελίας του – θα είναι χαρούμενος επειδή βάζει 25 σε έναν οργανισμό συνηθισμένο να χάνει και να αποθεώνει τους ήρωες που «παλεύουν μόνοι τους». Υπάρχουμε κι εμείς που αναρωτιόμαστε τι σκεφτόταν ο υπέροχος Νεμάνια Νέντοβιτς και βιάστηκε να υπογράψει με μια ομάδα που, τουλάχιστον στη αρχή της σεζόν, μοιάζει να βρίσκεται στον προθάλαμο Κλινικής Απεξάρτησης από το ball hogging.

Υπάρχει έστω ένας από σας που βάζει έστω κι ένα ευρώ στην Εφές για το F4;

Λάρκιν και Μπομπουά στα γκαρντ (όπως πρόπερσι στην Μπασκόνια), Άντερσον και Μοερμάν στα φόργουορντ, Ντάνστον στο πέντε κι από πίσω Μίσιτς, Σιμόν, Μότουμ και Πλάις. Τους βλέπεις και λες, οκ δεν πάνε για την κούπα αλλά γιατί όχι F4; Και μετά σκέφτεσαι το γραφείο τελετών που λέγεται Εφές, ότι είναι μια ομάδα που δεν έχει οπαδούς (αφού δεν έχει ποδόσφαιρο), ότι είναι ένας οργανισμός που κατάφερε να δώσει άδοξο τέλος στην καριέρα μέχρι και του Ντούσαν Ίβκοβιτς και βλέπεις από τώρα να συμβαίνει το rebuilding του επόμενου καλοκαιριού.

Είναι το μπάσκετ ένα άθλημα που δέκα παίκτες προσπαθούν να πετύχουν καλάθι και στο τέλος δεν κερδίζουν ποτέ οι Γερμανοί;

Η Άλμπα των late 90s και η Μπάμπεργκ ήταν πάντα συμπαθείς αλλά ποτέ ποτέ δεν εξελίχθηκαν στα powerhouses που πολύ θα ήθελε η Ευρωλίγκα για να συγκινήσει περισσότερο τη γερμανική αγορά. Θα αλλάξει αυτό φετος με τον «Ερυθρό Αστέρα εξωτερικού» που στήνει στο Μόναχο ο Ντέγιαν Ράντονιτς; Μάλλον όχι, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει ένα σύνολο με 5 πλάβι στον κορμό του (Γιόβιτς, Ντέντοβιτς, Ντάνγκουμπιτς,Λούτσιτς, Ραντόσεβιτς), τον πάντα συνεπή Πέτερι Κόπονεν και τον Ντέρικ Ουίλιαμς (νο.2 στο ντραφτ του 2011) που αν είναι καλά ίσως τους αλλάξει ταχύτητα και τους βάλει σε τροχιά πλέι οφ.

Πηγαίνοντας προς Γκραν Κανάρια έχει σημασία ο προορισμός ή το ταξίδι;

Για τους αντιπάλους μάλλον το δεύτερο, αφού είναι η πιο μακρινή από τις 15 διαδρομές που πρέπει να κάνουν τη φετινή χρονιά φτάνοντας στα όρια της Αφρικής. Μην απορήσετε αν πολλοί εμφανιστούν μπόσικοι στο παρκέ. Για την ίδια την ομάδα από τα Κανάρια Νησιά, όλα θα είναι καινούρια. Στο ρόστερ τους, που έχει μέχρι και 40αρη ρούκι (Άλμπερτ Ολιβέρ), εμπειρία Ευρωλίγκας έχουν από μια σεζόν ο (τραυματίας) Μάρκους Έρικσον και ο Ντι Τζέι Στρόμπερι (στον Ολυμπιακό), συν τον εύθραυστο Κιμ Τιλί. Ο νέος κόουτς Σάλβα Μαλδονάδο μάλλον συνεχίζει το run and gun που διδαξε τα 2 προηγούμενα χρόνια ο Αίτο Ρενέσες, άρα ετοιμαστείτε για vintage ισπανικό μπάσκετ περασμένων δεκαετιών με πολλά τρίποντα. Γενικά, θα περάσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα (εκτός αν χάνουν συνέχεια και βυθιστούν και στη λίγκα ACB).

Χωρίς Google πόσους παίκτες της φετινής, φτωχής πια, Νταρουσάφακα θυμάστε από μνήμης;

2 χρόνια πριν, ο Μπλατ δεχόταν έξωση από τον Λεμπρόν και η Dogus πλήρωνε την υπεραξία ανερχόμενων σταρ της Ευρωλίγκας όπως οι Γουαναμέικερ και Κλάιμπερν. Για λίγο. Τώρα, η Dogus τα δίνει κουτσουρεμένα στην Φενέρ και το ρόστερ με το οποίο η Νταρουσάφακα επιστρέφει στη «μεγάλη κατηγορία» (ως κάτοχος του EuroCup) δεν είναι του επιπέδου της. Μένει να δούμε σε ποιον ισχυρό θα τύχει ο μουτζούρης μιας βραδιάς που οι Ρέι ΜακΚάλουμ και Μαρκέλ Μπράουν θα βρεθούν σε συναστρία και θα του κάνουν τη ζημιά.

Γιατί έπρεπε να αργησει τόσο πολύ να μπει στις ζωές μας ο κόουτς Αλεξάντερ Τζίκιτς;

(photo: Pedja Milosavljevic / STARSPORT)

Με τα πάχη του και τα κάλλη του, το στρωμένο μαλλί στο τέλος της φαλάκρας και το χορτάτο μούσι του, ο κόουτς Τζίκιτς κουβαλά το παράσημο να είναι ο δεύτερος Ευρωπαίος που έγινε βοηθός στο NBA (Μινεσότα, 2005-07) κι έχει αξιοσημείωτη θητεία σε ομάδες διαφόρων δημοκρατιών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το μπάτζετ του είναι φτωχό, η έδρα του στην Ποντγκόριτσα σκληρή και η ομάδα που ετοιμάζεται να ρίξει στο παρκέ ενδιαφέρουσα μέσα στην ταπεινότητά της: με τους βετεράνους γυρολόγους Τζάκσον και Όμιτς, τους δύο Κλαρκ (Κότι και Ερλ) για υπερατλαντική συμμαχία και μια σειρά από νέα ΣερβόΜαυροβουνόπουλα να κάνουν πασαρέλα κάθε εβδομάδα διεκδικώντας το επόμενο τους συμβόλαιο σε ψηλότερο ράφι.

The post Μία Ερώτηση για Καθεμία από τις 16 Ομάδες της Φετινής Ευρωλίγκας appeared first on POPAGANDA.

H σεζόν 2018-19 του ΝΒΑ μόλις ξεκίνησε και το team του TheBallHog.Net μας παρουσιάζει και φέτος τα βασικά κεφάλαια του βιβλίου που θα γραφτεί και φέτος στα παρκέ της καλύτερης μπασκετικής Λίγκας του δικού μας πλανήτη (γιατί λίγο πιο μακριά κάτι ετοιμάζεται πάλι…)

Ας τα δούμε πιο αναλυτικά…

I. Η Eπιστροφή (;) των Lakers

φωτό: ESPN

Οι Lakers είναι η ομάδα με πιστούς ακολούθους σε όλον τον κόσμο, αλλά κι ο «αγαπημένος κακός» κάθε οπαδού άλλης ομάδας του NBA. Kαι οι Lakers για μία πενταετία ήταν απόντες. Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε ομάδα, αλλά για εκείνη που έχει οικονομική αποτίμηση στα $ 3,3 δισ., όντας το δεύτερο μπασκετικό (πίσω από τους Knicks) κι ένατο συνολικά ακριβότερο αθλητικό franchise στον κόσμο. Με το μεγαλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο στο NBA, αξίας $4δισ. για 20 χρόνια με την Time Warner, το μεγαλύτερο τοπικό συμβόλαιο κάλυψης των αγώνων, αξίας περίπου $150 εκατ. τον χρόνο. Αγωνιστικά, οι Lakers έχουν φτάσει 31 φορές σε Τελικούς NBA, σε δέκα περισσότερους από τους δεύτερους Celtics, με τρίτους τους Warriors που έχουν δέκα παρουσίες, έχοντας κατακτήσει το Larry O’Brien Trophy 16 φορές, μία λιγότερη από τους πρωτοπόρους στη σχετική λίστα Celtics. Ακόμα εντυπωσιακότερο -τόσο της ιστορίας του franchise, όσο και της τρέχουσας κατάστασής του- το γεγονός πως από την ίδρυσή τους, τη σεζόν 1948-49, ως και τη σεζόν 2012-13, είχαν μείνει μόλις πέντε φορές συνολικά εκτός Playoffs, και μόλις μία φορά για δύο σερί σεζόν. Προφανώς και είναι πρώτοι και σε αυτή τη λίστα, με 60 συνολικές παρουσίες στην post season, με τους Celtics να ακολουθούν με 55, και κατόπιν τους Sixers με 48. Αυτήν την στιγμή, στα ξεκινήματα της σεζόν 2018-19, μετράνε πέντε σερί εκτός Playoffs σεζόν, όσες δηλαδή τα πρώτα 64 χρόνια του οργανισμού. 
Αν στα παραπάνω δε, συμπεριλάβουμε και το λαμπερό και κοσμοπολίτικο της πόλης του Λος Άντζελες (ή ενός μέρους του, εν πάσει περιπτώσει), τότε καταλαβαίνουμε γιατί οι Lakers, συνδυαστικά από άποψη οικονομικής αξίας, αγωνιστικής ιστορίας και τοποθεσίας, είναι το λαμπρότερο αστέρι του NBA. Η σύμπραξη, λοιπόν, με τον κορυφαίο -τουλάχιστον- της τρέχουσας χιλιετίας του NBA, τον Λεμπρόν Τζέιμς, ενός παίκτη που επίσης έχει φανατικούς θαυμαστές, αλλά κι ορκισμένους haters, τους βάζει νομοτελειακά σε κάθε πρωτοσέλιδο ως πρωτεύον θέμα συζήτησης. Από κάθε άποψη, λοιπόν, αυτή η εξέλιξη, αγωνιστικά και οικονομικά, μόνο ως θετική κρίνεται για τους ιθύνοντες του NBA, αλλά και τον κόσμο που το παρακολουθεί.

II. Ένα ακόμα βήμα του Λεμπρόν προς την αθανασία

Και σε περίπτωση που ούτε διαβάσατε την ανωτέρω παράγραφο, αλλά λείπατε και από τον πλανήτη το τελευταίο τρίμηνο, στους Lakers θα αγωνίζεται πλέον ο Λεμπρόν, #1 του draft του 2003, που στα 34 του, στη 16η σεζόν του, έχει συνολικά πάνω από 54.000 αγωνιστικά λεπτά στο κορυφαίο επίπεδο, αποτελεί τον μοναδικό παίχτη στην Ιστορία της Λίγκας με πάνω από 30.000 πόντους, 8.000 ριμπάουντ και 8000 ασίστ, που πέρσι αποφάσισε (στην 15η σεζόν του), να παίξει και στα 82 παιχνίδια της χρονιάς, απλά επειδή δεν το είχε κάνει ως τώρα. Η αναφορά στο draft του 2003 μόνο τυχαία δεν είναι, αφού την στιγμή που ο Τζέιμς συνεχίζει, όχι απλά να αγωνίζεται, αλλά να κυριαρχεί και να παραμένει ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, ενώ από τους υπόλοιπους της τάξης του οι περισσότεροι έχουν ήδη αποσυρθεί (Μπος, Ντιό, Χάινριχ, Ντέιβιντ Γουέστ, ανάμεσα στους πιο καταξιωμένους), o Μίλισιτς είναι κικ μπόξερ εδώ και χρόνια, και οι μόνοι που συνεχίζουν είναι: οι Πατσούλια και Κόρβερ ως ρολίστες και οι Γουέιντ κι Άντονι, έχοντας πέσει όμως πια από το επίπεδο, όχι μόνο του σούπερ σταρ, αλλά κι από εκείνο  του πρωταγωνιστή. Το draft του 2003 είναι τόσο μακρινό, που η επιλογή στο #32 αυτού, ο Λουκ Γουόλτον, μπαίνει στην τρίτη του σεζόν ως προπονητής των Lakers (…και του Λεμπρόν Τζέιμς πια), ενώ στο #34 και στο #58 είχαν επιλεγεί αντίστοιχα οι Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και Ανδρέας Γλυνιαδάκης.
Για πολλά χρόνια η κριτική στον Λεμπρόν ήταν « “X” σερί ΝΒΑ Finals, αλλά από την αδύναμη Ανατολή», σαν να μην ήταν από μόνο του αρκετό σαν επίτευγμα οι οκτώ σερί Τελικοί στην ταχέως μεταβαλλόμενη σύγχρονη έκδοση του NBA, ή σαν να μην ήταν ξεκάθαρο πως πέρα από τις ομάδες των Heat, κανένα χρόνο δεν ήταν μέλος της καλύτερης ομάδας. Κι όμως, παρέμενε σε Τελικούς με παρόντες τους Κάρι, Ντουράντ, Τόμπσον, Γκριν, Λαβ και Ίρβινγκ παρέμενε μακράν το λαμπρότερο αστέρι εντός κι εκτός παρκέ.
Κι ενδεχομένως, πέρα από τα επιχειρηματικά του συμφέροντα και τα τηλεοπτικά σόου που ήδη έχει στήσει, ένας από τους λόγους που μετακινήθηκε στο LA να είναι κι αυτός: να πηδήξει μέσα στον «Λάκκο των Λεόντων» που είναι (και) η φετινή δυτική περιφέρεια για να δώσει εκ νέου απαντήσεις αναφορικά με το greatness του. Σε μια καθόλα αντισυμβατική κίνηση, στην εποχή των “Big-3” και των μονοετών ανανεώσεων από τους κορυφαίους αστέρες της Λίγκας, στους Lakers ο Λεμπρόν υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο και δεν πλαισιώθηκε από κανέναν σούπερ σταρ, αλλά από μία “Meme Team”. Ωστόσο, καμία ομάδα της οποίας ηγήθηκε δεν έχει καταφέρει κάτω από 50 νίκες την τελευταία δεκαετία. Κι αν κάτι ακόμα παραμένει σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, είναι η εκτελεστική του δεινότητα. Ο Λεμπρόν κάθε -μα κάθε- χρόνο της καριέρας του βελτιωνόταν, και πλέον δεν υπάρχει κάτι που να λείπει από το επιθετικό του οπλοστάσιο, όντας μακράν ο πιο clutch παίχτη στην Ιστορία της Λίγκας.
Κι αυτό που μένει πλέον να απαντηθεί είναι αν εκείνος ήταν ο λόγος που η Δύση μάζεψε τόσους All-Stars τόσα χρόνια, μιας και κανένας δεν ήθελε να τον ανταγωνιστεί στην Ανατολή. Αν ξαφνικά η Ανατολή αρχίσει να γίνεται ελκυστικός προορισμός για free agent all-stars, η νίκη του LeBron θα είναι τεράστια, ακόμα και αν δεν συνδυαστεί με κάποιο δαχτυλίδι στους Lakers…

III. H Κυριαρχία των Warriors

φωτό: Ezra Shaw/Getty

…Και θα είναι δύσκολο να συνδυαστεί με δαχτυλίδι, μιας κι ακόμα ζει και βασιλεύει το πολύμορφο τέρας που ακούει στο όνομα Golden State Warriors. Τρεις Τίτλοι σε τέσσερα χρόνια, το κατώφλι, δηλαδή, που ζητούσαν οι αναλυτές ώστε να μπορούμε να μιλάμε για Δυναστεία, αμέτρητες νίκες από την τρίτη κιόλας περίοδο και καίρια επιρροή στο να γίνει το άθλημα σχεδόν αγνώριστο την τελευταία πενταετία. Οι Warriors δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο παρά με τον εαυτό τους, αδιαφορούν για το παραδοσιακό pick and roll που κυριαρχούσε/κυριαρχεί στη Λίγκα κι αποδομούν σεζόν με τη σεζόν την εικόνα του σούπερ σταρ που έχει συνεχώς την μπάλα στα χέρια, καθώς η εικόνα του Στεφ Κάρι να σκρινάρει είναι το ίδιο γνώριμη με τον ίδιο να βομβαρδίζει από τα οκτώ μέτρα. Φυσικά ο Στιβ Κερ και το επιτελείο του επιτυγχάνουν τη διαρκή και παραγωγική θραύση των παραδοσιακών μοτίβων του παιχνιδιού βασισμένοι σε μια, προσεκτικά και σταδιακά, σχεδιασμένη μεν-αδιανόητη δε, συγκέντρωση ταλέντου.
Σαν να μην έφταναν τέσσερις -επιεικώς- top-30 παίκτες, στο φετινό ρόστερ κατέληξε άλλος ένας. Ο συνδυασμός του τραυματισμού του Ντε Μάρκους Κάζενς, αλλά και το σαράκι του που δεν έχει ποτέ παίξει στα Playoffs σε οκτώ χρόνια καριέρας, ήταν το τέλειο πάντρεμα για να αδράξουν οι Warriors την ευκαιρία και τον παίκτη. Η απλή λογική λέει ότι προσθέτοντας τον Κάζενς, οι Warriors προσθέτουν σε μια ήδη ασταμάτητη επίθεση άλλη μια πτυχή, έναν παίκτη που οι μέσοι όροι του θυμίζουν σέντερ της δεκαετίας του ’90, και το τέταρτο Πρωτάθλημα της τελευταίας πενταετίας μοιάζει λίγο-πολύ δεδομένο.
Ωστόσο, πολλές φορές το αποτέλεσμα δεν είναι απλά το άθροισμα των μονάδων, και η έλευση του Κάζενς φέρνει μαζί της και μια μεγάλη -αν και ξεχασμένη- πρόκληση. Οι Warriors χρησιμοποιούσαν τον βασικό σέντερ τους περίπου σαν τη φόρμα γυμναστικής που βγαίνει όταν ο αθλητής ζεσταθεί, τότε επέλεγαν να παίξουν στην ένταση που θέλουν χωρίς το βαρίδι ενός παραδοσιακού ψηλού. Ο Κάζενς, όμως, δεν μπορεί να περιοριστεί στα 20′ ενός Πατσούλια ή τα δεκάλεπτα του ΜακΓκι, αλλά ταυτόχρονα δεν πρόκειται να παίζει με την ένταση και τον ρυθμό που απαιτεί το μπάσκετ των Warriors για περισσότερα. Το να μπορέσουν να του δώσουν τις κατοχές και τον ρόλο που ο ίδιος και το ταλέντο του απαιτεί είναι η νέα πρόκληση για τον ίδιο τον οργανισμό του Golden State, προκειμένου να έχουν ένα στόχο που θα αποτρέψει τη νωθρότητα που νομοτελειακά επέρχεται με την τελειότητα. Τα «να το πάρουμε φέτος για τον Κάζενς» και «να το πάρουμε φέτος για το κοινό μας στο Όκλαντ», καθώς από του χρόνου η ομάδα μετακομίζει στην απέναντι πλευρά της γέφυρας στο Σαν Φρανσίσκο και το νέο τς στάδιο, αποτελούν τους μοχλούς που θα κρατάνε σε εγρήγορση τη μηχανή μπασκετικής τελειότητας των Warriors κατά τη φετινή σεζόν.

IV. Η Άγρια Δύση

Μια μηχανή τελειότητας οι Warriors που, ωστόσο, στην προ-Ντε Μάρκους έκδοσή της έφτασε μόλις ένα ημίχρονο από το να αποκλειστεί από τους Τελικούς από τους Houston Rockets. Τους Rockets, που έχτισαν κατά την περσινή σεζόν τον τέλειο αντί-Warriors μηχανισμό, μια ομάδα στηριγμένη επιθετικά στην μπασκετική ιδιοφυΐα των Χάρντεν και Πολ, κι αμυντικά στους ελβετικούς σουγιάδες Αρίζα και Τάκερ. Mε τον Αρίζα, ωστόσο, να έχει αποχωρήσει για τους Suns και τον Μπα-α-Μουτέ για τους Clippers, σε συνδυασμό με την συνταξιοδότηση του αρχιτέκτονα της αμυντικής λειτουργίας του “switch all”, Τζεφ Μπτζέλικ, δημιουργούνται αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορέσουν και φέτος να κοιτάξουν το ίδιο αποτελεσματικά τους Warriors. H έλευση του Καρμέλο -για τα τελευταία ένσημα της καριέρας του- δημιουργεί έναν τρίτο επιθετικό πόλο στην ομάδα, και περιμένουμε να δούμε την νέα, τροποποιημένη, έκδοσή της.
Το νέο αγωνιστικό τέρας που από πέρσι άρχισε να βρυχάται είναι οι Utah Jazz. Με τον Ντόνοβαν Μίτσελ να βγαίνει από μία εκπληκτική rookie σεζόν, ο Κουίνσι Σνάιντερ έχει στήσει μία εξαιρετική αμυντικά ομάδα, που ποντάρει στη συνέχεια και τη συνοχή του ρόστερ της. Ο “Stifle Tower” Ρούντι Γκομπέρ έχει αναδειχθεί στον κορυφαίο αμυντικό σέντερ της Λίγκας, η ομάδα διαθέτει βάθος, και το μόνο εμπόδιο για την τρίτη θέση της Δύσης που στα χαρτιά φαντάζει δική τους, είναι η υγεία τους, μιας και δεν έχουν αποφύγει τα τελευταία χρόνια σεζόν χωρίς σοβαρό τραυματισμό τουλάχιστον δύο βασικών μελών τους.
Το «μαύρο άλογο» για τα ψηλά της Περιφέρειας είναι οι Denver Nuggets του μαγευτικού Σέρβου Νίκολα Γιόκιτς. Μία ομάδα που επίσης έχει επενδύσει στη συνέχεια του ρόστερ της και στην ωρίμανση του πλούσιου ταλέντου που έχει διαλέξει από τα drafts, πέρα από την διαολεμένη back court των Μάρει και Χάρις, έχει πλέον σαν επιλογή από τον πάγκο τον Αϊζάια Τόμας, που έχοντας πέσει από τα προπέρσινα ψηλά στα περσινά χαμηλά, ελπίζει υπό τις οδηγίες του, παλιού του κόουτς στο Sacramento, Μάικλ Μαλόουν να εκτοξευτεί και πάλι στο top-15 της Λίγκας. Δύσκολο να συμβεί αυτό, θα πούμε εμείς, αλλά πιθανό – μία σεζόν μάλιστα μετά την απώλεια της post season, μόλις στον τελευταίο αγώνα της σεζόν.
Από κοντά στο παραπάνω group ομάδων έχουμε τους Oklahoma City Thunder του Ράσελ Γουέστμπρουκ που μπαίνει στη σεζόν μετά από δύο διαδοχικές σεζόν με μέσους όρους triple double, αλλά και με έναν ακόμα τραυματισμό στο κορμί του. Η ομάδα κατάφερε τόσο να κρατήσει τον Τζορτζ, όσο και να μετατρέψει τον Μέλο στον χρήσιμο Σρέντερ. Στην ίδια βαθμίδα δυναμικότητας αναμένουμε και τους προαναφερθέντες Lakers κι ενδεχομένως και τους Pelicans του φανταστικού Άντονι Ντέιβις, ενός εκ των βασικών υποψηφίων για MVP της σεζόν. Οι Pelicans που βρήκαν ρυθμό και πατήματα μετά τον τραυματισμό του Κάζενς και ποδοπάτησαν τους Blazers στον πρώτο γύρο των Playoffs έχουν πια το βάθος στην front-court, όμως στον άσο και τα φτερά έχουν κενά που ενδέχεται να μην μπορεί να καλύψει από μόνη της η διαστημική παρουσία του Ντέιβις.
Οι Spurs μπαίνουν στην πρώτη τους σεζόν χωρίς κανέναν εκ των Ντάνκαν, Πάρκερ, Μανού, Κουάι Λέοναρντ, χωρίς δηλαδή τις αγωνιστικές κολώνες του Πρωταθλήματος του 2014. Με τους τρεις τελευταίους, μάλιστα, να φεύγουν μονοκονδυλιά σε ένα καλοκαίρι, η συνέχεια της κουλτούρας του οργανισμού εναπόκειται αποκλειστικά στον κορυφαίο προπονητή μπάσκετ της Ιστορίας, τον Γκρεγκ Πόποβιτς. Η έλευση του ΝτεΡόζαν σαν αντάλλαγμα για τον Κουάι, δεν αλλάζει ιδιαίτερα την αγωνιστική φιλοσοφία του οργανισμού, που μαζί με τον Λα Μάρκους Όλντριτζ, θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος της συνέχειας του σερί των 21 συνεχόμενων παρουσιών στην post season. Ο τραυματισμός του βασικού pg της ομάδας Μάρει, που θα χάσει όλη τη σεζόν, κάνει τον συγκεκριμένο στόχο πιο δύσκολο.
Στη μάχη για μια θέση στη post season θα είναι και οι σταθεροί τα τελευταία χρόνια Blazers της εξαιρετικής back court των Λίλαρντ και Μακ Κόλουμ, οι οποίοι, ωστόσο, δείχνουν να μην έχουν πια το απαιτούμενο βάθος στο ρόστερ τους για να μείνουν ανταγωνιστικοί σε μια τόσο απαιτητική Δύση. Οι Clippers θα είναι ενδεχομένως καλύτεροι από όσο οι περισσότεροι αναμένουν. Έχουν μεγάλο βάθος κι από την στιγμή που ο Ντοκ Ρίβερς περιορίστηκε στα προπονητικά του καθήκοντα, η ομάδα είναι εξαιρετικά well coached, με καλές πιανότητες να αποδειχθεί overachieving. Η έλλειψη, πάντως, ενός μεγάλου αστέρα, ίσως να είναι αυτή που θα τους στερήσει στο τέλος την είσοδο στα Playoffs. Μια είσοδο στα Playoffs που δύσκολα θα καταφέρει να επιτύχει το κλυδωνιζόμενο franchise των Timberwolves. Υπό την ακραία προβληματική καθοδήγηση του coach/GM Τομ Τιμποντό (τελευταίου στον διττό αυτό ρόλο που έχει αποτύχει όπου κι αν εφαρμόστηκε), οι Wolves πέρσι κατάφεραν να βρεθούν στην post season μετά από 14 χρόνια. Όμως η ωρολογιακή βόμβα του εξαιρετικού παίχτη, αλλά κακού leader, Τζίμι Μπάτλερ, έσκασε αρχές Σεπτέμβρη κι όλη η γκρίνια και η μιζέρια ακούμπησε κάθε πτυχή του οργανισμού, δίχως επιστροφή. Με τον προπονητή/GM και τον καλύτερο παίκτη της ομάδας να ξέρουν πως του χρόνου δεν θα είναι στους Wolves, δε βλέπουμε πως θα καταφέρουν να ανταγωνιστούν τις εξαιρετικές ομάδες της Περιφέρειας. Γεγονός που είναι κρίμα, μιας και διέθεταν όλο το ταλέντο για να κυριαρχήσουν συνολικά στη Λίγκα. Ενδιαφέρουσα ομάδα με δυνατότητα να κάνει ζημιές είναι και οι Mavericks, που φρόντισαν να έχουν ένα ικανοποιητικό ρόστερ για την τελευταία χρονιά του πιο επιτυχημένου Ευρωπαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, Ντιρκ Νοβίτζκι. Με τη διάδοχη κατάσταση να έχει βρεθεί στο πρόσωπο του πολυτάλαντου Λούκα Ντόντσιτς, οι Mavs θα διεκδικήσουν το καλύτερο, το οποίο, όμως, δύσκολα θα είναι μια θέση στα Playoffs. Τέλος, τους Grizzlies των γερόλυκων Μαρκ Γκασόλ και Μάικ Κόνλεϊ, παρότι ενισχυμένοι δεν τους βλέπουμε να τα καταφέρνουν στη συγκεκριμένη μάχη, μιας και είναι έναν -πολύ πιθανό- τραυματισμό μακριά από το να βρεθούν στη μάχη του πάτου και του tanking (όπως θα δούμε παρακάτω).

V. Η Μάχη στην Κορυφή της Ανατολής

Η αλήθεια είναι βέβαια πως υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού δεν θα έχουμε μόνο στην κορυφή της Δύσης. Η Ανατολή ξεκινάει αβασίλευτη για πρώτη φορά μετά από 15 χρόνια. Η παρουσία της δυναστικής παρουσίας του Λεμπρόν Τζέιμς δε χαρακτηρίζει πλέον την κούρσα της περιφέρειας και για πρώτη φορά μετά από οκτώ διαδοχικά χρόνια, στους τελικούς του NBA η Ανατολή θα εκπροσωπηθεί από νέα ομάδα. Ο θρόνος της Ανατολής είναι ελεύθερος, κι εκκολαπτόμενοι διεκδικητές θα ορμήξουν καταπάνω του, καθώς και οι ομάδες τους προς μια θέση στους Τελικούς. Ο Καϊρί Ίρβινγκ, ο Τζόελ Εμπίντ και ο Κουάι Λέοναρντ ξεκινούν με προβάδισμα τη μάχη για τον θρόνο του καλύτερου παίκτη της Ανατολής. 
Ωστόσο, αν όλα πάνε όπως τα έχουμε στο μυαλό μας, και οι Celtics μείνουν υγιείς καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν, η πρώτη θέση -τουλάχιστον- στην Ανατολή είναι theirs to lose. Οι επιστροφές των Καϊρί και Χέιγουορντ στην αγωνιστική δράση τους καθιστούν φαβορί να εκπροσωπήσουν την Ανατολή όταν θα κρίνεται ο τίτλος τον Ιούνιο. Βάλτε μέσα στην όλη εξίσωση  τον σατανά των πάγκων που λέγεται Μπραντ Στίβενς να τους καθοδηγεί και γίνεται εύκολα αντιληπτό πως πρόκειται για μια ομάδα που είναι ένα πραγματικό juggernaut.
Οι Philadelhpia 76ers από την άλλη, απαλλαγμένοι πια από τις κατάρες των τραυματισμών των υψηλών picks τους, φαίνονται έτοιμοι να διεκδικήσουν την παρουσία τους τουλάχιστον μέχρι τα ημιτελικά της Ανατολής. Οι Τζόελ Εμπίντ και Μπεν Σίμονς έχουν ένα χρόνο συνεργασίας στην πλάτη τους, ο Μαρκέλ Φουλτζ έχει να αποδείξει πολλά, ο Τζέι Τζέι Ρέντικ είναι ο βετεράνος που θα ήθελαν να έχουν όλοι και ο Ντάριο Σάριτς έχει πιάσει για τα καλά πλέον τον ρόλο του στην ομάδα. Μιλώντας για ρόλους, οι Sixers είναι από τις ομάδες που οι ρόλοι των παιχτών είναι τόσο ισορροπημένα κατανεμημένοι που αυτό από μόνο του αποτελεί τεράστιο πλεονέκτημα. To “Process”, λοιπόν, δικαιώθηκε όσον αφορά τη μορφή του ρόστερ τους, πρέπει πια να αποδείξουν στο παρκέ πως το μέλλον τους ανήκει, παίρνοντας αποτελέσματα και χτίζοντας χαρακτήρα τόσο από νίκες, όσο -κυρίως- από ήττες. Το ότι πέρασαν, ωστόσο το καλοκαίρι χωρίς General Manager, ως αποτέλεσμα του mini σκανδάλου πως ο -πρώην- GM τους (ή η γυναίκα του) είχε μυστικούς λογαριασμούς στο twitter, από όπου έδινε πληροφορίες για την ομάδα και καταφερόταν εναντίον παικτών, με αποτέλεσμα τα κενά των Μπελινέλι και Ιλιάσοβα να μην έχουν καλυφθεί ικανοποιητικά, κάτι που ίσως τους στοιχίσει.
Οι Raptors κλείνουν την τριάδα της κορυφής, μια τριάδα που -βάσει λογικής- δεν σπάει. Και, διάολε, δε θέλουμε να σπάσει. Φτάνει με τους τραυματισμούς, ας μείνουν όλοι γεροί για να δούμε ομορφιές. Γι’ αυτές ξενυχτάμε, έτσι κι αλλιώς. Τριάδα είπαμε αλλά για δυο ομάδες διαβάσατε, ως τώρα, μιας και οι Raptors ακολουθούν…

VΙ. To One-Year-Rental του Κουάι 

Οι Toronto Raptors αποτελούν μία από τις σταθερές δυνάμεις της regular season τα τελευταία χρόνια. Προσοχή! Της “regular season”, διότι όταν έρχεται η ώρα των Playoffs εμφανίζονται, το λιγότερο, αναιμικοί. Από ποιότητα παικτών; Άλλο τίποτα. Τόσο σε επίπεδο βασικής πεντάδας, όσο και σε επίπεδο πάγκου. Μέσα σε όλα, βάλτε και τον καλύτερο προπονητή της περασμένης χρονιάς. Όταν λοιπόν το set up φαίνεται τέλειο από κάθε άποψη, τι φταίει; Θα το μάθουμε φέτος, με την πορεία της ομάδας.
Οι Raptors δεν διαθέτουν, πλέον, δύο πολύ βασικά κομμάτια τους: Τον Ντεμάρ Ντε Ρόζαν και τον Ντουέιν Κέισι. Τη θέση του Κέισι πήρε ο μέχρι πρότινος βοηθός του, Νικ Νερς, ενώ ο Ντε Ρόζαν μετατράπηκε επί της ουσίας σε Λέοναρντ και Ντάνι Γκριν. Αναμφίβολα, αυτό αποτελεί αναβάθμιση. Όχι μόνο αγωνιστική, αλλά και σε επίπεδο νοοτροπίας. Αμφότεροι εκπαιδευμένη στη «μεγάλη των Spurs σχολή», έχουν τον πρωταθλητισμό να τρέχει στις φλέβες τους, κάτι που -δεδομένα- λείπει από τους Raptors, ενώ μέχρι πριν την περσινή περίεργη χρονιά του, ο Λέοναρντ ήταν ανάμεσα στα επονομαζόμενα “Alpha Dogs” της λίγκας και στο top-5 παικτών της.
Το πρόβλημα στην περίπτωση του “Klaw” είναι το κατά πόσο θέλει να παραμείνει στο Βορρά και μετά το τέλος της φετινής σεζόν, όταν και λήγει (μονομερώς από την πλευρά του) το συμβόλαιό του, μιας και είχε επιτακτικά ζητήσει μεταγραφή για το ζεστό Λος Άντζελες και όχι για το κρύο Τορόντο. Ο ίδιος στην παρουσίασή του, επέμεινε πως πηγαίνει στο Τορόντο με ανοιχτό μυαλό, αφήνοντας περιθώριο για την παραμονή. Θέλοντας να κάνουμε τον Κάλχα, αυτό μας ακούγεται ως «ας δούμε πως θα πάει η χρονιά και βλέπουμε». Ο Λέοναρντ γνωρίζει πολύ καλά πως θα είναι ο ηγέτης των Raptors και πως έχει μια ιστορική ευκαιρία μπροστά του: Να οδηγήσει το Toronto σε Τελικούς για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το “high risk – high reward” στην κατάσταση της ανταλλαγής του περασμένου καλοκαιριού: Το ρίσκο του «ετήσιου ενοικίου» του Leonard με αντάλλαγμα ένα Πρωτάθλημα ή έστω τη διεκδίκησή του, ώστε να πειστεί ο ίδιος να συνεχίσει την καριέρα του εκεί. Είναι σαφές πως οι πλήρεις Celtics έχουν τον πρώτο λόγο για την Ανατολή, αλλά ας μην βιαστεί κάποιος να βγάλει εκτός μάχης τον πεινασμένο ηγέτη του Toronto, ειδικά σε αυτήν την χωρίς-Λεμπρόν-Ανατολή. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός ότι ο Λέοναρντ βρίσκεται πια στην ανατολική περιφέρεια είναι από μόνη της μια ωραία ιστορία. Αν καταφέρει να πάρει τους Raptors από το χεράκι και να παρουσιαστούν ανταγωνιστικοί στην post season, θα πρόκειται για ένα όμορφο παραμύθι. Και αν γίνει κάποια «στραβή» και πάνε στους Τελικούς, πόσο μάλλον αν κατακτήσουν το Πρωτάθλημα, ας είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε το Τορόντο να γίνεται καυτός προορισμός για τους πάντες.

VII. Η Διαστρωμάτωση της Ανατολής

Φωτό: Bill Streicher-USA TODAY Sports

Πίσω ακριβώς από την πρώτη τριάδα των προαναφερθέντων ομάδων βλέπουμε τους Bucks με -επιτέλους- κανονικό προπονητή κι ο εξορθολογισμός της αγωνιστικής στρατηγικής τους αναμένεται να φέρει την έκρηξη που όλοι περιμένουμε την τελευταία διετία, παράλληλα με την πρώτη σοβαρή υποψηφιότητα του Giannis για το MVP. Ο Αντετοκούνμπο κάθε χρόνο κάνει ένα άλμα, τόσο στο skillset, όσο και στους αριθμούς του. Εφόσον το καταφέρει και φέτος, αυτό θα σημαίνει μια σεζόν που θα γραφτεί με χρυσά γράμματα στα βιβλία της Ιστορίας του NBA για τον ίδιο, και, πιθανότατα μια παρουσία των Bucks στους Τελικούς.
Στο ίδιο επίπεδο με τους Bucks, κι ολοκληρώνοντας τα υψηλά κλιμάκια της περιφέρειας, έρχεται το ερωτηματικό της Indiana. Ο Βίκτορ Ολαντίπο έπαιζε σαν σούπερ σταρ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018, πριν επιστρέψει σε ένα borderline all-star level στη συνέχεια. Ακόμη κι έτσι οι Pacers έφτασαν σε οριακό σημείο τους Cavaliers στα Playoffs. Αν ο Ολαντίπο είναι όντως ο παίκτης που είδαμε τους πρώτους μήνες της περασμένης σεζόν, ανήκει κι αυτός στην ελίτ της περιφέρειας, και μαζί του οι Pacers στους διεκδικητές μιας θέσηςς των Τελικών.
Αν πάλι όχι, μαζί με τους Heat, τους Wizards, τους Pistons και τους Hornets αποτελούν το επόμενο tier, αυτό των ομάδων που θα παλέψουν για την είσοδό τους στην post season. Ομάδες που βασίζονται σε σταρ με μεγαλύτερα ψεγάδια, ή έστω χωρίς την αύρα του μεγαλείου που συνοδεύει τους προηγούμενους. Οι Heat στην ουσία οδηγούνται από τον Γκόραν Ντράγκιτς και μια σωρεία σκληροτράχηλων overachievers που πάλι θα παλέψουν για τις 43-44 νίκες. Για τους Wizards, το δίδυμο Γουόλ και Μπιλ, είτε λόγω υγείας, είτε λόγω ποιότητας δεν απέδειξε ποτέ ότι είναι ότι καλύτερο υπάρχει σε backcourt πίσω από τους Splash Brothers, ενώ η υπογραφή του Ντουάιτ Χάουαρντ μάλλον περιπλέκει, παρά διευκολύνει τα πράγματα. Οι Pistons πάνε να επαναλάβουν αυτό που έκαναν οι Pelicans, με δύο όμως σαφώς χειρότερους ψηλούς και θα αναρωτιόμαστε για χρόνια ακόμα τι σκέφτονταν όταν πήραν το συμβόλαιο του Μπλέικ Γκρίφιν, βάζοντας στην ουσία φρένο στη λύση που βρήκαν για να εκμεταλλευτούν τον Αντρέ Ντράμοντ (να του δώσουν δηλαδή περισσότερες μπάλες και την ευκαιρία να δημιουργήσει). Οι Hornets πραγματικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ, αλλά εκτός από έναν συγκινητικό franchise player, τον Κέμπα Γουόκερ, έχουν και μια εξοργιστική συνήθεια να πηγαίνουν καλά όταν φαίνονται χάλια και το αντίστροφο.
Aπό κοντά στους προαναφερθέντες αναμένονται οι έκπτωτοι ιππότες του Cleveland, οι οποίοι παραμένουν ομάδα με εμπειρία, αλλά χωρίς σαφή προσανατολισμό. Αν ο Λαβ θυμηθεί τα νιάτα του στη Minnesota, ο Χιλ τις ημέρες του στους Spurs και οι Τόμπσον, Σμιθ και Κόρβερ παίξουν σαν να έχουν τον Λεμπρόν δίπλα τους ακόμα, τότε ίσως να παρουσιαστούν αρκετά καλύτεροι από τις αναμενόμενες 31 νίκες που οι περισσότεροι προβλέπουν.

VII. Tankapalooza 2019

Κάπως έτσι φτάνουμε σε μία παράλληλη, αλλά διαρκώς ενδιαφέρουσα ετησίως μάχη, αυτή για το καλύτερο πλασάρισμα στο επόμενο draft. Οι κύριες υποψήφιες για αυτά τα πρώτα picks δείχνουν να είναι μία σειρά από ομάδες, για διάφορους αγωνιστικούς ή εξωαγωνιστικούς λόγους. Οι Hawks έχουν αλλάξει σελίδα σε όλα τα επίπεδα: ιδιοκτησία, GM, προπονητή και ρόστερ την τελευταία τετραετία, και δείχνουν να θέλουν να επενδύσουν στους νεαρούς, πλην άγουρους, Τρέι Γιανγκ, Τζον Κόλινς, Τορίν Πρινς. To πρότζεκτ τους έχει ενδιαφέρον, αλλά σίγουρα δεν θα αποφέρει φέτος νίκες.
Από κοντά και οι Kings, οι οποίοι βέβαια δεν έχουν κανενός είδους πρότζεκτ να τρέχει, πηγαίνοντας από το ένα λάθος στο άλλο. Έχουν μια συλλογή ενδιαφέροντων παιχτών, όπως οι Μπάγκλεϊ και Τζιλ, αλλά δύσκολα θα ξεπεράσουν κι αυτοί τις 25 νίκες. Το πρόβλημα; Το pick τους θα πάει στους Sixers αν κληρωθεί στο #1 και στους Celtics σε κάθε άλλη περίπτωση. Μεγάλο πρόβλημα.
Οι Suns άλλαξαν προπονητή, παίρνοντας τον ιδιαίτερα ικανό Κοκόσκοφ (τον Σέρβο προπονητή που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό με τη Σλοβενία), έδιωξαν τον GM τους, πλήρωσαν καλά το αστέρι της ομάδας, Ντέβιν Μπούκερ για να παραμείνει, και διάλεξαν και στο #1 του draft τον Ντιάντρε Έιτον. Παρόλα αυτά, το προβληματικό της σύνθεσης του ρόστερ τους και ιδίως η έλλειψη πόιντ γκαρντ, δύσκολα θα τους δώσει πάνω από 30 νίκες.
Στην παρούσα κατηγορία αναμένουμε και μία σειρά από ομάδες της Ανατολής. Τους Orlando Magic, των οποίων το ρόστερ δεν έχει λογική και συνοχή, παρά τη συνύπαρξη σε αυτό τριών πολύ ενδιαφέροντων παιχτών, όπως ο Γκόρντον, ο Άιζακ και ο Μπάμπα, τους Knicks που έχοντας τραυματία τον Πορζίνγκις, δεν έχουν το παραμικρό λόγο να μην διεκδικήσουν ένα ακόμα καλό pick δίπλα στον φέρελπη Νοξ και να μπουν στην free agency του 2019 με πολύ χώρο στο salary cap για να κυνηγήσουν το φημολογούμενο όνειρο του Κέβιν Ντουράντ, αλλά και οι συμπολίτες τους Nets, που παρά το πολύ καλό μπάσκετ που παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια, το υλικό τους παραμένει ιδιαίτερα μέτριο για να μπορέσουν να κάνουν το απαιτούμενο βήμα παραπάνω. Συνεπώς και γι’ αυτούς το να πλασαριστούν καλά στο επόμενο draft, έχοντας για πρώτη φορά διαθέσιμη επιλογή από το 2013 (!), είναι ενδεχομένως η σωστή τακτική. Επιπλέον, οι Chicago Bulls, παρότι απέκτησαν τον Τζαμπάρι Πάρκερ, υπέγραψαν τον Ζακ ΛαΒιν σε πολυετές συμβόλαιο και απέκτησαν από τον draft τον εντυπωσιακό Γουέντελ Κάρτερ Τζρ., προσθέτοντας ποιότητα δίπλα στον εντυπωσιακό Φινλανδό Λάουρι Μάρκανεν, δε δείχνουν να μπορούν να ξεφύγουν από τη μάχη της λοταρίας. Ωστόσο θα είναι μία από τις πιο fun to watch ομάδες.
Εδώ πρέπει να αναφερθούν και οι Memphis Grizzles. Παρότι το ρόστερ τους δείχνει να είναι αρχικά πιο κοντά στις 40 νίκες πάρα στον πάτο, είναι έναν τραυματισμό μακριά, κάτι ιδιαίτερα σύνηθες για τον οργανισμό και τους παίκτες τους, από το να μην υπάρχει κανένας στόχος να διεκδικήσουν. Αντίθετα, με το pick τους να πηγαίνει στους Celtics αν δεν είναι στα οχτώ πρώτα, έχουν κάθε λόγο να είναι κακοί, ώστε να κρατήσουν αυτό το pick. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούν να κάνουν για να πλαισιώσουν με έναν ικανό νεαρό παίχτη το αστέρι της επόμενης μέρας τους, το #4 του draft του 2018, Τζάρεν Τζάκσον Τζρ.
Nα πούμε τέλος, ότι αρχής γενομένης από φέτος, το ΝΒΑ, προσπαθώντας να αποφύγει μελλοντικές περιπτώσεις 76ers που δοκίμασαν -και ποδοπάτησαν- τα όρια του tanking, αλλάζει το σύστημα της λοταρίας, καθώς οι τρεις χειρότερες ομάδες της λίγκας θα έχουν τις ίδιες πιθανότητες για το #1 pick του draft (κι αυτές μειώνονται στο 14% αντί για το 25% που είχε η χειρότερη ομάδα μέχρι φέτος).

IX. Οι Αγωνιστικές Νόρμες

Τέλος, αγωνιστικά, το NBA δείχνει να έχει βρει καινούρια αγωνιστικά μονοπάτια. Οι επιστήμες και η τεχνολογία, ιδίως μέσω των data analytics και την ανεύρεση κάθε δυνατού πλεονεκτήματος, έχουν συντελέσει στην ενδυνάμωση των παιχτών και στη βελτίωση των αθλητικών και αγωνιστικών χαρακτηριστικών τους σε βαθμό που οι επιθέσεις έχουν εξελιχθεί πολύ ταχύτερα και πολύ περισσότερο συγκριτικά με τα αμυντικά συστήματα και τις αμυντικές λειτουργίες κάθε ομάδας. Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης είναι η Λίγκα να έχει την τελευταία διετία το υψηλότερο offensive rating σαν μέσο όρο των 30 ομάδων στην Ιστορία της (108,6 και 108,8 αντίστοιχα), συνδυασμένο προφανώς με τον υψηλότερο αριθμό τριπόντων ανά αγώνα (μ.ο. 10,5 στα 29) από τις απαρχές της. Οι άμυνες προσπαθούν να καλύψουν τις κύριες επιθετικές νόρμες, το τρίποντο και το ζωγραφιστό, κι αυτό είναι που εκμεταλλεύονται κάποιες ομάδες, προεξάρχοντων των San Antonio Spurs του Γκρεγκ Πόποβιτς, επιλέγοντας παίχτες που ειδικεύονται στο mid-range, το μακρινό δίποντο, το σουτ που το σύγχρονο μπασκετικό σύνταγμα έχει καταδικάσει ως το λιγότερο αποτελεσματικό.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως ένα ακόμα αποτέλεσμα αυτών των διεργασιών, τόσο σε επίπεδο τεχνολογίας κι ανάλυσης, όσο και σε επίπεδο βιολογίας κι εκγύμνασης των παιχτών, ειναι ότι το NBA τρέχει πλέον στο υψηλότερο pace (97,3) από το μακρινό 1990-91, ενώ έχει τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας παιχτών από το 1984-85 (26,4 χρόνια).
Κοινώς, ετοιμαζόμαστε για μία σεζόν όπου καλογυμνασμένοι νεαροί αθλητές, με εξαιρετικά αθλητικά προσόντα (ύψος, αλλά και wing span), αλλά κι αναπτυγμένη τεχνική (ball handling, τρίποντο), θα τρέχουν πάνω κάτω σαν διαόλια, σουτάροντας κι ευστοχώντας από παντού, με τις αντίπαλες άμυνες να πασχίζουν, αλλά να αδυνατούν να τους ανακόψουν, όχι από βαρεμάρα, αλλά από έλλειψη αντίστοιχων τεχνικών. Τα σκορ θα είναι όλο και συχνότερο πιο κοντά στους 130 από ό,τι στους 90 πόντους, ενώ τα έμπειρα και ικανά μάτια θα μπορούν να διακρίνουν τις σκακιστικές κινήσεις εξαιρετικής ακρίβειας και ιδιοφυΐας που η νέα γενιά προπονητών του NBA καταφέρνει να στήνει, για plays τεσσάρων και πέντε δευτερολέπτων. Και τούτο καθώς δίπλα στον κορυφαίο Πόποβιτς, έχουμε πλέον τη χαρά και την τύχη να βλέπουμε προπονητές όπως ο Στίβενς των Celtics, ο Κερ των Warriors, ο Σνάιντερ των Jazz και ο Σπέλστρα των Heat. Το παιχνίδι έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, μα όλες του οι αλλαγές το έχουν κάνει απλά εντυπωσιακότερο και διασκεδαστικότερο.

Καλή NBA 2018-19 season σε όλους/ες!

The post Οι Ανίκητοι Πολεμιστές, ο LAbron και η Ώρα του MVP Giannis: Αυτές είναι οι NBA Ιστορίες για τη Σεζόν 2018-19 appeared first on POPAGANDA.

Ακόμα και στο ρεπό του, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ο Νίκος Ιωαννίδης βλέπει ΠΑΟΚ. Μια συνέντευξη τύπου του μεγαλύτερου είδωλού του, του Μπάνε Πρέλεβιτς (τώρα προέδρου στο μπάσκετ). Δεν καταλαβαίνει το θέμα της, αλλά έχει ήδη προλάβει να δει ένα «πανί» που είναι κρεμασμένο πίσω από τον Μπάνε: «Στο Ωραιόκαστρο στα ίσια ξύλο» – «δεν παίζονται οι άνθρωποι» είναι το σαρκαστικό σχόλιό του γι’ αυτούς που το κρέμασαν. 

Ο Νίκος Ιωαννίδης, «Ισοβίτης» στο λεξικό της εξέδρας του ΠΑΟΚ από τότε που μαζί με τον φίλο του τον Φώτη αποφάσισαν να κρεμάσουν το «πανί» Ισοβίτες στη θύρα 4 δηλώνοντας εφ’ όρου ζωής αφοσίωση στον «δικέφαλο του Βορρά», μάλλον δεν έχει το συγγραφικό ταλέντο του Νικ Χόρνμπι. Έχει όμως τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο να αφηγείται και φωτογραφική μνήμη από τις σχεδόν τρεις δεκαετίες που έχει περάσει στα γήπεδα. Κάπως έτσι το Μια Εποχή Στο Τσιμέντο (εκδόσεις Τόπος) είναι ότι κοντινότερο έχει να δείξει η ελληνική πεζογραφία στο θρυλικό Fever Pitch του βρετανού συγγραφέα. Εκεί ήταν η Άρσεναλ, εδώ «ΠΑΟΚ είσαι, αφού…».

Η ποινή του ως ΠΑΟΚτσής Ισοβίτης εκκίνησε με το αξέχαστο 6-1 επί του Ολυμπιακού στις Σέρρες το 1987. Εκεί έκοψε τον Παναθηναϊκό ομφάλιο λώρο με τον πατέρα του. Το 1990, 15 χρονών, έκανε πρώτη φορά το ταξίδι Καβάλα-Θεσσαλονίκη για να κάτσει στα τσιμέντα της θύρας 4. Κι έκτοτε η ζωή του είναι μια εκδρομή που δεν τελειώνει ποτέ, στα γήπεδα της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης. Ως ανήλικος σκαρφιζόταν απίστευτες μηχανορραφίες για να ξεγελά τον πατέρα του (η μαμά συνήθως έκανε πως δεν ήξερε) και να ταξιδεύει. Από θεατρικές πρόβες για μια παράσταση που δεν παίχτηκε ποτέ (αλλά τον οδήγησε στο παλιό Καραϊσκάκη) μέχρι την επίκλιση στη διάσταση που βρίσκονταν οι γονείς του για να βγάλει διαβατήριο και να ταξιδέψει «ασυνόδευτος» στο Παρίσι.

Ήταν παρών παντού. Από τα ιστορικά μπάχαλα με την Παρί που έγιναν με φόντο το δικό τους «πανί» μέχρι το τούνελ που οδηγεί στο ΣΕΦ και γινόταν η περιποίηση από τα ΜΑΤ («τώρα να δούμε, θα ξανάρθετε;») κι από όταν ο Κλιφ Λέβινγκστον του «έκλεψε» μια φανέλα στα αποδυτήρια του Ιβανόφειου μέχρι τότε που οι ΠΑΟΚτσηδες μπούκαραν σε μια εκκλησία κι έκλεψαν τα αντίδωρα γιατί πεινούσαν. Τα θυμάται όλα γιατί ήταν νηφάλιος ενώ γύρω του η πρέζα θέριζε και, μετά από λίγη ώρα κουβέντας μαζί του, αντιλαμβάνεσαι ότι αγαπάει παράφορα τον ΠΑΟΚ με έναν κώδικα πολύ πιο φιλοσοφημένο από εφηβικές αρλούμπες περί «υπέροχων λαών» κι «αφεντικών των πόλεων». Με έναν εντελώς πολιτικό τρόπο, αν δούμε που τοποθετεί την πρόκληση του να είσαι ΠΑΟΚτσής σήμερα.

Επόμενη εκδρομή στην Αθηνα; Για βιβλιοπαρουσίαση (Τρίτη 27/11 στο Public Συντάγματος, «με φόντο το Σύνταγμα και τη Βουλή που λέει και το σύνθημα»). Μόνο που αυτή τη φορά, ο Νίκος Ιωαννίδης δε θα κληθεί να μιλήσει μόνο ως Ισοβίτης, αλλά και ως μελοντικός Πρωταθλητής…

Λες συχνά πώς ο ΠΑΟΚ έχει χάσει τα πάντα, από τους πάντες, με όλους τους πιθανούς τρόπους. Φέτος πώς σου φαίνεται που δε χάνει με τίποτα; Νωρίς είναι ακόμα.

Πορεία πρωταθλητή, όμως. Παίζετε-δεν παίζετε καλά, κερδίζετε… Έχουν κάτσει κάπως οι πλανήτες και είμαστε εμείς καλύτεροι και οι άλλοι χειρότεροι από τα προηγούμενα χρόνια. Μάλλον, δε θα μείνει στην ιστορία σαν ένα πρωτάθλημα αμφίρροπο που παίχθηκε μέχρι το τέλος.

Είναι ξένο συναίσθημα στον ΠΑΟΚτση να υποστηρίζει τον ισχυρό; Δεν ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε! Έχω μια μεγάλη παρέα, καμιά 50αρια άτομα, που πάμε μαζί γήπεδο και βρισκόμαστε πριν και μετά τα ματς – όλοι ψαχνόμαστε κι αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που μας συμβαίνει (γέλια).

Είναι ευπρόσδεκτο ή προτιμάς να είσαι το αουτσάιντερ, ο λίγο ή πολύ αδικημένος; Είναι πολύ αγχωτικό συναίσθημα. Δεν το ξέραμε αυτό, ότι δεν μπορείς να φας γκολ π.χ. από τον Παναιτωλικό γιατί δεν επιτρέπεται να αφήσεις βαθμούς. Παλιότερα θα αφήναμε το x και θα λέγαμε «δεν πειράζει». Ωραίο είναι επίσης το συναίσθημα όταν ανοίγεις το βράδυ την τηλεόραση. Όχι όπως παλιά που ψάχναμε να βρούμε την ομάδα στη δεύτερη καρτέλα της βαθμολογίας.

Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πέρυσι σας κλέψανε ή ότι το χάσατε μόνοι σας; Στα δικά μου στατιστικά, πρωταθλήτρια πέρυσι είναι η ΑΕΚ χωρίς υποσημειώσεις κι αστεράκια. Από το ’60 και μετά, έχουν υπάρξει πρωταθλήματα με πολύ μεγαλύτερες υποσημειώσεις. Η ΑΕΚ πέρυσι εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, ποιος δε θα το ‘κανε; Αδικημένοι αισθάνονται μόνο κάτι 17χρονοι που δεν έχουν ζήσει τα χειρότερα…

Κι ο Λουτσέσκου… Αυτός είναι ένας υπάλληλος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ, εγώ δεν έχω και πολλά κοινά μαζί του. Άσε που τον έβριζα στην αρχή. Αλλά τώρα κάνω κι εγώ κωλοτούμπα, έτσι όπως πάει  τρένο την ομάδα.

Πας ακόμα στο γήπεδο; Ακολουθώ κανονικά, ναι. Έχω εφαρμόσει στρατηγικό σχέδιο, έχω βάλει τη γυναίκα μου (που είμαστε μαζί από το Λύκειο) κι έρχεται παντού, οπότε συνεχίζω, εντός κι εκτός, σε όλα τα αθλήματα. Το κορμί δεν αντέχει πια τις εκδρομές με τον παλιό τρόπο. 1-2 φορές που το δοκίμασα, είναι σαν το ΚΑΠΗ: καταλήγεις να λες στον οδηγό «σταμάτα να κατουρήσουμε».

Τι είναι αυτό που σου λείπει από τότε που η ζωή σου ήταν «μπύρες, μπάχαλα και μια καλή εκδρομή» που λέει και το σύνθημα μιας άλλης ομάδας; Εκδρομές, έτσι κι αλλιώς, στο στυλ να μας δείρουν 2-3 φορές οι μπάτσοι μέχρι να φτάσουμε Αθήνα, να φτάσουμε, να περιφερόμαστε στην Ομόνοια μέχρι να αρχίσει το ματς και μετά το νταβαντούρι του γηπέδου δεν υπάρχουν πια με την απαγόρευση των μετακινήσεων. Μου λείπει, δε λέω, η ουσία της εκδρομής – ξυπνάω, τραβιέμαι 36 ώρες, έχω δει τον ΠΑΟΚ και γυρνάω γεμάτος σπίτι μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ξαναβλέποντας πίσω τη ζωή και την οπαδική «καριέρα» σου θα συνιστούσες σε έναν 15αρη σήμερα να ενηλικιωθεί στην εξέδρα; Δεν είχαμε κι άλλες επιλογές. Τώρα, βλέπω κι από τον κοινωνικό μου κύκλο ότι τα παιδάκια μεγαλώνουν εντός του σπιτιού. Εμείς, αντίθετα, μεγαλώσαμε πιο πολύ στον δρόμο. Αυτό μας έκανε πιο σκληρούς, δεν μπορούσαμε εύκολα να κινδυνεύσουμε. Όπως είναι και η ατάκα από το Breaking Bad «ο κίνδυνος ήμασταν εμείς» – τα «τσακαλάκια», τα αλάνια της εποχής, περπατημένοι απο μικρή ηλικία. Δε μιλάω για τους ΠΑΟΚτσηδες μόνο, για τη γενιά μου μιλάω.

Στις κόρες σου τι λες για το οπαδικό σου παρελθόν; Καταρχάς έχω ξεκινήσει και τις παίρνω στο γήπεδο στα εντός έδρας. Το βλέπουμε ξεκάθαρα ως μια διασκέδαση δύο ωρών. Τους φαίνεται περίεργο που ουρλιάζουν γύρω τους, βρίζουν τους διαιτητές κτλ. όμως στην Τούμπα είναι που τους αρέσει περισσότερο γιατί έχει ατμόσφαιρα – στο Παλατάκι είμαστε λίγο κοιμισμένοι. Όταν αρχίσουν ερωτήσεις για το παρελθόν, θα τους πω να διαβάσουν το βιβλίο.

Κοίτα, αυτός που πετάει τη φωτοβολίδα σε εξέδρα με παιδάκια χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Δεν μπορώ να στο αναλύσω εγώ, δε φτάνει το μυαλό μου. 

Τι άλλαξε στον χουλιγκανισμό στην Ελλάδα σε σχέση με την εποχή που διηγείσαι στο βιβλίο; Τα μαχαίρια; Παλιότερα συζητούσαμε γελώντας πότε θα βγει από κάποιο στενό ένας τρελός με καλάζνικοφ και θα μας γαζώσει. Τώρα, μπορείς να το αποκλείσεις ότι θα συμβεί; Δε νομίζω ότι αγαπάει κανείς τόσο πολύ την ομάδα του ή μισεί τόσο την αντίπαλη για να θέλει να πεθάνει ο απέναντι.

Δεν ξέρω αν είναι θέμα αγάπης, αλλα μίσους είναι σίγουρα με όσα έχουν συμβεί… Ακόμα και το περιστατικό με τον Φιλόπουλο, που είναι σημείο καμπής, έγινε κατόπιν συνεννόησης και ραντεβού. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι παρασύρθηκε, ότι δεν βρέθηκε εκεί με τη θέλησή του. Τώρα για το πώς περάσαμε τη γραμμή, αν κοιτάξεις δίπλα σου θα δεις ότι έχει αλλάξει η κοινωνία. Στο οπαδικό κίνημα, σε μας στον ΠΑΟΚ οι μισοί τα παράτησαν όταν χάθηκαν τα παιδιά στα Τέμπη το 1999, ενώ γενικότερα εκεί γύρω στο 2000-01 άλλαξε και η καταστολή στα γήπεδα. Έγινε προληπτική «σε δέρνω για να δεις τι μπορώ να σου κάνω» κι αλλαξαν τα μέτωπα. Εκεί που ήμασταν «εμείς, οι άλλοι και στη μέση η αστυνομία», το σκηνικό άλλαξε κι έγινε «εμείς με την αστυνομία και οι άλλοι με την αστυνομία» ταυτόχρονα.

Πριν μερικές εβδομάδες όμως στη Νέα Σμύρνη οι δικοί σου πήγαν να τους κάψουν ζωντανούς με τη φωτοβολίδα, υποτίθεται κιόλας ότι ΠΑΟΚ και Πανιώνιος είναι και φίλοι… Ένας άνθρωπος λέρωσε όλη την κερκίδα.

Πάντα ένας είναι όμως, ανεξαρτήτως ομάδας. Και με τον Μπλιώνα ένας ήταν… Άσε αυτήν την υπόθεση, ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε. Μαύρη σελίδα. Κοίτα, αυτός που πετάει τη φωτοβολίδα σε εξέδρα με παιδάκια χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Δεν μπορώ να στο αναλύσω εγώ, δε φτάνει το μυαλό μου. Μου ‘χει τύχει πριν 3-4 χρόνια με την ΑΕΚ, έφαγε τόσο ξύλο από τους ίδιους τους ΠΑΟΚτσηδες που τον πέταξαν έξω… Τόσα χρόνια, άλλωστε, περισσότερο ξύλο έχουμε παίξει μεταξύ μας, παρά με αντιπάλους

Έχουμε πάντως και την τάση να εξωραϊζουμε το παρελθόν, ότι τότε τάχα το ξύλο ήταν «καλό, ρομαντικό κι άγιο»… Πάντα ήταν κακό, αλλά στατιστικά ήταν λιγότερο.

Δεν είναι μεγάλη αλλαγή και η ενσωμάτωση του οπαδικού κινήματος στον μηχανισμό κάθε ομάδας; «Υπάλληλοι» και «ιδιωτικοί στρατοί» στην υπηρεσία μεγαλοεπιχειρηματιών… Εμείς εδώ πάνω ποτέ δεν είχαμε ένα τέτοιο μέγεθος που θα προσπαθήσει να μας στρατολογήσει.

Τώρα δεν έχετε; Θα φανεί. Είναι η ώρα που θα μετρηθούμε με την οπαδική μας ιστορία. Το τώρα μας συμβαίνει σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία στρέφεται πολύ προς τα ακροδεξιά. Έχουμε ως οπαδοί να παλέψουμε με πολλά. Για μας τους ΠΑΟΚτσήδες ήταν δύσκολο όλη τη χρονιά που βλέπουμε να φοράνε την στολή της ομάδας και να κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Μας έκανε να αναρωτηθούμε αν είναι μεμονωμένο ή οργανωμένο. Είναι άραγε παρακλάδια καινούρια που ξεπετάγονται; Το παρακολουθούμε παγωμένοι. Για να μην αποφύγω και το άλλο σκέλος, δεν ξέρω ποιες είναι οι προθέσεις του Σαββίδη για τους οπαδούς, Μένει να φανεί κι αυτό. Οργανωμένο χαρτζιλίκωμα το κόσμου δεν έχει πέσει στην αντιληψή μου, τώρα αν δουλεύουν 5-10 άνθρωποι σε επιχειρήσεις του δεν το θεωρώ κατ’ ανάγκην μεμπτό.

Για μας τους ΠΑΟΚτσήδες ήταν δύσκολο όλη τη χρονιά που βλέπουμε να φοράνε την στολή της ομάδας και να κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Μας έκανε να αναρωτηθούμε αν είναι μεμονωμένο ή οργανωμένο. Είναι άραγε παρακλάδια καινούρια που ξεπετάγονται;

Από την άλλη, γίνεται να βάζει ο κάθε Σαββίδης τα ωραία λεφτά του και να κάνει κουμάντο ο κάθε Ισοβίτης; Δεν είναι η αποστολή του οπαδού να κάνει κουμάντο, άλλη είναι η «δουλειά» του.

Στη θεωρία ναι, στην πράξη όμως έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορείς να διοικήσεις με κόντρα τους οργανωμένους… Τι να σου πω, 2-3 φορές που κάναμε παρέμβαση εμείς (με Μπατατούδη, Γούμενο, Παγώνη), το κάναμε για να κόψουμε τον κατήφορο. Από τον Ζαγοράκη και μετά, δε νομίζω ότι έχει γίνει κάτι ανάλογο. Από την άλλη, ο επιχειρηματίας που μπαίνει σε μια ομάδα, παίρνει ένα πακέτο μέσα στο οποίο είναι και οι οπαδοί. Πετάνε πράγματα οι οπαδοί και διακόπτουν τα ματς; Ναι, αλλά πάντα και παντού αυτό έκαναν. Εμείς οι ΠΑΟΚτσήδες μπορεί να είμαστε 3 πόντους μπροστά και να πάμε να τα σπάσουμε την τελευταία αγωνιστική. Δε λέω καλώς, αλλά αυτό έχει δείξει η ιστορία και ο κάθε επενδυτής πρέπει να την λαμβάνει υπ’ όψιν του.

Υπήρξε κάποια στιγμή που έχεις σταθεί στην άκρη για να πεις «εγώ τώρα γιατί σκοτώνομαι για τον ΠΑΟΚ»; Ποτέ δε θυσίασα κάτι για τον ΠΑΟΚ. Τα ‘χω λύσει αυτά τα υπαρξιακά από μικρός. Δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι ο ιεραπόστολος της ΠΑΟΚοσύνης.

Τι τύπος οπαδού ήσουν; Ήμουν ένα λέλεκι («Χτικιάρη» με φωνάζανε) που καθόταν σε όλο το ματς στο καγκελο, φώναζα 90 λεπτά και γύριζα σπίτι. Ούτε οργάνωσα ποτέ, ούτε συστήθηκα σε κανέναν για να γίνω φίρμα.

Με ειλικρίνεια, σε ενδιέφερε περισσότερο η νίκη στη μάχη της κερκίδας ή του γηπέδου; Δε με ενδιέφερε η πρώτη, γιατί στο μυαλό μου ήταν δεδομένη. Δεν το λέω υποτιμώντας τους άλλους οπαδούς, ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαστε καλύτεροι. Υπάρχουν, πάντως, ματς που σε χρειάζεται η ομάδα. Έχω δει δηλαδή την εξέδρα να γυρίζει την ψυχολογία των παικτών, είναι μοναδική αυτή η στιγμή. Από την άλλη, μέσα στην εξέδρα όλοι αναζητούν ταυτότητα, ο καθένας με τον τρόπο του.

Μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα, πιστεύεις ότι μεταξύ των οπαδών υπάρχουν πια διαφορές; Η καταγωγή των ομάδων και του κόσμου τους (προσφυγιά, λιμάνι, αστική τάξη κτλ.) παίζει κανένα ρόλο σήμερα; Το ψάχναμε πολύ αυτό μικρότεροι και είχαμε καταλήξει ότι το σήμα κατατεθέν του ΠΑΟΚ ήταν ότι αποτελούσε προέκταση της πόλης. Και η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη της υπερβολής. Είναι όλα στο μέγιστο βαθμό, από το φαγητό μέχρι τις σχέσεις. 

Είμαστε κι εμείς οι «χαμουτζήδες», ΑΕΚτσηδες και Παναθηναϊκοί, που σας λέμε «γάβρους του Βορρά»… ‘Εχουμε κοινά χαρακτηριστικά με τον Ολυμπιακό, ας πούμε τη λαϊκή καταγωγή, αλλά δε σας καταλαβαίνω κιόλας. Ότι τι; Ότι έχουμε τα κόζια; Έλα μωρέ τώρα. Ούτε την Αθήνα μισώ. Βρίζοντας την Αθήνα, βρίζουμε την όποια εξουσία. Κανονικά και οι αθηναϊκές ομάδες, θα έπρεπε να την βρίζουν ανά περιόδους. Της ΑΕΚ το πρωτάθλημα του Βάλνερ, η Αθήνα δεν της το στέρησε;

Στα μπαλκόνια γύρω από την Τούμπα δεν είχε μείνει παντελόνι απλωμένο, τα κλέβανε οι ΠΑΟΚτσηδες όλα. Γι’ αυτό και φαίνονταν οι λευκές μας οι κάλτσες, όχι από μόδα αλλά επειδή ήταν μικρά τα νούμερα από τα κλεμμένα τζιν. 

Ποιους αντιπάλους οπαδούς σέβεσαι περισσότερο; Τώρα τους Παναθηναϊκούς γιατί είναι γενικά στην κόντρα και μ΄αρέσει ο τρόπος που υποστηρίζουν την ομάδα τους αυτήν την περίοδο. Είχαν περάσει μια εποχή που παραήταν φλώροι, ας πούμε στα 90s, αλλά πριν και μετά ήταν και είναι δυνατοί. Και μ’ αρέσει ο τρόπος που περιφρουρούν την εξέδρα τους οι Πανιώνιοι.

Δεν έχει η Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’80, ίσως και λίγο στις αρχές των 90s, μια μικρή μυθική διάσταση με τον ΠΑΟΚ να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της π.χ. το ματς με τον Μαραντόνα ή με την Παρί; Ροκ, χουλιγκανισμός, γήπεδο… Συνέβη στη Θεσσαλονίκη η κορύφωση της παγκόσμιας καγκουριάς εκείνη την περίοδο ’89-’93 (γέλια). Είχε έρθει πριν χρόνια ένας τύπος, οπαδός της Στόουκ Σίτυ και του κάναμε ξενάγηση. Του μάθαμε όλα τα κόλπα, ακόμα και το «μπαλκονάτο» – στα μπαλκόνια γύρω από την Τούμπα δεν είχε μείνει παντελόνι απλωμένο, τα κλέβανε οι ΠΑΟΚτσηδες όλα. Γι’ αυτό και φαίνονταν οι λευκές μας οι κάλτσες, όχι από μόδα αλλά επειδή ήταν μικρά τα νούμερα από τα κλεμμένα τζιν. «Ουαου» μας έλεγε ο Άγγλος, «δεν είχαμε λεφτά μωρέ και τα κλέβαμε» του λέγαμε εμείς. Ε, τελείωσε κι αυτό, η εποχή της καγκουριάς, πάει.

Ποιο ματς έχασες και θα θελες να ξανπαιχθεί για να είσαι στην κερκίδα; Θα ήθελα να με είχε αφήσει ο πατέρας μου και να είχα πάει στο ματς με τη Νάπολι για να δω τον Μαραντόνα. Τουλάχιστον, Σαμπόνις είδα στο μπάσκετ…

Μεγαλύτερη χαρά και λύπη; Χαρά μάλλον το πρώτο πρωτάθλημα στο βόλεϊ με τον Ολυμπιακό. Το πανηγύρισα με την κόρη μου και δίπλα με τον Κώστα Λαγωνίδη που ήταν ίνδαλμά μου όταν έπαιζε. Στενοχώρια, μια ήττα 5-0 με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, γιατί είχα δει από την εξέδρα τον Βαζέχα να γυρίζει στους συμπαίκτες του και να λέει «φτάνει, μην τους βάλουμε άλλο». Με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα, με πήραν τα ζουμιά.

Τέλος, μια καλή ιστορία που δεν έχεις ξαναπεί… Κλισέ, αλλά την πρώτη φορά που κατέβηκα Αθήνα, είμαστε Ομόνοια με τα άλλα παιδιά και παραγγέλνω μια Κόκα Κόλα και ζητώ ένα καλαμάκι να την ρουφήξω. Μου φέρνει ο τύπος το αναψυκτικό κι ένα σουβλάκι. Νομίζω ότι με κοροϊδεύει, αρχιζω τα «τι με λες», ξεκινάω μια παρεξήγηση μεγάλη που την βλέπουν και οι υπόλοιποι δικοί μου και πάνε να του κάψουν το μαγαζί. Είχα κρυφτεί σε μια γωνιά μου από τη ντροπή μου γι’ αυτό που ξεκίνησα.

The post Και Ισοβίτης και Πρωταθλητής; Ο Νίκος Ιωαννίδης Ζει την Πιο Περίεργη Χρονιά από Τότε που «Καταδικάστηκε» στον ΠΑΟΚ appeared first on POPAGANDA.

Ο Θάνος Σαρρής αποκαλεί το συγγραφικό του ντεμπούτο, Μπάλα Στην Κερκίδα, «αληθινό μυθιστόρημα». Πρόκειται για μια fiction ιστορία, την προσπάθεια των οπαδών μιας ποδοσφαιρικής ομάδας (των «μοβ», μια όχι τυχαία αναφορά στη Φιορεντίνα που αγαπά) να πάρουν τη μοίρα του αγαπημένου τους συλλόγου στα χέρια τους, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή τους. Μέσα στην πλοκή όμως μπερδεύονται «αληθινοί χαρακτήρες και καταστάσεις, δημοσιογραφική έρευνα και διάλογοι που έχουν γίνει στην πραγματικότητα». Οι συγγραφείς το συνηθίζουν αυτό, για να έχουν ρεαλισμό οι ιστορίες τους, για τον Θάνος Σαρρή όμως είναι και η δουλειά του. Ως αθλητικογράφος που κολλάει βαριά ένσημα στον σκληρό ανταγωνισμό των αθλητικών sites, αρχισυντάκτης από το 2013 του gazzetta.gr. Εκτός από τα επιτελικά, εκεί υπογράφει και πολύ ενδιαφέροντα διεθνή θέματα που αναδεικνύουν πόσο πολυδιάστατο είναι τελικά αυτό το εντελώς δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας που λέγεται ποδόσφαιρο.

Γι’ αυτό είναι και ρομαντικός. Έχοντας πλήρη επίγνωση του κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα που δε θα πάψει ποτέ να έχει το ποδοσφαίρο, ήθελε να γράψει μια ιστορία που «να αντανακλά το σύγχρονο σκοτάδι του». Από τα δημοσιογραφικά του θέματα, έτσι κι αλλιώς, υπήρχε το υλικό και οι μαρτυρίες πριν καν προκύψει η ιδέα του βιβλίου. «Για παράδειγμα, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι η συμμετοχή του κόσμου μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στη διαφθορά, όπως μου έδωσε να καταλάβω ο Εμίλιο Αμπεχόν από την ισπανική οργάνωση FASFE. Φέτος το καλοκαίρι συνάντησα στη Μόσχα τον Ρόμπερτ Ουστιάν που οργάνωνε τις πρεσβείες φιλάθλων για το Μουντιάλ και μου μίλησε για τη διαδικασία του διαλόγου με τις ποδοσφαιρικές και τοπικές αρχές και πώς μπορούν να βοηθήσουν τους οπαδούς. Σημαντικότερη συμβολή στο βιβλίο νομίζω ότι έχουν οι Supporters Direct, με τους οποίους βρίσκομαι σε επαφή εδώ και έξι χρόνια και οπαδοί από ομάδες η Σάλκε, η Γουίμπλεντον και η Κορκ Σίτι».

Του επισημαίνω ότι είχε την πρώτη ύλη για να πάει σε ένα βιβλίο καθαρής δημοσιογραφικής έρευνας, εκείνος όμως προτίμησε το fiction. Πώς ήταν το πέρασμα; «Ήθελα κάτι περισσότερο ζωντανό, όχι μια απρόσωπη καταγραφή, που να σε κρατάει ακόμα κι αν έχεις πάει έστω και μόλις 5 φορές να δεις μπάλα. Χαρακτήρες που συναντάς δίπλα σου στο γήπεδο και στον δρόμο, οπαδούς που σπάνε τα στερεότυπα, οι οποίοι υπάρχουν φυσικά και στην πραγματικότητα. Δράση, εικόνες, μουσικές, συναισθήματα που στους περισσότερους κάτι θυμίζουν. Ήθελα μέσα σε ένα πραγματικό περιβάλλον μια τζούρα, όχι ρεαλισμού όπως ραπάρουν ο Τζαμάλ με τον Λεξ, αλλά ρομαντισμού».

Οι ομάδες ως «εταιρείες λαϊκής βάσης» είναι μια καραμέλα που την πιπιλάμε αρκετά χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι δύο πρόσφατες παραπλήσιες απόπειρες, της Παναθηναϊκής Συμμαχίας και του Άρη, δεν μπορούμε να πούμε ότι πέτυχαν τον εκδημοκρατισμό της διοίκησης. Ίσως γιατί οι οπαδοί συχνά αποδεικνύονται εξίσου δεσποτικοί όταν φτάσει λίγη εξουσία στα χέρια τους, ίσως γιατί στην Ελλάδα – λίγο περισσότερο από τον υπόλοιπο κόσμο – (έχουμε εκπαιδευθεί να) κρίνουμε τα πάντα εκ του αποτελέσματος. Μπορεί λοιπόν να είναι ουσιαστικά ανταγωνιστικό ένα τέτοιο μοντέλο; «Αν λάβουμε υπόψιν μας ότι στην Μπουντεσλίγκα με τα γεμάτα γήπεδα και το όμορφο ποδόσφαιρο ισχύει ακόμα -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ο κανόνας του 50+1, ότι δηλαδή το 51% των ομάδων ανήκει στον κόσμο τους, τότε ναι, μπορεί να ανταγωνιστικό. Συγκεκριμένα, το παράδειγμα της Σάλκε που έχει τη δομή αθλητικού σωματείου δείχνει ότι μπορεί να λειτουργήσει σε κορυφαίο επίπεδο. Σε λιγότερο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, όπως για παράδειγμα εκείνο της Ιρλανδίας, η Κορκ Σίτι πήρε πρωτάθλημα ενώ ήταν ένα βήμα πριν την καταστροφή. Στη Σουηδία, που βρίσκεται πιο πάνω, η Μάλμε πέρυσι βγήκε τρίτη, ενώ είναι πολλά τα παραδείγματα αγγλικών ομάδων μετά το 2000 που επέλεξαν αυτόν τον δρόμο για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους.  Κάποιες, όπως η AFC Γουίμπλεντον, για την οποία γίνεται αναφορά στο βιβλίο, λειτουργεί πολύ καλά. Η Πόρτσμουθ σώθηκε χάρη στον κόσμο της, αλλά στη συνέχεια οι οπαδοί την επέστρεψαν σε έναν ιδιοκτήτη. Πάντως, νομίζω ότι η επιτυχία σε αυτά τα μοντέλα δεν πρέπει πάντα να μεταφράζεται με αγωνιστικούς ή εμπορικούς όρους. Επιτυχία είναι για έναν σύλλογο να ξαναβρεί μέσω της λαϊκής βάσης τη σύνδεση με την κοινωνία και να χρησιμοποιήσει τη δύναμη που εκπορεύεται από τον κόσμο για θετικές δράσεις».

Με αντιρατσιστικό t-shirt των οπαδών της Ράγιο Βαγιεκάνο

Στην εισαγωγή, που υπογράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, υπάρχει ένα υπέροχος (αντι)ορισμός του «οπαδού». Αποδίδεται στον σκωτσέζο κωμικό Σάντι Στραντ και πάει ως εξής: «Ο ορισμός του άθεου όπως τον διατυπώνουν στη Γλασκόβη. Κάποιος που πάει στο γήπεδο, σε ένα ντέρμπι Ρέιντζερς-Σέλτικ, για να δει ποδόσφαιρο». Ζηταώ στον Θάνο και τον δικό του, μιας και είναι κομβικής σημασίας για να κατανοήσει κανείς το πνεύμα του μυθιστορήματος: «Στο δικό μου μυαλό ο “καλός οπαδός” έχει με τους “αντίπαλους” περισσότερα κοινά, παρά διαφορές. Είναι οπαδός της ομάδας και όχι της νίκης, δεν τον ενδιαφέρει το προσωπικό κέρδος αλλά μόνο αυτό του συλλόγου, καθώς και η τοπική κοινότητα που εκπροσωπεί.΄Εχει ανησυχίες, συμμετέχει σε δράσεις αλληλεγγύης, είναι έτοιμος να αντιδράσει όταν βλέπει ότι η ομάδα του γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης κι εξυπηρετεί συμφέροντα. Στην κερκίδα προτεραιότητά του είναι η υποστήριξη με κάθε τρόπο και όχι η σύγκρουση και λατρεύει μια εξέδρα με παλμό και χρώμα, το θέαμα της οποίας λειτουργεί παράλληλα με αυτό του αγωνιστικού χώρου.
Νομίζω όμως ότι είναι λάθος να μιλάμε γενικά για “οπαδούς”. Οπαδοί δεν είναι οι 80-100 που κάνουν τα μπάχαλα, αυτοί είναι η μειοψηφία. Οπαδοί είναι όλοι αυτοί που γεννούν καθημερινά ιστορίες που κάνουν εμάς να γουστάρουμε και όσους δεν το νιώθουν να αναρωτιούνται τι διάολο συμβαίνει μέσα στο κεφάλι αυτών των ανθρώπων. Το παιδί με τον πατέρα του, που έχει κάνει την Κυριακή ιεροτελεστία. Ο ανάπηρος έφηβος που το γήπεδο δίνει χρώμα στην καθημερινότητά του, η γιαγιά από το Λονδίνο που γυρίζει όλη την Αγγλία με ένα πούλμαν, το τυφλό παιδί που ζει τον αγώνα από την περιγραφή του συνοδού του, οι παρέες που διαμορφώνουν το πρόγραμμα της εβδομάδας με βάση το πότε παίζει η ομάδα, οι τύποι που επέλεξαν την απόλυση ή το διαζύγιο από το να χάσουν το Ρίβερ-Μπόκα που έγινε στην Μαδρίτη».

Δεν έχουμε την κουλτούρα της συμμετοχής, είναι πλέον αρκετά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και σε συνδυασμό με τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η απογοήτευση.

Όχι ακριβώς εικόνες που συναντάμε στα ελληνικά γήπεδα που έχουν παραδωθεί (οριστικά;) στην καφρίλα… «Ειδικά τα τελευταία χρόνια η αίσθησή μου είναι ότι υπάρχει μια λογική παράδοσης, έλλειψης αντίδρασης. Μπουχτίσματος. Καθρεφτίζεται αυτό και στο βιβλίο. Νομίζω ότι γενικώς δεν έχουμε την κουλτούρα της συμμετοχής, είναι πλέον αρκετά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος και σε συνδυασμό με τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου το συναίσθημα που κυριαρχεί είναι η απογοήτευση. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα κάποια χαρακτηριστικά που δεν έχουν ξεθωριάσει, όμως τελικά νομίζω η ομογενοποίηση έχει επικρατήσει. Γενικώς, θεωρώ ότι ένα βασικό ζήτημα του οπαδικού μας χάρτη είναι ότι δεν υπάρχει σύνδεση των ομάδων με τις τοπικές κοινωνίες. Δηλαδή, για παράδειγμα, στη Φρανκφούρτη, που πρόσφατα έπαιξε μπροστά σε 10.000 οπαδούς της στη Ρώμη με τη Λάτσιο, δεν είναι ο κόσμος πρώτα Μπάγερν ή Ντόρτμουντ και μετά Άιντραχτ. Ή αντίστοιχα στο Λιντς, στο Νότιγχαμ, στο Μίντλεσμπρο. Αυτό βοηθάει τις ομάδες να διατηρήσουν την παράδοσή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κοινότητας που εκπροσωπούν. Εδώ η συνήθεια είναι διαφορετική κι όσο περνάει ο καιρός αυτή η συσσώρευση οπαδών των μεγάλων ομάδων στην επαρχία γίνεται πιο έντονη».

Υπερπουργός Ελληνικού Ποδοσφαίρου για μια μέρα;

Να το χοντρύνουμε λιγάκι. Να δώσουμε στον Θάνο Σαρρή υπεραρμοδιότητες. Να τον κάνουμε Υπερυπουργό Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Και να ζητήσουμε 3 άμεσα μέτρα. «Ας υποθέσουμε ότι τα μέτρα αυτά αφορούν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και με δεδομένο ότι δεν μπορεί ένας υπουργός μόνος να αντιμετωπίσει τις ριζωμένες παθογένειες: 1) Θα δημιουργούσα έναν ελεγκτικό μηχανισμό αντιμετώπισης της διαφθοράς, μια Ανεξάρτητη Επιτροπή η οποία θα μπορούσε να αναλάβει άμεσα δράση κατόπιν καταγγελιών. 2) Θα έκανα ανεξάρτητη τη διαιτησία, αποκόπτοντάς την εντελώς από την ΕΠΟ, αφού είναι ένας από τους βασικούς λόγους που επιδιώκουν διάφοροι να ελέγχουν την Ομοσπονδία.΄Ετσι, και η ΕΠΟ θα επικεντρωνόταν στα πιο σημαντικά ζητήματα, όπως η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου και θα μπορούσε να θωρακιστεί περισσότερο η διαιτησία. 3) Θα προσπαθούσα να κάνω περισσότερο ενεργό τον κόσμο, επιτρέποντας σε σωματεία να παίρνουν μέρος στα επαγγελματικά πρωταθλήματα χωρίς να πρέπει να γίνουν ΠΑΕ, δημιουργώντας το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο ούτως ώστε να μην χρησιμοποιούνται ως οχήματα ξεπλύματος μαύρου χρήματος ή άλλων έκνομων δραστηριοτήτων. Υπάρχουν χώρες και οργανισμοί για να εισάγουμε τεχνογνωσία. Παράλληλα, θα έβγαζα την αστυνομία από τα γήπεδα, εφαρμόζοντας ένα σύστημα αυστηρής επιτήρησης με stewards, ατομική ευθύνη και ποινές κυρίως αποκλεισμού από το γήπεδο όσων κάνουν μπάχαλα. Για να φτιάξουμε όμως το ποδόσφαιρο πρέπει πρώτα αντιμετωπιστούν κάποια ενδημικά ζητήματα του κράτους, κάτι που δεν το βλέπω πολύ πιθανό».

Τα τελευταία χρόνια γίνονται όλα πιο απροκάλυπτα, πιο ωμά. Είσαι ή μαζί μας, ή εναντίον μας. Ίσως επειδή είναι μεγαλύτερος ο ανταγωνισμός των παραγόντων σε χώρους εκτός ποδοσφαίρου όπως η πολιτική, τα Media, οι άλλες επιχειρήσεις

Μοιάζουν απλά αλλά τελικά δεν είναι, δε υπάρχει κανένας που να διαφωνεί ότι δεν υπάρχει σωσμός για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έχει γίνει προ πολλού ένα γκροτέσκο θέαμα που περισσότερο απωθεί παρά αφορά. Και, φυσικά, συμφωνούμε ότι τα media έχουν σοβαρή ευθύνη. «Νομίζω τα τελευταία χρόνια γίνονται όλα πιο απροκάλυπτα, πιο ωμά. Είσαι ή μαζί μας, ή εναντίον μας. Ίσως επειδή είναι μεγαλύτερος ο ανταγωνισμός των παραγόντων σε χώρους εκτός ποδοσφαίρου όπως η πολιτική, τα Media, οι άλλες επιχειρήσεις. Η οικονομική ύφεση έχει συντελέσει φυσικά στην πτώση της ποιότητας και στην αναβάθμιση των υποδομών, κάνοντας το παρασκήνιο να κυριαρχεί ακόμα περισσότερο και για την αναζήτηση εσόδων. Το στοίχημα από την άλλη, έχει μεγάλο ρόλο στη διαφθορά, άλλαξε τα πάντα. Δεν ξέρω πλέον σε τι να ελπίζω. Δεν βλέπω τον τρόπο να βγουν μπροστά οι άνθρωποι και οι θεσμοί που θα αλλάξουν την κατάσταση. Η συγγραφή του βιβλίου ήταν μάλλον και απόρροια της έκρηξης όλων αυτών των συναισθημάτων που σου προκαλεί το ότι δουλεύεις καθημερινά πάνω σε κάτι που αγαπάς, αλλά νιώθεις -όποτε αφορά το εγχώριο προϊόν- να σε φθείρει διαρκώς. Είναι αντιφατικό, αλλά πραγματικό».

Περά από τα ελληνικά σύνορα, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα την Premier League και το Champions League, το μοντέρνο ποδόσφαιρο έχασε τη λαϊκότητά του κι έπαψε πια να είναι «σάρκα εκ της σαρκός» της εργατικής τάξης. Το σημειώνω ενώ τελειώνουμε την κουβέντα μας, κάνοντας στον Θάνο Σαρρή την εξής πρόταση: Να το απολαμβάνουμε ως ψυχαγωγικό προϊόν που προσφέρεται σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον. Να στενοχωριόματε ή να λυπόμαστε, να παθιαζόμαστε, αλλά να μην αναζητάμε ταυτότητες «στο DNA της ομάδας μας» που τελικά υπάρχει μόνο στη φαντασία μας. Να έχουμε, επίσης, τη συναίσθηση ότι ποτέ δε θα μας ανήκει ούτε κατ’ ελάχιστο μια ανώνυμη εταιρεία. Πού βρίσκει προβληματικό αυτό το σχήμα;
«Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έχει γράψει ήδη από το 1995 πως “πάνε πια οι καιροί που οι μεγάλες ομάδες του κόσμου άνηκαν στους οπαδούς και τους παίκτες που τις απάρτιζαν”, τονίζοντας ότι οι σημερινές ανώνυμες εταιρείες “είναι συνηθισμένες να πουλάνε θέαμα και να κλέβουν το κράτος”. Δεν βρίσκω όμως κάτι κακό στο ότι αναζητάμε κάτι πιο ρομαντικό. Γι’ αυτό προσπαθώ να κινηθώ σε ρεαλιστικά πλαίσια. Δεν έγραψα δηλαδή μια ιστορία που να γκρεμίζει όλο το οικοδόμημα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί, αλλά μία που να προσφέρει εναλλακτική, περισσότερο ρομαντική, εντός του. Δηλαδή, παραφράζοντας τον Μίσσιο, μια οντότητα οπαδών-ομάδας που δεν αλλάζει το σύστημα, αλλά δεν επιτρέπει στο σύστημα να την αλλάξει, κινείται κόντρα στο ρεύμα. Αυτό το δευτερεύον πράγμα στη ζωή που μας προσφέρει τόσο έντονα συναισθήματα, αφορά στην τελική πάρα πολύ κόσμο. Γιατί να το αφήνει έρμαιο σε ανθρώπους που έρχονται να το εκμεταλλευτούν; Ο κόσμος πάνω στον οποίο στηρίζεται να έχει περισσότερο ενεργό ρόλο».

The post Θάνο Σαρρή, άντε και γίνεσαι Υπερυπουργός Ελληνικού Ποδοσφαίρου. Τι θα κάνεις; appeared first on POPAGANDA.

Όσο καλύτερα αμοίβονται, τόσο λιγότερο αγωνίζονται οι ποδοσφαιριστές μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς – με τη γνωστή και πολυσυζητημένη βρετανική εξαίρεση. Ιδού, πάντως, 10 αξιοσημείωτες περιπτώσεις μέσα στα τελευταία 100 χρόνια:

25.12.1914

Γερμανοί – Σκοτσέζοι (φαντάροι) 3-2… and at the end the Germans win (in football)

Ανεπίσημη, αλλά μάλλον η πιο συζητημένη ποδοσφαιρική κόντρα που έγινε ανήμερα Χριστούγεννα. Η παράνοια του Μεγάλου Πολέμου είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι του ’14, ωστόσο καθώς πλησίαζε 25 Δεκεμβρίου υπήρχε δεδομένα μια αμηχανία για το εάν οι σφαγές θα μπορούσαν να συνεχιστούν και μέσα στις Γιορτές. Ο ίδιος ο τότε Πάπας Βενέδικτος ο 15ος είχε καλέσει “τα όπλα να σωπάσουν, τουλάχιστον τη νύχτα που τραγουδούν οι άγγελοι”, έκκληση που όμως σε επίσημο επίπεδο έπεσε στο κενό. Το βράδυ της παραμονής πάντως, τα αντίπαλα στρατόπεδα στο Δυτικό Μέτωπο, κάπου κοντά στη βέλγικη κωμόπολη Ιπρ στα σύνορα με τη Γαλλία, άρχισαν να τρυπάνε το ένα τα αφτιά του άλλου, οι μεν με το Stille Nacht, οι δε με το O Come All Ye Faithful, συν κάποιους γαλλόφωνους στη μέση, φτιάχνοντας ένα κλίμα εκεχειρίας που ανήμερα της μεγάλης γιορτής –και ύστερα από μια πρόχειρη προφορική συμφωνία για κατάπαυση και αποκομιδή νεκρών- εκδηλώθηκε με ανταλλαγές φαγητού, αναμνηστικών, τραγούδι από κοινού και κάποιους ποδοσφαιρικούς αγώνες στην ουδέτερη ζώνη.

Με αυτοσχέδιες μπάλες από χρησιμοποιημένα υφάσματα ή κονσέρβες, οι φαντάροι βγήκαν από τα χαρακώματα και τσαλαβούτησαν για λίγο χαρούμενοι στις παγωμένες λάσπες, με τις περισσότερες αναφορές να επικεντρώνονται σε ένα ματς ανάμεσα στο Βασιλικό Σύνταγμα Πεζικού της Σαξονίας και το σκοτσέζικο σύνταγμα πεζικού Σίφορθ Χαϊλάντερς. “Το ποδόσφαιρο είναι ο πόλεμος που διεξάγεται με άλλα μέσα”, τιτλοφόρησε το βιβλίο του ο γάλλος συγγραφέας Πιέρ Μπουρζάντ (1981). Συχνά και με άλλα αποτελέσματα, όπως επιβεβαίωσε το τελικό 3-2 υπέρ των Γερμανών, προτού οι αντιμαχόμενοι ξαναπιάσουν τα όπλα με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Η αυθόρμητη χριστουγεννιάτικη ανακωχή του 1914 μπορεί να μην ήταν ανεπανάληπτη ιστορικά, ήταν ωστόσο η μοναδική στο πλαίσιο των δύο Πολέμων του 20ου αιώνα. Του χρόνου συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη συγκεκριμένη περίσταση και η Πρίμιερ Λιγκ ανακοίνωσε την πρόθεσή της να κατασκευάσει ένα κανονικό γήπεδο ποδοσφαίρου στο ιστορικό σημείο της Ιπρ.

25.12.1917  

Dick, Kerr’s Ladies F.C. – Arundel Coulthard 4-0: Girls just want to have fun

Ενώ ο Πόλεμος μαινόταν με τεράστιες απώλειες και όλο και περισσότερους εξαντλημένους στα διάφορα μέτωπα, κάποιοι έπρεπε να κρατάνε και τα εργοστάσια για να τροφοδοτούνται όσοι έμεναν ζωντανοί. Ο κλήρος έπεσε βέβαια στις γυναίκες, οι οποίες στη διάρκεια του  Α’ Παγκόσμιου έπιασαν μαζικά δουλειά ακόμα και σε βιομηχανίες που σε καιρό ειρήνης ήταν ανδροκρατούμενες, όπως αυτή των πυρομαχικών. Ιδιαίτερα στα βρετανικά πολεμικά εργοστάσια, το ποδόσφαιρο, απενοχοποιημένο ακόμα τότε από ζητήματα περί σεξουαλικής ταυτότητας, εξελίχτηκε σε αγαπημένη δραστηριότητα των εργατριών, με τις ευλογίες των τότε κυβερνώντων που πίστευαν ότι μια τέτοια ομαδική και ανταγωνιστική άθληση θα τις βοηθούσε ψυχοσωματικά ώστε να παραμένουν παραγωγικές. Σχεδόν κάθε μπαρουταποθήκη στη Βρετανία είχε και τη δική της γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα και ήταν οι κυρίες που εργάζονταν στην Dick, Kerr & Co, πρώην κατασκευάστρια τραμ και ατμομηχανών στο Πρέστον του Λάνκασιρ, εκείνες που δημιούργησαν ένα πρώτο μεγάλο σούσουρο, ότι νικούσαν δηλαδή εύκολα τους εναπομείναντες άντρες συνάδελφούς τους σε ενδοεταιρικά παιχνίδια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Η πρώτη μεγάλη παράσταση των Dick, Kerr’s Ladies απέναντι σε μια άλλη γυναικεία ομάδα, αυτή από το γειτονικό εργοστάσιο της εταιρείας Arundel Coulthard, προγραμματίστηκε να γίνει τα Χριστούγεννα του 1917 στο Ντίπντεϊλ, γήπεδο που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα ως έδρα της τοπικής αντρικής ομάδας. 10.000 άτομα περίπου μαζεύτηκαν εκείνη τη μέρα εκεί και είδαν τις Dick, Kerr’s να επικρατούν εύκολα με 4-0, μαζεύοντας ταυτόχρονα ένα ποσό περίπου 40 χιλ. (σημερινών) λιρών για τους τραυματίες στρατιώτες. 3 χρόνια και μία μέρα αργότερα (26.12.1920) το κοινό που πήγε να τις δει στο Γκούντισον Παρκ του Λίβερπουλ απέναντι στην τοπική St. Helen’s Ladies έφτασε τις 53.000.  H φήμη των Dick, Kerr’s είχε εξαπλωθεί και πέρα από την Αγγλία, ωστόσο στα τέλη του 1921 η ομοσπονδία της χώρας απαγόρευσε γενικά το γυναικείο ποδόσφαιρο ως “απρεπές”, απόφαση που κράτησε 50 χρόνια και πήγε εύλογα πολύ πίσω το άθλημα. Έχοντας πάντως προλάβει να χειραφετηθούν, οι Preston Ladies εξακολούθησαν να αγωνίζονται, έστω και στα κρυφά, μέχρι το 1965.

1.1.1935

Ελλάδα – Βουλγαρία 1-2: Όταν “Ο Καλύτερος των Βαλκανίων” σήμαινε πολλά

Μία και μοναδική φορά στην ιστορία έχει αγωνιστεί η Εθνική Ελλάδας την Πρωτοχρονιά,και μάλιστα ήταν τη μέρα που διεκδίκησε τον πρώτο διεθνή της τίτλο. Η διοργάνωση ήταν το λεγόμενο Βαλκανικό Κύπελλο Εθνών στην 4η έκδοσή του, που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εννοείται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.  Για τα δεδομένα της εποχής το Βαλκανικό Κύπελλο ήταν η σούπερ διοργάνωση της χρονιάς, αφού οι περιοχές πέρα από τη μεγάλη χερσόνησο, άντε και μέχρι την Ιταλία, ήταν ακόμα ανεξερεύνητες, τουλάχιστον για την ελληνική εθνική, που μετρούσε τότε κάτι παραπάνω από μόλις 5 χρόνια ζωής. Μάλιστα τα πρώτα δείγματα που είχε δώσει η ομάδα δεν ήταν και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, απέναντι βέβαια σε χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία που είχαν ήδη προχωρήσει πολύ περισσότερο και συμμετείχαν στα πρώτα Παγκόσμια Κύπελλα της δεκαείας του ’30. Προερχόμενη λοιπόν από δύο σερί βαλκανικά τουρνουά όπου μετρούσε μόνο ήττες και διάφορες τραγελαφικές περιπέτειες (“ελεεινούς και αξιοδάκρυτους” χαρακτήριζε η εφημερίδα Ακρόπολις τους έλληνες διεθνείς κατά την επιστροφή τους από το Βουκουρέστι το 1933), η Ελλάδα φιλοξένησε τις Εθνικές Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας και Ρουμανίας (το γενικότερο κλίμα δεν ευνοούσε ακόμα τη συμμετοχή της Τουρκίας και της Αλβανίας) στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα του 1934. Η ανέλπιστη νίκη απέναντι στη Γιουγκοσλαβία (2-1, στις 23 Δεκ.) και το απόλυτα ικανοποιητικό Χ κόντρα στη Ρουμανία (2-2, 27 Δεκ.), έφερε την Πρωτοχρονιά του ‘35 15.000 κόσμο στη Λεωφόρο, διψασμένους να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του μεγάλου τροπαίου. Η Βουλγαρία ήταν ο αδιάφορος αντίπαλος, αφού είχε ήδη γνωρίσει δύο ήττες.

Το ματς άρχισε να στραβώνει όταν οι βούλγαροι προηγήθηκαν στα τέλη του ημιχρόνου με τον Αγγέλοφ. Οι έλληνες αναθάρρησαν με την ισοφάριση του Γιάννη Βάζου, αρχισκόρερ του Ολυμπιακού, στις αρχές του β’  ημιχρόνου, ενώ λίγο μετά το κοινό άρχισε να τα βάζει με τον γιουγκοσλάβο διαιτητή Βασίλιεβιτς («κατόπιν επανειλημμένων καταφανών φάουλ», όπως βεβαιώνει η εφημερίδα «Αθλητικός Χρόνος» της εποχής), με αποτέλεσμα να γίνει ένα μικρό ντου στον αγωνιστικό χώρο και το παιχνίδι να διακοπεί για λίγα λεπτά. Μέσα σε κλίμα εκνευρισμού και καχυποψίας, αφού ο ρέφερι προερχόταν από την άμεσα ενδιαφερόμενη ανταγωνίστρια χώρα, η Βουλγαρία έσβησε τις προσδοκίες στο 81’, με τον Πάντσεφ να νικά από κοντά τον τερματοφύλακα Γραμματικόπουλο. «Η κατήφεια καταλαμβάνει τους φιλάθλους, οι οποίοι εις την δύσκολον αυτήν στιγμήν αντί να ενθαρρύνουν τους παίκτας τους αποκαρδιώνουν με την νεκρικήν των σιγήν», αναφέρει ο συντάκτης του «Αθλητικού Χρόνου» (2-1-1935). 

Το Κύπελλο ταξίδεψε προς τον Δούναβη και η χρονιά μπήκε στραβά για τη χώρα, που και τότε δεν ήταν στα καλύτερά της (χρεοκοπία του ’32, απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου το ’33,  εύθραυστες κυβερνήσεις, στρατιωτικά κινήματα και αντικινήματα, επιστροφή του βασιλιά και δικτατορία Κονδύλη το ‘35). Το Βαλκανικό Κύπελλο έμεινε κάπως σαν απωθημένο και η Ε.Π.Ο. τού έδωσε βαρύτητα τόσο μεγάλη, ώστε αποφάσισε να μη διεξαχθεί η τελική φάση του εγχώριου πρωταθλήματος το 1935 για να προετοιμαστεί καλύτερα  η εθνική και να φέρει την κούπα από τη διοργάνωση που ακολούθησε στη Σόφια. Τελικά και πάλι το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό ενώ λίγο αργότερα θα ξεσπούσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.  Αμέσως μετά τη λήξη του θα γινόταν μια σύντομη προσπάθεια αναβίωσης από τις χώρες που είχαν ενταχθεί στο ανατολικό μπλοκ, ενώ το ίδιο φτωχή θα ήταν και η απόπειρα σε ένα πιο ειρηνικό, αλλά και παγερά αδιάφορο κλίμα κατά την εφταετία 1973-80, όπου με πολύ κόπο βρέθηκαν ημερομηνίες για να ολοκληρωθούν δύο διοργανώσεις, επιβεβαιώνοντας το διαχρονικό πρόβλημα συνεννόησης μεταξύ των βαλκάνιων.

Κύπελλο Εορτών 1945-46: Ξεκίνησε τα Χριστούγεννα, ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο

Οι σύγχρονες Ε.Π.Ο. και Σουπερλίγκα μοιάζουν με καλοκουρντισμένες μηχανές γερμανικής στοχοπροσήλωσης, αν συγκριθούν με τις προκάτοχούς τους μισό και βάλε αιώνα νωρίτερα – και λογικό είναι, αν φανταστεί κανείς την πραγματική κατάσταση στη χώρα στο έβγα ενός πολέμου και στο έμπα ενός άλλου. Το Κύπελλο Χριστουγέννων αναφέρεται συχνά από ποδοσφαιρόφιλους παππούδες, μια και τότε έδινε την ευκαιρία για μια πρώτη επαφή του αθηναϊκού κοινού με θεωρητικούς γίγαντες της μπάλας της εποχής, που κατά κανόνα ήταν μέτριες αυστριακές ομάδες. Ήταν μια διοργάνωση που ξεκίνησε χύμα προπολεμικά, για να πάρει μια κάποια μορφή από το 1943 και μετά, στο μέσο της Κατοχής δηλαδή, με την εποπτεία του περίφημου Π.Ο.Κ., του πρώιμου συνεταιρισμού Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού και Α.Ε.Κ. για την εξασφάλιση κάποιων έξτρα εσόδων. Ύστερα από τις δύο πρώτες διοργανώσεις (1943 και 1944), είχε ήδη δημιουργηθεί σχίσμα στις τάξεις του Π.Ο.Κ., με τους Ολυμπιακό και Α.Ε.Κ. να δηλώνουν απροθυμία για συμμετοχή στο 3^ο χριστουγεννιάτικο τουρνουά, προτιμώντας να παίξουν μεταξύ τους φιλικούς αγώνες. Από την πλευρά του ο  Παναθηναϊκός σήκωσε δικό του μπαϊράκι, προτείνοντας ένα τουρνουά με τη συμμετοχή των άλλων δέκα αθηναϊκών ομάδων Α’ κατηγορίας της Ε.Π.Σ.Α (ανάμεσά τους ο Πανιώνιος, ο Απόλλων, ο Ατρόμητος, ο Φωστήρας, αλλά και οι Άτλας Θυμαρακίων, Υπεροχή Νεαπόλεως Εξαρχείων, Αρίων Κολωνακίου κ.ά). Αυτό πήρε την παραλλαγμένη ονομασία Κύπελλο Εορτών, ξεκίνησε στις 23 Δεκεμβρίου και είχε την προοπτική να ολοκληρωθεί ανήμερα των Φώτων, έπειτα από μια κάπως παράδοξη σειρά από ημι-νοκ-άουτ αγώνες, που έδιναν και δεύτερες ευκαιρίες μέχρι να στρωθούν οι προημιτελικοί. Οι αγώνες ξεκίνησαν στις 23 Δεκεμβρίου του ’45 και την Πρωτοχρονιά του ΄46 πραγματοποιήθηκαν οι ημιτελικοί, Απόλλων-Πανιώνιος 1-0 και Παναθηναϊκός-Άτλας Θυμαρακίων 5-0. Παναθηναϊκός και Απόλλωνας βρέθηκαν τη μέρα των Φώτων για τον τελικό στη Λεωφόρο, όπου παρά την ασταμάτητη δυνατή βροχή είχαν μαζευτεί περίπου 5.000 για να τους δουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Στις αρχές του β’ ημιχρόνου με το ματς στο 0-0 ο διαιτητής Σάκκουλας αποφάσισε τη διακοπή του αγώνα, αφού η μπάλα δεν κυλούσε πια καθόλου πάνω στις λάσπες. Από εκεί και μετά ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια για τον τελικό του Κυπέλλου Εορτών, αφού επαναλήφθηκε άλλες δύο φορές, Ιανούαριο και Φεβρουάριο, με τελικό αποτέλεσμα την ισοπαλία 1-1 (δεν προβλεπόταν παράταση), ενώ στη συνέχεια ορίστηκε και αναβλήθηκε, πρώτα τον Μάιο και ύστερα στις 12 Ιουνίου, αφού τις συγκεκριμένες ημερομηνίες ήρθαν να καπαρώσουν άλλες διοργανώσεις, όπως το Πρωτάθλημα Μικτών ομάδων και το Πρωτάθλημα Ενόπλων. Η νέα μέρα διεξαγωγής προσδιορίστηκε για τις 16 Ιουνίου, με την «Αθλητική Ηχώ» να γράφει σαρκαστικά: «Θα τελειώσει επιτέλους την Κυριακή η ιστορία αυτή του Κυπέλλου που παραμένει έκθετο πέντε μήνες ή οι ισοπαλίες θα γίνουν μισή ντουζίνα και το Κύπελλο θα μείνει αναγκαστικά για τα νέα Χριστούγεννα;» (πηγή: http://epsathinon.blogspot.gr) . Κι όμως, ο αγώνας πραγματοποιήθηκε κανονικότατα και έξι μέρες μετά του Αγίου Πνεύματος ο Παναθηναϊκός στέφθηκε Πρωταθλητής (χριστουγεννιάτικων) Εορτών, επικρατώντας του Απόλλωνα με 3-2.

25.12.1955

Ρεαλ Μαδρίτης – Παρτιζάν Βελιγραδίου 4-0 /Μπαρτσελόνα – Κοπεγχάγη ΧΙ 6-2: η μέρα που και η Μπαρτσα φόρεσε λευκά

Τα Χριστούγεννα του 1955 ήταν τα μοναδικά στην ιστορία που είδαν το τόπι να κυλά, κι όχι μάλιστα σε έναν, αλλά σε δύο επίσημους αγώνες ευρωπαϊκών κυπέλλων. Η επιλογή της ημερομηνίας έγινε για διαφορετικούς λόγους: η κόντρα της Ρεάλ Μαδρίτης με την Παρτιζάν Βελιγραδίου για τα προημιτελικά του πρώτου Κυπέλλου Πρωταθλητριών ήταν από την αρχή προβληματική, αφού οι χώρες του Φράνκο και του Τίτο λογικό ήταν να μην έχουν μεταξύ τους διπλωματικές σχέσεις. Η Παρτιζάν έφτασε για τον αγώνα σχεδόν στα μουλωχτά, αφού τη συγκεκριμένη μέρα κρίθηκε ότι θα ήταν ευκολότερο να ταξιδέψουν στη Μαδρίτη δίχως να κρατηθούν στο αεροδρόμιο. Η Ρεάλ επικράτησε με το σαρωτικό 4-0, διασφαλίζοντας την πορεία της προς την κούπα, παρόλο που η ρεβάνς του Βελιγραδίου έναν μήνα αργότερα παραήταν ζόρικη και οι Μερένγκες άντεξαν οριακά (0-3). Την ίδια μέρα που 105.000 φίλοι της Ρεάλ φίσκαραν το Μπερναμπέου, πολύ λιγότεροι (28.000) βρέθηκαν στο Καμπ ντε λες Κορτς της Βαρκελώνης (το Καμπ Νου ήταν ακόμα υπό κατασκευή), για την ιστορική πρεμιέρα της Μπαρτσελόνα στο Κύπελλο Εκθέσεων, προπάτορα του Ουέφα και του Γιουρόπα Λιγκ. Το 1955 ήταν η χρονιά που ξεκίνησαν και οι δύο αυτές ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ωστόσο το κόνσεπτ του Κυπέλλου Εκθέσεων ήταν διαφορετικό, με τον αρχικό σχεδιασμό να θέλει το τουρνουά να ολοκληρώνεται σε δύο σεζόν (τελικά επεκτάθηκε σε τρεις) και τους αγώνες να συμπίπτουν με τις διεθνείς εκθέσεις που διοργανώνονταν στις πόλεις των ομάδων που  συμμετείχαν. Από κει προέκυπτε και η ιδιομορφία του Κυπέλλου Εκθέσεων, ότι δηλαδή εκπροσωπούνταν πόλεις και όχι σύλλογοι, με αποτέλεσμα π.χ. το Λονδίνο να κατεβάσει μια μικτή εντεκάδα με παίκτες από ισάριθμα κλαμπ.

Η Βαρκελώνη πάντως δεν είχε παρόμοια ζητήματα, αφού ο κορμός της ομάδας ήταν συντριπτικά βασισμένος στη Μπαρτσελόνα, ενώ πού και πού συμμετείχε κάποιος παίκτης της Εσπανιόλ. Πάντως τα Χριστούγεννα του ‘55 η Μπαρτσελόνα κατέβηκε αυτούσια απέναντι στη μικτή ομάδα της Κοπεγχάγης φορώντας ολόλευκα με το έμβλημα της πόλης, με αποτέλεσμα το κοινό να την υποδεχτεί με σφυρίγματα. Γρήγορα η ταύτιση με τη Ρεάλ ξεχάστηκε, αφού η Μπάρτσα συνάρπασε επικρατώντας των Δανών με 6-2. Στην πορεία της διοργάνωσης  βέβαια οι παίκτες της διατήρησαν μόνο το λευκό σορτσάκι, προτιμώντας μια μπλάου φανέλα. Τελικά το πνεύμα των  Χριστουγέννων αποδείχτηκε γουρλίδικο και για τους δύο, καθώς τόσο η Ρεάλ όσο και η Μπαρτσελόνα κατέκτησαν αντίστοιχα τα πρώτα τρόπαια, έστω κι αν οι Καταλανοί χρειάστηκε τελικά να περιμένουν έως το 1958 για να πανηγυρίσουν.

26.12.1963

Φούλαμ – Ίπσουιτς 10-1: Τα γκολ έπεφταν σαν το χαλάζι 

Για πολλούς Βρετανούς που δεν τρελαίνονται για οικογενειακές συναθροίσεις το ποδόσφαιρο (και το ράγκμπι) τις μέρες των Γιορτών αποτελεί διαχρονικά το καλύτερο αντικαταθλιπτικό ή έστω την καλύτερη αφορμή για απόδραση από το σπίτι. Από το 1889 κρατούσε η παράδοση “των ανδρών που τη μέρα των Χριστουγέννων πήγαιναν να δουν μπάλα ενόσω οι γυναίκες τους ετοίμαζαν τη γαλοπούλα”.  Κι έτσι δύσκολοι που είναι στο να αλλάζουν συνήθειες, θεωρήθηκε μεγάλο βήμα η σταδιακή μετατόπιση του ποδοσφαιρικού προγράμματος από τις 25 στις 26 Δεκεμβρίου, όχι μόνο επειδή προς το τέλος των 50s οι γυναίκες δεν ήταν τόσο πρόθυμες πια να ψήσουν μόνες τους τη γαλοπούλα, αλλά κυρίως λόγω του ότι τα Χριστούγεννα ήταν πιο δύσκολες οι μαζικές μετακινήσεις του όλο και περισσότερου κόσμου που ήθελε να πάει στο γήπεδο. Τ

Το Boxing Day football λατρεύεται στο Νησί μέχρι σήμερα, έστω κι αν κάθε χρόνο πια λέγονται και γράφονται πολλά πράγματα για τη μεγάλη καταπόνηση των παικτών σε σχέση με τους ευρωπαίους συνάδελφούς τους, με επιπτώσεις στην τελική εικόνα των (αγγλικών) ομάδων στην τελική ευθεία των διεθνών διασυλλογικών διοργανώσεων, και κυρίως στις καλοκαιρινές συμμετοχές της Εθνικής Αγγλίας σε Μουντιάλ ή Γιούρο. Η Boxing Day που αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς στο αγγλικό ποδόσφαιρο είναι μία από τις πρώτες που πραγματοποιήθηκαν με φουλ πρόγραμμα, το 1963: συνολικά στα 10 ματς της α’ κατηγορίας σημειώθηκαν 66 γκολ, ρεκόρ ακατάρριπτο μέχρι σήμερα για οποιαδήποτε αγωνιστική μέρα. 10 από αυτά τα πέτυχε η Φούλαμ απέναντι στην πρωταθλήτρια του 1962 Ίπσουιτς, με τον μεγάλο της ηγέτη Άλαν Μάλερι, σκόρερ ενός από τα δέκα γκολ, μετά από χρόνια να λέει ότι “πάντα ερχόντουσαν παράξενα αποτελέσματα τα Χριστούγεννα, ήταν δύσκολο να το εξηγήσεις, είχαμε τις ίδιες πιθανότητες είτε να χάσουμε είτε να κερδίσουμε, και συνήθως με μεγάλες διαφορές”. Τα λόγια του επιβεβαιώνουν και άλλα αποτελέσματα της ίδιας μέρας, όπως τα Γουέστ Χαμ-Μπλάκμπερν 2-8, Μπέρνλι-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 6-1, Λίβερπουλ-Στόουκ 6-1, Μπλάκπουλ-Τσέλσι 1-5.

2.1.1971 

Ρέιντζερς – Σέλτικ 1-1: A Bloody NewYear

http://youtu.be/GOdzNQ0VzUw

Ήταν ένα διαβολεμένο δεκάλεπτο στο Old Firm της 2ης μέρας του χρόνου το 1971. Το ματς είχε φτάσει στο 90ο λεπτό και οι περισσότεροι από τους 80.000 στο Άιμπροξ είχαν αρχίσει να συμβιβάζονται με το 0-0, ωστόσο ο Τζίμι Τζόνστον, ο κοντούλης (1.57) δεξιός εξτρέμ της Σέλτικ άνοιξε το σκορ παίρνοντας το ριμπάουντ από μακρινό σουτ του Ρόμπι Λένοξ στο οριζόντιο δοκάρι. Πολλοί φίλοι των γηπεδούχων Ρέιντζερς βλέποντας τους αχώνευτους Bhoys σε ντελίριο στο απέναντι stand κινήθηκαν εντστικτώδικα για ομαδική αποχώρηση. Με τη σέντρα όμως οι Τζερς έκαναν την απεγνωσμένη προσπάθεια να βγουν μπροστά και κέρδισαν φάουλ από τα αριστερά. Η σέντρα του Ντέιβ Σμιθ βρήκε τον επιθετικό Κόλιν Στάιν που μες στην αναμπουμπούλα ισοφάρισε. Ακολούθησε ένας κακός χαμός με κάποιους που έχασαν το γκολ και ξαναγύριζαν για να πανηγυρίσουν, άλλους που είχαν ήδη πανηγυρίσει και άρχισαν να φεύγουν και κάποιους στριμωγμένους στο πλατύσκαλο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Στην επίφοβη σκάλα της θύρας 13 είχαν συμβεί κάμποσα δυστυχήματα στο παρελθόν, το 1961 μάλιστα υπήρξαν και δύο θάνατοι, αφού εκεί συνωστίζονταν οι περισσότεροι γιατί ήταν η πιο κοντινή έξοδος για τον σταθμό του γλασκοβέζικου μετρό. Κι αφού η κατάσταση έμοιαζε να εξομαλύνεται και όλοι μπήκαν σε μια σειρά για το τρένο, κάποιος, πιθανότατα ένα οκτάχρονο αγόρι, έπεσε από τους ώμους του πατέρα του στη σκάλα 13, προξενώντας ένα τραγικό ποδοπάτημα, εφιάλτη που έζησαν κάμποσα γήπεδα, από το Λουζνίκι και το Καραϊσκάκη μέχρι το Χίλσμπορο, που ξεχείλιζαν ανεξέλεγκτα από κόσμο, ειδικά στις δεκαετίες του ‘70 και ‘80. 66 ήταν τα θύματα  και πάνω από 200 οι τραυματίες, σε άλλη μία ποδοσφαιρική καταστροφή που οδήγησε σε ανασχεδιασμό και εκσυγχρονισμό ενός γηπέδου κατόπιν εορτής, και αφού είχαν ηχήσει πολλά προειδοποιητικά καμπανάκια. Το 2001, στα 30χρονα από τη 2η τραγωδία του Άιμπροξ (είχε προηγηθεί και η κατάρρευση μιας ξύλινης κερκίδας το 1902 σε αγώνα Σκοτίας-Αγγλίας), στήθηκε έξω από το γήπεδο το άγαλμα του Τζίμι Γκρέιγκ, αρχηγού των Τζερς στον μοιραίο αγώνα. Τριγύρω του οι μπλε πλάκες αναφέρουν όλα τα ονόματα όσων διαχρονικά έχασαν τη ζωή τους στο συγκεκριμένο γήπεδο.

 31-12-1978

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 2-3: Χαρούμενη-Χρυσή μεν, Στραβή κι Ανάποδη δε 

http://youtu.be/jla_KAdBK74

Ένα και μοναδικό παραμένει το ντέρμπι αιωνίων που έχει διεξαχτεί παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η Λεωφόρος ήταν φυσικά γεμάτη στο παιχνίδι για τη 13η αγωνιστική της τελευταίας σεζόν πριν την καθιέρωση του επαγγελματισμού, σ’ ένα πρωτάθλημα που γρήγορα εξελίχτηκε σε κούρσα Ολυμπιακού-Α.Ε.Κ. με τελική νικήτρια τη δεύτερη, ενώ από κοντά ακολουθούσε ο εξαιρετικός Άρης της εποχής. Αντίθετα ο Παναθηναϊκός έμοιαζε αρκετά με τον τωρινό, έχοντας πολλά οικονομικά προβλήματα λίγο πριν την εξαγορά του από τον Όμιλο Βαρδινογιάννη, με τον Δομάζο στην Α.Ε.Κ. και τον Αντωνιάδη στον Ολυμπιακό (έστω αναπληρωματικό). Και τελικά τα πράγματα κύλησαν λογικά και μέσα στο γήπεδο, ύστερα από ένα εντυπωσιακό πρώτο ημίχρονο όπου ο Ολυμπιακός προηγήθηκε δύο φορές, με τους Κατσαβάκη και Λοσάντα και ο Π.Α.Ο. ισοφάρισε άλλες τόσες, με τον Αλβαρέζ. Τελικά στο 53’ ο Μιχάλης Κρητικόπουλος ύστερα από κάθετη πάσα του Γαλάκου εκτέλεσε στο τετ-α-τετ τον Κωνσταντίνου, προξενώντας έτσι διαφορετικά συναισθήματα σε βάζελους και γάβρους ενόψει του ρεβεγιόν. Την τελευταία φορά που καταγράφηκε αγωνιστική δραστηριότητα τη συγκεκριμένη ημερομηνία ήταν στη σεζόν 1988-89, κι από τότε θεωρείται σχεδόν ταμπού. Δυστυχώς (ευτυχώς) ο αθλητικός τύπος της εποχής ήταν πιο ψύχραιμος, κι έτσι μπορούμε μόνο να φανταστούμε πιθανές πρωτοσέλιδες χρήσεις της φιγούρας του Άι-Βασίλη από τους ευφάνταστους  αθλητικούς υλατζήδες σε μια αντίστοιχη σύγχρονη περίσταση. 

Αργεντινή – Δυτική Γερμανία 2-1: Η Πρεμιέρα του Μαραντόνα

http://youtu.be/3945NpvJg0E

Η Fifa με τη σειρά της έχει διοργανώσει ένα και μόνο τουρνουά τις μέρες της Πρωτοχρονιάς, κι αυτό έγινε με αφορμή τα 50 χρόνια από τη διεξαγωγή του πρώτου Μουντιάλ (1930, Ουρουγουάη). Πήρε την ονομασία Mundialito και έφερε να περάσουν μαζί το ξεκίνημα του 1981, και πάλι στο Μοντεβιδέο, όλες τις ομάδες που έως τότε είχαν κερδίσει το χρυσό κύπελλο. Μάλλον σχεδόν όλες (Ουρουγουάη, Ιταλία, Δυτική Γερμανία, Βραζιλία και Αργεντινή), αφού απουσίασε η Αγγλία, για τους δικούς της πολιτικοποδοσφαιρικούς λόγους, και τη θέση της πήρε η δύο φορές φιναλίστ (1974, 1978) Ολλανδία. Η αλήθεια είναι ότι όλο το σκηνικό φάνηκε να αφορά κυρίως τους διοργανωτές, το χουντικό δηλαδή καθεστώς της Ουρουγουάης, που ποντάρισε στη συγκεκριμένη διοργάνωση για λίγη αναζωογονητική (για το ίδιο) εθνική ανάταση, ένα μόλις μήνα μετά από το ανέλπιστο, για δικτατορία, αποτέλεσμα (43 -57 %) στο δημοψήφισμα που θα θεσμοθετούσε τη συμμετοχή του στρατού στη διακυβέρνηση δίχως τακτική διενέργεια εκλογών (30-11-1980). Οι ομάδες χωρίστηκαν σε δύο ομίλους των τριών και οι  αγώνες στο μυθικό γήπεδο Σεντενάριο ξεκίνησαν στις 30 Δεκεμβρίου του 1980 (με τον αγώνα του Α’ όμίλου Ουρουγουάη-Ολλανδία 2-0). 

Την Πρωτοχρονιά του ‘81 έκανε πρεμιέρα ο β’ όμιλος, με την Αργεντινή να ανατρέπει το σε βάρος της 0-1 από το πρώτο ημίχρονο ύστερα από γκολ του Χρούμπες, φυσικά με καρφωτή κεφαλιά. Με παρόμοιο τρόπο στο 84’ ισοφάρισε ο Πασαρέλα, έχοντας μικρή βοήθεια από τον γερμανό δεξιό μπακ Καλτς, ενώ δύο λεπτά πριν από τη λήξη ο σέντερ φορ της Ρίβερ Πλέιτ, Ραμόν  Ντίαζ με τέλειο πλασέ χάρισε τη νίκη στη παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1978, η οποία είχε για πρώτη φορά σε αγώνα τέτοιου επιπέδου στη σύνθεσή της τον 20χρονο ακόμα Ντιέγκο Μαραντόνα. Ωστόσο από τον συγκεκριμένο όμιλο νικήτρια βγήκε η Βραζιλία, η οποία και βρέθηκε απέναντι στην Ουρουγουάη στις 10 Ιανουαρίου για τον τελικό. Κι επειδή το συγκεκριμένο ζευγάρι παραδοσιακά δεν πηγαίνει και πολύ στη σελεσάο, οι ουρουγουανοί ήταν εκείνοι που πανηγύρισαν στο τέλος (2-1). Πιο πολύ από όλους πανηγύρισε η κυβέρνηση του πολιτικού-μαριονέτας Απαρίσιο Μέντεζ, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα και το σημαντικό πλεόνασμα που άφησε η διοργάνωση, εν μέρει χάρη στο ιστορικό σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου της RAI από το Channel 5 του σχεδόν άγνωστου ακόμα τότε Μπερλουσκόνι, που εκτόξευσε τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Η μεγάλη και σαρωτική οικονομική κρίση δεν θα αργούσε παρά λίγους μήνες στη χώρα, με τον Μέντεζ να αποχωρεί πάραυτα και την Ουρουγουάη να βρίσκει τον μακρύ δρόμο προς τη δημοκρατία 4 χρόνια αργότερα.

1.1.1999

Γιοκοχάμα Φλούγκελς – Σιμίζου Σ-Παλς 2-1: Η εκδίκηση των διαλυμένων

Υπάρχουν κι άλλες χώρες που παίζουν ακόμα μπάλα μέσα στις Γιορτές, όπως το δύσκολα ψυχολογίσιμο Βέλγιο, ενώ στην Ιαπωνία διεξάγεται παραδοσιακά την Πρωτοχρονιά ο τελικός του εγχώριου Κυπέλλου (του Αυτοκράτορα, όπως λέγεται). Η διοργάνωση που έχει μείνει περισσότερο στις μνήμες εκεί ήταν εκείνη του 1999, αφού χαρακτηρίστηκε από την κινηματογραφική σχεδόν κατάκτηση του Κυπέλλου από τους Γιοκοχάμα Φλούγκελς, σ’ έναν αγώνα που ήταν και ο τελευταίος στην ιστορία της ομάδας. Ζώντας για αρκετά χρόνια στη σκιά των Γιοκοχάμα Μαρίνος, του πιο αστραφτερού κλαμπ της πόλης που ανήκει στον κολοσσό Νισάν, οι Φλούγκελς, ομάδα που ανήκε  στις ιαπωνικές αερογραμμές ΑΝΑ (εξού και η γερμανική ονομασία που σημαίνει “φτερά”), γνώρισε τον Οκτώβριο του ‘98 την ξαφνική αποχώρηση του 2^ου βασικού χορηγού, της κατασκευαστικής εταιρείας Σάτο Κόγκιο.  Έτσι οι ιδιοκτήτες της έπευσαν να ανακοινώσουν τη συγχώνευση της ομάδας με τους Μαρίνος, που γρήγορα πάντως φάνηκε ότι ουσιαστικά θα ήταν απορρόφηση από εκείνους, μια και μόνο 6 παίκτες των Φλούγκελς θα συνέχιζαν στη νέα ομάδα, που θα έπαιρνε την ονομασία Γιοκοχάμα Φ. Μαρίνος, ενώ οι όλοι οι υπόλοιποι θα αποδεσμεύονταν.

Η τελευταία αυτή σεζόν ήθελε μόλις ενάμιση μήνα για να ολοκληρωθεί, ωστόσο η δράση αυτή έφερε και αντίδραση, που εκδηλώθηκε με συλλογές υπογραφών, ίδρυση κοινότητας φίλων για ανασύσταση των Φλούγκελς, άρνηση των παικτών να ταξιδεύουν αεροπορικά με την ΑΝΑ, ακόμα και απόκρυψη της Σάτο Κόγκιο από τις ομαδικές φωτογραφίσεις, πράγματα σπάνια για την ιαπωνική κουλτούρα της στωικότητας. Η μεγαλύτερη αντίδραση πάντως εκδηλώθηκε με την παρουσία της ομάδας μέσα στο γήπεδο, καθώς νίκησε τόσο τους 3 τελευταίους αγώνες για το πρωτάθλημα τον Νοέμβριο, τερματίζοντας τελικά 7η, όσο και άλλους 4 νοκ-άουτ στο πλαίσιο του Κυπέλλου τον Δεκέμβριο, μην κωλώνοντας ούτε απέναντι στους πρωταθλητές Κασίμα Άντλερς στον ημιτελικό (1-0).Ο τελικός παίχτηκε την Πρωτοχρονιά του 1999 μπροστά σε 50.000 κόσμο στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο του Τόκιο, απέναντι στη Σιμίζου Σ-Παλς, την ομάδα από τη Σιζουόκα που είχε προπονητή τον Οσβάλντο Αρντίλες και είχε τερματίσει 5^η στο πρωτάθλημα.

Παρόλο που η Σιμίζου προηγήθηκε νωρίς, το άπειρο επιθετικό δίδυμο των Φλούγκελς, ο 22χρονος Κουμπογιάμα και ο 21χρονος Γιοσίντα, σκόραραν για την ανατροπή: 2-1 και φρενίτιδα στο γήπεδο και την κερκίδα, με την πιο χαρούμενη στιγμή να είναι ταυτόχρονα και η πιο λυπητερή. Την ώρα του απόλυτου θρίαμβού της η ομάδα έπαυε να υπάρχει, ενώ ταυτόχρονα, στη διάρκεια της απονομής αποκαλυπτόταν η ελαστικότητα της ιαπωνικής διαμαρτυρίας, που έτσι κι αλλιώς σπάνια εκδηλώνεται: όταν οι ήρωες των Φτερών σήκωναν την κούπα φορούσαν αλλαξιές με ευκρινή τα ονόματα των ΑΝΑ και Σάτο Κόγκιο. Τρεις μήνες μετά έκανε την πρώτη της εμφάνιση, στην 3η ιεραρχικά κατηγορία της χώρας, η Γιοκοχάμα F.C, ομάδα που ιδρύθηκε σαν διάδοχη κατάσταση από τους φίλους των Φλούγκελς στο, επίσης ανοίκειο για την Ιαπωνία, πρότυπο της λαϊκής βάσης.

The post Μπάλα μέσα στις Γιορτές: πόλεμοι, κορίτσια, λάσπες και ντέρμπι αιωνίων appeared first on POPAGANDA.

«Το ΝΒΑ η καλύτερη λίγκα του πλανήτη. Αλλά, κάπου έχει χάσει τον σεβασμό της απέναντι στο ίδιο το άθλημα», λέει ο Δημήτρης Κατσιώνης aka Hoopfellas

Δημήτρης Κατσιώνης aka Hoopfellas (φωτό: Κατερίνα Σαμαρτζή/ FOSPHOTOS)

Κάπου στα τέλη των 90s η λίγκα του ΝΒΑ συγκάλεσε σύσκεψη με μερικούς  από  τους «σοφούς» του αθλήματος έχοντας στόχο την υπογραφή καινούργιών «πρωτοκόλλων» αναφορικά με την εξέλιξη του αθλήματος. Ο στόχος της αύξησης του pace ήταν μονόδρομος για να μπορέσει η λίγκα να συσπειρώσει γύρω της (σε μια εποχή που έχανε το πιο δυνατό χαρτί της, τον Μάικλ Τζόρνταν) μια μεγαλύτερη βάση οπαδών προάγοντας το άθλημα, πρωτίστως σε εμπορικό επίπεδο. Η επιστήμη των εξειδικευμένων στατιστικών προήγαγε την εκτέλεση από την περίμετρο και την αναζήτηση των lay ups μετατρέποντας το τρίποντο σε καινούργιο Θεό του αθλήματος. Την ίδια στιγμή το παραδοσιακό midrange shot («σουτ μέσης απόστασης») και η επίδραση των old school ψηλών παιχτών και του low post παιχνιδιού έμπαιναν αθόρυβα στο συρτάρι. Η γνωστή και ως freedom of movement-κατεύθυνση που έδωσε η λίγκα στο παιχνίδι με την αλλαγή των κανονισμών (μείωση των επαφών, μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης) επέβαλλε ένα ευρύτερο πλαίσιο χώρων το οποίο προωθεί το γρήγορο τέμπο και τη χρησιμότητα του παίχτη που μπορεί να σουτάρει. Το κύμα των pace & space επιθέσεων και το μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στη κυκλοφορία της μπάλας και τη κίνηση μακριά από αυτήν  (το οποίο γεννήθηκε στις κεντρικές πολιτείες της Αμερικής και τελειοποιήθηκε στην Ανατολική Ευρώπη) χτύπησε τον Ατλαντικό και πάλι με διαφημιστικό αρωγό τη μεγάλη ομάδα των Golden State Warriors.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σήμερα, η κορυφαία λίγκα του πλανήτη, μετρώντας τη δύναμη της εικόνας και την ταχύτητα με την οποία εξαπλώνεται η πληροφορία σε ολόκληρο τον πλανήτη προσπαθεί (με εργαλείο ακριβώς αυτή την αύξηση των διαθέσιμων χώρων και της ταχύτητας) να δημιουργήσει νέους «ήρωες» οι οποίοι θα σταθούν δίπλα στα τοτέμ του ένδοξου παρελθόντος (στα 60s τα απίστευτα νούμερα του Ουίλτ Τσάμπερλειν και του Όσκαρ Ρόμπερτσον γεννήθηκαν σε παιχνίδι ιλιγγιώδους ταχύτητας), όμως κάπου έχει χάσει τον σεβασμό της απέναντι στο ίδιο το άθλημα. Είμαστε στο σύνορο της εποχής των 200 πόντων. Η βραδιά που θα δούμε αυτό το παιχνίδι είναι πολύ κοντά. Αυτό που ξεκίνησε ως φλόγα με τους Σανς του Ντ’Αντόνι στα mid 00s (σκεφτείτε ότι αυτή η ταχύτατη ομάδα έπαιζε σε pace το οποίο σήμερα θα βρισκόταν στον πάτο της λίγκας) εξαπλώθηκε ως υγρό πυρ πάνω από τον πλανήτη του ΝΒΑ. Τα σημάδια στον ουρανό έρχονται ένα-ένα. Οι Ρόκετς πέρυσι έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία που σούταρε περισσότερα τρίποντα από δίποντα στη σεζόν. Ο κανόνας του “3 is more than 2” έχει ποτίσει τους πάντες. Ως άλλη «Ζαν ντ’Αρκ», ο Γκρεγκ Πόποβιτς δηλώνει συνεχώς την απέχθεια του στη νέα μορφή που έχει πάρει το παιχνίδι. «Είναι απλά βαρετό», λέει…

Συμφωνώ κόουτς.   

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς παραμένει old school, οι Spurs ανθίστανται στην επέλαση του τρίποντου. Πριν λίγες μέρες, η ομάδα του 154 πόντους (τους περισσότερους μετά τους Suns το 2010) με μόλις 19 προσπάθειες έξω από τα 7.25… (φωτο: EPA/JASON SZENES)

Ας θέσουμε τη συζήτηση όμως στη σωστή της βάση. Το ΝΒΑ παραμένει με διαφορά η καλύτερη λίγκα του πλανήτη. Η διαφορά στο φυσικό/αθλητικό πακέτο και στην ατομική δεξιότητα του αθλητή (όπως και στην τεχνογνωσία σχετικά με την προσωπική βελτίωση του παίχτη) είναι τεράστια σε σχέση με την Ευρώπη. Φιλοξενεί ακόμα τις περισσότερες προπονητικές ιδιοφυΐες του πλανήτη και ας είναι ξεκάθαρα η «λίγκα του παίχτη-σταρ». Ένα ATO του Μπραντ Στίβενς είναι στα μάτια ενός μύστη του αθλήματος το ίδιο θεαματικό με ένα σαρωτικό κάρφωμα του Λεμπρόν. Όμως αυτή η λίγκα έχει χάσει την πνευματικότητα της. Και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό από όσο ίσως νιώσατε διαβάζοντας την τελευταία αυτή φράση, γιατί καθορίζει τη σχέση με τον πελάτη της αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό. Η ευκολία με την οποία οι ομάδες φτάνουν στο καλάθι και οι νέοι στόχοι που θέτουν για να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα οδηγούν σε υδροκεφαλισμό αναφορικά με την ιεράρχηση των αγωνιστικών προτεραιοτήτων, σε ομαδικό κι ατομικό επίπεδο, και μια ασυναίσθητη χαλάρωση στον αέρα που μπαίνει στα πνευμόνια των παιχτών και των θεατών. Πολλές από τις ομάδες δυσκολεύονται να είναι το ίδιο ανταγωνιστικές και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Η ρομποτοποίηση θα φέρει «βία». Τα πρώτα καμπανάκια έχουν ήδη χτυπήσει. Οι «σοφοί» του αμερικανικού μπάσκετ έσπρωξαν το άθλημα προς μια θεμιτή κατεύθυνση με στόχο μια νέα εμπορική εκτόξευση του προϊόντος όμως πλέον κινδυνεύουν από το ίδιο τους το δημιούργημα που τείνει να στραφεί ενάντια στη φύση του αθλήματος. Το παιχνίδι στην Αμερική, κύριοι, έχει χάσει τη πνευματικότητα του. Αργά ή γρήγορα, το αόρατο χέρι της λίγκας θα αναγκαστεί, για μια ακόμα φορά, να παρέμβει..

«Οι Πουριτανισμοί του Σοφού Γέροντα», αυτός είναι ό τίτλος που βάζει στη δήλωση του Πέσιτς ο Χρήστος Καούρης

Ο Χρήστος Καούρης στο παρκέ της Ευρωλίγκας

Οι άνθρωποι που νιώθουν πως δεν έχουν πολλά να αποδείξουν κι ελάχιστα να χάσουν είναι χρήσιμοι. Ξεστομίζουν συνήθως το πρώτο πράγμα που τους κατεβαίνει στο κεφάλι: πρωτόγονες, κοφτερές απόψεις, χωρίς φτιασίδια και διπλωματία. Αυτή είναι η περίπτωση του 69χρονου Σβέτισλαβ Πέσιτς, ο οποίος μετά από 51(!) χρόνια ενασχόλησης με το μπάσκετ σαν παίκτης και προπονητής επέστρεψε μάλλον από σπόντα στους πάγκους, και λογικά σύντομα θα επιστρέψει στην τιμημένη αποστρατεία. Ο προπονητής της Μπαρσελόνα δεν ενδιαφέρεται να γίνει αρεστός, ουδόλως τον αγγίζουν τα social media και νιώθει άνετα με αυτό που είναι: ένας πουριτανός του μπάσκετ, ένας αληθινός basketball purist. 

Το ζήτημα προφανώς δεν είναι αν το ΝΒΑ είναι μπάσκετ ή όχι, αφού το ίδιο το ερώτημα είναι τόσο αφοριστικό που καταρρίπτεται από την ίδια τη διατύπωσή του. Ακόμα όμως και να ξεπεράσουμε τον υπέρτιτλο ως μια πικρόχολη κουβέντα ενός σοφού γέροντα απέναντι στους αναιδείς καινοτόμους, είναι αδύνατον να μην υποψιαστεί κανείς πως αν το μπάσκετ ήταν στο χέρι του Πέσιτς, το χρονόμετρο θα ήταν ακόμη στα 30″, το τρίποντο στα 6.25 και τους αγώνες θα τους κέρδιζαν οι πιο έξυπνοι, ακόμη κι αν δεν πήδαγαν εφημερίδα και κάπνιζαν ένα πακέτο άφιλτρο με τον πρωινό εσπρέσο.

Η εξέλιξη των μπασκετμπολιστών σε αθλητές τοπ επιπέδου, το παιχνίδι που απαγκιστρώνεται από θέσεις χάρη στην τεχνική που είναι προϋπόθεση όλων, οι σουτέρ που καταργούν τις παραδοσιακές αποστάσεις, η χρησιμοποίηση της τεχνολογίας για να ανακαλυφθεί ο βέλτιστος τρόπος επίθεσης: όλα αυτά και πολλά ακόμη ξεκίνησαν από την μητέρα του παιχνιδιού, η οποία ζει στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα, αφού η υπεραπλουστευτική τάση που είναι ο κανόνας της ψηφιακής μας εποχής, επηρεάζει και το μπάσκετ. Η προστασία της επίθεσης σε σχέση με την άμυνα έχει πάρει διαστάσεις φανερής ανισορροπίας, εξέλιξη που οι ίδιοι οι Αμερικανοί συζητούν συχνά σχετικά με το αν αυτή ωφελεί ή βλάπτει το άθλημα.

Προσωπικά, δεν βρίσκω λόγο να μην περάσω καλά βλέποντας ένα παιχνίδι ΝΒΑ, όπως διασκεδάζω δουλεύοντας στην Ευρωλίγκα, με πολύ διαφορετικό φυσικά τρόπο. Οι θεμελιώδεις διαφορές στη νοοτροπία και την οπτική του αθλητισμού συνολικά και του μπάσκετ ειδικά είναι τόσο μεγάλες, που οι συγκρίσεις πρέπει να γίνονται προσεκτικά για να αποφύγουν την παγίδα της γραφικότητας.

Τι νούμερα άραγε θα έγραφε στο σημερινό smallball NBA o “Hakim the Dream”;

Ο Πέσιτς δεν θέλει, και πιθανότατα δεν μπορεί πια, να απαλλαγεί από τις μπασκετικές του προκαταλήψεις. Πιθανόν να είναι και άδικο να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο. Το δεδομένο είναι πως αν ο Σέρβος θέλει να αξιοποιηθεί καλύτερα η εμπορική πλευρά του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν είναι κακή ιδέα να δανειστούμε αρκετές ιδέές από τους γιάνκηδες, όπως άλλωστε κάνουμε ήδη. Όταν διάβασα τις δηλώσεις του, θυμήθηκα το 2016 και το υπέροχο κείμενο του Χακίμ Ολάζουον στο The Players Tribune, στο οποίο απαντά στο αν το small ball θα «εξαφανίσει» τους ψηλούς:

«Θα λάτρευα το σημερινό ΝΒΑ. Είναι όπως όταν ήμουν πρωτοετής στο κολλέγιο και δεν ήξερα τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνει ένας σέντερ – οπότε έκανα τον γκαρντ. Δεν ήθελα να έχω θέση».

Ας μη φοβόμαστε λοιπόν την εξέλιξη. Και ας κρατάμε τους συντηρητικούς για να μας τραβούν το χαλινάρι: χώρος υπάρχει για όλους.

«Το ΝΒΑ δεν είναι (πρώτα απ’ όλα) μπάσκετ. Είναι (πάνω απ’ όλα) θέαμα…», ο Παναγιώτης Μένεγος κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου

Δηλαδή, πόσο μας αρέσει το μπάσκετ του Τζέιμς Χάρντεν και των Houston Rockets; (φωτό: EPA/JOHN G. MABANGLO)

Δε θα ξεκινήσω από τον Σβέτισλαβ Πέσιτς. Θα ξεκινήσω από το εκ διαμέτρου αντίθετό του, από κάθε απόψη. Τον Τζέιμς Χάρντεν.

Μισώ το μπάσκετ του Τζέιμς Χάρντεν. Όχι φυσικά αμφισβητώντας – πώς θα μπορούσα άλλωστε; – τα ασύλληπτα προσόντα του (τον συγκλονιστικό τρόπο που περνάει από παθητική ντρίμπλα σε μια σταυρωτή που γελοιοποιεί τους αντιπάλους του/ το πρώτο βήμα του που αφήνει πίσω συντρίμμμια/ το πυρηνικό step back του που όλοι ξέρουν ότι θα το κάνει, αλλά όλοι το τρώνε). Μισώ τους 34 πόντους σε 37 λεπτά που βάζει φέτος στα μισά της κανονικής σεζόν. Μισώ πιο πολύ τους 40.8 που σκοράρει στα τελευταία δέκα παιχνίδια. Μισώ τα 29 σουτ που χρειάζεται σε καθένα από αυτά τα ματς για να τα καταφέρει (17 από αυτά είναι τρίποντα, τα 7 εύστοχα). Μισώ τα πανηγυρικά ποστ σχετικά με αυτά τα κατορθώματα που δεν αναρωτιούνται «δηλαδή ένας παίκτης αυτής της ικανότητας αν σουτάρει 30 φορές κάθε βράδυ, πόσους πόντους περιμένετε να βαλει; 4;». Μισώ τους Houston Rockets και τον προπονητή τους Μαικ Ντ’ Αντόνι που τους ενθαρρύνει να σουτάρουν 43 τρίποντα έναντι 42 διπόντων σε κάθε ματς μέχρι τώρα. Μίσω την επιφοίτηση που δέχθηκε ο Ντ’ Αντόνι, κάποτε πλέι μέικερ της Τρέισερ Μιλάνο, με την «επίθεση 7 δευτερολέπτων ή λιγότερο» – ευτυχώς δεν κέρδισε τίποτα με τους Phoenix Suns, δυστυχώς επηρέασε δίκαιους (τη σημερινή δυναστεία των Golden State Warriors) κι άδικους (όσους προσπαθούν να παίξουν αυτό το μπάσκετ χωρίς να έχουν τον Στιβ Νας). Μισώ τον GM των Rockets, Ντάριλ Μόρεϊ, τον άνθρωπο που εξάπλωσε ως ιό τη δική του ερμηνεία περί advanced stats στη λίγκα και σε σχεδόν μια βραδιά το ΝΒΑ έγινε ρολόι με δέκα παίκτες να ανεβοκατεβαίνουν το παρκέ σουτάροντας τρίποντα στη δεύτερη πάσα. Μισώ ότι μια εξέλιξη αυτής της κατάστασης είναι ο βασικός σέντερ των Bucks, Μπρουκ Λόπεζ, να σουτάρει 7 τρίποντα σε κάθε ματς (πριν 3 χρόνια σούταρε μόλις 0.2 με τoυς Nets στο Μπρούκλυν). Μισώ, σόρρυ Γιάννη, ότι οι Bucks είναι με τέτοιον σέντερ δεύτεροι σε όλη τη λίγκα. Μισώ ότι η λίγκα παρότι περνάει «τα καλύτερα χρόνια της ιστορίας της από πλευράς δημοτικότητας και ταλέντου» έχει εξελιχθεί σε ένα video game που παράγει ασύλληπτα ατομικά στατιστικά, υπέροχα 2λεπτα βίντεο για να βλέπουμε με την τσίμπλα στο μάτι κάθε πρωί, αλλά ένα θανάσιμα ομοιόμορφο παιχνίδι αν ξενυχτήσεις για να το παρακολουθήσεις επί 48 λεπτά και δεν είναι αγώνας πλέι οφ ή εθνικής τηλεοπτικής κάλυψης.

….

O Παναγιώτης Μένεγος είναι συνιδρυτής κι αρχιυντάκτης της Popaganda

The post «Το NBA δεν είναι μπάσκετ»: Βαριά Κουβέντα ή Σκληρή Αλήθεια; appeared first on POPAGANDA.

Όπως κάθε άθλημα, έτσι και το τένις, έχει τους δικούς του κανόνες και ορολογίες, με τους οποίους  – κακά τα ψέματα – η πλειοψηφία των ανθρώπων στην χώρα μας, δεν είναι ιδιαιτέρως εξοικειωμένη, παρότι το εν λόγω σπορ, χρονολογείται στην Ελλάδα, από το 1896.

Ωστόσο, η δημοφιλία της αντισφαίρισης, όπως ονομάζεται το τένις στα ελληνικά, γνωρίζει την τελευταία περίοδο μια μαζική και κατακόρυφη αποδοχή από τις Ελληνίδες και τους Έλληνες και ο λόγος δεν είναι άλλος από τον 20χρονο Στέφανο Τσιτσιπά, ο οποίος μετά από ένα σερί αγωνιστικών επιτυχιών στο Australian Open μετρά πλέον λίγες ώρες για να αναμετρηθεί στα ημιτελικά με τον Ισπανό τενίστα Ράφα Ναδάλ.

Ορίστε λοιπόν μερικές χρήσιμες πληροφορίες, οι οποίες, εκτός του ότι θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε – και να απολαύσουμε κατά συνέπεια – καλύτερα, αυτά που θα συμβούν στον μεγάλο ημιτελικό της Πέμπτης, θα μας καταστήσουν γενικότερα ενημερωμένους για το άθλημα που έκλεψε τις καρδιές μας το 2019.

• Στην αντισφαίριση αγωνίζονται δύο ή τέσσερις παίκτες. Αν οι αντίπαλοι είναι δύο, το παιχνίδι λέγεται απλό, ενώ αν είναι τέσσερις (ένα ζευγάρι σε κάθε πλευρά), λέγεται διπλό (double) και σε αυτή την περίπτωση προστίθενται στο παιχνίδι και οι εξωτερικές γραμμές του γηπέδου.
• Για να κερδίσει έναν αγώνα, ο παίκτης πρέπει να συγκεντρώσει τουλάχιστον 4 πόντους (15, 30, 40 και game). Όταν οι τενίστες έχουν και οι δύο από 40 βαθμούς, το πρόβλημα της ισοπαλίας λύνεται με δύο σερί πόντους από τον ένα αθλητή: πλεονέκτημα, game.
• Κάθε αγώνας χωρίζεται σε σετ. Οι γυναίκες χρειάζονται δύο νικηφόρα σετ, ενώ οι άντρες χρειάζονται συνήθως τρία. Κάθε σετ κερδίζεται με έξι τουλάχιστον νικηφόρα παιχνίδια, ενώ χρειάζεται να υπάρχει διαφορά δυο παιχνίδια για να κερδηθεί ένα σετ, εκτός των περιπτώσεων που το σετ έχει έρθει ισόπαλο 6-6. Η νίκη του σετ τότε καθορίζεται με παράταση (tie-break).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

• Στην παράταση μετρούνται οι κερδισμένοι βαθμοί και όποιος φτάσει τους 7 βαθμούς και έχει διαφορά 2 βαθμών από τον αντίπαλο κερδίζει το παιχνίδι και συνεπώς το σετ. Υπάρχει τέλος η τάση τα σετ να καθορίζονται σε παράταση (tie-break) εκτός από το τελευταίο σετ το οποίο συνεχίζεται να παίζεται μέχρι να επιτευχθεί η διαφορά των δύο παιχνίδια.
• Τα γήπεδα χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες ανάλογα με την επιφάνεια τους. Τα σκληρά γήπεδα αποτελούν την πλειοψηφία των γηπέδων στον κόσμο, μεταξύ των οποίων και το Αυστραλιανό Open. Τα χωμάτινα γήπεδα βρίσκονται κατά κύριο λόγο στην Ευρώπη, ενώ τα γήπεδα με χόρτο περιορίζονται κυρίως στην Αγγλία.

Τα 8 βασικά χτυπήματα 

1. Σέρβις
   Είναι το χτύπημα το οποίο χρησιμοποιεί ο τενίστας για να ξεκινήσει ένα πόντο. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι σέρβις: Flat Σερβίς, Topspin Σερβίς.
2. Forehand
   Για τον δεξιόχειρα παίχτη το forehand είναι το χτύπημα που ξεκινά από την δεξιά πλευρά του κορμού, συνεχίζει μπροστά στον κορμό του ενώ γίνεται η επαφή με την μπάλα, και τελειώνει με το χέρι στην αριστερή πλευρά του κορμού του.
3. Backhand
   Για τον δεξιόχειρα παίχτη το backhand είναι το χτύπημα που ξεκινά από την αριστερή πλευρά του κορμού, συνεχίζει μπροστά στον κορμό του ενώ γίνεται η επαφή με την μπάλα, και τελειώνει με το χέρι στην δεξιά πλευρά του κορμού του.
4. Βολέ
   Το χτύπημα βολέ πραγματοποιείται πριν η μπάλα αναπηδήσει στο έδαφος, συνήθως πραγματοποιείται κοντά στο φιλέ.
5. Half-Volley
   Το χτύπημα half-volley πραγματοποιείται όταν η επαφή με την μπάλα γίνεται αμέσως μετά την αναπήδηση, κατά την διάρκεια ανόδου της μπάλας, συνήθως και αυτό το χτύπημα πραγματοποιείται κοντά στο φιλέ.
6. Overhead smash
   Το overhead smash είναι ένα δυνατό χτύπημα πάνω από το ύψος του κεφαλιού που μοιάζει με το σέρβις.
7. Drop shot
   Όταν ο αντίπαλος βρίσκεται μακριά από το φιλέ ο παίχτης μπορεί να επιλέξει ένα χτύπημα drop shot. Αυτό πραγματοποιείται με ελαφρό άγγιγμα της μπάλας ώστε μόλις να περάσει το φιλέ και ο αντίπαλος να μην προλάβει να τρέξει για την φτάσει εγκαίρως.
8. Lob
   Όταν ο αντίπαλος βρίσκεται κοντά στο φιλέ μπορεί να επιλεγεί ένα χτύπημα lob. Αυτό πραγματοποιείται στέλνοντας την μπάλα ψηλά πάνω από το κεφάλι του αντιπάλου στο πίσω μέρος του γηπέδου, και αναγκάζοντας το αντίπαλο να τρέξει στο πίσω μέρος του γηπέδου προσπαθώντας να προλάβει την μπάλα. Αυτό δίνει στο παίχτη χρόνο για να προετοιμάσει την άμυνα του στην επόμενη βολή. Υπάρχει ο κίνδυνος η βολή να μην είναι αρκετά ψηλά και ο αντίπαλος να καταφέρει ένα overhead smash.

The post Καλός ο Τσιτσιπάς, αλλά αυτό το τένις πώς παίζεται; appeared first on POPAGANDA.

Μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό που το Ringer ονόμασε «ελληνική περιπέτεια του Ρικ Πιτίνο» (σε αυτό το προφίλ που περιέργως πως δεν αναπαράχθηκε καθόλου στο βασίλειο του copy-paste που λέγεται «ελληνικό ίντερνετ») με δύο τρόπους.

Ο πρώτος είναι με σκληρά facts – ο 66χρονος Νεοϋρκέζος Hall of Famer είναι μια από τις 30 σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία του αμερικάνικου κολλεγιακού μπάσκετ. Ένα προπονητικό όνομα, ανάλογο σε εκτόπισμα του Ντομινίκ Γουίλκινς (ή του Ριβάλντο αν το δούμε αλλιώς), που υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα είχε κάποιον λόγο να έρθει στην Ευρώπη. Βρίσκεται στα μέρη μας αυτοεξόριστος μιας και τον ξέβρασαν οι αυστηροί, υποκριτικοί, πλην όμως υπαρκτοί κι εφαρμόσιμοι, κανόνες του NCAA που δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά τα μάτια στα συνεχόμενα σκάνδαλα που είχε εμπλακεί ο Πιτίνο τα τελευταία χρόνια ως κόουτς του Πανεπιστημίου του Λούιβιλ. Η γκάμα ήταν μεγάλη: από το σεξουαλικό σκάνδαλο με την παράνομη «συνοδό» που τον έκανε ύλη μεσημεριανάδικου να απευθύνει δημόσια απολογία στη σύζυγο και την οικογένειά του, μέχρι δωροδοκίες για προσέλκυση αθλητών που ανάγκασαν τo Κολλεγιακό να του αφαιρέσει το πρωτάθλημα του 2013, το δεύτερο στην 40ετή καριέρα του και τελευταίο μεγάλο κόλπο του. Τον Ιούνιο του 2017 ο Πιτίνο βρέθηκε εκτός κάδρου. Σε μάλλον προχωρημένη ηλικία για να επιχειρήσει ένα τρίτο πέρασμα από το NBA, άλλωστε δεν άφησε ξεχωριστή σφραγίδα ούτε στους Knicks ούτε στους Celtics για να τον νοσταλγούν στην επαγγελματική λίγκα. Θα μπορούσε να πάει σπίτι του (όχι πάντως την έπαυλη στη Φλόριδα που πούλησε μάλλον για να ανταπεξέλθει στα αυξημένα δικαστικά έξοδα), αλλά κάποιοι άνδρες απλά δεν μπορούν να πάνε σπίτι τους. «Κρέμασε το μπλέιζέρ του», έγραφαν τον περασμένο Σεπτέμβριο τα αμερικάνικα μπασκετικά sites, μετά τη συνέντευξη που έδωσε ο κόουτς στο ESPN λέγοντας ότι αποσύρεται. Για την επιλεκτική ηθική της αμερικάνικης σόου μπιζ, στην οποία ως μαζικό θέαμα εντάσσονται και τα σπορ, ο Πιτίνο ήταν πολύ τοξικός για να τον φιλοξενήσει οποιοσδήποτε πάγκος, κολλεγιακός ή επαγγελματικός. Το τηλεφώνημα από την Ελλάδα δεν κάλυψε μόνο την ανάγκη του Παναθηναϊκού μετά το διαζύγιο με τον Πασκουάλ, αλλά κι εκείνη -ίσως μεγαλύτερη- του Πιτίνο να μη νιώσει ακόμα συνταξιούχος και να σχεδιάσει μια χολιγουντιανή επιστροφή δικαίωσης στις ΗΠΑ. Ακόμα κι αν αυτή δε συμβεί τελικά ποτέ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο δεύτερος τρόπος να μιλήσουμε γι’ αυτόν είναι να τοποθετήσουμε τον Ρικ Πιτίνο στην παράνοια της «ομορφότερης χώρας του κόσμου», αγαπημένη άλλωστε λέξη του ανθρώπου που τον προσέλαβε στα μέρη μας και φρόντισε τη βραδιά της μεγαλύτερης νίκης εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια της ομάδας που διοικεί, ο κόσμος να ασχολείται με το Instagram του. Να τον αποκαλούμε αναμορφωτή λόγω της εντυπωσιακής πρεμιέρας του με την ΤΣΣΚΑ, ενώ καλά καλά δεν ήξερε τα ονόματα των παικτών του. Να τον ειρωνευόμαστε μετά τις ήττες που, φυσικά και φυσιολογικά, ακολούθησαν για τη βαφή στα μαλλιά και τα «τουριστικά» του tweets. Να ξεσπαθώνουμε σαν τον κόουτς Βαγγέλη Αλεξανδρή στα ραδιόφωνα «μας λέει κι ο Πιτίνο για deflections – εμείς τα λέμε αυτά 25 χρόνια τώρα» (πριν ανεβάσει τον πήχυ με την αντισημιτική κριτική στον Μπλατ). Να προσπαθούμε να του εξηγήσουμε γιατί δεν κατεβαίνουμε να παίξουμε στο δεύτερο ημίχρονο, γιατί αφήνουμε στρινγκ στον πάγκο των αντιπάλων, γιατί δεν θα κοουτσάρει την Κυριακή στο ΣΕΦ και γιατί μπορεί σύντομα να κοουτσάρει… ξερωγώ, στην Αδριατική Λίγκα. Να μην τον αξιοποιήσουμε με δυο λόγια, αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε και με τον Μπλατ.

Πηγή: The Ringer (https://www.theringer.com/2019/2/27/18242154/rick-pitino-panathinaikos-louisville-interview)

Στο προαναφερθέν άρθρο του Ringer (που μη νομίζετε ότι εκτιμηθηκε και δεόντως στην πράσινη ΚΑΕ), ο Πιτίνο παρουσιάζεται ως χαρακτήρας σε μια μπασκετική μεταφορά του Χαμένοι στη Μετάφραση. Μένει μέχρι τα ξημερώματα ξύπνιος στη βίλα του στο Ψυχικό (με την πισίνα που ακόμα δεν έχει χρησιμοποιήσει) για να βλέπει αγώνες στην αμερικάνικη τηλεόραση, επισκέπτεται όσα περισσότερα μνημεία και μουσεία μπορεί στον πολύ ελεύθερο χρόνο που έχει, κάνει Πρωτοχρονιά στη Μεγάλη Βρετάνια με 30 ανθρώπους που μόλις έχει γνωρίσει, παρατηρεί τον φανατισμό του ελληνικού ντέρμπι από τον τρόπο που του μιλάνε Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί εκεί που πάει για καφέ και φαγητό, προσπαθεί να καταλάβει γιατί τα παίρνουμε όλα τόσο πολύ στα σοβαρά.

Κι όπως αποδεικνύεται από την εικόνα του Παναθηναϊκού εδώ και 5-6 εβδομάδες κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Έχει ήδη κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας, έχει αναστήσει τις ελπίδες πρόκρισης στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας με το σερί των 4 νικών που τρέχει (συνολικά έχει 7-5) και παίρνοντας το σκαλπ της ΤΣΣΚΑ έδωσε στον κόσμο του Παναθηναϊκού την εκτός έδρας νίκη που ψάχνει ουσιαστικά από το χορευτικό του Διαμαντίδη την άνοιξη του 2013 στη Βαρκελώνη.

«Δεν ξέρει τους παίκτες του», «δεν ξέρει τους αντιπάλους», «δεν ξέρει τη διοργάνωση», «δεν τα πάει καλά με τους επαγγελματίες», «με τέτοια καριέρα πίσω του θα είναι δογματικός και θα φάει τα μούτρα του» ήταν οι πρωτες παρατηρήσεις. Εν μέρει ορθές, αλλά κι εν πολλοίς Κλουζό. Ο Πιτίνο δεν τα ξέρει όλα αυτά, αλλά -αλίμονο, 40 χρόνια φούρναρης- ξέρει το άθλημα. Τόσο καλά ώστε να διαγνώσει γρήγορα τα προβλήματα αυτής της τόσο κακοσχεδιασμένης ομάδας με την τόσο προβληματική χημεία που είναι ο φετινός Παναθηναϊκός. Σταδιακά, εγκατέλειψε την πανάκεια του επιφυλακτικού low mistake basketball που προστάτευε πάση θυσία ο Τσάβι Πασκουάλ. Κατέβασε τον χρόνο επίθεσης, κάτι που δούλεψε πολύ καλά απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους εκτοξεύοντας την παραγωγικότητα του τριφυλλιού στους 90 πόντους. Αξιοποίησε τα συγκεκριμένα προσόντα παικτών όπως ο Ντισόν Τόμας κι ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ανέβασε ψυχολογικά το μέχρι τώρα ναυάγιο που λεγόταν Παπαγιάννης, κατέφυγε σε υπερβολές για να δείξει στο υλικό του ότι το πιστεύει («ο Καλάθης καλύτερος πασέρ του Μάτζικ», ο «Luke Skywalker Λεκαβίτσους» κτλ.).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι «απαγόρευσε» το τρίποντο. Ναι, τόσο «δογματικός», ο κόουτς που θεωρείται υπεύθυνος για την εισβολή του τριπόντου στο NCAA. Ο Παναθηναϊκός σουτάρει τα λιγότερα τρίποντα (19.4) ανά παιχνίδι από όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας πλην της Ζαλγκίρις κι έχει το δεύτερο χειρότερο ποσοστό με 31.15% – μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ουραγός σε αυτήν την κατηγορία. Συγκρίνοντας όμως τα 12 ματς των ημερών Πιτίνο με τα 13 του Πασκουάλ (στο ΟΑΚΑ με την Αρμάνι έκατσε στον πάγκο ο Βόβορας), ο Παναθηναϊκός σουτάρει 5 φορές λιγότερο έξω από τα 6.75 (16.4 έναντι 21.5), έχει βελτιώσει την ευστοχία του (33 έναντι 29%), βάζει 3 πόντους παραπάνω (80.5 έναντι 77.4) κάνοντας μόνο 1 λάθος περισσότερο παρότι παίζει το ματς σε σαφώς περισσότερες κατοχές. Οι αριθμοί ίσως είναι «ο επιστημονικότερος τρόπος για να λες ψέματα», εδώ όμως μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι ο Πιτίνο, αφού ο Πασκουάλ δε φρόντισε (ή δεν εισακούστηκε) να πλαισιωσει με σουτέρ τον Καλάθη, αποφάσισε η ομάδα να εκτελεί πιο νωρίς στο 24αρι και να μην της μένει η μπάλα στην εκπνοή του καταφεύγοντας σε καλαματιανά 1 με 1 και τρίποντα-προσευχές. Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, άλλωστε, πολλά τρίποντα (ας πουμε 25-30 ανά ματς) οι ομάδες συνήθως δεν σουτάρουν επειδή είναι στρατηγική επιλογή τους, αλλά επειδή σε αυτό τους εξωθεί η αντίπαλη άμυνα.

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Για να μην τρελαθούμε, ο Ρικ Πιτίνο δεν είναι ο Χάρι Χουντίνι κι ο Παναθηναϊκός παραμένει μια μέτρια ομάδα, σε σχέση όχι μόνο με το απώτερο αλλά και το πρόσφατο παρελθόν. Οι πιθανότητες για πρόκριση στους 8 που, ακόμα κι αν τα καταφέρει, αποτελούν τοίχο, παραμένουν εναντίον του. Όμως η παρουσία αυτού του παμπόνηρου τύπου στην μπασκετική καθημερινότητά μας είναι ευλογία. Οι απολαυστικές συνεντεύξεις τύπου, οι απλές αναλύσεις χωρίς να μετατρέπει το άθλημα σε μοριακή βιολογία (μόλις χθες ειρωνεύτηκε τον εαυτό του για την τελευταία -πετυχημένη αλλά κακή- επίθεση στη Μόσχα), το χαμόγελο αμηχανίας όταν έρχεται αντιμέτωπος με την καφρίλα μας, η γενικότερη προσέγγιση από την οποία έχουμε μόνο να μάθουμε και είμαστε εμείς οι γραφικοί όταν προσπαθούμε να την αποδομήσουμε. Για όλα αυτά, ανεξαρτήτως ομάδας (ή ακόμα ακόμα κι ενασχόλησης με το μπάσκετ), όλοι αγαπάνε τον Ρικ Πιτίνο. Τον σχολιάζουν στα chats που σκοτώνουν την ώρα τους, τον παρακολουθούν με πλατιά χαμόγελα και θα ήθελαν πολύ να του κανουν παρέα στη μοναχική αθηναϊκή του αυτοεξορία. Ή απλά εύχονται αυτή να μην τελειώσει τον Ιούνιο…

The post Γιατί Όλοι Αγαπάνε τον Ρικ Πιτίνο; appeared first on POPAGANDA.

Το 1992 ήταν η χρονιά που άλλαξε το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ολοκληρώθηκε η πρώτη πιλοτική χρονιά του Τσάμπιονς Λιγκ (με τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού υπό την καθοδήγηση του «προφήτη» Βασίλη Δανιήλ) και συστάθηκε η Πρέμιερ Λιγκ. Πήραν σάρκα και οστά, δηλαδή οι δύο διοργανώσεις που πέρασαν το σπορ σε άλλη εμπορική πίστα, εκτινάσσοντας τα έσοδα από τηλεόραση και χορηγούς, μετατρέποντάς το σε βιομηχανία που θα προσέλκυε στο μέλλον σεϊχηδες, ρώσους ολιγάρχες και πάσης φύσεως υπεράκτιους μπίζνεσμεν (απομακρύνοντάς το ταυτόχρονα από τις λαϊκές του ρίζες, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα).

Τα εγγυημένα χρήματα, που έφτασαν να είναι και 20+ εκατομμύρια ευρώ, από τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ για τον πρωταθλητή (μόνο 2 σεζόν πέρασε απευθείας κι ο δεύτερος), άλλαξαν την έννοια του όρου «παρασκήνιο» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Στις προηγούμενες δεκαετίες, πάντα κάποιος είχε τον έλεγχό του, καμιά φορά ακόμα και η κυβέρνηση. Όμως το έκανε με έναν συμβατικό τρόπο, χρησιμοποιώντας σφεντόνες σε σχέση με τα πυρηνικά όπλα που (τελειοποιήθηκαν και) επιστρατεύθηκαν όταν τα λεφτά έγιναν στ’ αλήθεια πολλά. ΟΚ, η μπάλα στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν το απόλυτο επικοινωνιακό όπλο των ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών, κανείς δεν έμπαινε στο ποδόσφαιρο για να κερδίσει, αλλά ποιος ο λόγος να μπαίνει και μέσα; Έτσι την πολυχρωμία της περιόδου 1980 (εκκίνηση επαγγελματικού πρωταθλήματος)-1996 που είχαμε 5 διαφορετικούς πρωταθλητές, διαδέχθηκε μια μονοκρατορία. Αυτή του Ολυμπιακού, 19 στα 21 μέχρι πρόπερσι.

Σε αυτήν την περίοδο, παρακολουθήσαμε την τριλογία Παράγκα Ι-ΙΙ-ΙΙ, η οποία μετεξελίχθηκε -όσο έμπαινε στη ζωή μας το στοίχημα- στην «εγκληματική οργάνωση» που όλοι αγαπήσαμε. Υπηρετώντας όχι μόνο το «αφεντικό», αλλά απλώνοντας αυτονομημένη τα πλοκάμια της σε όλες τις βαθμίδες, χειραγωγώντας όλες τις κατηγορίες. Και διαμορφώνοντας ένα τεράστιο χάντικαπ που στην περίπτωση του Παναθηναϊκού οδήγησε μαζί με τα εγκλήματα της πολυμετοχικότητας στη σημερινή κατάσταση διοικητικής ανυπαρξίας. Που επιτρέπει κωμικοτραγικές καταστάσεις σαν τη χθεσινή.

«Ευχαριστούμε τον υπέροχο κόσμος μας» κτλ.

Συγκρατημένη και χθες η ελληνική αστυνομία στη χρήση δακρυγόνων

Ο Κουρμπέλης προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται…

Να σας προλάβω. Δεν είναι ένα ακόμα άρθρο «για όλα φταίει ο Ολυμπιακός», «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» κτλ. Ναι μεν είδαν και οι τυφλοί σε αυτήν την 20ετία, αλλά κανείς δε μας λέει ότι θα ήταν διαφορετικά τα πραγματα αν ήταν κάποιος άλλος ο ισχυρός – είδαμε άλλωστε και πόσο εύθραυστη ήταν η συμμαχία των άλλων 3 που έφερε την «εξυγίανση». Και πόσο την επόμενη μέρα, όλοι εξακολουθούν να επιδιώκουν τον έλεγχο του κάνοντας π.χ. μεταγραφή τις υπηρεσίες του Θωμά Μητρόπουλου, αντί να καλλωπίσουν το όλο και πιο αποκρουστικό προϊόν. Έτσι κι αλλιώς, το αξίωμα του έτερου Μητρόπουλου, του Βίκτωρα, «στο ελληνικό ποδόσφαιρο, οι συμμαχίες σπάνε στο πρώτο πέτσινο πέναλτι» παραμένει ο καλύτερος οδικός χάρτης για να φτάνεις στην ουσία του.

Είναι μάλλον φυσική εξέλιξη ότι από τα δύο προγραμματισμένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός της χθεσινής ημέρας το ένα δεν άρχισε και το άλλο δεν τελείωσε.

Αυτό που έχει σημασία και καλό είναι να το θυμόμαστε κάθε φορά που γίνονται μπανάλ επεισόδια σαν τα χθεσινά στο ΟΑΚΑ και μοιρολατρούμε πέφτoντας από τα σύννεφα, είναι ότι αυτά τα 20 χρόνια (στις μέρες μας χρόνος για να μεγαλώσουν τουλάχιστον 2 γενιές οπαδών) διαμορφώθηκε μια ολόκληρη κουλτούρα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Και μια τεχνογνωσία. Τη συναποτελούν οργανωμένοι οπαδικοί στρατοί, οπαδικές εφημερίδες που θα έπρεπε να δικάζονται καθημερινά ως ηθικοί αυτουργοί βίας, «αρθρογράφοι»-«bloggers» που προμηθεύουν το δηλητήριο από τα αθλητικά sites, αστυνομικοί-υπεύθυνοι ασφαλείας που μετά την αποστρατεία τους προσλαμβάνονται από τις ομάδες και γίνονται «υπέυθυνοι τρομοκρατίας», στελέχη των ΠΑΕ που συμπεριφερονται σαν τελειωμένοι χούλιγκαν, στελέχη του υποκόσμου που μοιράζουν μεροκάματα στο όνομα των ισχυρών και στέλνουν διαιτητές στο νοσοκομείο, «αντιφρονούντες» που με τον καιρό βολέυτηκαν σε αυτό το σύστημα και έγιναν οι πλέον παθιασμένοι υποστηρικτές του. Και, κυρίως, απλοί οπαδοί που εκπαιδεύθηκαν να ηδονίζονται όχι με τη νίκη αλλά με την επίδειξη δύναμης – «ή εμείς ή κανείς», «εδώ θα γίνει ο τάφος σας», «αν δε σας γαμήσουμε, δε φεύγετε από δω»…

Παίχθηκε και μια ώρα μπαλίτσα…

Αν σε αυτήν την εντελώς εμπεδωμένη κουλτούρα προσθέσει κανείς την «και με ΠΑΣΟΚ -και με ΝΔ – και με ΣΥΡΙΖΑ» παροιμιώδη αδυναμία του ελληνικού κράτους να επιβλέψει τη διοργάνωση αθλητικών γεγονότων, διαρκώς συνθλιβόμενο από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που πια τα έχουν διαλύσει όλα, είναι μάλλον φυσική εξέλιξη ότι από τα δύο προγραμματισμένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός της χθεσινής ημέρας το ένα δεν άρχισε και το άλλο δεν τελείωσε.

Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του καθενός να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν αξίζει να τα παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά. Μπορούμε απλά να διασκεδάζουμε με αυτήν τη βαλκανική παρωδία γκανγκστερικής ταινίας του Μάρτιν Σκoρσέζε που ήταν, είναι και θα είναι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) το σύμπαν του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού. Το μόνο παρήγορο είναι ότι θα έχουμε τρίτο διαφορετικό πρωταθλητή σε τρία χρόνια. Σκεφτείτε να μην το έπαιρνε ούτε φέτος ο ΠΑΟΚ…

The post Πώς το Τσάμπιονς Λιγκ, κι όμως, κατέστρεψε ολοσχερώς το ελληνικό ποδόσφαιρο… appeared first on POPAGANDA.

Από την αρχή του τουρνουά ένα πράγμα είχαμε πει. «Αν πάρουμε μια νίκη θα είναι ευτυχία. Ειδικά για την ηλικία μας.» Και το πετύχαμε στα προημιτελικά εναντίον των Overhype. Μετά κυνηγήσαμε το όνειρο στα ημιτελικά εναντίον των Sneaker 10, αλλά χάσαμε για 4 πόντους. Πονέσαμε, σωματικά κυρίως, αλλά το καυταευχαριστηθήκαμε. Γιατί μιλάμε όμως; Για το Party Hoppers από το CU Around και την adidas, ένα μπακετικό τουρνουά  3X3, που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 12 Μαΐου στο Πρώτο Πειραματικό στην Οδό Ηπίτου.

Ήταν κάτι σημαντικό για μας αφού μιλάμε για την πρώτη επίσημη μας εμφάνιση σε αθλητικό τουρνουά στα έξι χρόνια λειτουργία μας. Πήραμε και μεταγραφή τον Νικήτα Μαντά από το Gazzetta και το Luben και ετοιμαστήκαμε για ένα από τα πιο ωραία πράγματα που υπάρχουν στην παγκόσμια στριτ κουλτούρα: το 3 on 3.  

Κάθε ομάδα έχει τρεις παίκτες και μια αλλαγή, το παιχνίδι λήγει στους 21 πόντους ή στα 15 λεπτά και το στυλ είναι αμερικάνικο, δηλαδή κάθε φορά που μια ομάδα βάζει καλάθι παίρνει τη μπάλα ο αντίπαλος. 8 ομάδες συμμετείχαν και για την ιστορία νικητές ήταν Studio 24. Μπράβο τους. Διαιτητής, φωτεινός πίνακας, lockers, εμφανίσεις απ’ όλα. Και κόσμος.

Αγόρια, κορίτσια, παιδιά, μωρά, σκυλιά μαζεύτηκαν κάτω από τη σκιά του νεοκλασικού κτιρίου του Πρώτου Πειραματικού της Πλάκας, ενός ιστορικού σχολείου αφού ήταν από τα πρώτα που λειτούργησαν στο νεοελληνικό κράτος. Που να το περίμεναν τον 19ο αιώνα ότι κάποια στιγμή το σχολείο θα μετατρεπόταν για λίγο στο Rucker Park της Αθήνας (το περίφημο ανοιχτό γήπεδο στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης όπου κάθε καλοκαίρι γίνεται το διασημότερο street πρωτάθλημα μπάσκετ.)

H ομαδάρα μας με τα λευκά.

Έχει ένα ενδιαφέρον αν το σκεφτεί κανείς, πως από το 1987 και μετά ενώ το μπάσκετ μπήκε γερά στη ζωή μας και “χτίστηκαν” μπασκέτες παντού, γενιές ολόκληρες διαμορφωθήκαμε στα “μπασκετάκια” της κάθε γειτονιάς, δεν μπορεί να πει κανείς ότι όλο αυτό το μετατρέψαμε και σε μια street culture όπως συμβαίνει σε άλλες μπασκετικές δυνάμεις του πλανήτη. Με λίγα λόγια θέλουμε και άλλα Party Hoppers να γίνουν. Ακούει το CU Around;

Στ’ αγωνιστικά όλοι έμοιαζαν πολύ καλύτεροι από εμάς. Τα πιο urban brands της Αθήνας είχαν μαζευτεί σε ένα γήπεδο μπάσκετ, κι εμείς έπρεπε να τους αντιμετωπίσουμε. Αλλά αυτό δεν μας τρόμαξε και με μια τρομακτική ευστοχία στα δίποντα καταφέραμε να κερδίσουμε το πρώτο ματς. Οι δεύτεροι αντίπαλοι μας ήταν πιο ψηλοί, όμορφοι, αθλητικοί, εύστοχοι, με ανάσες και μας κέρδισαν δίκαια. Και μετά ξεκίνησαν τα αν.

Ιδρώνουμε τη φανέλα.

Πέρα από το παιχνίδι και τον ανταγωνισμό, ευγενή πάντα, η πιο μεγάλη πλάκα έχει η συζήτηση μετά που έχει όλα αυτά τα “αν”. Αν είχα δώσει πάσα, αν είχα βαρέσει το σουτ, αν είχαμε παίξει αυτή την άμυνα, αν κάναμε γυμναστική κάθε μέρα, αν δεν είχα πιει τρία ποτά χθες, αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν τρόλεϊ. Επίσης, αν το Party Hoppers δεν είχε πάρτι μετά θα ήταν σαν να μην έγινε. Αλλά το Party Hoopers είχε πάρτι και δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι λιγότερο από το CU παρά από ένα ανοιξιάτικο street party γεμάτο κόσμό και δροσερά ποτά.

Έτσι, νικητές και ηττημένοι, όλοι φίλοι μετά κάτσαμε στο λαοφιλέστατο πεζόδρομο της Ηπίτου, ήπιαμε ενδυναμωτικά κοκτέιλ από το Blue Bird και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά. Κλείνοντας να ευχαριστήσουμε το πλήθος που μας ακολούθησε στο τουρνουά. Δεν πήγαμε τελικό αλλά δεν πειράζει σημασία έχει το ταξίδι.

CU Around την επόμενη φορά στα τσιμεντένια γήπεδα της πόλης!

The post Πώς κατέληξε η πρώτη επίσημη αθλητική δραστηριότητα της Popaganda appeared first on POPAGANDA.

The post Ακολουθώντας για 48 Ώρες «Ένα Παιδί από τα Σεπόλια», τον MVP Γιάννη Αντετοκούνμπο appeared first on POPAGANDA.

Αν ο Κώστας Σλούκας έχει προλάβει να είναι στο 100%

Ο τραυματισμός του με τη Ιταλία στο «Ακρόπολις» τρόμαξε. Ταξίδεψε έστω αργοπορήμένος στην Κίνα (από την 12αδα θυσιάστηκε τελικά ο Αντώνης Κόνιαρης) και θα είναι παρών στο πρώτο τζάμπολ με το Μαυροβούνιο. Όσο πιο έτοιμος είναι για να παίξει ως ο άσος-κομπιούτερ της Φενέρ (2.6 ασίστ/λάθος τις 2 τελευταίες σεζόν), τόσο πιο ασφαλής θα αισθάνεται η Εθνική στο τέλος των κλειστών ματς που αναπόφευκτα θα προκύψουν. Μπορεί να είναι πια η ομάδα του Γιάννη, μπορεί ο Καλάθης να έχει την πιο πληθωρική παρουσία σε άμυνα κι επίθεση, αλλά τις κρίσιμες αποφάσεις στο τελευταίο δίλεπτο των αγώνων ο Σλούκας θα τις πάρει. Γιατί έχει το δολοφονικότερο ένστικτο από τους 3 και το πιο αξιόπιστο σουτ από μακριά. Θυμηθείτε το φινάλε και την παράταση του μοναδικού ντέρμπι της προετοιμασίας: οι Σέρβοι ουσιαστικά απέκλεισαν από τη ροή της επίθεσης τον Γιάννη (που σούταρε μόνο μια φορά σε αυτό το διάστημα), δίνοντάς του επιδεικτικά το σουτ. Το ίδιο συνέβη με τον Καλάθη, Το ίδιο δεν μπορεί να συμβεί με τον «Σλούκι Λουκ».

Αν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι απλά… ο Giannis

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ακόμα και στα χρόνια των επιτυχιών, που προηγήθηκαν της δεκαετούς ανομβρίας, πάντα λέγαμε με παράπονο ότι δεν έχουμε τον δικό μας «σταρ από το NBA»: έναν μονόκερο τύπου Νοβίτζκι, Γκασόλ, Πάρκερ που να προκαλεί δέος και να μπορεί μερικά ματς να τα πάρει μόνος του. Τώρα πια διαθέτουμε τον MVP του NBA, τον κατά τεκμήριο «καλύτερο μπασκετμπολίστα στον κόσμο» για την περασμένη σεζόν. Η παρουσία του είναι μαγνητική, από τους αντιπάλους που του ζητάνε selfies μόλις τελειώνουν τα ματς μέχρι τους Κινέζους στις εξέδρες που ήδη τον αποθεώνουν από τα φιλικά και τους χορηγούς που σφάζονται στα πόδια του. Αλλά και στο παρκέ ο Γιάννης είναι: λίμπερο που καλύπτει τα πάντα στην άμυνα, ασταμάτητος στο 1 με 1 στην επίθεση, άτι που καλπάζει στον αιφνιδιασμό. Θα είναι κρίσιμο να σουτάρει κοντά στο 75% στις πάρα πολλές βολές που θα εκτελέσει και να μη χαλάσει το μυαλό του με τον τζόγο των αντιπάλων στο τρίποντό του.

Αν οι «Παπ» αποδειχθούν καλοί «τροχονόμοι»

https://www.youtube.com/watch?v=A43QgIXyI1w&t=30s

Ο κόουτς Σκουρτόπουλος του χαρακτήρισε «παίκτες-κλειδιά». Κώστας Παπανικολάου και Ιωάννης Παπαπέτρου καλούνται να κάνουν αθροιστικά ένα τέλειο 3&D τουρνουά. Να μαρκάρουν και στις δύο γραμμές πίσω και να συνεισφέρουν μπροστά με σταθερότητα στο μακρινό σουτ. Έτσι θα κάνουν κουμάντο στην κυκλοφορία για να ανοίξουν οι χώροι για τον Αντετοκούνμπο (ώστε να μην έχουν την πολυτέλεια να τον μαρκάρουν οι αντίπαλοι, όπως οι Σέρβοι, με κάτι σαν «ποδοσφαιρικό τείχος« 3 παικτών). Έτσι θα μπορέσει η Εθνική να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το post παιχνίδι του Πρίντεζη που μοιάζει σε πολύ καλή κατάσταση.

Αν πάρουμε το μάξιμουμ από Μπουρούση-Παπαγιάννη

https://www.youtube.com/watch?v=6pwOmSHMLG8

ΟΚ, θα φορεθεί πολύ το σχήμα με τον Αντετοκούνμπο στο “5”, ίσως μερικά ματς τα τελειώσει κιόλας έτσι η Εθνική, παίζοντας άμυνα με αλλαγές. Όμως, όπως είδαμε και στα φιλικά, αυτό το σχήμα κοστίζει στο αμυντικό ριμπάουντ (κι ο Μπουρούσης μόνος του μάζεψε 17 σε 24 λεπτά στο φιλικό με την Ιταλία). Και το παιχνίδι του αρχηγού ως πλέι μέικερ ρακέτας, η Εθνική το χρειάζεται στην επίθεση. Όπως χρειάζεται και το κίνητρο του Παπαγιάννη να φανεί σε μια μεγάλη διοργάνωση. Τα αργά πόδια και των δύο είναι θέμα στην pick&roll άμυνα. Η Εθνική πρέπει να βρει τρόπο να τους προστατεύσει/«κρύψει», αν και τα τουρνουά της FIBA ποτέ δεν υπέκυψαν στο smallball της Ευρωλίγκας. Οι δεινόσαυροι μετρούσαν και μετράνε (και μάλλον ξανάρχονται ως τάση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ).

Αν ο Νικ Καλάθης παραμείνει ο αξιόπιστος σουτέρ (!) που είναι τα καλοκαίρια με την Εθνική

ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Στις τελευταίες 4 διοργανώσεις που έχει παίξει με την Εθνική, από το 2014 κι έπειτα, ο Νικ Καλάθης σουτάρει με 41% στα τρίποντα (σε 3 προσπάθειες ανά παιχνίδι). Την ίδια περίοδο το αντίστοιχο ποσοστό του στην Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό είναι 28%. Είναι προφανές ότι σε μια περιφέρεια που δεν χρειάζεται να τα κάνει όλα μόνος του, ο Νικ αναπνέει και γίνεται πιο αποτελεσματικός. Θα πιέσει στην άμυνα, θα τρέξει την ομάδα, θα κλέψει μπάλες και θα αποδείξει ότι είναι ο καλύτερος περιφερειακός ριμπάουντερ σε όλον τον, εκτός NBA, κόσμο. Σε ένα τουρνουά όμως που το βασανιστικό ερώτημα που συνοδεύει την Εθνική είναι το μακρινό σουτ, το να έχει κουβαλήσει ο Καλάθης τον “Hellas” καρπό του στην Κίνα θα συνιστά πολύ σημαντική έξτρα απειλή.

Αν η Team USA δεν μας κάνει κανένα αστείο στη Σενζέν (ή και νωρίτερα)

Με περισσότερους από 40 παίκτες να έχουν αρνηθεί την πρόσκληση, η φετινή Team USA είναι τόσο θνητή που οι περισσότεροι τη θεωρούν (μάλλον υποτιμώντας την) δεύτερο φαβορί πίσω από τη Σερβία. Γνώρισαν άλλωστε και την πρώτη τους ήττα, μετά από εκείνο το γλυκό πρωινό στη Σαϊτάμα, από την Αυστραλία σε φιλικό πριν μια εβδομάδα στη Μελβούρνη. Η κλάση τους είναι μεγάλη, με πρωταγωνιστές τους Κέμπα Γουόκερ/ Ντόνοβαν Μίτσελ/ Τζέισον Τέιτουμ, αλλά όχι τέτοια για να κερδίζουν «άνευ αγώνος», και η συνοχή τους αναμενόμενα προβληματική παρά την παρουσία των Πόποβιτς-Κερ στον πάγκο. Καλά όλα αυτά, αλλά ας τα συζητήσουμε στα νοκ άουτ. Μην κάνουν καμιά ήττα εκτός προγράμματος στους ομίλους και, καθώς τα αποτελέσματα μεταφέρονται, μπλέξουν την Εθνική μας σε τίποτα περίεργες ισοβαθμίες. Εκτός αν η ήττα αυτή είναι από την Ελλάδα…

Αν το 9/11 μείνει στην ιστορία και του ελληνικού μπάσκετ. Για καλό.

Σε αυτές τις διοργανώσεις, η πικρή αλήθεια είναι ότι η επιτυχία είναι θέμα ενός απογεύματος. Ο δρόμος που οδηγεί την Εθνική μας στους 8, αν δεν συμβεί κάποιο από τα σενάρια της προηγούμενης παραγράφου, έχει τον εξής προορισμό: Σαγκάη, Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, 16.00 – προημιτελικός. Αν θέλετε να προτρέξουμε λίγο παραπάνω (πάντα λάθος τακτική σε τέτοια τουρνουά), με επικρατέστερους αντιπάλους Γαλλία ή Αυστραλία. Αναμένοντας την στιγμή που θα ξαναέρθει εκείνη η μέρα που σε ένα «ματς χωρίς αύριο» η Εθνική θα επιλέξει “do” και όχι “die”…

Οι Αντίπαλοι στην Α’ Φάση

Μαυροβούνιο (Κυριακή 1/9, 15.00)
Όταν παραμονεύει το κλισέ περί «μεγάλης των πλάβι σχολής», και είναι και πρεμιέρα, χρειάζεται προσοχή. Πόσο μάλλον όταν οι αντίπαλοι έχουν στο ρόστερ τους έναν all star όπως ο Νίκολα Βούτσεβιτς (των Orlando Magic) κι έμπειρους επαγγελματίες όπως οι Ντούμπλιεβιτς και Μπιέλιτσα.

Βραζιλία (Τρίτη 3/9, 15.00)
Το πιο δύσκολο ματς στον όμιλο είναι με την «σελεσάο» των βετεράνων (Άλεξ Γκαρσία, Βαρεζάο, Χουέρτας και Μπαρμπόζα είναι όλοι μαζί…147 ετών) που είναι πάντα ταλαντούχα και φέτος λίγο πιο «ευρωπαϊκή» (;) λόγω της παρουσίας του Άτσα Πέτροβιτς στον πάγκο.

Νέα Ζηλανδία (Πέμπτη 5/9, 15.00)
Θα κάνουν τον haka χορό τους, θα βγάλουν το ψωμάκι των φωτογράφων, αλλά λογικά δε θα μας προβληματίσουν. Δεν έχουν καμία σχέση με τη φουρνιά του Πέρο Κάμερον που είχε φτάσει στους 4 το 2002 και είναι μάλλον από τις πιο αδύναμες ομάδες του τουρνουά.

Όλα τα ματς μεταδίδονται από ΕΡΤ1, ΕΡΤ2, ΕΡΤ Sports

Μερικές Απορίες

Πού έχουν αδυναμίες Σερβία και Ισπανία; Οι πρώτοι με ένα σχεδόν τέλειο ρόστερ θεωρούνται ακόμα και γκραν φαβορί, παίζουν αλάνθαστα στην επίθεση διαβάζοντας υποδειγματικά τις αδυναμίες του αντιπάλου κι έχουν τεράστια κορμιά – μήπως τους λείπει λίγο βάθος στα γκαρντ με την απουσία και του Τεόντοσιτς; Οι δεύτεροι έχουν «καρδιά πρωταθλητή» με Γιουλ, Μαρκ Γκασόλ, Ρούντι και Ρίκι Ρούμπιο να είναι οι τελευταίοι της χρυσής γενιάς – είναι πολύ έμπειροι, μήπως όμως είναι και κάπως κουρασμένοι;

Πόσο καλή είναι η Αυστραλία; Ψάρωσαν πολύ κόσμο με τη νίκη επί των Αμερικάνων, στηρίζονται στην τριάδα του «δολοφόνου» Πάτι Μιλς (των Spurs), του βετεράνου Άντριου Μπόγκουτ και του ποιοτικού Τζο Ίνγκλες (της Jazz), ενώ ετοιμάζονται να λανσάρουν τον σέντερ Τζοκ Λόντειλ (από φέτος δίπλα στον Σάρας στο Κάουνας). Όποιος τους συναντήσει, ας ετοιμαστεί για πολύ ξύλο. Θα δώσει ή θα φάει;

Πόσο κακός είναι ο Καναδάς; Θα μπορούσαν να έχουν ρόστερ αποκλειστικά από NBAers, αλλά αναλογικά έφαγαν περισσότερα άκυρα κι από τους Αμερικάνους και κατεβαίνουν με καλύτερο παίκτη τον Κόρι Τζόσεφ (των Kings), δίπλα σε γνωστούς μας όπως οι Πάνγκος-Γουίλτζερ. Ζόρικος και ο όμιλος τους με Λιθουανία-Αυστραλία, αν δεν χαιρετήσουν νωρίς μπορεί και να γίνουν το «μαύρο άλογο» του τουρνουά (Στην ίδια μοίρα Γερμανία και Ιταλία, με δύσκολα σταυρώματα στη β’ φάση).

Ποια θα είναι η έκπληξη της διοργάνωσης; Έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα, με τον διπλό όμιλο, η φωτοβολίδα της μιας βραδιάς δεν μπορεί να σε πάει μακριά. Η Νιγηρία έρχεται κακήν κακώς στην Κίνα (με τεράστια οικονομικά προβλήματα και κυβερνητικές παρεμβάσεις για να πληρωθεί το ταξίδι), όμως με Οκότζι (των Wolves), Αμινού (των Μπλέιζερς), Γιούντο (της Jazz, και πριν της Φενέρ) συν τους βετεράνους Ντιόγκου και Έρικ μπας και κάνουν την κηδεία στους Ρώσους (χωρίς Σβεντ) και τους πετάξουν έξω από την α’ φάση; 

5 to Watch

Νίκολα Γιόκιτς 

Δεν είναι δα ότι χρειάζεται και να ανακαλύψει κανείς έναν παίκτη που φέτος ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας του NBA, αλλά μιας και είναι μόλις η δεύτερη μεγάλη FIBA διοργάνωση του σέντερ των Nuggets, τα φώτα θα είναι στραμμένα στην ανεξάντλητη μπασκετοσύνη του. 

Νίκο Λαπροβίτολα

Στα 29 του, μετά από μια απίθανη σεζόν στην Μπανταλόνα που του άνοιξε την πόρτα της Ρεάλ, ο αργεντίνος γκαρντ καλείται να κάνει το ξεπέταγμα και να γίνει alpha dog και της Αργεντινής, δίπλα στον Καμπάτσο και τον αειθαλή Λούις Σκόλα. Τόσο προικισμένος τεχνικά που θα είναι από τους πιο fan to watch παίκτες του Μουντομπάσκετ 2019.

Νίκολα Βούτσεβιτς

Στην Ευρώπη δεν τον μάθαμε ποτέ καλά, αφού παίζει στο NBA από το 2011, αλλά ο Μαυροβούνιος έχει διαγράψει μια τρομερά ανοδική πορεία που τον έφερε φέτος στο All Star Game. Τρομερός ριμπάουντερ με τα 2.13 του, σκόρερ κι από μακριά, ας ελπίσουμε ότι δε θα μας κάνει κάτι στην πρεμιέρα που θα το φυσάμε για χρόνια και δε θα κρυώνει.

Φρανκ Ντιλικινά

Κι όμως στον, επίσης άγνωστο στο ευρωπαϊκό κοινό πόιντ γκαρντ, των Knicks μπορεί να κρύβεται το αν θα διακριθεί η πληρέστατη Γαλλία. Ντε Κολό, Φουρνιέ και Μπατούμ υποστηρίζονται από μια πολύ δυνατή γραμμή ψηλών που ξεχωρίζει ο Καλύτερος Αμυντικός των τελευταίων 2 σεζόν του NBA, Ρουντί Γκομπέρ. Όμως ο Ερτέλ χτύπησε, οι «τρικολόρ» έμειναν με 3 γκαρντ και το βάρος πέφτει στον 21χρονο γκαρντ που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ σε ανδρική διοργάνωση FIBA.

Ρούι Χατσιμούρα

Τριάρι, 2.06, 21 ετών, νο. 9 στο ντραφτ φέτος για τους Wizards. Καλός σουτέρ, με πολύ πλούσιο επιθετικό ρεπερτόριο και πολλά αθλητικά προσόντα, έχει βγάλει μάτια στα φιλικά ως εντελώς new kid on the block. Κι εδώ που τα λέμε Τσέχια και Τουρκία στον όμιλο των ΗΠΑ δεν είναι δα και αχτύπητες…

The post Μουντομπάσκετ 2019: «Το μετάλλιο και πώς να το πετύχετε» σε 7 απλά, αν και μεγάλα, βήματα… appeared first on POPAGANDA.

Δέκα χρόνια φαγούρα. Από το Κατοβίτσε του 2009 η Εθνική μένει χωρίς μέταλλο στο στήθος, χωρίς Ολυμπιάδα, χωρίς την παραμικρή διάκριση, χωρίς καν αξιομνημόνευτες νίκες πλην 1-2 εξαιρέσεων. Δύσκολο να το χωνέψει μια χώρα που τα προηγούμενα 22 χρόνια μέτρησε 2 χρυσά, 2 αργυρά, 1 χάλκινο, 5 τέταρτες θέσεις και 3 συμμετοχές σε Ολυμπιακούς.

Μετά το σφύριγμα του αποκλεισμού, στο ίδιο έργο θεατές. Ένα έτοιμο εκτελεστικό απόσπασμα για τον προπονητή, άναρθρες κραυγές εναντίον της Ομοσπονδίας και του Γιώργου Βασιλακόπουλου (με αφετηρία, μην κρυβόμαστε, κυρίως οπαδικά ελατήρια), ελαφριά κριτική προς τους παίκτες με ένα δειλό «μήπως δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε;». «Μαύρα κουτιά», αναλύσεις επί αναλύσεων από δίκαιους κι άδικους επί δικαίων και αδίκων: τόσο κατηγορηματικές ώστε να ξεχνάνε πόσο άκυρες θα ήταν αν η βολή του Σλούκα με την Βραζιλία ήταν εύστοχη ή τόσο μαξιμαλιστικές ώστε να θεωρούν ότι για να αλλάξει η Εθνική Ομάδα πρέπει να… αλλάξουμε ως χώρα.

Παρακολουθώ από κοντά την Εθνική ανελλιπώς από το καλοκαίρι του 2012 (μην σας μπαίνουν κακές σκέψεις). Το έκανα και φέτος στο απέραντο εργοτάξιο της μουντής Νανζίνγκ και στη σκιά των διαστημικών ουρανοξυστών της επιβλητικής Σενζέν. Σε αντίθεση, με την πλειοψηφία των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων, δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι  έφταιξε μόνο ένα πράγμα ή μόνο ένα πρόσωπο. Ξέρω όμως ότι για να καταλάβεις τι έκανες λάθος κι απέτυχες, πρέπει να δεις τι έκαναν σωστά αυτοί που τα κατάφεραν…

Είτε είναι κανείς hater, είτε aficionado, δεν μπορει παρα να παραδεχθεί ότι οι Ισπανοί κατέκτησαν απόλυτα δίκαια το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019. Βασίστηκαν στην εμπειρία τους, στις προσωπικότητες που διαθέτουν, στο εμπεδωμένο ένστικτο νικητή μετά από τόσες επιτυχίες. Στο μέταλλο, δηλαδή, που τους διατηρεί στην κορυφογραμμή εδώ και 15 χρόνια. Και μέσα στις 4 γραμμές, έπαιξαν σωστό μπάσκετ, «σκεπτόμενο» αν δεν είναι ακόμα ποινικά κολάσιμο να χρησιμοποιεί κανείς τη φράση που (καλώς) εφηύρε κάποτε ο Αργύρης Πεδουλάκης για να περιγράψει τον στοχευμένο τρόπο παιχνιδιού που έχει οδηγήσει την Εθνική και τους συλλόγους μας σε επιτυχίες και (κακώς) την έχουμε κάνει καραμέλα κάθε φορά που κάτι μας πάει στραβά.

Η «φούρια ρόχα» είχε αρχές και πειθαρχία στην επίθεση, εμφάνισε επικοινωνία και θυσία στην καταπληκτική της άμυνα. Θύμισε το ρητό για την ποδοσφαιρική Εθνική Γερμανίας, έτσι όπως αρνήθηκε να χάσει στον ημιτελικό με την Αυστραλία. Η δική μας «επίσημη αγαπημένη», αντίθετα, πέρα από το που φαίνεται στην τελική κατατάξη, δεν έπαιξε σωστά. Θύμισε την ποδοσφαιρική Εθνική Αγγλίας που, με την περσινή εξαίρεση του Μουντιάλ της Ρωσίας, ζει κάθε χρόνο την ίδια καταραμένη «μέρα της Μαρμότας» βιώνοντας την αποτυχία ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία…

«Μην ζαλίζουμε τον Γιάννη [Αντετοκούνμπο]», στο περιθώριο του «Ακρόπολις», κι ενώ η αθρόα προσέλευση μέσα στην κάψα του Αυγούστου μας ντόπάρε με υπεραισιοδοξία, ο Γιάννης Μπουρούσης το είπε απλά. Ίσως εννοούσε «μη ζαλίζετε κι εμάς τους υπόλοιπους». Τελικά, μετά από 5 παιχνίδια στο FIBA WC, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η Εθνική δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ούτε τους προβολείς και τις προσδοκίες που δημιούργησε, ούτε τα σπάνια χαρακτηριστικά του. Άλλωστε και το body language του ίδιου του Γιάννη πρόδιδε τρομερή πίεση. Στην επίθεση, όσα εξυπνακίστικα tweets κι αν κάνει ο Μπιλ Σίμονς, όσες αλαζονικές «ότι δεν είναι NBA, δεν είναι μπάσκετ» αναλύσεις κι αν κάνουν τα αμερικάνικα media (τους έβαλε αμφότερους στην θέση τους ο Γκρεγκ Πόποβιτς), η ουσία είναι ότι η ομάδα δε βοήθησε τον Γιάννη να συνδεθεί. Κι αυτό γιατί σε κανένα σημείο του τουρνουά (πλην του ματς με το πολύ μέτριο Μαυροβούνιο) η άμυνά της δεν ήταν τόσο επιθετική ούτως ώστε να κλέψει μπάλες, να παράξει deflections και να βγει στον αιφνιδιάσμό για να κάνει εκεί ο Γιάννης αυτό που κάνει καλύτερα από κάθε άλλον σε όλον τον πλανήτη; να τελειώσει φάσεις και να πάρει αυτοπεποίθηση. Η Εθνική δεν πίεσε ποτέ ασφυκτικά, δεν έφτασε βαθιά στην 12αδα της για να ξοδέψει εποικοδομητικά τα φάουλ της, εγκλωβίστηκε πολύ ώρα στο πολυσυζητημένο σχήμα με τον Παπανικολάου στο “2” που δε λειτούργησε σε καμία από τις δύο πλευρές του γηπέδου. Δε θυμάμαι ποτέ ξανά τόσο μέτριο αμυντικά τουρνουά από τον Καλάθη, δεν κρύψαμε ποτέ τα αργά πόδια των Μπουρούση-Παπαγιάννη, ακόμα και το αμυντικό όπλο του σχήματος με τον Γιάννη στο “5” π.χ. οι Βραζιλιάνοι το τιμώρησαν με ένα απλό pick & roll και τον Βαρεζάο να θυμίζει Ντάνκαν εκτελώντας πάντα από δεξιά στο καταραμένο ματς με τη Βραζιλία.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να κάνει σήμερα τόσο καθοριστική διαφορά -όσο νομίζαμε ότι θα έκανε- στο FIBA basketball. Ίσως χρειάζεται απλά 1-2 τουρνουά ακόμα.

Ξανά στο επιθετικό κομμάτι, συνέβη κάτι που πολλοί υποψιαζόμασταν, αλλά δεν τολμούσαμε να πιστέψουμε μέσα στη γενικότερη φρενίτιδα ενθουσιασμού. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μπορεί να κάνει ακόμα τόσο καθοριστική διαφορά -όσο νομίζαμε ότι θα έκανε- στο FIBA basketball. Σίγουρα όχι στον βαθμό που το έκαναν θρύλοι όπως οι Νοβίτζκι-Γκασόλ-Τζινόμπιλι που είχαν άλλα χαρακτηριστικά (με κυριότερο το καλό σουτ) κι ένα διαφορετικό δέσιμο με το υπόλοιπο ρόστερ που ξεκινούσε από τις επιτυχίες των μικρών εθνικών ομάδων και τους έδινε άλλη ηγετική αύρα. Ήμουν μπροστά στη συνέντευξη τύπου όταν ο Γκρεγκ Ποποβιτς, με το απαράμιλλο λακωνικό του ύφος, συμφώνησε μονολεκτικά ότι «οι κανόνες της FIBA ευνοούν τον περιορισμό του Γιάννη». Όσο κι αν έχει αναπαραχθεί εκατομμύρια φορές τις τελευταίες μέρες, ας το πάμε άλλη μία: Στο NBA ο Γιάννης έχει περισσότερους χώρους, το τρίποντο είναι μισό μέτρο πιο μακριά κι απαγορεύεται να υπάρχουν παρκαρισμένοι αμυντικοί για παραπάνω από 3 δευτερόλεπτα στο κέντρο της ρακέτας. Κάθε φορά που οι αμυντικοί βάζουν τα χέρια τους πάνω του ή πάνω στην μπάλα, σφυρίζεται φάουλ. Τα λέγαμε και πριν λίγους μήνες: το NBA είναι πρώτα θέαμα και μετά άθλημα, προστατεύει τους σταρ (και δεν τους αποβάλλει με αστεία επιθετικά φάουλ, σε μια διοργάνωση με γενικότερα αστείες διαιτησίες) και το προϊόν. Κι εκείνος, χωρίς ούτε 1 λεπτό συμμετοχής σε Α1 ή Ευρωλίγκα, (θα) καλείται κάθε καλοκαίρι να αλλάζει τσιπάκι και να διαβάζει μια πρωτόγνωρη κατάσταση: pack the paint άμυνες, δηλαδή πούλμαν σταθμευμένα στο κέντρο της ρακέτας.

Η παραπάνω διαπίστωση δε μειώνει την εκτυφλωτική του αξία του MVP. Περισσότερο καταδεικνύει την απόσταση NBA και FIBA που όλο και μεγαλώνει (κάνοντας κακό στο σπορ) και την ανάγκη για περισσότερο χρόνο. Ο Γιάννης δεν είναι καν 25, ας συνεχίσει να έρχεται και μοιραία θα γίνει το alpha dog που όλοι ονειρευόμαστε, έτσι όπως θα τον μαθαίνουμε και θα μας μαθαίνει. Πιθανώς να μη χρειάζεται καν τόση ανάλυση, αλλά απλά 1-2 τουρνουά ακόμα. Τόσο πήρε και στους προαναφερθέντες θρύλους.

Εκ του αποτελέσματος, ναι, η ομάδα δεν τον αξιοποίησε σωστά. Σε smalltalk μετά τον αποκλεισμό, 2-3 παίκτες έλεγαν «δεν παίξαμε σωστά, δεν είχαμε καλή ροή στην επίθεση». Γίνεται αυτό σε ένα ρόστερ που διαθέτει τουλάχιστον 5 εξαιρετικούς δημιουργούς (Σλούκας, Καλάθης, Γιάννης, Πρίντεζης, Μπουρούσης); Γίνεται, γιατί ξεγύμνωσε ένα μεγάλο πρόβλημα του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ, ίσως μεγαλύτερο κι από το αιώνιο ζήτημα του μακρινού σουτ: κίνηση χωρίς την μπάλα. Θυμάστε τον Μιχάλη Κακιούζη και την κίνηση του στη βασική γραμμή, πάντα έτοιμος να υποδεχθεί τις ασίστ της αγίας τριάδας Διαμαντίδη-Σπανούλη-Παπαλουκά;

Ε, λοιπόν, τέτοιοι cutters μοιάζουν να έχουν εκλείψει από το ελληνικό μπάσκετ (θα μπορούσαν ίσως να λειτουργήσουν και περισσότερες τέτοιες καταστάσεις με τον Γιάννη), κάνοντας την -αιώνια βασισμένη στο pick & roll- επίθεσή μας, δραματικά στατική, φριχτά προβλέψιμη κι ευανάγνωστη. Υπήρχαν τόσα πολλά σημεία στα ματς που ο Γιάννης προσπαθούσε από την κορυφή της ρακέτας να πέράσει κυριολεκτικά μέσα από τα σώματα των αντιπάλων (όχι τυχαία, το κατάφερνε μόνο στην αρχή των παιχνιδιών) και 4 παίκτες ήταν απλά ακίνητοι περιμένοντας να σουτάρουν.

Το σουτ, λοιπόν. Το συζητήσαμε τόσο πολύ που μπορεί να πέσει και στις Πανελλήνιες του χρόνου. Η Εθνική σούταρε πολύ (25 τρίποντα σε κάθε παιχνίδι) αφού αυτό της έδινε κάθε φορά η αντίπαλη άμυνα, έβαλε σε απόλυτη τιμή αρκετά (8.4 ανά ματς), με μέτρια ποσοστά (42/125, 33.6% – ένα στα τρία δηλαδή). Πήρε πολύ καλή επίδοση από Πρίντεζη και Καλάθη (50 και 42% αντίστοιχα) και μόλις 25% από τους δύο «Παπ» μαζί που είχαν χαρακτηριστεί «κλειδιά» από τον ίδιο τον Σκουρτόπουλο. Ο δε Παπανικολάου με τα 5/25 σουτ έγινε στόχος των ελληνικών σόσιαλ μίντια που έστησαν μέχρι και σελίδα τύπου Κατσουράνη για να διασκεδάσουν την αστοχία του – κάπως άδικο αφού και πάλι αυτόςηταν που, σε σταθερή βάση, σκιζόταν για τους άλλους στην άμυνα, παίζοντας πολλή ώρα σε μια θέση (“2”) που απλά δεν μπορεί να αποδώσει.

[Παρένθεση με την ατάκα που θα κρατήσω από το φετινό τουρνουά. Για τους παίκτες της Εθνικής: «Είναι οι μοναδικοί από όλες τις ομάδες που δεν βγαίνουν από το ξενοδοχείο να πάνε μια βόλτα». Σκεφθείτε ένα τιμ 15-20 ανθρώπων, σε μια χώρα με σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας όσον αφορά τη γλώσσα, που κάθεται όσες ώρες δεν έχει αγωνιστικές υποχρεώσεις, στο ξενοδοχείο μηρυκάζοντας όσα γράφουν στα αθλητικά sites και στα σόσιαλ μίντια. Κι όλα αυτά, ενώ ακόμα και στην μακρινή Κίνα καμία άλλη δημοσιογραφική αποστολή δεν ήταν τόσο πολυμελής όσο η ελληνική, αναζητώντας κάθε μέρα κάτι διαφορετικό για να γεμίσει χάρτινες σελίδες και ηλεκτρονικά ποστ. Μόλις περιέγραψα την καλύτερη συνταγή για εσωστρέφεια που δημιουργεί αδικαιολόγητη πίεση σε μια διοργάνωση που καμία χώρα δεν αντιμετωπίζει ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Μικρόφωνο στον Μαρκ Γκασόλ με την κούπα αγκαλιά: «Το μπάσκετ είναι σημαντικό, είναι αυτό που κάνω κάθε μέρα, αλλά στη ζωή μου υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα από το μπάσκετ»]

Έλειψε λοιπόν, όχι ο κλασικός σουτέρ που ποτέ δεν είχαμε (μου φαίνεται λίγο αστείο να θυμόμαστε κάθε φορά τον Βασιλειάδη που όταν ήταν στην 12αδα τον κατηγορούσαν ως «βύσμα του Κατσικάρη», αστειότερο να αναζητάμε τον Σάκοτα, ενώ ο Μπράμος που θα έπαιζε με κλειστά μάτια σε αυτήν την ομάδα έχει επιλέξει να ξεκουράζεται τα καλοκαίρια), αλλά ένας αναίσθητος σουτέρ τύπου Αντώνη Φώτση να το βάλει όταν η ομάδα γκρεμίζει τα στεφάνια π.χ. στο ματς με την Βραζιλία που παρότι ξεκινήσαμε με 7/11, γράψαμε κατόπιν 9 συνεχόμενα άστοχα πάνω στο comeback της «σελεσάο» ή στο παιχνίδι με τους Αμερικάνους που ο Γιάννης πάσχιζε να δημιουργήσει καταστασεις αλλά όλοι σημάδευαν σίδερο. Αλλά, ότι θα συναντούσαμε πρόβλημα με το τρίποντο, μάλλον το ξέραμε…

Πρωταθλητής Κόσμου ανδείχθηκε ο Σέρτζιο Σκαριόλο, 5 χρόνια μακριά από την Ευρωλίγκα – το δε πέρασμα του από την Αρμάνι Μιλάνο (2011-13, με Φώτση-Μπουρούση-Νίκολας) ακόμα μνημονεύεται ως το απόλυτο μπάχαλο. Φιναλίστ, ο Σέρχιο Ερνάντεζ που δεν έχει κοουτσάρει ποτέ στην Ευρώπη. Χάλκινος ο Βενσάν Κολέ που παράλληλα δουλεύει στο… μεγαθήριο της Στρασμπούρ. Ο Αυστραλός Λεμάνις επίσης δεν έχει δουλέψει ποτέ Ευρώπη, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς σε συλλογικό επιπεδο -να το πούμε ευγενικά- ποτέ δεν έχει σκίσει, ο Ισραηλινός Ρόνεν Γκίνζμπουργκ ήταν η ευχάριστη έκπληξη που δεν γνωρίζαμε επειδή δεν έχει ούτε ένα ματς Ευρωλίγκας στο βιογραφικό του, οι Πολωνοί μπήκαν στους 8 με κόουτς τον Μάικ Τέιλορ που προπονεί τους… Πύργους του Αμβούργου.

Δε χρειάζεται να συνεχίσω, καταλάβατε που το πάω… Κανένας προπονητής από το πάνω ράφι (αλλά ακόμα κι από το αμέσως παρακάτω) δεν αναλαμβάνει εθνικές ομάδες. Ας κρατήσουμε λίγο ήρεμα τα άλογα που κάθε φορά ονειρεύονται Μπαρτζώκα, Ιτούδη, Ίβκοβιτς από την αποστρατεία, μέχρι και Πιτίνο. Ούτε υπάρχουν τα λεφτά για ένα τέτοιο συμβόλαιο, ούτε μάλλον η διάθεση από φιλόδοξους επαγγελματίες να κοουτσάρουν στα «παράθυρα». Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος τα κατάφερε όμως μια χαρά σε αυτή τη διαδικασία [των παραθύρων]. Δικαιούταν να ανταμοιφθεί, οδηγώντας την ομάδα ως head coach και στο Παγκόσμιο. Κι εκεί, κατά την πάγια τακτική, (αφέθηκε) να περπατήσει μόνος του στα κάρβουνα της κριτικής όπως και οι προάτοχοί του «αναστενάρηδες» σε μια θέση -του προπονητή- που δεν είναι κι απόλυτης προτεραιότητας για την ηγεσία του ελληνικού μπάσκετ σύμφωνα με παλιότερες δηλώσεις της.

Για να λέμε την αλήθεια, η παρέμβαση του προπονητή σε αυτές τις διοργανώσεις δεν είναι πολύ μεγάλη, το διάστημα προετοιμασίας είναι ελάχιστο. Περισσότερο καλείται να είναι διαχειριστής προσώπων και καταστάσεων, να «ξέρει να παίζει τα τουρνουά» και, σε δεύτερο επίπεδο αν του ζητηθεί, να λειτουργήσει ως «διευθυντής εθνικών ομάδων» (κάτι που χρειαζόμαστε επειγόντως για να αλλάξει ο προσανατολισμός προς τα fundamentals, να ξαναγίνει το αναπτυξιακό πρόγραμμα πρότυπο, να αξιοποιηθούν τα human resources της νέας πολυπολιτισμικής ελληνικής κοινωνίας).

Αν κάπου φάνηκε ότι ο Σκουρτόπουλος δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις, ήταν μια σειρά από ατυχείς δηλώσεις: έμοιαζε διαρκώς να ψάχνει κάπου να πιαστεί για να δικαιολογηθεί. 

Ο Σκουρτόπουλος, λόγω (μη) ειδικού βάρους, όλοι ξέραμε πως είναι αναλώσιμος. Κι ο ίδιος. Το να αποκαλείται «ταβερνιάρης» είναι και άδικο, αλλά και ο ορισμός του «(…) χτυπάμε το σαμάρι». Μπορούμε να συζητάμε πολλές ώρες για το αγωνιστικό πλάνο του, αλλά δε νομίζω ότι θα βρούμε «εγκλήματα», με δεδομένο και τον λίγο χρόνο που είχε να ενσωματώσει τον Γιάννη. Αν κάπου φάνηκε ότι δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις, ήταν μια σειρά από ατυχείς δηλώσεις: η συμφωνία με τους Bucks για το χρόνο συμμετοχής του Αντετοκούνμπο, το πολυσυζητημένο «βρες μου τρία γκαρντ», η επίκληση στην απουσία του Ντόρσεϊ μετά τον αποκλεισμό – ο κόουτς έμοιαζε διαρκώς να ψάχνει κάπου να πιαστεί για να δικαιολογηθεί. Κι αυτό είναι το τελευταίο που χρειάζεται μια ομάδα που κάθε χρόνο προσθέτει στην καμπούρα της κι αλλη μια αποτυχία. Αντίθετα, αφού μέσα στον χαμό που επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει επιλέξει την στρατηγική της ελάχιστης φθοράς, η Εθνική έχει ανάγκη από κάποιον με τέτοια κιλά ώστε να πάρει πάνω του όλους τους κραδασμούς, να έχει το εκτόπισμα να επιβληθεί στα αποδυτήρια και ίσως να κάνει και μερικά ηχηρά κοψίματα ωστε να παίζουν όχι οι καλύτεροι αλλά οι πιο συμβατοί μεταξύ τους. «Έναν παλαβό που να κάνει ό,τι θέλει» όπως αναζήτησε για τη χαροκαμένη εθνική ποδοσφαίρου πριν λίγες μέρες ο Αλέξης Σπυρόπουλος, έναν «στον κόσμο του» μπασκετικό Ότο Ρεχάγκελ θα έλεγα εγώ.

Κι επειδή είναι τέτοιες μέρες που ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του όνομα, θα πω κι εγώ ένα. Τζάμπα είναι. Αϊτο Γκαρθία Ρενέσες. Στα 73 του είναι αρκετά old school για να ταιριάζουν τα χνώτα του με εκείνα του προέδρου, κι έχει ένα παλμαρέ που του επιτρέπει να «μη βλέπει» δημοσιογράφους, παίκτες, παρατρεχάμενους. Διδάσκει ένα πιεστικό, γρήγορο, θεαματικό μπάσκετ για να δικαιωθείτε κι εσείς που έχετε βαρεθεί με το «σκεπτόμενο», το οποίο μπορεί και να είναι αυτό που χρειαζόμαστε αν υποθέσουμε ότι περνάμε στην εποχή της Εθνικής των Antetokounbros. Τα δύο βασικά προβλήματα: δουλεύει στην Άλμπα Βερολίνου που φέτος παίζει Ευρωλίγκα και παραδοσιακά οι ομάδες του «λιποθυμάνε» στα πολύ κρίσιμα (εντάξει, είναι κι αυτό το θέμα με το μπάτζετ που λέγαμε πριν).

Αλλά, θα περάσουμε φίνα, δε νομίζετε;

.

The post Δέκα Χρόνια Φαγούρα: Πώς η Εθνική Γύρισε με Άδεια Χέρια (κι) από την Κίνα… appeared first on POPAGANDA.

Δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα στη Μικρή Βενετία της Μυκόνου. Όχι ότι έλειπαν οι παραθεριστές σε ημιθερινή ραστώνη, όχι ότι οι κάμερες δε φωτογράφιζαν ως συνήθως πιο γρήγορα από την σκιά τους. Μόνο που αυτή τη φορά η δράση είχε μεταφερθεί από το γραφικό πολύχρωμο κάδρο. Μέσα στη θάλασσα.

Εκεί που σέρφαραν «μοτοσυκλέτες», τραβώντας όλα τα βλέμματα. Γιατί δύο σπουδαίοι εκπρόσωποι της freestyle σκηνής, ο αυστραλός Ρόμπι Μάντισον και ο βρετανός Άαρον Κόλτον βρισκονταν στο νησί φορτώνοντας με τα ακροβατικά τους stunts το καινούριο βίντεο της Red Bull, “Rippin Mykonos” (που βλέπετε παραπάνω)

Το μενού τα είχε όλα: άλματα σε σημεία που ποτέ κανείς δεν είχε φανταστεί, πολλές σούζες και βόλτα με μοτοσυκλέτα… στη θάλασσα. O Μάντισον, έτσι κι αλλιώς είναι γνωστός για τα θρυλικά άλματα με μοτοσυκλέτες που έχει κάνει κατά καιρούς και ιδιαίτερα γνωστός μάλιστα στην Ελλάδα από το ιστορικό άλμα μήκους 85 μέτρων πάνω από τον Ισθμό της Κορίνθου. Μπορείτε να πάρετε μια γέυση από τα κατορθώματά του εδώ.

Αλλά κι ο Κόλτον με τις απίστευτες επιδόσεις του στο street freestyle και το flat track, αποτέλεσε ισότιμο συνοδοιπόρο στα ζογκλερικά που ηλέκτρισαν στις αρχές Μαϊου την πολύβουη Μύκονο.

Ρόμπι Μάντισον

Άαρον Κόλτον

«Περάσαμε φανταστικά. Πάντα απολαμβάνω να περνάω χρόνο με τον Aaron, έχουμε πολλά κοινά. Αυτό το project ξεκίνησε ως μια ιδέα που είχαμε συζητήσει πολλές φορές αλλά χάρη στην ελληνική ομάδα Red Bull – την οποία αγάπησα όταν συνεργαστήκαμε το 2010 στο άλμα πάνω από τον Ισθμό της Κορίνθου – έγινε πραγματικότητα και μπορέσαμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, δηλαδή να καβαλήσουμε σε ένα απίστευτο τεραίν, όπως αυτό της Μυκόνου που αξίζει όλοι κάποια στιγμή να επισκεφτούν», δήλωσε ο Ρόμπι Μάντισον.

Στα εντυπωσιακά άλματα χωρίς ράμπες του “Maddo”, απάντησε με σούζες χωρίς χέρια από τον Colton, τα τρελά burn-outs βρέθηκαν στο ρεπερτόριο και των δύο, ενώ στο τολμηρό surf riding  (οδήγηση της μοτοσυκλέτας χωρίς χέρια, με τον αναβάτη όρθιο στο ρεζερβουάρ)του Κόλτον, ο Μάντισον αντιπαρέβαλλε «σερφ πάνω στη θέλασσα» με την ειδικά τροποποιημένη KTM του! Την οποία είχαμε την ευκαιρία να δούμε, τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη του επίσημη εμφάνισή της στα νερά της Γαλλικής Πολυνησίας. 

«Ήταν φοβερή εμπειρία. Μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω στην άλλη άκρη του κόσμου με την οικογένειά μου και να συνεργαστώ με έναν από τους καλύτερους αθλητές freestyle motocross του κόσμου και να δημιουργήσουμε μαζί κάτι το όποιο θα θυμόμαστε για πάντα», δήλωσε ο Άαρον Κόλτον.

Οι παρακάτω φωτογραφίες το αποδικνύουν περίτρανα…

The post Rippin Mykonos: Μοτοκόντρες με φοντο την «Μικρή Βενετία»… appeared first on POPAGANDA.

Το Σαββατοκύριακο 14-15 Σεπτεμβρίου, ο ιππόδρομος στο Markopoulo Park, άλλαξε για λίγο πρόσωπο κι αντί να φιλοξενήσει τα γοητευτικά τετράποδα, φιλοξένησε πάνω από 300 «αγωνιστικά» δίτροχα με πολλά άλογα το καθένα. Όλα αυτά για χάρη του Dirtfest που φιλοξενήθηκε στα πλαίδια 2oυ Offroad Adventure Festival από την ομάδα των Zulap .

Όσοι είχαν την τύχη να το παρακολουθήσουν, μπόρεσαν να γνωρίσουν από κοντά και να απολάυσουν το flat track, το νέο fun sport με μοτοσυκλέτα σε χωμάτινες οβάλ διαδρομές. Το flat track θεωρείται ακόμα ανερχόμενο στην σκηνή των αγωνιστικών μοτοσυκλετών, φαίνεται όμως πως γρήγορα θα αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, αφού ήδη ήταν πολλοί εκείνοι που δεν έχασαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν την οβάλ χωμάτινη διαδρομή.

Pro-riders όπως οι Παπασταύρου, Λογοθέτης και Καρακώστας, χομπίστες, παλιές καραβάνες και νέα πρόσωπα, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ήταν λίγοι μόνο από αυτούς που ανέβηκαν σε αγωνιστικά μονοκύλινδρα, βέσπες, στα νεοφερμένα από το Zulap Crew mini flat trackers της Sunday Motors ακόμα και σε μεγάλα 2κύλινδρα και γλίστρησαν στην οβάλ διαδρομή που είχε δημιουργήσει η ομάδα των Zulap.

Οι συμμετέχοντες προπονήθηκαν και αναμετρήθηκαν με κάποιους να ξεχωρίζουν και άλλους απλά να το χαίρονται. «Πέρασα φανταστικά! Το flat track είναι κάτι που πρέπει να το δοκιμάσεις για να το ερωτευτείς. Χάρηκα πολύ που αρκετές κοπέλες ήρθαν και δοκίμασαν και εύχομαι στο μέλλον να διαδοθεί και εδώ, όπως σε Αμερική και Αγγλία!», είπε η Dominika Grnova που ξεχώρισε μέσα στην πίστα, με τον Γιώργο Φακίνο από τους Homoratus να συμπληρώνει «Ευχαριστούμε τους διοργανωτές για την πρόσκληση, αλλά κυρίως την παρέα των Zulap που για άλλη μια φορά, αποδεικνύουν πως με χαμηλό budget μπορείς να χαμογελάς από ικανοποίηση και ας είναι αρχή της εβδομάδας».

Με τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη να σφίζουν από μοτοσυκλετιστικές δραστηριότητες, με πολλαπλές προτάσεις σε φεστιβάλ, track days & αγώνες, οι φίλοι της μοτοσυκλέτας έχουν την ευκαιρία να χαρούν το πάθος τους, να εξελίξουν τα skills τους, αλλά και να μεταφέρουν το μικρόβιο της μοτοσυκλέτας σε ένα ευρύτερο κοινό. Η πρόταση του Zulap crew είναι απλή #getoutnride.

Δείτε καλύτερα στις  παρακάτω φωτογραφίες …

The post DirtFest: Ένα διήμερο που τα άλογα έδωσαν τη θέση τους στις μοτοσυκλέτες στον ιππόδρομο του Μαρκόπουλου appeared first on POPAGANDA.

Όταν ανέλαβε τον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 2018, ο Ντέιβιντ Μπλατ, ορισμένοι κακεντρεχείς υποστήριζαν ότι κατέληξε στο ΣΕΦ επειδή κανένας από τους πιο μεγάλους πάγκους (δηλαδή κανένα από τα πιο μεγάλα μπάτζετ) δεν ηταν κενός. Τέτοια, και δίκαιως, ήταν η δυναμική ενός κόουτς που λογιζόταν ως «θρύλος» της Ευρωλίγκας (με κορυφαία στιγμή την επική κούπα με την Μακάμπι το 2014), είχε γράψει ιστορία με την εθνική Ρωσίας κλέβοντας το Ευρωμπάσκετ του 2007 και είχε καταφέρει να φτάσει μέχρι τους τελικούς του NBA, πριν κυριολεκτικά τον σκουπίσει από τον πάγκο των Κλίβελαντ Καβαλίερς μεσούσης της σεζόν ο Λεμπρόν.

Η στρατευμένη επικοινωνία που λέγεται ελληνική δημοσιογραφία ονειρευόταν τον κόουτς να διδάσκει Princeton offense (κάτι που γραφόταν κιόλας στην αρχή, μέχρι να το αρνηθεί ξεκαρδιστικά ο ίδιος σε συνέντευξη τύπου) κι αρχικά αντιμετώπιζε με συμπάθεια κι απόλυτη κάλυψη συζητήσιμες αποφάσεις όπως να τελειώνει ο Ολυμπιακός παιχνίδια στον πόντο χωρίς τον άνθρωπο που γεννήθηκε γι΄αυτά και λέγεται Βασίλης Σπανούλης. Ο Ολυμπιακός είχε σκαμπανεβάσματα (σαν τον Γκος και τον Λεντέι, τα στοιχήματα του κόουτς), κάποιες επιλογές όπως ο Τίμα ή ο Βεζένκοφ δεν δούλευαν, ομως την 4η μέρα του 2019 έχοντας κερδίσει, καλύπτοντας και τη διαφορά, τον Παναθηναϊκό του Ρικ Πιτίνο, ο Μπλατ ήταν καβάλα στ’ άλογο. Έκανε τη δουλειά του ως κανονικός προπονητής με αποτελέσματα κανονικού προπονητή, και όχι θαυματοποιού, μοίραζε απλόχερα ατάκες ξεδιπλώνοντας μια εντελώς άλλη φιλοσοφία σε σχέση με τη δική μας ψύχωση κι όλοι συμφωνούσαν ότι αν τα κατάφερνε (που έτσι έδειχνε) ο Ολυμπιακός μέχρι τα πλέι οφ, μπορεί και να ήταν το μαύρο άλογο στο δεύτερο μισό της διοργάνωσης.

40 μέρες μετά, ματς Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, Αρμαγεδδών. Ο Ολυμπιακός σε μια απόφαση που, δικαιολογημένη ή όχι, φαντάζει κάθε μέρα όλο και πιο ακατανόητη, δεν κατεβηκε στο β’ μέρος και ουσιαστικά εγκατέλειψε διαμαρτυρόμενος τη χρονιά στην Ελλάδα. Παραδόθηκε στην ψύχωση, κάνοντας το χατήρι της κερκίδας και κρύβοντας επιμελώς τα μεγάλα ταμειακά προβλήματα οφειλών που ήδη κυκλοφορούσαν με το περίφημο «ηχητικό» Πρίντεζη. Η ομάδα κατέρρευσε στην Ευρωλίγκα, ο Μπλατ έπαψε να είναι πια στο (σχεδόν) απυρόβλητο, στήριξε μεν διπλωματικά τις αποφάσεις της διοίκησης, ήταν φανερό δε πώς του ήταν πολύ ξένο αυτό που συνέβαινε γύρω του.

Την ίδια περίοδο γίνεται κοινό μυστικό ότι ο κόουτς πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Το αποκαλύψε κι ο ίδιος στις 19/8 με εκείνη την συγκλονιστική επιστολή που συζητήθηκε παγκοσμίως. Παρολ’ αυτά συνέχισε στον πάγκο των ερυθρόλευκων που τον αντιμετώπισαν, κακά τα ψέματα, περίπου ως «αναγκαίο κακό». Τι δουλειά έχει ένας top προπονητής σε έναν οργανισμό που συνεχίζει τον ανένδοτο και συμμετέχει με αναπτυξιακή ομάδα στην Α2; Πώς μπορεί να είναι ανταγωνιστική στην Ευρωλίγκα μια ομάδα που διαδίδει ότι κυνηγάει τον Σλούκα με 5 εκατομμύρια και στη θέση του παίρνει Τσέρι και Μπόλντγουιν (που χρεωθηκαν στον κόουτς, όσο κι αν τα νούμερα στα συμβόλαια δεν αντιστοιχούν);

Η συντριβή στην πρεμιέρα από τη Βιλερμπάν ισοφάρισε το ρεκόρ απόλυσης Μπαρτζώκα από το 2014. Ο Ολυμπιακό χώρισε, να το πούμε κομψά, με τον Μπλατ μετά το πρώτο ματς της σεζόν. 2-3 προπονητές της Ευρωλίγκας σχολίασαν γελώντας την είδηση, όμως στην Ελλάδα το πήγαμε παραπέρα. Εδώ και 2 εβδομάδες παρουσιάζεται σχεδόν ως «μυρωδιάς», το ξέσπασμα της ομάδας υπο τις οδηγίες του… βοηθού του στη δεύτερη αγωνιστική με τη Βαλένθια θεωρήθηκε «επιστροφή στην κανικότητα», μέχρι κι ο Κώστας Παπανικολάου έδειξε να συμφωνεί («κάποια πράγματα μπήκαν στη θέση τους»). Η χθεσινή ήττα από τη μέτρια Ζενίτ στο ΣΕΦ έκλεισε την πόρτα στην παράνοια και ξαναέβαλε τα πράγματα στη σωστή τους βάση: Ο Μπλατ δεν πέτυχε στον Ολυμπιακό, πήρε αποφάσεις σε πρόσωπα και καταστάσεις που σηκώνουν πάρα πολλή κουβέντα, αλλά δε δούλεψε ούτε μια μέρα σε φυσιολογικές συνθήκες. Δε μάθαμε ποτέ πως σκόπευε να τελειώσει τις σεζόν. Ηγήθηκε αγωνιστικά ενός οργανισμού με οικονομικά προβλήματα, κατατρεγμένου διοικητικά από το σαράκι του Παναθηναϊκού (και του Δημήτρη Γιαννακόπουλου) που έφαγε ακόμα πιο πετυχημένους κόουτς όπως ο Μπαρτζώκας της μιας Ευρωλίγκας και ο Σφαιρόπουλος των 2 πρωταθλημάτων και των 2 ευρωπαϊκών τελικών. Και στο φινάλε άκουσε ότι μπορεί και να χρησιμοποίησε επικοινωνιακά την ασθένειά του…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από την αλλη, ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν την βγάζει. Πέντε λεπτά στο ΟΑΚΑ να βρισκόταν κανείς προχθές, θα το καταλάβαινε χωρίς αμφιβολία. Η γκρίνια είναι ασύμμετρη, ξεπερνά κάθε επίπεδο γραφικότητας, σε κάνει να αναρωτιέσαι τι προηγούμενα έχουν οι Παναθηναϊκοί με τον Περιστεριώτη κόουτς; Ότι παρέλαβε μια ομάδα με 1.5 παίκτη το 2012 και την κράτησε στον αφρό με νταμπλ, φτάνοντας ένα ματς πριν το F4; Ότι παρελαβε το ανοσιούργημα του Τζόρτζεβιτς το 2016 και χρειάστηκαν τα αξέχαστα heroics του Σπανούλη για να χάσει το πρωτάθλημα; Ή ότι τον «έστειλε» ο Γιαννακόπουλος στο τρίτο ματς της επόμενης σεζόν χωρίς να του δώσει την ευκαιρία να δουλέψει #mexritelous με ένα πραγματικά φιλόδοξο ρόστερ;

Κι εδώ έχει κάνει δουλειά ο Τύπος. Που έφτιαξε το πρότυπο του «άξεστου» Βαλκάνιου που δε χωράει στα κοστούμια, «δεν ξέρει αγγλικά», «δεν ξέρει επίθεση». Αλλά περισσότερο φταίει ο ίδιος ο Πεδουλάκης. Που θα έπρεπε να γνωρίζει, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, ότι αφ’ης στιγμής δηλώσεις «στρατιώτης» αφαιρείς το μεγαλύτερο κομμάτι της επαγγελματικής σου υπόστασης και κολλάς στο κούτελό σου την ταμπέλα «αναλώσιμος». Ρωτήστε και τον Τάκη Λεμονή.

Ο Έτορε Μεσίνα (ούτε και θέλω να ξέρω τι θα του σούρναμε εδώ που είχε ένα φαουλ να δώσει και η ομάδα του επέτρεψε στο Καλάθη να πάει all the way στο χαμένο λέι απ) είπε προχθές τη μεγάλη κουβέντα: «όταν χάνεις με έναν πόντο είσαι κακός προπονητής, όταν κερδίζεις με έναν πόντο είσαι καλός». Αυτό το παράδοξο, φυσικά, δεν το ακούει καν η πράσινη κερκίδα που είδε την ομάδα να χάνει με το ίδιο σκορ (78-79) δύο σερί παιχνίδια. Όσο κι αν η Βιλερμπάν είχε μομέντουμ, όσο περισσότερο κι αν η Αρμάνι Μιλάνο (με 3 απόντες μάλιστα) έχει στην πραγματικότητα ένα πολύ ποιοτικότερο ρόστερ του Παναθηναϊκού. Και φυσικά πολύ ακριβότερο.

Εδώ έχει ζουμί. Ο Παναθηναϊκός ξόδεψε και πάλι. Όχι τόσα ώστε να είναι στην πρώτη ταχύτητα της Ευρωλίγκας, αλλά αρκετά. Και, όσο επισφαλή κι αν φαίνονται (και είναι) συμπεράσματα μετά από μόλις μισή ντουζίνα ματς, φαίνεται για άλλη μια χρονιά να έχει εξοφθαλμα κενά. Ο Ράις έχει κλάση, προσωπικότητα, αλλά δεν είναι πλέι μέικερ και (θα) παίζει καλύτερα μόνο όταν παίζει δίπλα στον Καλάθη. Ο Γουέσλεϊ Τζόνσον μοιάζει σε άλλο πλανήτη, κι ακόμα κι αν προσαρμοστεί, δείχνει να μην είναι παίκτης (σε θέση μάλιστα που υπάρχει ο Παπαπέτρου) που άξιζε να ξοδευτεί 1 εκατομμύριο για την υπογραφή του. Δεύτερος ποστ ψηλός δεν υπάρχει, σε σημείο να λείπουν τα 8-10 λεπτά του Βουγιούκα (!), pick ’n’ roll ψηλός δεν υπάρχει (ο Πεδουλάκης μάλλον ευελπιστεί στην εκπαίδευση του Γουάιλι και την εξέλιξη του Μήτογλου).

Τέλος, Φριντέτ: αυτός είναι που κοστίζει επικοινωνιακά στον Πεδουλάκη. Για την ώρα η εξέδρα, και πολύ σύντομα προβλέπω και η διοίκηση, αναρωτιέται πως γίνεται ένας παίκτης σχεδόν 2 εκατομμυρίων είτε να κάθεται στον πάγκο είτε να μην παίρνει την ευθύνη την κρίσιμη στιγμή. Πώς να εξηγήσεις στους αλαλάζοντες ότι ο Παναθηναϊκός το καλό του διάστημα προχθές το έκανε με τον Αμερικάνο (που είναι παροιμοιωδώς τρύπα στην άμυνα) έξω, ενώ το leadership και η εμπιστοσύνη κατακτιέται στο γήπεδο κι όχι στα YouTube videos με τις 70αρες στην Κίνα. Η κλάση του Φριντέτ δεν κρύβεται, ο ίδιος δεν εκβιάζει προσπάθειες, αλλά το κούμπωμά του με την ομάδα θέλει χρόνο – ο Παναθηναϊκός (κι ο Πεδουλάκης) χρόνο δεν έχουν, έτσι όπως έχει ήδη διαμορφωθεί το κλίμα. 

Έχει ευθύνη ο κόουτς για την στελέχωση; Νομίζω λίγη, το έχουν δείξει και τα προηγούμενα χρόνια με τους προηγούμενους προπονητές (ήθελε άραγε ο Πασκουάλ Παππά-Παπαπέτρου;). Έχει ευθύνη για τη μέτρια εικόνα; Φυσικά. Ο ίδιος κινείται όπως πάντα στα όρια του overcoaching και η ομάδα του δεν δαγκώνει «πεδουλακικά» πίσω για να μπορέσει να πάρει κατοχές και τρέξει μπροστά, ειδικά εντός έδρας. Χρειάζεται καλύτερη επικοινωνία και με 6 καινούριους παίκτες, η λέξη- κλειδί είναι και πάλι χρόνος. Που ριμάρει όμως με το «πόνος». Και με το «μόνος»…

Κολλώντας το ξεκίνημα των «αιωνίων» στην Ευρωλίγκα με το Μουντομπάσκετ της Κίνας και την φτωχή παρουσία της Εθνικής, βγαίνει ένα συμπέρασμα. Το μπάσκετ στην Ελλάδα πάσχει από το «σύνδρομο του ξεπεσμένου αριστοκράτη». Είναι απλό: τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, δεν ειμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε. Όσο καλοί ήμασταν κάποτε. Οι Έλληνες παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά έχουν εκλείψει (πλην Καλάθη), τα μπάτζετ που πλήρωναν υπεραξίες έπεσαν, το know how που τις δημιουργούσε εξατμιστηκε στο «πανηγύρι των ζουρλών» της κόντρας Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. 

Είναι πολύ άσχημο να τρως πόρτα στο «καλό μαγαζί» (Ευρωλίγκα) που σου είχαν πάντα κρατημένο καλό τραπέζι. Και είναι ακόμα χειρότερο να μην έχεις και την παρηγοριά ότι θα γυρίσεις στο συνοικιακό μπαρ και θα ξεθυμάνεις. Οι τελικοί της Α1 ήταν, και για τους δύο μη νομίζετε, «μια κάποια λύσις»…

The post Ο Μπλατ, ο Πεδουλάκης και το Σύνδρομο του «Ξεπεσμένου Αριστοκράτη» appeared first on POPAGANDA.

Σήμερα, 22 Οκτωβρίου ξεκινά η νέα σεζόν του ΝΒΑ. Ήδη η κουβέντα έχει ανάψει…

Θα πάρει ξανά το MVP o Γιάννης; Θα σαρώσουν το σύμπαν οι Clippers των Λέοναρντ-Τζορτζ; Θα αναγεννηθεί ο βασιλιάς Λεμπρόν στο πλάι του Ντέιβις; Θα σπάσει καμιά μπασκέτα ο Ζάιον; Θα βγάλει γούστα ή απέχθεια για το άθλημα το δίδυμο Χάρντεν-Γουέστμπρουκ στο Χιούστον;

Εμείς θα το πάμε λίγο αλλιώς. Θα έχουμε το νου μας στη διαδρομή αυτών των επτά παικτών που η σεζόν τους αναμένεται με τρομερό ενδιαφέρον…

Στεφ Κάρι

φωτό: Jose Carlos Fajardo/Bay Area News Group

Και να’ μαστε πάλι εδώ, Ανδρέα. Κανείς άλλος την τελευταία πενταετία δεν έχει σημαδέψει το άθλημα όσο ο γκαρντ των Warriors. Η λατρεία για το τρίποντο, η κατακόρυφη αύξηση του ρυθμού και της ταχύτητας στο παιχνίδι, είναι και αποτέλεσμα της κυριαρχίας αυτού εδώ του τύπου και της ομάδας που χτίστηκε γύρω του ήδη από το 2013. Από την εκτόξευση στην κορυφή το 2015 με το πρώτο πρωτάθλημα και το πρώτο MVP, η πορεία του Κάρι είναι λίγο διαφορετική απ’ όσους έγιναν πριν από αυτόν πρώτες μούρες στη λίγκα. Την τελευταία τριετία, ο Κάρι δέχθηκε να γίνει ο δεύτερος τη τάξει, όταν κίνησε για το Όκλαντ ο τεράστιος Κέβιν Ντουράντ. Η επιτυχία της ομάδας δεν άλλαξε, ούτε το DNA της εν πολλοίς. Πέντε τελικοί σε πέντε χρόνια και τρία πρωταθλήματα, με μια ομάδα στην οποία την τελευταία διετία καλύτερος ήταν φυσικά ο KD, αλλά η ομάδα ήταν αδιαμφισβήτητα του Κάρι. Όμως αλήθεια, όσο συγκλονιστικό είναι να χαζεύεις τον Ντουράντ, δύσκολα συγκρίνεται με αυτό που έβγαζαν ως εικόνα οι Warriors του 2015-16. Σήμερα, εν έτη 2019, ο Στεφ είναι πάλι το αφεντικό, αλλά πολύ πιο μόνος. Πέρυσι ξεκίνησε τη σεζόν έχοντας δίπλα του 4 all – stars, φέτος έχει μόνο τον Ντρέιμοντ Γκριν, αφού μέχρι κι ο έτερος splash brother Κλέι Τόμπσον αναρρώνει από τον τραυματισμό του στους τελικούς. Οι Warriors δεν φοβίζουν πια κανένα. Είναι μια ομάδα που, από την 6^η θέση του ρόστερ και κάτω, θα έχανε ςαπό όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας. Όμως, διάολε, πόσο δελεαστική είναι η πιθανότητα να δούμε τον Στεφ να πατάει το νίτρο, δίπλα στον Ντρεί, τον Ντ’ Άντζελο Ράσελ κι ένα μάτσο υποψήφιους για θέση ξένου στο Λαύριο ή τoν Ήφαιστο (no pun intended), για να βάλει ξανά την αμφιβολία σε όλο το μπασκετικό σύμπαν ότι μήπως τελικά δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους, αλλά ίσως ο καλύτερος της δεκαετίας, δίπλα στον Λεμπρόν;

Τζέισον Τέιτουμ

Η πρώτη του χρονιά ήταν συγκλονιστική. Η δεύτερη όχι και τόσο. Ίσως η παρουσία και ο τρόπος παιχνιδιού του Κάιρι τον ξεβόλεψε, του πήρε πολλές μπάλες από αυτές που θα χρειαζόταν για να γίνει αυτό που βάσιμα υποψιαζόμασταν το καλοκαίρι του 2018: ένας all–star. Όμως, τα κόζια άλλαξαν. Η Βοστώνη «αντικατέστησε» τον Ίρβινγκ με έναν αρκετά υποδεέστερο σε ταλέντο -αλλά παρόμοιων χαρακτηριστικών- point guard, τον Κέμπα Γουόκερ, οπότε αρκετά από τα προβλήματα που συνάντησε πέρυσι ο Τέιτουμ, θα τα βρει και φέτος. Όμως φέτος είναι στην τρίτη του χρονιά, πέρασε τη μαρτυρική, αλλά χρήσιμη πάντα, εμπειρία του Παγκοσμίου δίπλα στον Πόποβιτς και φυσικά διατηρεί τα χαρακτηριστικά ενός παίχτη που μπορεί να βρίσκεται στο top 10 της λίγκας για πολλά χρόνια. Αν η Βοστώνη πάει φέτος για τελικούς, ισχυρίζομαι ότι αυτό δε θα συμβεί αν ο Κέμπα γίνει ο Αιζάια Τόμας του 2019, αλλά αν ο Τέιτουμ εξελιχθεί στον παίχτη που εύχονται να δουν οι παροικούντες το TD Garden αλλά και όλη η μπασκετική πλάση.

Κρίσταπς Πορζίνγκις

Ευτυχώς το παιδί ξέμπλεξε με το ανέκδοτο που ονομάζεται κατ’ ευφημισμό «Ομάδα Μπάσκετ: Οι Knicks της Νέας Υόρκης» και βρέθηκε σε ένα από τα πιο σοβαρά μαγαζιά της λίγκας. Αν κι έμεινε εκτός μια ολόκληρη σεζόν λόγω επέμβασης στον αχίλλειο, θα ξαναπατήσει παρκέ δίπλα σε έναν απίθανο συμπαίχτη και ένα βαθιά σοφό προπονητή. Οι Dallas Mavericks ίσως είναι το μεγαλύτερο project στο παγκόσμιο μπάσκετ για την επόμενη δεκαετία. Χρειάζονται πολλά μπετά ακόμα, αλλά όταν τα θεμέλια είναι ο Ντόντσιτς και ο Πορζίνγκις, το upside είναι πραγματικά τρομακτικό. Δεδομένα αυτοί οι δύο μπορούν να στήσουν τα πιο εξωφρενικά pick ‘n roll στην ιστορία του αθλήματος, μπορούν να σουτάρουν, να πασάρουν, να ποστάρουν, να κάνουν τα πάντα. Στην περίπτωση του Porzingis προσθέτουμε και την εκπληκτική αμυντική ικανότητα ενός τύπου που είναι 2,21, κι άρα έχει ευχέρεια στο μπλοκ, όμως με ταχύτητα forward. Γιατί 2,21 είναι και ο Μαριάνοβιτς αλλά θα μπορούσε σήμερα να τον περάσει στη ντρίμπλα ο γίγαντας Βίκτορ Αλεξάντερ στα 50 του. Είναι μόλις 24, έχει τα καλύτερα μπροστά του και φέτος μάλιστα θα τεστάρει τον εαυτό του τρείς φορές την εβδομάδα απέναντι στα τέρατα της Δύσης. Το μόνο μείον είναι ότι στο κοινό που θα τον αποθεώνει δεν θα υπάρχει πια Σπάικ Λι αλλά κάτι θείοι που γουστάρουν Τραμπ.

Τζα Μοράντ

Καλά τα βιντεάκια, καλή η υστερία, καλό το hype και τα εκατομμύρια στα πόδια του Ζάιον Γουίλιαμσον, αλλά το καλό πράγμα στο φετινό draft είναι αυτός ο λεβέντης από το Νότο. Οι Grizzlies δεν έκαναν τίποτα άλλο πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή να τον επιλέξουν στο νούμερο 2 του φετινού draft, μετά από μια μαγική χρονιά στο κολλέγιο του Murray State, ενός χωριού στο Κεντάκι που έχει πληθυσμό όσο τα Γρεβενά. Ο Μοράντ έκλεισε τη σεζόν με 33 ματς και μέσους όρους 25 πόντους, 10 ασίστ και 6 ριμπάουντ και έγινε ο πρώτος στην ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος που τελειώνει σεζόν με 20+10. Πιθανότατα οι φετινοί Grizzlies θα προκαλούν θλίψη, αλλά αυτό το διαμαντάκι θα λάμψει στο πλάι μάλιστα ενός άλλου πιτσιρικά, του Τζάρεν Τζάκσον Τζρ.. με τον οποίο –στα χαρτιά– ταιριάζουν άψογα. Σε ένα άθλημα που, ακόμα, οι γκάρντ κάνουν κουμάντο, ο Μοράντ είναι εκπρόσωπος ακόμα μιας γενιάς με φοβερό ταλέντο, αθλητικά προσόντα αλλά κι εντυπωσιακή για την ηλικία του πληρότητα κυρίως όσον αφορά το playmaking και την αντίληψη του παιχνιδιού.

Κάρις ΛεΒερτ

φωτό: Kathleen Malone-Van Dyke/Associated Press

Οι Brooklyn Nets, από περίγελος της λίγκας μέχρι πριν λίγα χρόνια έφτασαν σήμερα στο άλλο άκρο. Ντουράντ (από του χρόνου) και Ίρβινγκ κατέφθασαν στην αγκαλιά του Jay Z αυτό το καλοκαίρι, για να φέρουν δόξες και δαχτυλίδια. Η πιθανότητα αυτή είναι πολύ σοβαρή, όχι μόνο λόγω της παρουσίας των δύο, αλλά διότι το μαγαζί είναι ήδη εξαιρετικά στημένο και το supporting cast είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Γι’ αυτό φρόντισαν τα τελευταία δύο χρόνια ο GM Σον Μαρκς κι ο προπονητής Κέννυ Άτκινσον που παρέλαβαν μια ομάδα ανυπόληπτη, διαλυμένη (από τον καιρό που οι Celtics τους έγδυσαν για να τους δώσουν Πιρς και Γκαρνέτ στα στερνά τους) και τελικά την έφεραν πέρυσι στα playoffs και μάλιστα με υπέροχο – κατά διαστήματα – μπάσκετ. Στην εξίσωση που ονομάζεται Brooklyn Nets 2020+, ο ρόλος του αμέσως καλύτερου παίχτη μετά τους 2Κ είναι κομβικός. Ο Καρίς ΛεΒερτ είναι ένας από τους πιο πολυδιάστατους guards της new era του ΝΒΑ. Αντικειμενικά φέτος, έχει όλες τις προϋποθέσεις για το μεγάλο step up στην καριέρα του, αν φυσικά –κι αυτό είναι το χρόνιο πρόβλημα του– μείνει υγιής. Ο ΛεΒερτ μπορεί άνετα να κάνει μια σεζόν στα όρια του All Star και να πάρει σπίτι του τον τίτλο του Πιο Βελτιωμένου Παίκτη στο τέλος της σεζόν. Αν συμβεί αυτό, η επόμενη χρονιά με την ενσωμάτωση του KD στην ομάδα, ίσως ξεκινά με πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, την ομάδα από τις γειτονιές του Biggie.

 Ντεζάντε Μάρεϊ

Αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξενυχτήσει κάποιο βράδυ φέτος για να δει Spurs, τότε με αυτό τον τυπάκο θα ξεχάσει τη νύστα του, γιατί κάποιον θα του θυμίσει. Όχι, δεν συγκρίνω τον καλύτερο αμυντικό γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ με ένα παιδί που θα παίξει φέτος την τρίτη του ουσιαστικά χρονιά στο ΝΒΑ. Απλά σε ένα κόσμο που οι γκαρντ είναι τύποι που βαράνε σαν πολυβόλα και χαζεύουν κόσμο στο ανοιχτό γήπεδο, ο Ντεζάντε Μάρεϊ είναι, βρε αδερφέ, κάτι άλλο. 1,96 ύψος, με άνοιγμα χεριών 2,10, φοβερά αθλητικός, καταπληκτικός αμυντικός, αρκετά αδύναμος στο σουτ, αλλά, τελικά, ο καλύτερος point guard που έχει ο Popovich στην ομάδα του. Αν μείνει υγιής (πέρυσι έχασε όλη τη σεζόν), είναι βέβαιο ότι ο Ποπ θα τον κάνει μάγκα. Σε μια ομάδα που αλλάζει χαρακτήρα –χωρίς φυσικά να χάνει (κάτι που μάλλον είναι μαθηματικά αδύνατο)- γύρω από το βαρετό iso ball των Όλντριτζ και ΝτεΡοζάν, ο Μάρεϊ μπορεί να γίνει η σπίθα που θα ξανακάνει τους Spurs πραγματικά ενδιαφέρουσα ομάδα και πάλι.

Μπεν Σίμονς

Ο Σιμονς είναι από αυτούς τους τύπους που παίζουν δύο χρόνια αλλά νομίζεις ότι είναι εδώ κοντά μια δεκαετία. Την πρώτη του χρονιά πήρε το Rookie of the Year, τη δεύτερη έγινε All Star. Τι παραπάνω λοιπόν να περιμένεις από αυτό τον τύπο; Η απάντηση είναι απλή: Τα πάντα. Στα χαρτιά, θα δυσκολευόταν κάποιος να βρει μια καλύτερη ομάδα στην Ανατολή (πλην Nets αλλά από του χρόνου) από τους Sixers. Οι διορθώσεις στην περσινή ομάδα που έφτασε –στην κυριολεξία- λίγα εκατοστά από το να παίξει τελικούς Ανατολής, έγιναν με χειρουργικό τρόπο. Ο indie rock hipster 40άρης Τζ. Τζ. Ρέντικ δεν ανανέωσε κι ο απίστευτος μίρλας Τζίμι Μπάτλερ έφυγε για το Μαϊάμι στέλνοντας στη Philly τον υπέροχο Τζος Ρίτσαρντσον που μαζί με τους Χόρφορντ και Χάρρις συνθέτουν την καλύτερη πεντάδα της Ανατολής, δίπλα στους All-Stars, Σίμονς και Εμπίντ. Ο Μπεν Σίμονς δεν είναι ο καλύτερος παίχτης των Sixers, είναι όμως αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Το σουτ του συνιστά προσβολή προς το άθλημα (αν κι ευστόχησε σε αυτό το κοσμοϊστοικό σουτ πρόσφατα), το playmaking του όμως είναι ευλογία. Είναι θεμιτή η άποψη ότι το Μιλγουόκι λόγω του λεβέντη μας, είναι η καλύτερη ομάδα στην Ανατολή, όμως επιτρέψτε μας την ένσταση. Οι Sixers μπορούν να φτάσουν μέχρι τέλους και για να γίνει αυτό, ο πρώην κουνιάδος του Kanye θα πρέπει να είναι στη συζήτηση για το βραβείο του MVP. Και θα είναι.

The post NBA 2019-20: 7 Αγόρια για Ξενύχτια appeared first on POPAGANDA.

Χειμώνας του 1922.

Ένας οπαδός της Τότεναμ, μηχανικός στο επάγγελμα, φεύγει από το γήπεδο. Στα χέρια του κρατά ένα σπιρτόκουτο. Το ανοίγει, το σμιλεύει, προσθέτει μερικές πρόχειρες φιγούρες κι ένα μπαλάκι. Πρόκειται για το πρώτο ποδοσφαιράκι της ιστορίας, ένα χόμπι (ή μήπως σπορ;), το οποίο έμελλε τις επόμενες δεκαετίες να κατακτήσει τον κόσμο. Φυσικά και την Ελλάδα.

Τη διάδοση του αθλήματος αναλαμβάνει ένας θείος του κυρίου από το Λονδίνο, επίσης μηχανικός. Δημιουργεί το πρώτο τραπέζι με ξύλινες φιγούρες και το παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Αμερική όπου και διαμένει. Στη χώρα μας τα πρώτα ποδοσφαιράκια τα συναντάμε ήδη από την δεκαετία του ‘50 και μέσα σε λίγα χρόνια είναι τέτοια η ζήτηση που δε νοείται καφενείο της πρωτεύουσας και της επαρχίας χωρίς ένα σε κάποια του γωνία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της τρέλας που επικρατούσε, είναι η χαρακτηριστική σκηνή από την ταινία Της Κακομοίρας (1963), με τον Κώστα Χατζηχρήστο να δείχνει με αρκετή ένταση τις ικανότητές του στο άθλημα, ενώ γύρω του στέκονται αρκετοί θαμώνες του μαγαζιού που κοιτούν αποσβολωμένοι τη μάχη.

https://www.youtube.com/watch?v=jmAN9sWgroY

Τα χρόνια πέρασαν, τα ουφάδικα και τα ηλεκτρονικά άρχισαν να αντικαθιστούν τα διάσημα τραπέζια, το σπορ όμως άντεξε και σήμερα θεωρείται ένα από τα διασημότερα επιτραπέζια παιχνίδια στον κόσμο. Η κοινότητα που ασχολείται με το επιτραπέζιο ποδόσφαιρο μετρά αρκετές χιλιάδες πιστών, ενώ κάθε χρόνο πραγματοποιούνται δεκάδες διεθνή κι ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μεταξύ των οποίων Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και Champions League, ακριβώς όπως και στο κανονικό ποδόσφαιρο.

Δημητρης Γόντικας

Ένας από τους παίκτες που συνεχίζει εδώ και χρόνια να αγωνίζεται και διακρίνεται στους επίσημους αγώνες του είναι  Έλληνας, ο Δημήτρης Γόντικας, ο οποίος, μάλιστα, καταφέρει το 2015 να φτάσει μέχρι την 39η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Ο Δημήτρης άφησε την Ελλάδα για τα μάτια της γυναίκας του και σήμερα ζει μόνιμα στη Βουλγαρία. Σ’ αυτή, όπως υποστηρίζει στην Popaganda, οφείλει το γεγονός ότι ασχολήθηκε εντατικά με το σπορ, καθώς εκείνη έψαξε και βρήκε πως στην Βουλγαρία υπάρχει επίσημη ομοσπονδία, κάτι που στην Ελλάδα ακόμη αγνοείται.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι. Μαζί με τους φίλους του έπαιρνε το μηχανάκι και γυρνούσαν από περιοχή σε περιοχή αναζητώντας καφενείο με ποδοσφαιράκι για να μπουν και να παίξουν με τις ώρες. Άλλωστε, τότε ήταν πολύ φθηνό, απ’ ό,τι θυμάται, μόλις 2 δεκάρες, «καμία σχέση με το σημερινό 50λεπτο». Στα 16 του άρχιζε να δουλεύει ως επιπλοποιος. Η τέχνη του τον βοήθησε να αγαπήσει πιο πολύ το σπορ – και να τον διευκολύνει οικονομικά – καθώς για να αγωνίζεται δωρεάν αναλάμβανε να ανακατασκευάζει τα τραπέζια με τους σπασμένους πάτους και φιγούρες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στην Βουλγαρία, ωστόσο, έμαθε πώς πραγματικά παίζεται το ποδοσφαιράκι. «Η διαφορά είναι ότι σ’ όλο τον υπόλοιπο κόσμο υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες για τον τρόπο παιχνιδιού. Κάτι που έμαθα εκεί, για παράδειγμα, εκεί είναι ότι δεν πρέπει να κουνάς το τραπέζι όσο παίζεις. Στην Ελλάδα συνηθίζεται να κοπανιούνται 4 παίκτες και το τραπέζι να “χορεύει”, κάτι το οποίο είναι εντελώς ερασιτεχνικό», σημειώνει ο ίδιος.

Δεν είναι, όμως, ο μοναδικός κανόνας τον οποίο έμελλε να διδαχθεί για πρώτη φορά στη γειτονική χώρα. «Μου πήρε έξι μήνες να ξεφύγω από την ελληνική νοοτροπία. Έπρεπε να μάθω να κάνω συγκεκριμένες κινήσεις. Δεν μπορείς, λόγου χάρη, να ξεκινήσεις τον αγώνα χωρίς ο αντίπαλος να σου απαντήσει πως είναι έτοιμος. Όπως ήξερα από την Ελλάδα, άρχιζα χωρίς να περιμένω. Αμέσως έκανα φάουλ κι έχανα το μπαλάκι».

Σήμερα κοντεύει τα 50 και είναι έτοιμος να μπει σε νέα ηλικιακή κατηγορία, στη Senior, στην οποία, όπως του λένε συνέχεια οι νεότεροι συμπαίκτες, θα αποτελεί το φαβορί για την κατάκτηση ακόμη και του παγκοσμίου κυπέλλου.σΤΟ

Αγαπά πολύ το σπορ και καθημερινά ξοδεύει πολλές ώρες πάνω από τα τραπέζια. Θυμάται χαρακτηριστικά μια βραδιά στη Βουλγαρία. Έπαιζε με τόση ένταση και τέτοιο πάθος που όταν τελείωσαν όλα και κοίταξε το ρολόι του, η ώρα έδειχνε 4 τα ξημερώματα. Ούτε μέχρι σήμερα δεν θυμάται πως πέρασε τόσο γρήγορα ο χρόνος εκείνη τη νύχτα. «Υπάρχουν ματς τα οποία μπορεί να μην κρατήσουν ούτε δέκα λεπτά, ενώ μερικά να φτάσουν ακόμη και το μισάωρο». Οι αγώνες μπορεί να είναι μήνα παρά μήνα και οι κίνδυνοι από την καταπόνηση είναι μεγάλοι, ακόμα κι αν φαίνεται περίεργο. Ρήξη χιαστών και τραυματισμοί στον ώμο ή στον καρπό, είναι οι πιο σημαντικοί (και συνήθεις) τραυματισμοί που μπορεί να πάθει κανείς.

Στο εξωτερικό έμαθα ότι δεν πρέπει να κουνάς το τραπέζι όσο παίζεις. Στην Ελλάδα συνηθίζεται να κοπανιούνται 4 παίκτες και το τραπέζι να “χορεύει”, κάτι το οποίο είναι εντελώς ερασιτεχνικό

Θεωρεί τον εαυτό του φύσει επιθετικό παίκτη, ωστόσο, δεν τον χαλάει και το διπλό με συμπαίκτη, ειδικά όταν είναι κουρασμένος. Τον ρωτάω αν θυμάται κάποιο ματς συγκεκριμένα, το οποίο τον έχει στιγματίσει. Απαντά αμέσως. «Σ’ αρκετά τουρνουά προκειμένου να είναι ανταγωνιστικά, στα διπλά κληρώνεται να παίξει στην ίδια ομάδα ένας επαγγελματίας του αθλήματος με κάποιον πρωτάρη. Αυτό διευκολύνει κυρίως εκείνους που δεν έχουν συμπαίκτες. Εγώ, για παράδειγμα, έκανα 5 χρόνια για να βρω έναν μόνιμο. Δεν ήταν εύκολο γιατί, όταν ήρθα, είχαν ήδη όλοι τις παρέες τους. Σκέψου, πολλές φορές, έτρεχα πέντε λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα να βρω συμπαίκτη.
Σ’ ένα τουρνουά κληρώθηκα να παίξω μ’ έναν νεαρό. Επειδή εγώ δεν γνώριζα καλά ούτε βουλγάρικα, ούτε αγγλικά συνεννοούμασταν πιο πολύ με νοήματα. Ήταν τρομερός παίκτης. Μπορεί να έκανε λάθη αλλά έπαιζε πολύ δυναμικά, με πάθος και ένταση. Νικήσαμε αρκετά ματς και φτάσαμε μέχρι την 5η θέση, αφήνοντας πίσω μας άλλα 20 ζευγάρια. Όταν τελειώσαμε και πανηγυρίσαμε εκείνος πήγε κοντά στους φίλους του που χοροπηδούσαν από την χαρά τους. Τότε ήρθε κοντά η γυναίκα μου και μου είπε πως ήταν κωφός. Εγώ δεν το είχα καταλάβει τόση ώρα. Δεν χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω από τα νοήματα και την αγάπη μας για το παιχνίδι για να πάμε καλά».

Στους αγώνες του, ειδικά όταν πρόκειται για διεθνείς, φορά την ελληνική φανέλα, ακόμη και ας μην εκπροσωπεί επίσημα τη χώρα μας, μιας και η Ελλάδα δεν έχει δημιουργήσει μέχρι στιγμής ομοσπονδία για το επιτραπέζιο ποδόσφαιρο. Αυτό είναι και το μεγάλο παράπονό του. «Σ’ ένα τουρνουά είχα συναντήσει τον πρόεδρο της παγκόσμιας ομοσπονδίας και έδειχνε ενδιαφέρον για μας. Στην Ελλάδα, όμως, νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα, ότι είμαστε καλύτεροι από όλους. Υπάρχει πολύς κόσμος που αγαπά το σπορ, αρκετό ταλέντο, αλλά κανείς δεν έχει ακολουθήσει τα επαγγελματικά πρότυπα ακόμη και στην κατασκευή των τραπεζιών.
Γίνονται κάποια τουρνουά τα οποία, όμως, δεν είναι επίσημα. Παίζουν χωρίς κανόνες. “Σηκώνουν” τα τραπέζια στον αέρα και στο τέλος τσακώνονται μεταξύ τους. Δεν γίνεται έτσι. Στα κανονικά παιχνίδια έχεις τη δυνατότητα να ζητήσεις ακόμη και διαιτητή, ο οποίος έχει περάσει από ειδική σχολή», εξηγεί τη διαφορά στη νοοτροπία.

Μεγάλος του στόχος είναι να οργανώσει τουρνουά στην Θεσσαλονίκη για να ενημερώσει κυρίως τα νέα παιδιά πως όντως μπορεί να πάιξει κανείς επίσημα ποδοσφαιράκι με κανόνες και διοργανώσεις. Την ίδια ώρα το άθλημα στα Βαλκάνια γνωρίζει τις δόξες του, καθώς ήδη αρκετές χώρες όπως η Βουλγαρία, η Σερβία, η Σλοβακία και η Ρουμανία προσπαθούν να «χτυπήσουν» τις παραδοσιακά ισχυρές του σπορ, Γαλλία, Γερμανία και ΗΠΑ.

 Λόγος αρχίζει να γίνεται ακόμη και για να συμπεριληφθεί το άθλημα στο καλεντάρι των Ολυμπιακών Αγώνων, ωστόσο, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς μέχρι μια τέτοια αναγνώριση. «Κανείς δεν ξέρει, όμως. Μπορεί σε μερικά χρόνια να προκριθεί. Πόσο κρίμα θα ‘ναι η Ελλάδα να απέχει;».

The post Δημήτρης Γόντικας: Κι όμως υπάρχει Έλληνας Επαγγελματίας στο Επιτραπέζιο Ποδοσφαιράκι appeared first on POPAGANDA.