To 2015, στα 37 του, κι αφού είχε κερδίσει τα πάντα κι αναγνωριστεί από τους πάντες ο Κόμπι Μπράιαντ ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση.

Με έναν πρωτότυπο τρόπο. Γράφοντας ένα γράμμα στο The Players Tribune με παραλήπτη την ίδια την μπάλα του μπάσκετ. Είχε τίτλο “Dear Basketball” κι έγινε φυσικά viral, προετοιμάζοντας το έδαφος για την τελευταία του σεζόν που ήταν ουσιαστικά μια περιοδεία σαν κι αυτές που κάνουν τα θρυλικά μουσικά συγκροτήματα πριν διαλυθούν. Οι αναμνήσεις είναι νωπές, σε όποιο γήπεδο του NBA κι αν πήγαινε ο Κόμπι αποθεωνόταν με συγκλονιστικά standing ovations, οι ομάδες τον τιμούσαν συνήθως παρουσία των δικών τους μεγάλων άσων που υπήρξαν αντίπαλοί του. 

Όλα όμως ξεκίνησαν από αυτό το γράμμα, το οποίο 1.5 χρόνο αργότερα μετέτρεψε σε animation video ο βετεράνος της Disney, Γκλεν Κιν (εφαρμόζοντας και μερικές πρωτοποριακές τεχνικές όπως για πρώτη φορά animated ιδρώτα), με τον ίδιο τον Κόμπι στον ρόλο του αφηγητή και μουσική επένδυση από τον μεγάλο Τζον Γουίλιαμς. 

Το video έφτασε τελικά μέχρι τα Όσκαρ κερδίζοντας το βραβείο για το Καλύτερο Animated Βίντεο Μίκρου Μήκους. Ήταν, μάλιστα, η πρώτη φορά που ένας επαγγελματίας αθλητής κέρδιζε το «χρυσό αγαλματάκι». 

Αυτός ήταν ο λόγος του Κόμπι όταν ανέβηκε στην σκηνή για να το παραλάβει…

https://www.youtube.com/watch?v=boFbw7cwaG8&feature=emb_title

The post Κόμπι Μπράιαντ: Δείτε το, βραβευμένο με Όσκαρ, animation video για την αποχώρησή του από το μπάσκετ appeared first on POPAGANDA.

Το μπάσκετ ξεκίνησε μόλις στα 80s (με την καθοριστική συμβολή ενός ακόμη προσφάτως μακαρίτη, του Ντέιβιντ Στερν) να γίνεται θέαμα παγκόσμιας απεύθυνσης. Το ΝΒΑ έχτισε την αυτοκρατορία του πάνω στην επική αντιπαλότητα δύο ομάδων/πόλεων/κόσμων εκ διαμέτρου αντίθετων, Σέλτικς εναντίον Λέικερς. Μετά το – υποτιμημένο ιστορικά – repeat των Ντιτρόιτ Πίστονς, στο ξημέρωμα των 90s, η σκυτάλη πέρασε στα χέρια του Τζόρνταν. Από εκεί κι έπειτα ξεκινά η εποχή που το ΝΒΑ αρχίζει να αποκτά την αίγλη που ως προϊόν απολαμβάνει ως σήμερα.

Όμως, μεσολάβησε μία αρκετά μυστήρια, σκοτεινή περίοδος. Το 1998 ο MJ αποσύρεται για δεύτερη φορά και οι Μπούλς σβήνουν. Καλές ομάδες που θα μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν υπάρχουν πολλές. Τίποτα όμως δεν μπορεί να ισορροπήσει την απώλεια του κορυφαίου παίχτη που πάτησε ποτέ το πόδι του σε παρκέ.

Η αποχώρηση του Τζόρνταν, συμπίπτει με τη διαμάχη παιχτών-ιδιοκτητών για τη νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που καταλήγει σε lock out και την κουτσουρεμένη σεζόν 50 αγώνω του 1998-99. Η λίγκα που αυξάνει εκθετικά τα κέρδη και το εκτόπισμά της για πάνω από μια δεκαετία, ξαφνικά χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Ανάμεσα στα δεινά εκείνου του καλοκαιριού, υπάρχει μια λεπτομέρεια που τελικά θα αλλάξει τα πάντα. Ο Φιλ Τζάκσον μετακομίζει από το Σικάγο αφήνοντας για legacy τη μεγαλύτερη δυναστεία στη σύγχρονη ιστορία του αθλήματος και κατηφορίζει στο Λος Άντζελες για να βρει τον πιο κυρίαρχο ψηλό της λίγκας κι έναν φοβερά ταλαντούχο, αλλά και φοβερά επιπόλαιο, 20χρονο γκαρντ που ως σωματοδομή είναι σαν τον Τζόρνταν σε φωτοτυπία. 

Θα χρειαστεί μονάχα μια σεζόν στον Zen Master για να πάρει δαχτυλίδι με τους Λέικερς. Shaq και Kobe γίνονται ένα από τα πιο φονικά δίδυμα ever, ισοπεδώνοντας το σύμπαν για μια τριετία (αφού πρώτα οι διαιτητές έσφαξαν ξεδιάντροπα το Σακραμέντο στους τελικούς της Δύσης το 2002) φτάνοντας στην κατάκτηση 3 σερί τίτλων. Μαζί με τη νέα δυναστεία, ο Φιλ Τζάκσον προσφέρει στο παγκόσμιο μπάσκετ τον διάδοχο του Τζόρνταν. Τον άνθρωπο που μέσα στα επόμενα χρόνια έκανε ακριβώς ό,τι χρειαζόταν για να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς κι ακόμα πιο φανατικούς haters.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά το θρι-πιτ, ο κόμπι έδιωξε, επί της ουσίας, τον Σακίλ. Κατέληξε να παίζει για κάποια χρόνια με παίχτες σαν τον Σμους Πάρκερ που κόσμησε το Αλεξάνδρειο για ένα φεγγάρι, τον Σασα Βούγιασιτς που έπαιζε γιατί ο κόμπι ήθελε κάποιον να εξασκεί τα ιταλικά του, κάτι ψηλούς σαν εκχιονιστικά, όπως ο Κρις Μιμ, και πάει λέγοντας. Μία από αυτές τις χρονιές ο Mamba έκανε Εκείνο Το Ματς με το Τορόντο όπου έγραψε 81 (ολογράφως «ογδονταένα») πόντους. Είναι η σεζόν βγήκε πρώτος σκόρερ με 35,4 πόντους μέσο όρο. Στη συνέχεια, εκβίασε ότι θα φύγει, ήταν ήδη έτοιμος να πάει στο Σικάγο αλλά μια ανταλλαγή που ακύρωσε ο κομισάριος Στερν για δήθεν λόγους δημιουργίας αθέμιτου ανταγωνισμού (γελάει ο κόσμος), έφερε στο πλάι του αντί για τον Κρις Πολ, τον τεράστιο Πάου Γκασόλ. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα δύο τίτλοι στο τέλος της περασμένης δεκαετίας, εκ των οποίων ο τελευταίος απέναντι στους Σέλτικς το 2010 έμελλε να είναι ο πιο γλυκός και μακράν ο πιο επικός από τους 5 που κατέκτησε ο Black Mamba. Στη συνέχεια – χωρίς να το θέλει φυσικά- παρέδωσε τα σκήπτρα στον επόμενο που θα κουβαλήσει τη λίγκα στις πλάτες του: τον βασιλιά Λεμπρόν. Τον άνθρωπο που σήμερα αγωνίζεται στην ομάδα του, τους Λείκερς, και στον οποίο αφιέρωσε το τελευταίο tweet πριν μπει στο ρημάδι το ελικόπτερο.

https://twitter.com/kobebryant/status/1221276426164269056

Δύσκολα μπορείς να πείσεις κάποιον που έζησε στην εποχή ενός μεγάλου αθλητή, μουσικού, ηθοποιού, σκηνοθέτη, συγγραφέα, ότι κάποιος άλλος, από μια άλλη εποχή, προγενέστερη ή μεταγενέστερη, είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Γιατί το βίωμα δεν μπαίνει σε ζυγαριά, ούτε – όσον αφορά τα σπορ – οι αριθμοί μπορούν να κρίνουν το αποτέλεσμα υπέρ του ενός ή του άλλου.  

Κάποιος που γεννήθηκε στις αρχές του ’80, δεν συζητά πως ο Μαραντόνα είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής ever. Το ίδιο κάποιος που γεννήθηκε στις αρχές του ‘90 δεν διαννοείται πως υπάρχει καλύτερος από τον κόμπι ή τον Λεμπρόν και φυσικά, οι σημερινοί έφηβοι μάλλον θα πλακώνονται με τα μελλοντικά παιδιά τους όταν θα ισχυρίζονται πως δεν υπήρξε ποτέ κανένας ανώτερος από τον Αντετοκούνμπο ή τον Ντόντσιτς.

Για τον λόγο αυτό, ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων που αγαπούν το μπάσκετ, από χθες δεν δακρύζουν απλά για έναν πολύ καλό παίχτη. Δακρύζουν για τα βιώματα που τους πρόσφερε ο καλύτερος όλων τότε που άρχισαν να αποκτούν επαφή με το άθλημα. Από χθες, δακρύζουν αυτοί που ξεκίνησαν να παίζουν αλλά κι αυτοί που ξεκίνησαν απλά να βλέπουν, όταν ο Κόμπι παγίωσε την κυριαρχία του στα 00s.

Ο άνθρωπος που χάθηκε χθες, στα 41 του και στο πλάι της 13χρονης κόρης του, έφυγε ξαφνικά προκαλώντας ένα αίσθημα απώλειας, που όμοιο του δεν έχει υπάρξει στο παγκόσμιο μπάσκετ, από την αποφράδα μέρα του θανάτου του Ντράζεν Πέτροβιτς. Το ΝΒΑ που σταδιακά περνά στα χέρια των ευρωπαίων superstars, έχασε τον πρώτο πραγματικό πγκόσμιο πρεσβευτή του. 

Ένα τύπο που μεγάλωσε στην Ιταλία των 80s, συνδύασε την τακτική προσήλωση και την άμυνα με το playground mentality των γειτονιών της Νότιας Φιλαδέλφεια. Έναν άνθρωπο που δίδαξε την αγάπη και την αφοσίωση στο άθλημα, όσο κανένας άλλος.    

The post Kobe In Memoriam: Αυτός που δεν Άφησε το Μπάσκετ να Πεθάνει appeared first on POPAGANDA.

Τι θυμάμαι; Πολλή ενδοεπικοινωνία. Hands free, γουόκι τόκι, κινητά σε υπερθέρμανση, ενώ η μουσική ακουγόταν στη διαπασών. Πολλοί «υπεύθυνοι». Επιφορτισμένοι με την παραγωγή-οργάνωση-εκτέλεση του event, τη διαχείριση των ανθρώπων (κοινό, δημοσιογράφοι, υψηλοί προσκεκλημένοι), την ασφάλεια, τον ίδιο τον μεγάλο πρωταγωνιστή. Πολύς κόσμος επίσης. Δηλαδή, πολλά πιτσιρίκια που ήθελαν να δουν από κοντά το ίνδαλμα. Όχι ότι έπαψε ποτέ στη διάρκεια της ιλιγγιώδους 20ετούς καριέρας του, αλλά τον Σεπτέμβριο του 2011 που ήρθε στην Ελλάδα, καλεσμένος της NIKE στο κατάστημα της Κηφισιάς, ο Κόμπι Μπράιαντ συνάρπαζε τα πλήθη ως ο Καλύτερος Μπασκετμπολίστας στον Κόσμο. Ακόμα κι αν μάλλον είχε ήδη παραδώσει αυτόν τον θρόνο στον Λεμπρόν και τους δικούς του δελφίνους που έρχονταν με φόρα.

Μόλις ένα χρόνο πριν, το 2010, ο Κόμπι είχε κατακτήσει τον 5ο του τιτλο με τους «δικούς» του πια Lakers έχοντας αναδειχθεί MVP των τελικών, ενώ το 2008 είχε πάρει εκτός από το MVP της σεζόν και το πρώτο του χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο με την Team USA. Κέρδιζε περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολλάρια τον χρόνο από το αγωνιστικό του συμβόλαιο, συμφωνίες με χορηγούς και συμμετοχές σε διαφημίσεις. Η βιομηχανία του θεάματος, το Χόλιγουντ που ήταν άλλωστε η έδρα του, του είχε φερθεί πολύ γενναιόδωρα «ξεχνώντας» σιγά σιγά την υπόθεση σεξουαλικής επίθεσης από το καλοκαίρι του 2003 και είχε καταλήξει σε εξωδικαστικό συμβιβασμό με την απαραίτητη all american τηλεοπτική δήλωση μετάνοιας του «τοπ αθλητή-καλού οικογενειάρχη-υποδειγματικού πατέρα».

Τι ήθελα να μάθω; Σίγουρα όχι κάτι για το σκάνδαλο. Ένας άσημος δημοσιογράφος, σε μια μικρή αγορά, σε ένα promo event, με τρεις ερωτήσεις στη διάθεσή του και γύρω στα πέντε λεπτά χρόνο με τον σταρ, δε θα μπορούσε καν να διανοηθεί κάτι τέτοιο. Οι publicists του Κόμπι έμοιαζαν τόσο εκπαιδευμένοι, ακόμα και στο να διαβάζουν την σκέψη. Όμως, εντάξει, ο Black Mamba ήταν δίπλα μου σε απόσταση αναπνοής. Χαμογελαστός, προσηνής, ένας εκπαιδευμένος σταρ που υπέγραφε αυτόγραφα, την ώρα που ο στρατός του μάνατζμεντ επέβλεπε διακριτικά την τήρηση της συμφωνημένης ατζέντας. Η προηγούμενη ανάλογη άφιξη που θυμόμουν ήταν το μακρινό 1995 όταν η Reebok είχε φέρει τον Σακίλ σε μια εκδήλωση-μυθικό φιάσκο στο ΣΕΦ, κάτι ανάλογο βλέπουμε πια στα μέρη μας πιο συχνά, τώρα που ο MVP λέγεται Γιάννης και μιλάει ελληνικά.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι εκείνο για το NBA: η Ένωση των Παικτών διαπραγματευόταν νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με τη Λίγκα και το lockout που θα καθυστερούσε επ’ αόριστον την έναρξη της χρονιάς ήταν δεδομένο. Για πολλούς ΝΒΑers κυκλοφορούσαν φήμες ότι θα μετακόμιζαν (έστω και για λίγο) στην Ευρώπη, όμως το σενάριο ότι ο Κόμπι θα αποδεχόταν πρόταση της Βίρτους Μπολόνια φούσκωνε όλο και περισσότερο. Φυσικά, είχαμε διακριτική εντολή να μην το θίξουμε. Όταν κάπως το υπαινίχθηκα, με ειδοποίησαν ότι ο χρόνος μου είχε τελειώσει, είχα αξιοποιήσει και την έξτρα ερώτηση στην οποία είχαν ήδη κανει τα στραβά μάτια. Ο Κόμπι μου έσφιξε ξανά το χέρι. Δεν είχα άδικο, ήταν η μεγαλύτερη παλάμη με την οποία είχα κάνει χειραψία στη ζωή μου. 

Τι μου είπε τελικά; Μου μίλησε για την Αθήνα, δεν θυμάμαι αν είχε ήδη προλάβει να επισκεφθεί την Ακρόπολη και να βγάλει την κλασική φωτογραφία που ξαναβλέπουμε αυτά τα μαύρα 24ωρα (ή αν το έκανε σε επόμενο ταξίδι). «Είναι η πρώτη μου φορά και, φίλε, αυτός ο ήλιος είναι το κάτι άλλο. Σίγουρα θα ξαναέρθω, μου φαίνονται όλα υπέροχα» – το εννοούσε, αν και η Μύκονος ήταν που τον κέρδισε στις επόμενες επισκέψεις του. Η Ευρώπη πάντως ήταν μέσα στην καρδιά του, ένα μέρος που ένιωθε σαν το σπίτι του, τα ιταλικά που έμαθε ως μικρό παιδάκι ακολουθώντας τον επαγγελματία μπασκετμπολίστα πατέρα του σε Καλάμπρια, Πιστόια και Ρέτζιο Εμίλια δεν τον είχαν εγκαταλείψει. «Ευρώπη, Ιταλία σημαίνει ηρεμία. Είναι αυτή η ανεκτίμητη αίσθηση να πίνεις τον καφέ σου σε μια πλατεία, με την παραδοσιακή ευρωπαϊκή χαλαρότητα. Στο Λος Άντζελες όλα είναι θορυβώδη, πλαστικά – ακόμα και οι fans σε πλησιάζουν διαφορετικά, πιο πιεστικά». Λίγες μέρες αργότερα διέρρεε τελική συμφωνία του με την Μπολόνια για 40 εκατομμύρια δολάρια σε 3 χρόνια, την οποία μπλόκαρε η ιταλική λίγκα. Δε μάθαμε ποτέ αν ήταν κάτι παραπάνω από επικοινωνιακό πυροτέχνημα. 
Τον γύρισα πίσω στο καλοκαίρι του 1996, τότε που σκιπάροντας το κολέγιο, μπήκε στο ντραφτ και κατέληξε στους Lakers. «Ήμουν 18, αλλά πίστευα στον εαυτό μου και ήθελα να γίνω απλά ο καλύτερος, παρότι τότε έπαιζαν ακόμα μεγαθήρια όπως ο Μάικλ Τζόρνταν». Και μετά ήρθε η στιγμή μας. Η ερώτησή μου αφορούσε τι τον κινητοποιούσε 15 χρόνια και 5 πρωταθλήματα μετά. Μικρή παύση. Το βλέμμα του Κόμπι καρφώθηκε πάνω μου, εγώ κατάλαβα πώς νιώθουν αβοήθητοι οι αμυντικοί στο έλεός του κι εκείνος επανέλαβε περισσότερες από 10 φόρες τη λέξη «κι άλλο». “More, More, More, More…”.

Ακόμα και σε μια ασήμαντη συνέντευξη που εκείνος θα ξεχνούσε μερικά δευτερόλεπτα μετά, αλλά εγω φυσικά ποτέ, φάνηκε από τι ήταν φτιαγμένος αυτός ο μύθος που έφυγε τόσο νωρίς, μόλις στα 41 του, το πρωί της περασμένης Κυριακής. Σίγουρα, το ταλέντο του Κόμπι ήταν σπανιο. Θεϊκό χάρισμα. Αθλητικότητα, πλαστικές δαντελένιες κινήσεις, γλυκά τελειώματα, σπουδαίος καρπός, ασύλληπτο ένστικτο, ο κλώνος του Τζόρνταν (όπως δείχνει το κλασικό “identical plays” βίντεο) τα είχε όλα. Στο δικό μου βιβλίο, όχι τόσο καλός συμπαίκτης για να θεωρείται ο αμέσως καλύτερος μετά τον Μεγάλο. Όμως δε νομίζω ότι υπήρχε άλλος στην ιστορία, τουλάχιστον από αυτούς που είδαμε μετά την έκρηξη της λίγκας στα 80s, που να διέθετε την ίδια αυτοπεποίθηση που κληρονόμησε από τον MJ. Ο τύπος ήταν άφοβος, πίστευε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα, γι’ αυτό ήταν τόσο αποτελεσματικός στις κρίσιμες στιγμές. Γι’ αυτό και ήταν τόσο εγωιστής, καμιά φορά εις βάρος των γύρω του. Γι’ αυτό απόλαυσε την ματαιοδοξία της τελευταίας σεζόν – ροκ περιοδείας. Ήθελε, είχε δηλαδή νόημα για εκείνον, να βάλει 60 μέχρι και στο τελευταίο αδιάφορο παιχνίδι. Αυτό νομίζω είναι και το legacy του. Η πείνα που μεταφραζόταν στην απόλυτη πίστη ότι μπορεί να μπει μέσα στο traffic και να καρφώσει στα μούτρα του αντίπαλου σέντερ με 1-2 να κρέμονται πάνω του και να του κάνουν φάουλ. Ή να βάλει το τελευταίο σουτ που αυτονόητα θα πήγαινε σε εκείνον. Ή να βάλει 81 ένα απόγευμα Κυριακής του 2006, χωρίς να λέγεται Γουίλτ Τσάμπερλεν και να είναι 2.16 ανάμεσα σε στρουμφάκια. 

Κι όσο για την κηλίδα, μόνο και μόνο που τη συζητάμε με τόσο νωπή και τραγική την απώλειά του, σημαίνει ότι (δίκαια) είναι πάνω στο τραπέζι. Ο Κόμπι δεν καταδικάστηκε, ούτε αθωώθηκε από το δικαστήριο. Είναι εντελώς ζήτημα προσωπικής προκατάληψης του καθενός αν θα προτάξει το «όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά» ή το «αθώος μέχρι αποδείξεως του ενάντιου». 

Όσον αφορά το μπάσκετ, όμως, το πιο σωστό για να θυμόμαστε την ανεπανάληπτη παρουσία του θα είναι να αντικαταστήσει η λίγκα στο logo της την κλασική πόζα του Τζέρι Γουέστ με μια του Κόμπι. Διάολε, ο Τζέρι ήταν εκείνος που το καλοκαίρι του 1996 έστειλε τον Βλάντε Ντίβατς αδιάβαστο στη Σάρλοτ για να αποκτήσει τα δικαιώματα ενός πιτσιρικά που δεν είχε κλείσει καν τα 18…

The post «Δεν έχω σφίξει στη ζωή μου μεγαλύτερη παλάμη από εκείνη του Κόμπι» appeared first on POPAGANDA.

Tο σπίτι «έγερνε» προς τον Παναθηναϊκό, δηλαδή η αδελφή μου, δηλαδή το φλερτ της αδελφής μου (ο πατέρας μου είναι απ’αυτούς τους περίεργους ποδοσφαιρόφιλους που δεν τους απασχολεί η φανέλα). Μέχρι 7-8 χρονών άλλαζα γνώμη κάθε τόσο. Η αμφιθυμία μου αυτή μεταφέρθηκε και στο κομμωτήριο που με πήγαιναν οι γονείς μου, χαμηλά στην Ακαδημίας (υπάρχει ακόμα, με άλλο όνομα, προσωπικό κτλ). Νομίζω Θανάσης και Γιώργος λέγονταν οι δύο ιδιοκτήτες. Ο πρώτος ΑΕΚτζής, ο δεύτερος πορωμένος βάζελος. Το δίλημμα Σαραβάκος-Μαύρος και το «σε ποιόν θέλεις να μοιάζεις;» ήταν η βάση κάθε επίσκεψης. Θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει τι επέλεξα αν λάβει υπόψη του πως πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωή μου ακούρευτος.

Κοιτάζοντας πίσω αυτοί είναι οι 11 λόγοι για τους οποίους αποφάσισα ΑΕΚ ή/και στην πορεία στήριξα  την απόφασή μου…

1. Χατ Τρικ Θωμά Μαύρου (Απρίλης 1985)

https://www.youtube.com/watch?v=0ujn226fdL0&feature=youtu.be

Δεν ξέρω γιατί μου έχει μείνει αξέχαστο αυτό το ματς. Ίσως να είχα εντυπωσιαστεί με τις πανέμορφες λευκές εμφανίσεις. Για χρόνια πάντα ονειρευόμουν να σκοράρω με παρόμοια κεφαλιά. Δυστυχώς, το κεφάλι μου είχε το ταλέντο που είχε και το αριστερό μου πόδι.

2. Η Λακούβα του ΟΑΚΑ (Σεπτέμβριος 1985)

https://www.youtube.com/watch?v=saNYwDuUwGA&feature=youtu.be

Η πρώτη μεγάλη ποδοσφαιρική συγκίνηση, ίσως στο πιο περίεργο γκολ που είδαμε ποτέ.

3. Γνωριμία με το ελληνικό ποδόσφαιρο (Οκτώβριος 1985)

Εκεί που η πλάστιγγα έγερνε προς τον Παναθηναϊκό (υπενθυμίζω πως τους προηγούμενους 12 μήνες, η μια ομάδα είχε φθάσει στους 4 του Πρωταθλητριών κι η άλλη είχε αποκλειστεί στον τρίτο γύρο του κυπέλλου απ’την Λαμία), η οικογένεια με πήγε στο ΟΑΚΑ για το ματς με την Τορίνο όπου ο ΠΑΟ κατεβαίνει σαν φαβορί να ανατρέψει με ευκολία το 2-1 της Ιταλίας. Κάτι που δεν συμβαίνει βέβαια, η ομάδα δεν κάνει καλό παιχνίδι, στο τέλος της φταίει ο διαιτητής, ο Γεροθόδωρος ρίχνει μπουνιές σε όποιον μιλάει ιταλικά και στη φυσούνα ο πρόεδρος τραβάει πιστόλι. Γατάκι Σαββίδη…
Εν ολίγοις, έχω κερδίσει τη Ρεάλ, έχω βρει την ομάδα μου.

4. Πέτρινα χρόνια Τέλος (Μάιος 1989)

Απίστευτες ομορφιές γενικά κόντρα στην Τράπεζα Κρήτης που κατέληξαν στο, ισάξιο με το δικό μου, αριστερό πόδι του Τάκη (μετά την λάθος πρώτη επαφή με το καλό δεξί). Τι ωραία!

5. «Όλοι ξέρουν τι είναι και πως είναι» (Ιούνιος 1996)

https://www.youtube.com/watch?v=KALxeTYGQc0&feature=youtu.be

Η σχέση ΑΕΚ και Μπάγεβιτς κάνει αυτή Ομπράντοβιτς-ΠΑΟ να μοιάζει με one nightstand. Μεγάλο το παρασκήνιο, αξέχαστο βέβαια και το παραπάνω πλάνο όπου έχοντας ήδη συμφωνήσει στον Ολυμπιακό δηλώνει την αγάπη του στους οπαδούς. Άλλες εποχές βέβαια.

6. Στα Κάγκελα (Ιανουάριος 1999)

Από την άλλη πλευρά, υπήρχε και ο Ντέμης. Kάπως πιο ορίτζιναλ (pun intended) η φάση του.

7. «Εμπρός Αετέ…» (Οκτώβριος 2002)

https://www.youtube.com/watch?v=ZixOgBdqeAs&feature=youtu.be

Έχοντας μαντέψει στοιχηματικά την ισοπαλία του πρώτου παιχνιδιού με την Ρεάλ (αν κι έπαιζα περιστασιακά, κι έκτοτε σπάνια), κερδίζω αρκετά λεφτά ώστε να παρθεί η απόφαση να πάμε να δούμε το ματς στο Μπερναμπέου. Έχει γυρίσει κι ο «βάτραχος» στην ομάδα οπότε πάμε επιλεκτικά πια στο γήπεδο, τρώμε και δύο γκολ στο ημίχρονο, φαίνεται πως θα περάσουμε μια βραδιά τραγουδώντας κι αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα. Στο 55’ ο Ντούσαν βγάζει Ντέμη και Τσάρτα και μας ανεβαίνει και το αίμα στο κεφάλι. Είναι και κάπως τρομακτικό γήπεδο αυτό, λες και είναι χτισμένο κάθετα, νομίζεις πως θα σκοντάψεις και θα βρεθείς στο σημαιάκι του κόρνερ. Πέφτει αρκετό βρίσιμο…
Οι συγκεκριμένες αλλαγές στην ποδοσφαιρική διάλεκτο χαρακτηρίζονται «χρυσές».

8. «Μόνη Ξανά Δεν Θα Σ’Αφήσω» (Σεζόν 2004/05)

https://www.youtube.com/watch?v=-W7mSGxPZjE&feature=youtu.be

Στην πιο «είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» χρονιά που θα ζήσουμε ποτέ, πρόεδρος είναι ο Ντέμης οπότε ο κόσμος συσπειρώνεται γύρω του, και κάπως μέσα σε αυτήν την τρέλα, με αρχηγό τον Γεωργέα, πρώτο σκόρερ τον Σοάρες, ηγέτες τους Κατσουράνη, Λυμπερόπουλο και τον Φερνάντο Σάντος στον πάγκο, πάμε για πρωτάθλημα. Απλά, πρέπει να περάσουμε από το Γεντί Κουλέ. Χτυποκάρδια, γκολάρα στο 95’, πανηγυρισμοί και μετά γνωριστήκαμε με τον Νατσούρα.

9. Κέφι Χορός Τραγούδι (Νοέμβριος 2006)

https://www.youtube.com/watch?v=OO9iNv6nA6Y&feature=youtu.be

Μια απ’τις πιο μεγάλες βραδιές που ζήσαμε στο γήπεδο απέναντι στην κορυφαία τότε ομάδα της Ευρώπης.

10. The Silver Mt Zion Live @ Κύτταρο (Μάρτιος 2008)

Ζητάω συγνώμη αν έκατσα δίπλα σας στο ασφυκτικό soldout των σπουδαίων Καναδών. Δεν ήμουν ο εαυτός μου.

11. Πάνω απ’όλα, είναι θέμα στυλ (Lifetime Award)

https://youtu.be/xwIyTemfvvc?t=112

Για να κλείσω όπως άρχισα, δηλαδή με τρίχες, ταξιδέψτε στα χτενίσματα των 90s στο παραπάνω βίντεο που αποθεώνει τον «τίγρη» (ζητάω συγνώμη γι’αυτό). Ο Χρήστος Κωστής δεν είχε αντίπαλο.

The post Έτσι Έγινα ΑΕΚ appeared first on POPAGANDA.

Δεν ξέρω για σας, αλλά σε μένα είχε χρόνια να συμβεί. Λίγο η αργία, λίγο η καραντίνα, μετρούσα τις μέρες, τις ώρες, τα δευτερόλεπτα. Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος που πετάχτηκε από το κρεβάτι σήμερα το πρωί, έφτιαξε καφέ κι αποφάσισε να απολαύσει τις επόμενες δύο ώρες όπως κάθε μπουκιά από το τελευταίο παγωτό του καλοκαιριού της παιδικής του ηλικίας. 

Στην κεντρική σελίδα της πλατφόρμας, ο τίτλος ήταν The Last Dance, επισκιάζοντας κάθε άλλο προτεινόμενο. Η πολυναναμενόμενη, βασικά πολυπόθητη, σειρά ντοκιμαντέρ για την τελευταία χρονιά του Μάικλ Τζόρνταν στους Chicago Bulls, για το τελευταίο τους πρωτάθλημα αλλά, στην ουσία, για το πώς φτιάχτηκε η κορυφαία ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών, είναι ένα πρότζεκτ για το οποίο ακούμε εδώ και δύο χρόνια. Ήταν προγραμματισμένο να το δούμε τον Ιούνιο ταυτόχρονα με τους τελικούς του ΝΒΑ (ίσως σε μια προσπάθεια να ανέβουν τα πεσμένα νούμερα τηλεθέασης των περασμένων σεζόν), όμως τελικά -ελέω κορωνοϊού-, τελικά το λανσάρισμά του επισπεύστηκε για το Σαββατοκύριακο που θα ξεκινούσαν τα φετινά play-offs. Κυριακή του Πάσχα 19 Απριλίου, αμερικάνικη πρεμιέρα στο ESPN, λίγες ώρες μετά διαθέσιμο για τον υπόλοιπο πλάνήτη μέσω Netflix που θα προβάλλει και τα 10 επεισόδια (σε 5 ζευγάρια, κάθε Δευτέρα μέχρι τις 18 Μαϊου). 

Είναι κάπως αστείο, με βάση τους συντελεστές, τα production values και τη συμμετοχή του ίδιου του Τζόρνταν στη σειρά, να συζητάμε αν η προσμονή δικαιώθηκε από την πρεμιέρα. Εδώ που τα λέμε, η ικανοποίηση ήταν μάλλον προαποφασισμένη. Πάμε να συζητήσουμε λοιπόν τι είδαμε: ποιες ήταν οι σημαντικότερες ερώτησεις, τα καλύτερα στιγμιότυπα, οι πιο χαρακτηριστικές ατάκες, τα πρώτα συμπεράσματα. 

Θα το κάνουμε κάθε Δευτέρα. Αν έζησες τα 90s με μια μπάλα του μπάσκετ κάπου κοντά σου, το Last Dance μοιάζει με Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτοχρονιά και 200 χρόνια από την Επανάσταση μαζί…

O Τελευταίος Χορός

Το καλοκαίρι του 1997, έχοντας μόλις κερδίσει το 5ο τους πρώτάθλημα σε 7 χρόνια και μετά από μια διαδικασία που ωρίμαζε μια δεκαετία, οι Bulls ήταν χωρισμένοι (περισσότερο από πότέ) σε δύο στρατόπεδα. Από τη μία, ο Τζόρνταν και ο Πίπεν, οι εκτυφλωτικοί σταρ της ομάδας και φυσικά της λίγκας, κι από την άλλη ο Τζέρι Κράουζ, o General Manager που την είχε συναρμολογήσει. Στη μέση, και προς το μέρος, των παικτών ο ήδη θρυλικός κόουτς Φιλ Τζάκσον – στη μέση, και προς το μέρος του Κράουζ, ο ιδιοκτήτης (κι εργοδότης όλων) Τζέρι Ράισντορφ. Η μονοετής ανανέωση του συμβολαίου του Τζάκσον διήρκεσε μερικά δευτερόλεπτα και ήταν αη αρχή του τέλους («ακόμα κι αν κερδίσεις 82 παιχνίδια»). Στο πρώτο λοιπόν ραντεβού με τους παίκτες για το ξεκίνημα του training camp ο Τζάκσον είχε γράψει στον πίνακα “the last dance”/ «ο τελευταίος χορός».

Δεν είναι η πρώη φορά που μια ομάδα, παρότι υπέρλαμπρη, βρισκόταν σε one-off αποστολή, ακριβώς επειδή τα κομμάτια που την αποτελούν δεν ανέχονταν το ένα το άλλο. Πολύ πρόχειρα παραδείγματα από τη δική μας εντελώς ταπεινή αθλητική πραγματικότητα: ο Παναθηναϊκος του Σούμποτιτς που το ’98-99 πήρε το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ με τον «Πίξι» ουσιαστικά απολυμένο από τα μισά της χρονιάς ή ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός της χρονιάς ’99-00 όταν το γυαλί μεταξύ Κόκκαλη και Μπάγεβιτς είχε σπάσει (να μη μιλήσουμε για την χρονιά που ο Ντούσκο έφυγε από την ΑΕΚ το ’96). 

Ο πρωταθλητισμός έχει μια βασική συνθήκη. Το χειροκρότημα το παίρνει αυτός που σκοράρει, φέρνει τίτλους, πουλάει φανέλες και κόβει τα εισιτήρια. Αυτός που πληρώνει ή παίρνει αποφάσεις -τουλάχιστον στις ΗΠΑ που δεν έχουν ακόμα ανακαλύψει το «είναι τρελός ο πρόεδρος»- σπάνια αποθέωνεται. Το Last Dance μας δείχνει ότι είναι δύσκολο να το χωνέψει κανείς, ακόμα και στο ανώτατο επίπεδο. 

O Τζέρι που λείπει…

Έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια, στα 78 του. Δε νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία, για όποιον είδε την πρεμιέρα, ότι η παρουσία του Τζέρι Κράουζ (όχι μέσω πλάνων αρχείου) θα ανέβαζε μια πίστα τη σειρά. Όταν από την φράση του «οι οργανισμοί κερδίζουν τα πρωταθλήματα, όχι μόνο οι παίκτες με τον προπονητή;», αφαιρέθηκε το «μόνο», το ποτήρι ξεχείλισε. Άντε, να το εξηγήσεις αυτό στον Πιο Διάσημο Άνθρωπο του Πλανήτη εκείνη την εποχή…

Όμως, η κουβέντα δεν τελειώνει εκεί. Είναι ο Μάικ ο Σπουδαιότερος Παίκτης στην Ιστορία; Αν και σας βλέπω όσους ψηφίζετε Λεμπρόν εκεί στο βάθος, το impact του MJ δεν συγκρίνεται. Θα είχε αυτό το impact αν δεν ήταν ο ηγέτης των Bulls του διπλού θρι-πιτ; Μάλλον δε θα ήταν τόσο εκκωφαντικό. Θα έπαιρνε έξι πρωταθλήματα χωρίς το όραμα του Κράουζ; Αποκλείεται.

Όσο «αντιτουριστικός» κι αν ήταν ο Τζέρι, έβλεπε διαμάντια εκεί που οι άλλοι δεν έβλεπαν τη μύτη τους. Προσέλαβε ως προπονητή τον Φιλ Τζάκσον από το CBA, σκαρφάλωσε στο draft για να φέρει στο Σικάγο τον (εγκληματικά κακοπληρωμένο στη συνέχεια) Πίπεν από ένα παντελώς άγνωστο κολλέγιο β’ κατηγορίας, δεν κώλωσε να ανταλλάξε τον κολλητό του Τζόρνταν, Τσαρλς Όκλεϊ για να αποκτήσει η ομάδα πραγματικό σέντερ, έγινε γραφικός κυνηγώντας για χρόνια τον Τόνι Κούκοτς (προκαλώντας της οργή Τζόρνταν-Πίπεν), ρίσκαρε με την ωρολογιακή βόμβα Ρόντμαν, μέχρι και τον κάποτε Jordanesque Ρον Χάρπερ πρόσθεσε στο supporting cast. (Εντάξει, ο Τιμ Φλόιντ, διάδοχος του Τζάκσον, δεν ήταν λαβράκι.) 

Αλλά έπεσε κι αυτός στην «τεχνοκρατική» παγίδα του process. Αναζητώντας την ηδονή στο να ξαναχτίσει μια «δυναστεία», από το να συντηρήσει την υπάρχουσα. Άσε που έπρεπε να είχε καλέσει τον Φιλ Τζάκσον στον γάμο της κόρης του…

…κι ο Τζέρι που τα λέει

Στα 84 του, παραμένει ιδιοκτήτης των Bulls και των White Sox στο μπέιζμπολ. Ο Τζερι Ράινστορφ είναι εκείνος που δίνει έναν φλεγματικό, σχεδόν βρετανικό, τόνο στο doc με τις ατσαλάκωτες ατάκες του όπως «αν δε με καλούσαν εμένα σε γάμο, θα τους ευχαριστούσα» (για τον προαναφερθέντα γάμο) ή ότι η κατάσταση των Bulls πριν τον Τζόρνταν ήταν σαν την καριέρα του Ρόντνεϊ Ντέιντζερφιλντ που κανείς δε σεβόταν («α, ναι ρε, ΑΥΤΟΣ είναι ο Ρόντνεϊ Ντέιντζερφιλντ»)

The Chαracters

Από την στιγμή που μιλάει ο Τζόρνταν, ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί την πρόσκληση να συμμετέχει στο doc; Ούτε καν δύο πρώην Πλανητάρχες. 
To τοπ-5 μου:

• Το μουστάκι-πέταλο του Μπιλ Γουένινγκτον (τον θυμάστε στην Μπολόνια στις αρχές των 90s;)

• Το μπότοξ του Μπομπ Κόστας (τηλεσχολιαστής με ελληνική καταγωγή που ξεκίνησε από τοπικό σταθμό του Σικάγο)

• Ο, «εκλεκτός του Γιάννη Ιωννίδη», Ροντ Χίγκινς (από τους καλούς φίλους του Τζόρνταν, τον είχε επιλέξει ο «ξανθός« το 1992 δίπλα στον Ζάρκο – πριν καλά καλά καταλάβει που βρισκόταν είχε αντικατασταθεί από τον Γουόλτερ Μπέρι, καλά πήγε αυτό)
• Ο παντοδύναμος ατζέντης Ντέιβιντ Φολκ (μυθική φιγούρα της εποχής, διαβάζαμε γι’ αυτόν στα «Αμερικάνικα» του Κώστα Παπαδάκη στο «Τρίποντο» και νομίζαμε ότι είναι άλλοτε σούπερ ήρωας κι άλλοτε villain σε ταινία Τζέιμς Μποντ)
• Το γενάκι του Πατ Ράιλι. Nuff’ said.

If I can age as well as this guy then I’ll be happy.

Just dripping in swag. #TheLastDance pic.twitter.com/OnGu1DUioF

— Andrew Steele-Davis (@andrewsteeled) April 20, 2020

«Το περιοδεύον κοκαϊνοτσίρκο των Bulls»

Οι Bulls του 1983-84, ρεκόρ 27-55 – εκτός play offs

Πριν την αναγόρευση του Ντέιβιντ Στερν σε Κομισάριο του NBA το 1984, τα ναρκωτικά – και ειδικά η κοκαϊνη- είχαν μεγάλη διείεδυση στο πρωτάθλημα. Ήταν κοινό μυστικό, «σημείο των καιρών». Μαρτυρίες έλεγαν ότι ως και 75% των παικτών έκανε περιστασιακή χρήση, προκαλώντας σοβαρό κακό στην εικόνα της λίγκας (εκείνη η εποχή, βέβαια, των late 70s-early 80s σήμερα έχει μια παραγνωρισμένη «μερακλίδικη» γοητεία). Ο Τζόρνταν έγινε το icon της νέας εποχής και γι’ αυτό: όσον αφορά τις ουσίες, ήταν πάντα ένα πεντακάθαρο υπόδειγμα. 

Στο πιο πικάντικο σκηνικό της πρεμιέρας, ο ίδιος ο Τζόρνταν εξιστορεί γελώντας εκείνo το στιγμιότυπο από την ρούκι σεζόν του που μπήκε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και είδε ένα πάρτι με πολλούς συμπαίκτες του, πολλή κόκα, αρκετό χόρτο και μερικές γυναίκες. Έχει προηγηθεί ερώτηση αν οι Bulls των early 80s ήταν όντως “Cocaine Travelling Circus”. Κοιτάζοντας κανείς το ρόστερ τους την προηγούμενη σεζόν 1983-84 βλέπει τον Μίτσελ Γουίγκινς (κατέληξε να το ματώνει στην Α1 με Μίλωνα και Σπόρτιγκ, τιμωρημένος για ναρκωτικά από το NBA) που έφυγε για Χιούστον, στην ομάδα όμως παρέμειναν κι έγιναν συμπαίκτες του MJ α θεαματικός Ορλάντο Γούλριτζ (πέρασε από Τρεβίζο και Μπολόνια στο τέλος της καριέρας του) και ο Κουεντίν Ντέιλι. Αμφότεροι ναρκοπαραβάτες, έφυγαν νωρίς από καρδιά, στα 52 και 49 χρόνια τους αντίστοιχα.

Η ατάκα

Από τον Λάρι Μπερντ για εκείνο το ματς που περιγράφεται εξονυχιστικά, στο οποίο ο Τζόρνταν παρέλυσε την άμυνα της Βοστόνης στάζοντας 63. 

What the fuck is Michael Jordan wearing?

Ο MJ φημίζεται για πολλά πράγματα, αλλά ποτέ κανείς δεν τον κατηγόρησε για καλό γούστο στα ρούχα, Το σχετικό tumblr προς…τιμήν του τα λέει όλα. Και στο Last Dance με τα πληθωρικά, 4-5 νούμερα μεγαλύτερα, κοστούμια σαν κι αυτό που σκάει στη γαλλική τηλεόραση, το επιβεβαιώνει. 

(Εύφημος μνεία στον μπερέ επίσης από το Παρίσι. Και μια ερώτηση: παρατηρησατε κι εσείς ότι τα μάτια του είναι σχεδόν κόκκινα σε όλα τα talking head σημεία;)

«Μαμα στείλε λεφτά»

Κι όμως, υπήρξε κι ο MJ άφραγκος φοιτητής στο Τσάπελ Χιλ της βόρειας Καρολίνας με μόλις 20 δολάρια στον λογαριασμό του κάπου γύρω στο 1981. Το γράμμα στη μαμά του (που αναφέρεται κάπως άβολα στον μακαρίτη άντρα της ως «μίστερ Τζόρνταν») είναι η δεύτερη καλύτερη ιστορία της πρεμιέρας.

The (First) Shot, 30.3.1982

To Last Dance αξίζει λίγο καλύτερη μετάφραση…

…η τουλάχιστον να την κάνει κάποιος που, εκτός από αγγλικά, ξέρει και λίγο μπάσκετ. Για να μην καταλήγει ο center «κεντρικός» και το The Shot του 1982 «τρίποντο» σε μια εποχή που στο τουρνουλα του NCAA κανένα κανάλι δε μετρούσε για τρεις πόντους. 

Η απορία παραμένει…

Θα είναι όσο το δυνατόν αντικειμενικό το Last Dance απέναντι στον βασικό του πρωταγωνιστή; Υπάρχει μια ατάκα του κόουτς Ρόι Γουίλιαμς που λέει ότι «ο Τζόρνταν ήταν τόσο καλός στη δουλειά του όσο οποιοσδήποτε υπήρξε τόσο καλός σε οτιδήποτε, πάντα».

O MJ «τα χώνει» στον Ρον Χάρπερ…

… και δουλεύει αλύπητα τον Τζέρι Κράουζ

Μόνο που δεν ήταν μόνο αυτό. Ειδικά στα χρόνια μέχρι το πρώτο πρωτάθλημα (1991) υπήρξε κι εγωιστής, και κακός συμπαίκτης, και κάποιος που έκανε σοβαρό bullying στα αποδυτήρια. Η παρουσία στο καστ των συνεντευξιαζόμενων του Σαμ Σμιθ που έχει γράψει το «απαγορευμένο» The Jordan Rules αφήνει κάποια υπόνοια ίντριγκας. Το ότι η πλευρά του Τζόρνταν είχε δικαίωμα έγκρισης του final cut μάλλον προετοιμάζει για μια βερσιόν «ο Μάικ τους έκραζε για το κακό τους», ψήγματα της οποία είδαμε στα δύο πρώτα επεισόδια με το πέσιμο στον Ρον Χάρπερ και το ψάρωμα του Σκοτ Μπαρέλ.

Ron Harper: “Your first championship. Congratulations dog!”

Scott Burrell: “Can I get a hug too?”

Michael Jordan: “It don’t count.”

#TheLastDance

pic.twitter.com/pSekE5UAP6

— Ballislife.com (@Ballislife) April 20, 2020

What time is it?

https://www.youtube.com/watch?v=rYFlzJyxWlw

Ακούγονται οι πρώτες νότες, μπάινουν τα ντραμς από το “Sirius” των Alan Parsons Project, ο Τόμι Έντουαρντς παίρνει το μικρόφωνο και φωνάζει στεντόρεια “…aaaand now the starting line-up for your Chicago Bulls (…) from North Carolina at guard, six six, Miiiiichael Jordan”.  

Η μεγάλη ανατριχίλα. Τότε, τώρα, πάντα.

The post The Last Dance (I&II): Το γράμμα στη μαμά του Μάικλ Τζόρνταν, οι δύο Τζέρι κι ένα «περιοδεύον κοκαϊνοτσίρκο»… appeared first on POPAGANDA.

Οι περισσότεροι φίλοι και συμμαθητές υποστήριζαν τον Παναθηναϊκό. Στη γειτονιά όταν παίζαμε ποδόσφαιρο ο ένας ήταν ο Σαραβάκος, ο άλλος ο Βαζέχα, κάποιος ο Λούης Χριστοδούλου ή ο Αντωνίου. Ένας ήταν ο Μαυρίδης. Δεν ένιωθα τίποτα για αυτούς. Κανένας δεν ήταν ο Τσαλουχίδης, ο Λιτόφτσενκο ή ο Προτάσαφ. Δεν ήμουν ο Ντέταρι, δεν έχω καμία ανάμνηση από εκείνη τη μεταγραφή. Μου άρεσε ο Σκαρτάδος, ερωτεύτηκα τον Ίβιτς, θυμάμαι ακόμα τη φωνή του πατέρα μου στο γκολ του Βαΐτση στο Μονακό. Ένας θείος προσπάθησε να με βαφτίσει ΑΕΚτζη σε ένα κυριακάτικο τραπέζι, αφού το σπίτι του ήταν κοντά στο Νίκος Γκούμας και η «Σκεπαστή» ακουγόταν τόσο δυνατά που νόμιζα ότι ήταν ακριβώς δίπλα μας. Δεν τα κατάφερε κανείς.

Μάλλον, υποστήριξα τον Θρύλο γιατί δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί δε μου άφησε πολλές επιλογές ο πατέρας μου (εμείς στο σπίτι υποστηρίζουμε τον Ολυμπιακό να ξέρετε), μπορεί για το κόκκινο χρώμα, ίσως επειδή το 1993 μου είχε φανεί κουλ να κουρευτεί μία ολόκληρη ομάδα για γούρι πριν από έναν τελικό Κυπέλλου. Έγινα, λοιπόν, Ολυμπιακός, στα πέτρινα, στα δύσκολα. Τότε που τα 10 σερί πρωταθλήματα δεν ήταν η νόρμα, τότε που ένα ψαλίδι του Κρις Καλαντζή με έκανε να θέλω να δοκιμάσω το ίδιο ακριβώς πράγμα στο τσιμέντο ενός δημοτικού σχολείου στους Αγίους Αναργύρους, τότε που απορούσα πώς ο Βασίλης Καραπιάλης δεν έχει ούτε μία συμμετοχή στη μικτή κόσμου.  

Από αυτά που ακολουθούν, σίγουρα ξεχνάω άπειρα – η λίστα είναι απλά ενδεικτική. Αποτελούν, ωστόσο, τα πιο χαρακτηριστικά, αυτά που έπαιξαν τον ρόλο τους ώστε η αγάπη και η λατρεία που έχω για αυτή την ομάδα συνεχώς να μεγαλώνει…

1. Το ψαλίδι του «καγκουρό»

https://www.youtube.com/watch?v=XoeZnCoAeCY&feature=youtu.be&t=64

Αυτό είναι το πρώτο γκολ που θυμάμαι να πανηγυρίζω σε ντέρμπι. Τότε που η ΕΡΤ έδειχνε τα παιχνίδια, είχα σηκωθεί από τον καναπέ και κόντεψα να σπάσω το σπίτι. Πέτρινα, ντέρμπι, διπλό. Ήταν αρκετό.

2. Όχι αλλα δάκρυα για τον Κορνήλιο

https://www.youtube.com/watch?v=wNvyG-oRgrQ

Το πίστευα σε όλο το παιχνίδι. Την προηγούμενη μέρα στο δημοτικό δεν τους είχα αφήσει σε ησυχία με αφορμή όλα όσα τους είχε κάνει ο Ζάρκο, ο Τάρπλεϊ κι ο Τάρλατς. Είναι το πρώτο παιχνίδι που έβαλα τα κλάματα στη βεράντα και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με συνεφέρουν για τουλάχιστον ένα τέταρτο. Ολυμπιακός στα εύκολα, Θρύλος στα δύσκολα.

3. Ένα γαμώτο με σάουντρακ Μανόλο

https://www.youtube.com/watch?v=-4vRxafeKFw

Και συνεχίζουμε την 90s πίκρα με την αρμάδα Διαμαντόπουλου. Στα μάτια μου τότε ο Σαπάνης ήταν ο Μπέργκαμπ και ο Παχατουρίδης o Καφού. Είχαμε καλή ομάδα ρε γαμώτο και παίξαμε καλά. Ακυρωμένα γκολ, φοβεροί συνδυασμοί, η μέθεξη στο πρώτο γκολ, η περιγραφή του Μανόλο. 

4. Ομόνοια σε πρώτο χρόνοοοο…

https://www.youtube.com/watch?v=KXx_KrZkLrw

Ο Γκιουρδαααααααααααααας, ωωωωωωωωωωωω με την υποδοχή. Για κάποιον, αταίριαστο τελείως, λόγο ο πατέρας μου την έβρισκε με το βόλεϊ. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου το συγκεκριμένο άθλημα, ωστόσο μετά το τέλος του αγώνα με ρώτησε αν θέλω να πάμε στην Ομόνοια. Όπως και να έχει, την επόμενη μέρα πήγα σχολείο φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού.

5. Η καλύτερη ομάδα που είχαμε ποτέ…

Είχα πάει σε όλα τα παιχνίδια εκείνου του Τσάμπιονς Λιγκ. Είχε κρύο, έβρεχε, ο Θρύλος είχε παίξει διαστημική μπάλα και νομίζω ότι δε θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα όταν η μπάλα έφυγε από το αριστερό του «καραφλού» και προσγειώθηκε στο κεφάλι του Γκόγκιτς. 

6. Μόνος στο Ντέρμπι

https://www.youtube.com/watch?v=3REpWW0VgII

Δεν θυμάμαι πώς και γιατί, αλλά το συγκεκριμένο παιχνίδι, τότε που και οι δύο ήταν πάρα πολύ δυνατοί, ήταν το πρώτο ντέρμπι που παρακολούθησα ολομόναχος. 

7. Ένα – Τέσσερα

https://www.youtube.com/watch?v=JmGRkA8sQto

Aχ στη Λεωφόρο. Γεωργάτος, Τζόλε, Τζιοβάνι, Λουτσιάνο. Τι έχουμε ζήσει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

8. Cidade de Deus

https://www.youtube.com/watch?v=kqDOV1svRCE

Καλό το πρώτο διπλό οκτώ χρόνια αργότερα, τεράστια η νίκη στο 120′ μέσα στην Άρσεναλ φέτος, αλλά αυτά που έχει κάνει ο Τζιοβάνι σε 90 λεπτά απέναντι στη Ρεάλ ίσως τα έκανε μόνο ο Τζόρνταν στο ΝΒΑ. Μόνο Θρύλος, ακόμα και με άμυνα με Ανατολάκη και Κούλη.

9. Όλη μας η ζωή αυτό το σουτ

https://www.youtube.com/watch?v=h3wDBNHXPA8

10. Back to back

https://www.youtube.com/watch?v=wQLNGEVX_dM

Tα τρίποντα του Σπανούλη, ο νόμος του Λο, το πάθος του Άντιτς, η τάπα του Χάινς που μετά γύρισε να δει αν χτύπησε ο Μίροτιτς. 

11. The shot

 Ο πιο όμορφος αναγεννησιακός πίνακας που έχει δημιουργηθεί στο ΟΑΚΑ τα τελευταία 20 χρόνια.

The post Έτσι Έγινα Ολυμπιακός appeared first on POPAGANDA.

Θα σας πω μια μικρή ιστορία. Είναι τέλη καλοκαιριού, λίγο πριν το μιλένιουμ, σε ένα ανοιχτό γήπεδο στα δυτικά της Αθήνας και μια μικρή συνοικιακή ομάδα κάνει προετοιμασία για τη νέα σεζόν στα υπόγεια της ΕΣΚΑ. Έχει γίνει σχετική «ανανέωση» (δηλαδή, έχουν  πάρει προαγωγή στο ανδρικό πιτσιρικάδες και δεν έχουν γίνει στην τύχη μεταγραφές 30ρηδων με λίγη όρεξη και πολλή άποψη) κι έχει έρθει καινούριος προπονητής, νεαρός κι αυτός στην ηλικία. Τα 90s ετοιμάζονται να μας εγκαταλείψουν, αλλά τα μπασκετικά trends τους καλά κρατούν – έτσι κι αλλιώς, το χρονόμετρο δεν έχει γυρίσει ακόμα σε 24αρι. Ο κόουτς, λοιπόν, ορεξάτος και φιλόδοξος, θέλει να παίξει «τριγωνική επίθεση», προσαρμόζοντας «στους φτωχούς» την περίφημη φιλοσοφία του Τεξ Ουίντερ, βοηθού του Φιλ Τζάκσον στα 6 πρωταθλήματα των Bulls (και μετέπειτα στα 3 των Lakers), του μόνου που εισήχθη ποτέ στο Hall of Fame με την ιδιότητα του assistant. Για 15-20 μέρες, οι προπονήσεις στο ανοιχτό μοιάζουν με κράμα επεισοδίων Μπένι Χιλ και Mr. Bean. Οι παίκτες κουτουλάνε μεταξύ τους, η σφυρίχτρα του προπονητη ακούγεται πιο συχνά από το μπίστηγμα της μπάλας, η ατμόσφαιρα μοιάζει με εξετάσεων εισαγωγής στη NASA κι όχι προπόνησης ερασιτεχνών σε ομαδικό σπόρ. Από τη μια, οι δυνατότητές τους απέχουν κάπως από εκείνες των πρωταθλητών του ΝΒΑ, από την άλλη αυτή η επίθεση με τις δεκάδες παραλλαγές είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ όσα έχουν μάθει μέχρι τότε, μια σπαζοκεφαλιά που παραλύει το όποιο ταλέντο τους. (Στο τέλος της χρονιάς, πάντως, τα κουτσοκατάφεραν – έχασαν την άνοδο για μία νίκη.)

Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι εκείνα τα παιδιά της συνοικιακής ομάδας δεν ήταν τα μόνα στην ιστορία που δυσκολεύθηκαν με τα νέα κόλπα. Περίπου μια δεκαετία πριν, αυτός ο τρόπος επίθεσης αποτέλεσε αφορμή ανταρσίας στις προπονήσεις των Bulls. «Πιστέψτε με, όταν ξεκινήσαμε να την δοκιμάζουμε, πιστεύαμε πως μας μιλούσε ο Στίβεν Χόκινγκ. Είναι σαν να προσπαθείς να μάθεις μανδαρίνικα, ενώ είσαι στο πρώτο έτος. Πατούσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, πέφταμε κάτω. Στην αρχή, επαναστατήσαμε. Θέλαμε απλά να τρέχουμε και να καρφώνουμε», είχε δηλώσει ο Χόρας Γκραντ σε σχετικό παλιότερο ρεπορτάζ των New York Times. 

Κι όμως αυτή η επίθεση με τις 33 διαφορετικές επιλογές (!) που προκύπτουν μόνο από μια πάσα (η πιο βασική δεξιότητα στην ανάπτυξή της), ήταν τελικά ο μοχλός της ιστορίας που έκανε πρωταθλητές τους Bulls. Χρειάστηκε να αφήσει για λίγο τη ζεν φιλοσοφία στην άκρη ο βοηθός Φιλ Τζάκσον και να «φάνε» μαζί με τον Κράουζ τον τότε πρώτο προπονητή («αν ετοιμάζεστε για δουλειά, τότε δε σας λένε Νταγκ Κόλινς», ακούγεται σε μια μυθική τηλεοπτική αναγγελία), να πειστεί ο Μάικ να βγάλει λίγο την μπάλα από τα χεράκια του (όχι εύκολο για κάποιον που το 1986-87 είχε μέσο 37.1 πόντους σε κάθε ματς, επίδοση που παραμένει υωηλότερη από την εποχή που έπαιζαν οι Γουίλτ Τσάμπερλεν κι Έλτζιν Μπέιλορ, 1959-63), να καταλάβουν όλοι τον ρόλο τους σε μια επίθεση που πολλές αποφάσεις σε ρόλο πλέι-μέικερ έπαιρνε ο σέντερ της ομάδας (Μπιλ Καρτράιτ και Γουίλ Περντού στο πρώτο θρι-πιτ, Λιουκ Λόνγκλεϊ και Μπιλ Ουένινγκτον στο δεύτερο), να εισάγει στο μοντέρνο μπασκετικό λεξικό το λήμμα “point forward” o Σκότι Πίπεν.

Το 4ο επεισόδιο του Last Dance, “the one about Phil Jackson”, είναι το αγαπημένο μου μέχρι τώρα. Η δε θητεία του κόουτς στο Πόρτο Ρίκο, στις αρχές των 80s, από το λίγο footage που είδαμε μάλλον είναι από μόνο της ένα καλό ντοκιμαντέρ…

The One About Dennis Rodman

Αντίθετα η κεντρική ιστορία του επεισόδιου 3, αυτή με κεντρικό πρωταγωνιστή τον Ντένις Ρόντμαν, μου φάνηκε η μετριότερη μέχρι τώρα. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πολλές πτυχές της ιδιαίτερης περσόνας του «σκουληκιού» που άφησε ανεξερεύνητες το περσινό 30for30 για εκείνον. «Λατρεύω τον Μάικλ Τζόρνταν, λατρεύω τον Σκότι Πίπεν, αλλά δεν κάνουν αυτά που κάνω», τον ακούμε να λέει, συνοψίζοντας τη δική του συνεισφορά στη δυναστεία, ενώ απολαυστικό είναι το σημείο που εξηγεί πως μελετούσε τις αναπηδήσεις της μπάλας για να ξέρει που πρέπει να βρίσκεται ώστε να πάρει το ριμπάουντ. Δε γίνεσαι τυχαία ο κορυφαίος ριμπάουντερ της ιστορίας.

Είναι πολύ ωραία ιστορία για να την χαλάσει η πραγματικότητα ότι η Madonna ήταν εκείνη που στο σύντομο φλερτ τους τον απελευθέρωσε. Πάντως, ο Ρόντμαν όταν αφίχθηκε στο Σικάγο, ελάχιστα πριν ξεκινήσει η σεζόν ’95-96, είχε ήδη «αναχωρήσει». Οι Bulls, ακριβώς γιατί ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν διαφορετικού τύπου alpha dog σε σχέση με τον Ντέιβιντ Ρόμπινσον που είχε αρχηγό πριν στους Spurs, τον επανέφεραν στις ράγες ακόμα κι αν γι’ αυτό χρειάστηκε να παίρνει άδειες από τη σημαία (όπως το περίφημο διευρυμένο 48ωρο στο Βέγκας) ή να κρύβεται πίσω από καναπέδες η NSFW Κάρμεν Ελέκτρα για να μην την δει ο MJ ημίγυμνη μπουκάροντας στο δωμάτιο του Ντένις. Η ατάκα πάντως «για το παιχνίδι θα το έκανα δωρεάν, αλλά πληρώνεσαι για τις μαλακίες μετά τον αγώνα», είναι απόλυτα ενδεικτική του τρόπου που αντιμετώπιζε από ένα σημείο και μετά ο Ρόντμαν το μπάσκετ.

Αυτό πάντως που ούτε στο δικό του doc, ούτε εδώ εξερευνάται όσο ίσως θα έπρεπε, είναι το ανοιχτά αμφισεξουαλικό προφίλ που πρότεινε ο Ρόντμαν το 1995 – εντελώς κόντρα στο macho προφίλ που είχε ειδικά τότε η λίγκα. Κι έχει ακόμα δηλαδή – όπως συμβαίνει παντού στα επαγγελματικά σπορ -, 25 χρόνια μετά δεν έχει υπάρξει παίκτης στο NBA που να δηλώσει gay ενώ είναι εν ενεργεία. Στο αρκετά συντηρητικό αμπαλάζ που έφτιαξε ο κομισάριος Ντέιβιντ Στερν για να εκτοξεύσει το προϊόν, ο Ρόντμαν ήταν μια ρωγμή που όλοι έκαναν πως δεν έβλεπαν. Όσο αυτό γινόταν δηλαδή.

Ρε σεις, μήπως κινδυνεύουμε από υπερβολική δόση 90s; 

… but first Pearl Jam#TheLastDance pic.twitter.com/d6d7v1NV6X

— The Ringer (@ringer) April 27, 2020

Λίγο – δηλαδή πολύ, τι λίγο; – αυτό το φλας μπακ στη δυναστεία των Bulls, λίγο το ντοκιμαντέρ των Beastie Boys, λίγο το #BillClintonswagchallenge στο ίνσταγκραμ, η νοσταλγία (με έναν τρόπο απόλυτα ταιριαστή με την καραντίνα) έχει τιλτάρει. Για μένα, η χαριστική βολή ήρθε εκεί που ο Ρόντμαν παραγγέλνει «σφηνάκια καμικάζι για όλους»…

Μόνο Pistons

“Choking” («πνιγμός»): όρος που χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ για τις ομάδες ή τους παίκτες που κωλώνουν στα κρίσιμα και δεν παίζουν αυτό που αποδεδειγμένα μπορούν. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που έπαθαν οι Bulls για μια τριετία, γνωρίζοντας ισάριθμους αποκλεισμούς στα πλει-οφ από τα «πιστόνια».

Το 1988 και το 1989, οι “Jordan Rules” του Ντιτρόιτ λειτούργησαν στην εντέλεια: «Κόφτε του την εσωτερική, οδηγήστε τον αριστερά, παγίδα στο λόου ποστ – αν μπει στην ρακέτα, ρίχτε τον κάτω», 4-2 και 4-1 αντίστοιχα. Όλος ο κόσμος ασχολιόταν με το μυστικό πλάνο του κόουτς Τσακ Ντέιλι, με το οποίο περιοριζόταν ο Τζόρνταν προ τριγωνικής επίθεσης. Μήπως ήταν λίγο μύθος αυτό το πλάνο; Ο Ρικ Μαχόρν, ίσως «ο πιο κακός» εκείνων των “bad boys” δήλωσε κάποτε ότι δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη στρατηγική, «όλοι όμως έγραφαν και συζητούσαν γι΄αυτό, ο Αϊζέα [σ.σ. Τόμας] κατάλαβε ότι είχαμε μπει στο μυαλό τους και πρότεινε να συντηρούμε κι εμείς με τις δηλώσεις μας την κουβέντα». Το 1990 οι Bulls έφτασαν μελανιασμένοι στο έβδομο ματς. Κι εκεί ο Πίπεν έπαθε την πιο διάσημη ημικρανία στην ιστορία των ομαδικών σπορ που (ιδέα μου είναι ή) ο Τζόρνταν ακόμα δεν έχει πειστεί ότι ήταν αληθινή;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι Pistons έχουν το δικό τους ντοκιμαντέρ (το καταπληκτικό Bad Boys της σειράς 30for30), όμως το Last Dance είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε μια σπουδαία blue collar ομάδα, στον αντίποδα του showtime των Lakers από τους οποίους πήραν την σκυτάλη. Με ένα καστ για μερακλήδες: ο αρχηγός με τα απίθανα skills και τη μεγάλη καρδιά, Αϊζέα Τόμας, ο θαυμάσιος Τζο Ντουμάρς, η καλτ φιγούρα του Βίνι Τζόνσον να δίνει γρήγορα ποντάκια από τον πάγκο και μετά «μπαίνουν οι Ντένις Ρόντμαν, Τζον Σάλεϊ, Τζέιμς Έντουαρντς, Ρικι Μαχόρν και Μπιλ Λαϊμπίερ σε ένα μπαρ…».

Φυσικά, το 1991 έφυγαν από το παρκέ χωρίς να χαιρετήσουν, όταν οι Bulls επιτέλους τους «σκούπισαν». Τα bad boys δε θα μπορούσαν να είναι τίποτα άλλο παρά bad losers.

Επίσης/και: βλέπουμε σκορ 94-86, 97-92, 108-99, 84-91, 100-95 and so on…
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΡ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ…
όχι το 202-178 που λογικά θα λήξει του χρόνου κάποιο Rockets-Wizards (παιδιά, αρχικά, στ’ αλήθεια έγραψα Bullets, το «καμικάζι» των 90s βαράει ακόμα)

Τα «δικά μας παιδιά»

Μπραντ Σέλερς

Τον βλέπουμε σε διάφορα πλάνα σε αποδυτήρια και πάγκο, είναι εκείνος που κάνει την επαναφορά όταν ο Μάικλ γίνεται «ο Τζόρνταν» με το περίφημο The Shot κοντρα στο Κλίβελαντ το 1989 (by the way, πόσο «παραλιακή» άμυνα έχει παίξει ο ΜJ στην αμέσως προηγούμενη φάση;). Ήρθε στον Άρη την χρονιά που έφυγε ο Ιωαννίδης (1990-91, τότε που ηρθε «η αρχή του τέλους» σύμφωμα με τον Βασίλη Λυπηρίδη), επιβεβαιώνοντας κάπως ότι ήταν ένας πλαστικός μεν, soft δε power forward που σκόραρε βέβαια το γκολ-φάουλ που έδωσε στον Άρη το τελευταίο πρωτάθλημα της ιστορίας του στην επική σειρά τελικών του 1991. Από τα πιο χαρακτηριστικά θύματα μπούλινγκ του Τζόρνταν που ποτέ δε χώνεψε ότι στο ντραφτ του ’86, ο Κράουζ τον είχε διαλέξει αντί για τον φίλο του γκαρντ Τζόνι Ντόκινς («ποτέιτο ποτάτο» κατάσταση, ασφαλώς)

Κλιφ Λίβινγκστον 

Τον βλέπουμε να πρωτοστατεί στα πανηγύρια του πρώτου τίτλου το ’91. Πήρε και το επόμενο πρωτάθλημα και μετά απόφάσισε να διαβεί τον Ατλαντικό και να περάσει μια χρονιά στα μαχαίρια με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς σε εκείνη την θαυμάσια ομάδα του ΠΑΟΚ που μαχαίρωσε στο Final Four του Φαλήρου ο Μαουρίτσιο Ραγκάτσι.

Τζακ Χέιλι 

Τον βλέπουμε στο επεισόδιο 3 να παίζει τον ρόλο του ως babysitter του Ρόντμαν, ενώ και οι δύο έπαιζαν στους Spurs. Ο κλασικός «ξυλοκόπος» Χέιλι είχε περάσει από τους Bulls το 1988-89 κι έπαιξε και για λίγες εβδομάδες στην ΑΕΚ τον χειμώνα του 1993, πριν αντιληφθούν στην Ένωση ότι ένας γεννημένος ρολίστας δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά στην Ευρώπη. Τον πρόδωσε η καρδιά του κι έφυγε γρήγορα από τη ζωή το 2015.

Προσέξατε κι εσείς το στραβό δάκτυλο του Τζόρνταν;

Εγώ πάντως όχι (παραμένει η απορία μου για τα «ματωμένα» μάτια του). Το πρόσεξε όμως ο φίλος Νικόλας, μου έστειλε το παραπάνω screenshot με την πιθανή εξήγηση ότι αυτό είναι το σπασμένο δάκτυλο που τον ταλαιπωρούσε σε όλη τη διάρκεια των τελικών του 1998.

What if Scottie Pippen…?

Προς το τέλος του τρίτου επεισοδίου, ο Σκότι Πίπεν αντιλαμβάνεται ότι η «λευκή απεργία» δεν οδηγεί πουθενά κι αποφασίζει να μπει και πάλι στο παρκέ, αποκαθιστώντας την ισορροπία των Bulls που είχαν δυσκολευτεί πολύ χωρίς εκείνον στο ξεκίνημα της χρονιάς. Το συμβόλαιο του Πίπεν ήταν και το θέμα της πρεμιέρας που συζητήθηκε περισσότερο στο Twitter την περασμένη εβδομάδα. Όντως το 1997, ο Πίπεν ήταν ο 122ος πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της λίγκας, κάτι προφανώς αστείο. Μόνο που το 1991, ο Πίπεν προερχόμενος -μην ξεχνάμε- από μια μικρή πόλη του Αρκανσό με πολύ δύσκολα και φτωχικά παιδικά χρόνια, είχε βάλει την υπογραφή του σε μια εξασφάλιση εφ’ όρου ζωής. Πήρε ένα, σπάνιο για τα δεδομένα του NBA, 7ετές συμβόλαιο 18 εκατομμυρίων δολαριών, για να λύσει το πρόβλημα της ζωής της δικής του και της οικογένειάς του. Η διορατικότητα ότι θα άλλαζαν τα οικονομικά δεδομένα της λίγκας ήταν, για εκείνον, μάλλον πολυτέλεια. Με πάγια τη θέση των Bulls ότι δεν επαναδιαπραγματεύονται συμβόλαια σε ισχύ, το ζήτημα της ανταλλαγής ενός όλο και πιο παραπονούμενου Πίπεν ήταν πάντα στην επικαιρότητα.

Ας κλείσουμε, λοιπόν, παίζοντας με το top-4 των φημολογούμενων Pippen trades.

1994 Ο Πίπεν, ο Γουιλ Περντού και το νο. 21 του ντραφτ στο Σιάτλ/ Ο Σον Κεμπ, ο Ρίκι Πιρς και το νο.11 του ντραφτ στο Σικάγο.
Tough one. Ο Τζόρνταν είχε αποχωρήσει, παρολ’ αυτά οι Bulls έκαναν μια απίθανη χρονιά με τον Πίπεν να σολάρει – τρίτος στην κούρσα του MVP πίσω από Χακίμ και Ρόμπινσον. Από την άλλη, ο Κεμπ έχει αρχίσει να ωριμάζει, μαζί φυσικά με τον Γκάρι Πέιτον, στο δίδυμο που οδήγησε τους Sonics στους τελικούς του 1996.
Είναι πραγματικά συναρπαστικό να σκέφτεσαι την άμυνα μιας ομάδας με τον Πίπεν και τον Πέιτον στο prime τους, ωστόσο οι Sonics δε θα γίνονταν έτσι πρωταθλητές. Είναι απολύτα εντυπωσιακό να σκέφτεσαι τον Τζόρνταν να βρίσκει επιστρέφοντας τον διάδοχό του στην κορυφή των πιο θεαματικών παικτών της λίγκας, όμως σε αυτό το υποθετικό σενάριο κάτι μας λέει πως: α) η Γιούτα θα είχε τώρα ένα πρωτάθλημα, β) ο Τζόρνταν μπορεί να μην είχε γυρίσει ποτέ από το baseball (τουλάχιστον στους Bulls). Έτσι τουλάχιστον έχει δηλώσει ο ίδιος, ότι «δε θα έπαιζε σε μια ομάδα χωρίς τον Πίπεν». 

1995 O Πίπεν στους Suns/ O Νταν Μάερλι, ο Γουέσλεϊ Πέρσον και δύο ντραφτ-πικ στους Bulls.
Δεν ξερουμε καν αν συζητήθηκε επίσημα, σε μια κίνηση δίχως προηγούμενο ο Πίπεν είχε προτείνει μόνος του την ανταλλαγή στον δεύτερο χρόνο sabbatical του Μάικλ Τζόρνταν.
No deal. Η ιδέα του Πίπεν να τακιμιάσει με τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ στο Φοίνιξ (κάτι που πάντως πήγε άθλια τρία χρόνια μετά στο Χιούστον), παρέα και με τον Κέβιν Τζόνσον μπορεί και να εκόβε το ριπίτ των Rockets, όμως τα ανταλλάγματα για τους Bulls ήταν αστεία. (Κάπου εδώ να θυμηθούμε το σκάνδαλο «συμμετοχή Μάερλι στην Dream Team 2».)

1997 Ο Πίπεν στο Τορόντο/ Ο Τρέισι Μακ Γκρέιντι στους Bulls (ως 9η επιλογή του νραφτ).
Ο Μακ Γκρέιντι ήταν είχε αποφασίσει να γίνει επαγγελματίας χωρίς να πάει κολέγιο κι ο Κράουζ ήταν ερωτευμένος μαζί του, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να τον αποκτήσει. Την ανταλλαγή λένε ότι την «τελείωσε» ο Μαικλ Τζόρνταν.
No deal κι εδώ. Ο Πίπεν θα έπαιρνε επιτέλους καλό συμβόλαιο και θα εκπαίδευε τον επόμενο “Air” που λεγόταν Βινς Κάρτερ. Οι Bulls πολύ δύσκολα θα έφταναν στον 6ο τίτλο με ένα 18χρονο παιδαρέλι δίπλα στον Μάικ, δε θα είχαμε δει το τελευταίο The Shot, γενικά η ιστορία θα γραφόταν αρκετά ξενέρωτα. Οι Bulls, βέβαια, ίσως είχαν βρει παίκτη-κολώνα για την επόμενη μέρα και δε θα έμεναν 6 χρόνια εκτός πλέι-οφ.
But still…

1997 Πίπεν και Λόνγκλεϊ στη Βοστόνη/ Το νο. 3 και το νο. 6 του ντραφτ του 1997 στο Σικάγο ή το νο. 3 του ντραφτ κι ο Αντουάν Γουόκερ.
Λίγο πικάντικο αυτό, και γίνεται ακόμα καλύτερο αν σκεφτούμε ότι στον πάγκο της Βοστόνης (με αυξημένες διοικητικές αρμοδιότητες) καθόταν ο Ρικ Πιτίνο που ήθελε απεγνωσμένα έναν σταρ για να αναγεννήσει τους Σέλτικς.
Ο Πίπεν θα φορούσε τα «άγια χρώματα» της ιστορικότερης ομάδας του NBA, μάλλον όμως θα τελείωνε άδοξα την καριέρα του μπλέκοντας στο πρόβλημα του Πιτίνο να προσαρμοστεί στην επαγγελματική λίγκα. Από την άλλη, μάλλον αντίο 6o δαχτυλίδι, αλλά μήπως η έλευση, ας πούμε, του Τσόνσι Μπίλαπς και του Μακ Γκρέιντι θα έπειθαν τον Τζόρνταν να παίξει 1-2 χρόνια ακόμα;

The post The Last Dance (III&IV): «Αν ο Τζόρνταν μπει στην ρακέτα, ρίχτε τον κατω…» appeared first on POPAGANDA.

«Το ποδόσφαιρο είναι ένα τίποτα, χωρίς τους οπαδούς», έλεγε ο Σκωτσέζος παίκτης και προπονητής Τζοκ Στάιν. Καιρός να δούμε στην πράξη αν η ρήση του αντικατοπτρίζει την αλήθεια.

«Οι ποδοσφαιριστές δεν πρόκειται να έχουν τόσες επαφές όσο πριν, θα είναι άλλο ποδόσφαιρο». Με τα λόγια αυτά ο Ραφαέλ Ράμος, πρόεδρος της Ισπανικής Ιατρικής Ομοσπονδίας ποδοσφαιρικών συλλόγων, φρόντισε να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα πως «κανονικότητα» στην μπάλα δεν πρόκειται να υπάρξει. Τουλάχιστον άμεσα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις επαφές στις μονομαχίες των παικτών, και το παιχνίδι αυτό καθεαυτό, αλλά όλο το περιβάλλον. «Δεν θα υπάρχουν φίλαθλοι, θα γίνονται συνεχώς τεστ, δεν θα μπορούν να υπάρξουν συγκεντρώσεις πολλών ατόμων. Όλο αυτό θα επηρεάσει το μυαλό των παικτών. Είναι άνθρωποι, όχι μηχανές», κατέληξε ο γιατρός.

Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το πλάνο επιστροφής των πρωταθλημάτων έχει μπει στην τελική ευθεία. Η στάση της UEFA ήταν ξεκάθαρη, από την πρώτη στιγμή: Προτεραιότητα η υγεία των παικτών, αλλά «τελειώνετε τα πρωταθλήματα όπως μπορείτε». Εξαιρέσεις υπάρχουν, καθώς η Ιταλία, η Ολλανδία και το Βέλγιο ανακοίνωσαν πως θα το λήξουν χωρίς να ρισκάρουν, αν και οι πιέσεις που ασκούνται από τις ομάδες ίσως αλλάξουν ξανά τα δεδομένα. Όπως κι οι περισσότεροι, οι σύλλογοι στις χώρες αυτές ψάχνουν τρόπο να κλείσουν τη χρονιά με θετικό πρόσημο. Στον ισολογισμό.

Στη Γερμανία, το πρώτο από τα «μεγάλα» πρωταθλήματα που αναμένεται να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση, έχει δημιουργηθεί ειδική ομάδα, η οποία φροντίζει να φτιάξει όλα τα απαραίτητα πρωτόκολλα. Οι ποδοσφαιριστές, για παράδειγμα, θα πλένουν τις εμφανίσεις μόνοι τους στο σπίτι, ενώ θα είναι υποχρεωμένοι να περνούν από ελέγχους για τον κορωνοϊό κάθε εβδομάδα. Από τα μέσα Μαΐου κι έπειτα αναμένεται να ξεκινήσουν κι άλλα πρωταθλήματα, ενώ το δεύτερο «κύμα» θα πάει για τον Ιούνιο. Όλα αυτά φυσικά αν δεν υπάρξει νέα εξάρση, που μπορεί να διαφοροποιήσει τα πλάνα απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.

Ο Κρίστιαν Σέιφερτ, CEO της Μπουντεσλίγκα, υπολόγισε ότι θα χρειαστούν 22.000 τεστ μέχρι την ολοκλήρωση των πρωταθλημάτων και δεσμεύτηκε ότι εφόσον υπάρξει έλλειψη, τότε η μπάλα θα σταματήσει εκ νέου. Η ανάγκη για επιστροφή στη δράση έχει να κάνει φυσικά με οικονομικούς λόγους, καθώς oι 13 από τις 36 ομάδες βρέθηκαν κοντά στη χρεοκοπία. Τα χρήματα απ’ την τηλεόραση τις κράτησαν στη ζωή. Και για χάρη της τηλεόρασης θα παίξουν ξανά φέτος, παρότι υπάρχουν αρκετές αντιδράσεις. Οι αγώνες, όπως είναι φυσικό θα γίνουν χωρίς κόσμο και οι οπαδοί αντιδρούν, τόσο για το ότι οι ομάδες επιλέγουν άρον-άρον να αγωνιστούν με άδεια γήπεδα, αλλά και για την κοινωνική διάσταση του θέματος που συνεπάγεται η χρησιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων τεστ σε ανθρώπους που δεν ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

Φυσικά, δεν είναι όλοι θετικοί για την επιστροφή. Ο επικεφαλής γιατρός της FIFA, Μισέλ Ντε Χουγκ ξεκαθάρισε πως δεν πρέπει να υπάρξει ποδοσφαιρική δραστηριότητα μέχρι τον Σεπτέμβριο, υπογραμμίζοντας πως: «Δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι θέμα ζωής ή θανάτου». «Νομίζω ότι αν δεν ήταν μια απόφαση που σχετίζεται με τα οικονομικά, δεν θα είχαμε ποδόσφαιρο για αρκετούς μήνες ακόμα», είπε από την πλευρά του ο πρώην αμυντικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και νυν τηλεσχολιαστής, Γκάρι Νέβιλ. «Πόσοι πρέπει να πεθάνουν στην Πρέμιερ Λιγκ προκειμένου να γίνει δυσάρεστο; Ένας; Πρέπει να πάει μέλος ομάδας στην εντατική; Τι ρίσκο πρέπει να πάρουμε; Η συζήτηση είναι ξεκάθαρα οικονομική», πρόσθεσε.

Στη Γερμανία, οι οπαδοί αντιδρούν, τόσο για το ότι οι ομάδες επιλέγουν άρον-άρον να αγωνιστούν με άδεια γήπεδα, αλλά και για την κοινωνική διάσταση του θέματος που συνεπάγεται η χρησιμοποίηση δεκάδων χιλιάδων τεστ σε ανθρώπους που δεν ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.

Στην Ελλάδα, που αποτελεί μια άλλη εντελώς κατάσταση, προφανώς δεν υπάρχουν ούτε ειδικές ομάδες, ούτε πλάνα απολύμανσης. Για να είναι όλοι ικανοποιημένοι, οι συζητήσεις αφορούν μια πιθανή αναδιάρθρωση των πρωταθλημάτων. Δηλαδή να μην πέσει κανείς κατηγορία, κι από την άλλη να ανέβουν κανονικά οι πρώτοι που έρχονται από τις υπόλοιπες. Τα πλέι οφ του πρωταθλήματος, τα πλέι άουτ και τα εναπομείναντα παιχνίδια Κυπέλλου είναι πιθανόν να διεξαχθούν κανονικά. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να βρεθεί τρόπος να εισπράξουν τα τηλεοπτικά χρήματα οι ομάδες. Όσο για τους παίκτες; Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών χαρακτήρισε πραξικόπημα την απόφαση της ΕΠΟ για αναστολή του δικαιώματος προσφυγής μέχρι τις 30 Ιουνίου. Δηλαδή ακόμα και σε περιπτώσεις που αφορούν οφειλές προ-κορωνοϊού, ο παίκτες δεν θα είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα τους καλέσουν να αγωνιστούν μέσα στο κατακαλόκαιρο και να τα δώσουν όλα για τη φανέλα. Το ότι η προσπάθεια συντονισμένης επανέναρξης γίνεται παράλληλα με τα προεδρικά ξεκατινιάσματα αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως η δική μας ποδοσφαιρική «κανονικότητα» είναι εντελώς διαφορετική από της υπόλοιπης Ευρώπης.

Αντί για Euro, λοιπόν, τον Ιούλιο -αλλά και τον Αύγουστο- θα δούμε κάτι διαφορετικό. Άδεια γήπεδα μέσ’ στον καύσωνα, με ποδοσφαιριστές να παίζουν έχοντας στο μυαλό τους ότι δεν πρέπει να πολυπλησιάζουν τον αντίπαλο και να παίζουν κορώνα-γράμματα τους αστραγάλους τους για συμβόλαια που πιθανόν να μην εισπράξουν. Όσο για τη μεταγραφική περίοδο; Οι ενδείξεις που έρχονται από το… μέτωπο, μόνο θετικές δεν είναι. Οι παίκτες είναι μετέωροι, σαφή δεδομένα δεν υπάρχουν κι όλο αυτό, σε συνδυασμό με την αποχή και τον φόβο του ιού, προκαλεί επιπλέον προβληματισμό. Η πρόσφατη μελέτη της Fifpro έδειξε πως τα συμπτώματα κατάθλιψης έχουν διπλασιαστεί σε άντρες και γυναίκες ποδοσφαιριστές.

Στην Ελλάδα, η προσπάθεια συντονισμένης επανέναρξης γίνεται παράλληλα με τα προεδρικά ξεκατινιάσματα, κάτι που αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως η δική μας ποδοσφαιρική «κανονικότητα» είναι εντελώς διαφορετική από της υπόλοιπης Ευρώπης.

Ακόμα όμως κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, ακόμα κι αν τα μέτρα ασφαλείας αποτρέψουν την μετάδοση του ιού σε αποδυτήρια κι αγωνιστικούς χώρους, θα λείπει από τους αγώνες ένα βασικό συστατικό. Ο κόσμος. Οι επιστημονικές απόψεις που έρχονται από όλη την Ευρώπη συντελούν στο εξής: Όλα τα ματς θα γίνουν κεκλεισμένων των θυρών πιθανότατα και για όλη την επόμενη σεζόν, ή τουλάχιστον μέχρι το εμβόλιο για τον Covid-19 βγει στην αγορά. Σκεφτείτε το λίγο. Δεν είναι ένα-δυο ματς χωρίς κόσμο, χωρίς παλμό, χωρίς συναίσθημα. Είναι μήνες ολόκληροι, αγωνιστική χρονιά. Το ήδη αποστειρωμένο περιβάλλον του σύγχρονου ποδοσφαίρου θα αποξενώσει ακόμα περισσότερο εκείνους που ζουν για την Κυριακή, καθώς κι εκείνους που ζουν από την Κυριακή. Όπως ήδη παραδέχονται σε συζητήσεις τους, θα επηρεαστούν κι οι ποδοσφαιριστές. Κανείς δεν ξέρει πότε και πώς θα επιστρέψουν οι φίλαθλοι, πότε η ατμόσφαιρα θα ζεστάνει ξανά.

Θα είναι άλλο ποδόσφαιρο, όπως είπε ο Ράμος; Θα φανεί στο χορτάρι, όμως όλα δείχνουν πως η μαγεία θα μείνει για καιρό σε καραντίνα. Εμείς, εδώ, έχουμε συνηθίσει άλλωστε. Όλο και περισσότερο, το αγωνιστικό κομμάτι περνά σε δεύτερη μοίρα, μιας και το παρασκήνιο κι οι δικαστικές διαμάχες κυριαρχούν.

The post Το Ποδόσφαιρο Σιγά Σιγά Θα Επιστρέψει. Η Μαγεία; appeared first on POPAGANDA.

«Πολλοί θα ήθελαν να είναι Μάικλ Τζόρνταν για μια ώρα ή για μια μέρα, αλλά ας το δοκίμαζαν για ένα χρόνο να δουν την γλύκα». Το έκτο επεισόδιο του Last Dance ξεκινά με τον MJ στα 90s να προσπαθεί να πετύχει σε διαδοχικά takes τον απαραίτητο συναισθηματικό τόνο στη φωνή προκειμένου να φαίνεται πειστική η προηγούμενη ατάκα. Μαζί με το πέμπτο, είναι τα επεισόδια που επιχειρούν να χωρέσουν την εικόνα του σταρ στο μεγάλο κάδρο, εξετάζοντας παράλληλα και την σκοτεινή πλευρά του μύθου. Αλαζονικές διαμάχες με άλλους σούπερ σταρ που οδηγούν σε μικροπρεπείς ίντριγκες, εγωιστική παρουσία στα αποδυτήρια των Bulls, απολιτίκ ουδετερότητα στη δημόσια σφαίρα, τζόγος και κακές παρέες. Ο σκηνοθέτης Τζέισον Έχιρ το κάνει πιο θαρραλέα απ’ ότι ίσως περιμέναμε, απόλυτα ελεγχόμενα, πάντως, τσαλακώνοντας τόσο όσο τη δημόσια εικόνα του πρωταγωνιστή (και στην ουσία συμπαραγωγού) Τζόρνταν. Στις ΗΠΑ, το Last Dance έχει προκαλέσει φρενίτιδα εν μέσω πανδημίας: ξεπέρασε εύκολα το Tiger King ως το νο.1 doc του Netflix μέσα στο 2020, ενώ είναι ήδη το πιο δημοφιλές ντοκιμαντέρ στην ιστορία του ESPN, χώρια τον χαμό που αντιλαμβανόμαστε όλοι στα social media. Αλλά, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, αποκρυσταλλώνεται σιγά σιγά και η σοβαρη κριτική. Από αρθρογράφους που μιλάνε για «πρότζεκτ ματαιοδοξίας», αλλά κι από τον Κεν Μπερνς (έναν από τους σπουδαιότερους εν ζωή ντοκιμαντερίστες, δημιουργό μεταξύ άλλων σπουδαίων του συγκλονιστικού The Vietnam War) που δήλωσε ότι «το Last Dance δεν συνιστά ούτε καλή δημοσιογραφία αλλά ούτε και καλή ιστορική έρευνα», ενώ ο ίδιος ποτέ δε θα επέτρεπε στον Τζόρνταν να δει όλα τα επεισόδια προτού βγουν στον αέρα. 

Το 1993 οι Bulls παίρνουν το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Είχε να συμβεί από το 1966, όταν οι Celtics είχαν τότε συμπληρώσει 8 σερί.

Έκοψε ο Μάικ τον Αιζέα Τόμας από την Dream Team που προκάλεσε σοκ και δέος στη Βαρκελώνη το 1992; Προφανώς. Κι ότι η κουβέντα δεν έφτασε καν στο «ή εγώ ή αυτός», αλλά ο Τόμας κόπηκε προληπτικά πριν γίνει το τηλεφώνημα στον κύριο με το 23, μάλλον το κάνει χειρότερο. Άξιζε να είναι ο ηγέτης των Pistons σε εκείνη την μυθική ομάδα; Ασυζητητί, με μεγάλύτερη προτεραιότητα π.χ. από τον Τζον Στόκτον ή τον Κρις Μάλιν, μάλλον ως ο αμέσως επόμενος μετά τους τρεις μεγάλους (MJ, Μάτζικ, Μπερντ) βάσει τίτλων. Το Last Dance όλα αυτά τα υποννοεί, αλλά στο τέλος τα δικαιολογεί, εκβιάζοντας το συμπέρασμα ότι ο, όντως ιντριγκαδόρος κι «ανακατωσούρας», Αιζέα είχε κόντρα με όλους και θα χαλούσε την ωραία ατμόσφαιρα (κάποτε ως πρόεδρος της Ένωσης Παικτών είχε κόψει ένα διαφημιστικό «μονό» μεταξύ Μάτζικ και Τζόρνταν με εθνική τηλεοπτική κάλυψη, μόνο και μόνο για να την σπάσει στον MJ). Κάπως unfair όλο αυτό για την υστεροφημία του 59χρονου σήμερα «Ησαϊα» που είναι γέννημα-θρέμμα (και παίζει ρόλο αυτό στην ταραγμένη σχέση του με τον Τζόρνταν) των γκέτο της κακόφημης δυτικής πλευράς του Σικάγο.

The Jordan Rules, του Σαμ Σμιθ. Από δω ξεκίνησαν όλα…

Ήταν όντως ο Τζόρνταν ο τύπος που πρωτίστως αναζητούσε στα αποδυτήρια το καλό κλίμα (το “camaraderie” όπως λέει) που συνάντησε στην Dream Team; Αυτές τις μέρες, για να καταπολέμήσω το στερητικό σύνδρομο των μόνο δύο επεισοδίων την εβδομάδα, ξαναδιάβασα το The Jordan Rules. Είναι το βιβλίο που εξέδωσε το 1992 ο δημοσιογράφος Σαμ Σμιθ από το οποίο ξεκίνησε -σύμφωνα με το Last Dance– η αποδόμηση της εικόνας του Τζόρνταν ως “mr. Perfect”. Γραμμένο με ένα παλιομοδίτικο στυλ που φλερτάρει διαρκώς με τον «κιτρινισμό» (αλλά είναι τόσο απολαυστικό όσο το πιο ένοχο τζανκ φουντ που φάγατε ποτέ), έμεινε για πολλές εβδομάδες στη λίστα με τα best sellers των New York Times και είναι βασισμένο στο ρεπορτάζ-πρώτο χέρι ενός ρεπόρτερ που ακολουθούσε την ομάδα παντού κι αποφάσισε να καταγράψει το χρονικό της περιόδου 1990-91 που οι Bulls πήραν τον τίτλο. Και προφανώς είχε περισσότερες από μια πηγές που του μετέφεραν όσα γίνονταν όταν η πόρτα των αποδυτηρίων ή των δωματίων ξενοδοχείου έκλεινε. (Ο Τζόρνταν, όπως είδαμε, είναι πεπεισμένος ότι το «βαθύ λαρύγγι» ήταν ο Χόρας Γκραντ). Στις σελίδες του βιβλίου ο Τζόρνταν δεν είναι ένας ευχάριστος τύπος. Απαιτεί συνεχώς ειδική μεταχείριση, θέλει να έχει λόγο στο ποιος έρχεται και φεύγει από την ομάδα, κοροϊδεύει τους συμπαίκτες του για τις απολαβές τους, θέλει να κουβαλάει τους φίλους του στο αεροπλάνο και το πούλμαν (στο οποίο μπαίνει πάντοτε τελευταίος γιατί δεν γουστάρει να περιμένει κανέναν), ουρλιάζει στο προπονητικό τιμ όταν θεωρεί ότι τον κλέβουν στο σκορ που κρατάνε στις προπονήσεις, θέλει πάση θυσία να βγει πρώτος σκόρερ και φοβάται ότι η «τριγωνική επίθεση» είναι ένα κόλπο του Φιλ Τζάκσον για να τον εμποδίσει, ξεφωνίζει τους πάντες στον Τύπο αν το κρίνει σκόπιμο, μέχρι που χειροδικεί στον καημένο τον Γουίλ Περντού επειδή δεν έστησε καλά ένα σκριν,. Όσο μεγαλώνει το σταριλίκι του, τόσο αποξενώνεται από τους συμπαίκτες του και τόσο εκείνοι τον σχολιάζουν πίσω από την πλάτη του.

Michael Corleone?

Ακόμα και τα μισά να ισχύουν απ’ όλα αυτά (και υπάρχουν τέτοια δείγματα στο ντοκιμαντέρ, δείτε τον ως «Νονό» να μοιράζει τα «καλά» εισιτήρια του αγώνα στον άσημο Ράντι Μπράουν), σκιαγραφούν ένα συγκεκριμένο προφίλ που το το Last Dance προσπερνά κάπως βιαστικά. Στην ιστορία, μάλλον δίκαια, θα μείνουν ως τα στοιχεία που περιγράφουν τον MJ, ανώριμο πριν το δαχτυλίδι. Δηλαδή, πριν τον Φιλ Τζάκσον.

Χωρίς το γυαλί, αμέσως πιο πειστικός…

Είχε ο Μάικλ Τζόρνταν πρόβλημα με τον τζόγο ή απλά ήταν μια βασική έκφραση του «προβλήματος με την ανταγωνιστικότητα», για το οποίο σχεδόν υπερηφανευόταν; Το Last Dance σχολ-λα-στι-κά στο έκτο επεισόδιο ξεδιπλώνει την φράση “people build you up to tear you down” («σε χτίζουν για να σε γκρεμίσουν») που λέει ο δημοσιογράφος Αχμάντ Ρασάντ, ο confidante στον οποίο έτρεχε ο Μάικλ Τζόρνταν όποτε ήθελε «να τα πει». Η πρώτη ισχυρή ρωγμή στην ηθική διάσταση ενός all-american προτύπου ειδώλου είχε συμβεί όταν ο Τζόρνταν σνόμπαρε την επίσκεψη των πρωταθλητών στον Λευκό Οίκο το 1991 για να παίξει γκολφ με κάποιον που αποδείχθηκε έμπορος ναρκωτικών. Ήταν δεδομένο ότι θα τον περίμεναν στη γωνία στην πορεία. Γιατί, σιγά σιγά, αναδυόταν κι ένα άλλο ερώτημα: μήπως ο Τζόρνταν τζογάρει και στο μπάσκετ; 

Μπαράκ Ομπάμα, άφεση αμαρτιών «με το γάντι».

Θα μπορούσε να είχε στηρίξει ο Μάικλ Τζόρνταν τον Χάρβεϊ Γκαντ για να γίνει ο πρώτος αφρομερικανός γερουσιαστής στη Βόρεια Καρολίνα το 1990 (και, κυρίως, για να μην εκλεγεί ο σεσημασμένος ρατσιστής Τζέσι Χελμς); Αυτή είναι μάλλον η πιο ουσιαστική κριτική που δέχεται στο Last Dance. Αλλά, νομίζω, ότι εκεί δίνει και την πιο ειλικρινή απάντηση. «Δε θεωρούσα ποτέ τον εαυτό μου ακτιβιστή, αλλά μπασκετμπολίστα. Κι αν αυτό είναι εγωιστικό, το δέχομαι». Κι όταν ολόκληρος Μπαράκ Ομπάμα τον δικαιολογεί με τακτ (και με το γάντι), ακόμα και το περίφημο “Republicans buy sneakers, too” («οι Ρεπουμπλικάνοι, αγοράζουν κι αυτοί αθλητικά παπούτσια», ατάκα σε χαλαρή κουβεντούλα μεταξύ παικτών που είχε δημοσιεύσει – ποιος άλλος;- ο killer Σαμ Σμιθ), τότε κι αυτή η κατηγορία παραγράφεται λόγω παρόδου 30ετίας. 

Σκότώνονταν οι αφροαμερικανοί για ένα ζευγάρι Air Jordan στα late 80s-early 90s; Πριν βιαστείτε να το θεωρήσετε σχήμα λόγου, διαβάστε γι’ αυτήν την τραγική ιστορία πίσω στο 1989. Μπορεί να μην ήταν πρόθυμος να επηρεάσει κάποιο εκλογικό αποτέλεσμα, όμως ο Μάικλ Τζόρνταν υπογράφoντας με το ζόρι στη Nike το 1984 ξεκινούσε, φυσικά χωρίς να το ξέρει, ένα νέο κύκλο στη νεανική/αστική κουλτούρα. Με τεράστιο πολιτισμικό αντίκτυπο κι αδιανόητα οικονομικά αποτελέσματα. Η Nike περίμενε να βγαλει 3 εκατομμύρια δολάρια σε 3 χρόνια, τελικά τζίραρε 126 μόνο την πρώτη σεζόν – το υπερόγκο για την εποχή ποσό που πλήρωσε τον Μαικ ήταν τα πιο well spent 250.000 στην ιστορία του αθλητικού μάρκετινγκ.

Air Jordan, λοιπόν.

Mια απλή -μα σατανική- ονοματοδοσία του μάνατζερ Ντέιβιντ Φολκ («θέλαμε να χειριστούμε έναν αθλητή ομαδικού σπορ με τον τρόπο που δουλεύαμε τους τενίστες»). Ο λόγος στον Γιάννη Χριστόπουλο, Digital & Creative Strategist στην Soho Square, τεθλιμμένο fan των Knicks και κυνηγό της χαμένης κιβωτού του στυλ για το απαραίτητο top-5.

«Αν και περιττεύει το intro εδώ, τα facts έχουν βαρυτική δύναμη μαύρης τρύπας: μιλάμε για τα παπούτσια που γέννησαν τη sneaker κουλτούρα όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, αυτά που άλλαξαν ανεπιστρεπτί το fusion μόδας, αθλητισμού και μάρκετινγκ. Το κορυφαίο signature line προϊόντων στην ιστορία του νεότερου καπιταλισμού.

Το ακόλουθο ranking δε βασίζεται τόσο σε κριτήρια αισθητικής ή performance. Cultural impact is the name of the game.

5. Air Jordan VII

Το πρώτο Air Jordan που κυκλοφόρησε χωρίς κανένα διακριτικό της Nike, ή αλλιώς, η γέννηση του μπίζνεσμαν Μάικλ Τζόρνταν. To παπούτσι του 2ου δαχτυλιδιού, μιας σεζόν με τίτλους MVP Κανονικής Διάρκειας αλλά και Τελικών. Τα κερασάκια στην τούρτα; Χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη με την original Dream Team και cameo στο “Jam” του Βασιλιά της Ποπ.

4. Air Jordan IV

Το ζευγάρι του “The Shot” πάνω στον άτυχο Κρεγκ Ίλο. Η πρώτη παγκόσμια κυκλοφορία Air Jordan, με υλικά (nubuck δέρμα) που δεν είχαν χρησιμοποιηθεί μέχρι τότε σε μπασκετικό παπούτσι. Αν και μόλις το 4ο μοντέλο της σειράς, η επιρροή στην ποπ κουλτούρα είναι ήδη τεράστια: “Yo man, your Jordans are fucked up!”.

3. Air Jordan XI

Αυτά με το «λουστρίνι». Ένα από τα αγαπημένα σε απόδοση μοντέλα του “Air”, καθώς δεν το αποχωρίστηκε καθόλου για όλη τη σεζόν ‘95-96. Το design τους τα έκανε να φαίνονται σα να έχουν έρθει από άλλο γαλαξία – κάτι που δεν είναι κι εντελώς ψέματα: είναι τα Air Jordan του Space Jam. We believed we could fly.

2. Air Jordan I

Τα πρώτα. Τα «απαγορευμένα»*. Ο θρύλος λέει ότι η Nike πλήρωνε πρόθυμα το πρόστιμο των $5.000 ανά παιχνίδι NBA στη λίγκα, καθώς ο χρωματικός τους συνδυασμός δεν υπάκουε στους κανόνες της. 35 χρόνια μετά, οι επανακυκλοφορίες του σε κάθε πιθανή απόχρωση εξαντλούνται μέσα σε λίγα λεπτά και ακόμα και οι πιο επιλεκτικοί sneakerheads, υποκλίνονται στη διαχρονικότητά του.

1. Air Jordan III

Πολύ απλά, χωρίς αυτό το ζευγάρι, το Jordan Brand δεν θα υπήρχε σήμερα. Το πρώτο σχέδιο του θρυλικού designer Τάινκερ Χέιτφλιλντ (ο οποίος εξιστορεί τα πάντα στην 1η σεζόν του Abstract στο Netflix) κι αυτό που έπεισε τον MJ να παραμείνει στη Nike. Το πρώτο με ορατή «αερόσολα», το πρώτο με λογότυπο τη σιλουέτα του Ιπτάμενου Jordan, το πρώτο με iconic διαφημιστικό. To παπούτσι του καρφώματος από τη γραμμή των βολών. Δεν αρκούν όλα αυτά; Αρκεί ότι είναι το αγαπημένο του Air και η κουβέντα τελειώνει εκεί.

(Εύφημος μνεία σε: Air “The Flu Game” Jordan XII / Air “The Last Dance Finale” Jordan XIV)

* Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε πως τα πραγματικά «απαγορευμένα» Air Jordan δεν ήταν τα Ι (μιας και δεν φορέθηκαν ποτέ actually in-game), αλλά τα Nike Air Ship. Μόνο 2 ζευγάρια υπάρχουν στον πλανήτη…

Since it’s another #TheLastDance Sunday, I had to bring out the top kicks in my collection. True grails! One of the first two pairs of @Jumpman23 sneakers @Nike gave MJ in 1984. The real “Banned” Air Jordans (AKA the Air Ship). And no, I didn’t buy these! – AG pic.twitter.com/H97kAYuSCp

— GSM (@GoodwinSports) April 26, 2020

https://www.youtube.com/watch?v=bRFKhpMKX0E

(* Ύφος παππού δίπλα στο τζάκι *)

Ξέρετε, στο πρώτο θρι-πιτ των Bulls (και στο δεύτερο εδώ που τα λέμε) δεν είχαμε ίντερνετ για να ξυπνάμε το πρωί, να ανοίγουμε τα Ringer και τα Bleacher Report και να μαθαίνουμε τι είχε συμβεί λίγες ώρες πριν, αν δεν είχαμε καταφέρει να ξενυχτήσουμε για να δούμε το ματς. Υπήρχε πάντα η επιλογή να απομονωθείς (σαφώς πιο εύκολο τότε) και να μη μάθεις τίποτα μέχρι την προβολή σε μαγνητοσκόπηση, συνήθως το επόμενο απόγευμα. Αλλά, αν καιγόσουν, τι έκανες; Δορυφορική, CNN κι αναμονή για το αθλητικό δίλεπτο δελτίο που έπαιζε κάθε τρίωρο κι έδειχνε το σκορ με ελάχιστα στιγμιότυπα.

Εκεί είδα το τρίποντο του Τζον Πάξον που έδωσε το πρωτάθλημα το 1993 απέναντι στη φανταστική ομάδα του Φοίνιξ με τον Σερ Τσαρλς πιο ώριμο από ποτέ, την προσωπική αδυναμία Κέβιν Τζόνσον στο peak του, μέχρι και τον ταλαιπωρημένο από τα ναρκωτικά Ρίτσαρντ Ντούμας σε σύντομη αναλαμπή. Εκεί είχα μάθει ότι οι Bulls επέστρεψαν από το 0-2, με την πλάτη στον τοίχο απέναντι στη Νέα Υόρκη, ένα βήμα πριν στους τελικούς της Ανατολής – ίσως στην πιο physical της σύγχρονης εποχής του NBA. Τότε που οι Bulls έπαιξαν την παραπάνω μυθική άμυνα στον Τσαρλς Σμιθ, κόβοντάς τον 4 φορές σε 4 δευτερόλεπτα. 

Ω, τα πλέι οφ του 1993, best ever?

(* έσβησε η φωτιά *)

• #ΠέστεΝαΜεΦάτε, αλλά δε με συγκίνησε καθόλου η υποπλοκή για Κόμπι, στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένο το 5ο επεισόδιο. Λίγο αμήχανη και διεκπεραιωτική, υπό το βάρος της τραγικής απώλειας, μου φάνηκε.

• Αντίθετα, μεγάλα kudos για την εμφάνιση του NAS (που νομίζω, μόνο και μόνο λόγω attitude, επισκιάζει τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ που ακολουθεί). Έτσι κι αλλιώς, το πέμπτο επεισόδιο ξεκινά με το “If I Ruled the World” (συνεργασία του με την Lauryn Hill) και γενικά όλη η σειρά όπως μπορείτε να δείτε/ακούσετε στην επίσημη playlist το πάει πολύ καλά το 80s-90s hip hop. Ξεκινώντας με Eric B. & Rakim και φτάνοντας μέχρι The Black Sheep και Naughty by Nature πέρα από τους αναμενόμενους A Tribe Called Quest, Biggy και Wu-Tang.

• Έπαιζε και κάποιος Τόνι Κούκοτς (ή «Κούκοκ» όπως τον έλεγε αρχικά ο Μπάρκλεϊ) στους Bulls. Άντε να τον δούμε και λίγο, όχι μόνο ως θύμα του κλασικού καψωνιού των Τζόρνταν-Πίπεν στη Βαρκελώνη

• «Η πιο κοινή αιτία για το κιτρίνισμα των ματιών στους Αφροαμερικανούς είναι η χρωστική μελανίνη στην επιφάνεια της λεπτής ημιδιαφανής μεμβράνης που καλύπτει το λευκό του ματιού, γνωστή ως επιπεφυκότας».
  Case Closed.

• Τζον Μάικλ Βόζνιακ, «το μόνο shrug που μετράει»

Περισσότερο κι από το αν «είναι εύκολο να είσαι ο Μάικλ Τζόρνταν;», τα επεισόδια V&VI  εξήγησαν «τι σημαίνει να είσαι ο Μάικλ Τζόρνταν;». Υποθέτω ότι οι περισσότεροι βλέποντάς τα είπαμε «ας απολάμβανα τέτοια δόξα, ας είχα τέτοια προνόμια λόγω της φήμης κι ας έβγαζα τέτοια λεφτά και θα έβρισκα τον τρόπο να ανταπεξέλθω στην αρνητική πλευρά της δημοσιότητας». Το έκτο επεισόδιο αφήνει τον Τζόρνταν να έχει ανέβει στο όρος Rushmore έχοντας πετύχει το πρώτο θρι-πιτ στο NBA μετά την παντοκρατορία των Celtics στα 60s. Κανείς δεν ξέρει (ούτε ο ίδιος;) ότι αυτά είναι τα τελευταία του παιχνίδια πριν αποσυρθεί. Λίγους μήνες μετά θα δολοφονηθεί ο πατέρας του. Πώς θα προσεγγίσει το πιο ευαίσθητο απ’ όλα τα ζητήματα το Last Dance στα επεισόδια VII&VIII;

The post The Last Dance (V&VI): Είναι εύκολο να είσαι ο Μάικλ Τζόρνταν; appeared first on POPAGANDA.

Γιατί υποστηρίζουμε τις ομάδες μας; Πώς τις διαλέγουμε; Πώς τροφοδοτούμε αυτήν την τυφλή πίστη φορώντας (στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής μας) τέτοιες παρωπίδες που θα προβλημάτιζαν ακόμα και τους φανατικότερους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές; Πώς (ψυχ)αναλύεται αυτό το αίσθημα περηφάνιας μετά τις χαρές και πώς δικαιολογείται η κατάπτωση στις λύπες; Γενικότερα μιλώντας, πώς τα εξηγούμε όλα αυτά -τα, εκτός context, κάπως κωμικά- στους εαυτούς μας ενώ μεγαλώνουμε;

Κάποτε όλα αυτά αποτελούσαν την (πολύ) πρώτη ύλη ενός διδακτορικού στο μυαλό μου. Τέλος πάντων, αφού of all the things that never happened this didn’t happen the most (κι ενώ έχετε διαβάσει ΑΕΚ κι Ολυμπιακό με τους επόμενους να έπονται), ας πω κι εγώ την Παναθηναϊκή μου ιστορία…

1. Οικογενειακές ιστορίες: Η μεγάλη προδοσία

Χουάν Ραμόν Ρότσα και Βέλιμιρ Ζάετς

Ο οικογενειακός θρύλος λέει ότι στην τρυφερή ηλικία των 3.5 ετών κι ενώ αποστήθιζα βουλιμικά ότι έβλεπα στην τηλεόραση, πήγα στον πατέρα μου μετά την πρόκριση επί της Φέγενορντ του Γκούλιτ (2-1 στην Αθήνα, 0-0 στο Ρότερνταμ) και του ανακοίνωσα: «Πατέρα σε πούλησα, είμαι Παναθηναϊκός». Ο άνθρωπος είχε κάνει την προσπάθειά του: και Φιλαδέλφεια με είχε πάει, και κάτι φανέλες Χόκαν Σάντμπεργκ μου είχε πάρει, και για τον Μαύρο μου μιλούσε λες και ήταν θείος μου, αλλά στην τηλεόραση είχε παντού Σαραβάκο ως αστέρι εκείνης της ομάδας του Γκμοχ που πήγε στους 4 του κυπέλλου Πρωταθλητριών. 
Φυσικά, δε θυμάμαι τίποτα απ’ όλα αυτά (Κάπως αμυδρά, συνδεδεμένο με τη μυρωδιά από πασχαλινά κουλουράκια μιας και ήταν Μεγάλη Τετάρτη, μου έρχεται στο νου ο ημιτελικός με τη Λίβερπουλ που μας ακύρωσαν το γκολ του Ρότσα στο 0-0, αλλιώς θα σας έλεγα εγώ…) Αλλά, ας μην αφήνουμε την πραγματικότητα να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία.

2. «Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ» – το πρώτο (δικό μου) αίμα.

https://www.youtube.com/watch?v=g_qU2a5h-ns

Το ανεπανάληπτο σκροπ του Μήτσου στο ΟΑΚΑ. Και οι κανονιές, δική του και του «Φονιά» Χρήστου Δημόπουλου στο Κομουνάλε, ολοκλήρωσαν την πρώτη μεγάλη πρόκριση της ζωής μου, το 1987 κόντρα στη «Μεγάλη Κυρία». Έτσι έμαθα να διαβάζω, με τα ρεπορτάζ των επόμενων ημερών στις εφημερίδες του μπαμπά και του παππού.

3. «Μητσάρα Βαζέλα, βγάλε τη φανέλα»

https://www.youtube.com/watch?v=kTb0gHbGwj4&t=49s

Είναι το πρώτο ντέρμπι που πάω μόνος μου στο γήπεδο. Θα μπορούσα να είμαι ευχαριστημένος μόνο και μόνο γι’ αυτό. Όμως στο 12ο λεπτό του τελικού κυπέλλου του 1995 που έμεινε στην ιστορία ως «ο τελικός του Μπάκα», έχουμε το εφηβικό ραντεβού με την οπαδική μοίρα. Ο Δημήτρης Σαραβάκος (του οποίου τα γκολ κόντρα στη Ρέιντζερς με τη φανέλα της ΑΕΚ λίγους μήνες πριν, τα πανηγύρισα σαν να τα είχα βάλει εγώ) κερδίζει με λίγη θεατρική ερμηνεία το πέναλτι. Καθόμαι σε εκείνο το πέταλο που παθαίνει παροξυσμό διατάσσοντάς τον να «βγάλει τη φανέλα». Κι εκείνος στέλνει την μπάλα στην Κύμης…
(Κάτι ανάλογο, λίγο πιο μετρημένο, λίγο πιο «ενήλικο» με το standing ovation στο πρώτο γκολ του «Λύμπε» με άλλη φανέλα μέσα στη Λεωφόρο). 

4. «…κι ο Βαζέχα παγώνει το Άμστερνταμ»

https://www.youtube.com/watch?v=1AkFJVxtPJo

Τι να γράψω που δεν έχει γραφτεί, τι να πω που δεν έχει ειπωθεί γι’ αυτό το ματς και για τη σεζόν ’95-96 γενικότερα (κι ας τελείωσε με την 35αρα στο ΣΕΦ). 

5. «Οε, οε, οε, οε πρωτάθλημα μες στο Παλέ». Επιτέλους. 

Κι ας είχε σπάσει το ρόδι την περασμένη χρονιά με Ράτζα και Μπάιρον Σκοτ, αυτό το διπλό ήταν που ψάχναμε σε όλα τα 90s. Άλλοτε λιγοψυχούσαμε, άλλοτε ο Στόγιαν είχε τρία φάουλ πριν κατέβει από το πούλμαν, άλλοτε δεν έμπαινε το ένα ρημάδι σουτ. Εδώ πληρώθηκαν όλα…
Το καλύτερο, με διαφορά, γήπεδο που έχω πάει στη ζωή μου.

6. «Λίγο πιο κει ρε Βλάοβιτς»…

Δεν υπάρχει άλλος Παναθηναϊκός που να έχω δεθεί περισσότερο από τη «γενιά των Γκουμομπασινάδων», ξεκινώντας από το καλοκαίρι του 1999 και την «ομάδα του Κυράστα» μέχρι τη Ριζούπολη. Σε ένα περιβάλλον που κόντεψε να χαρίσει το φως σε όλους τους συμπολίτες μας με προβλήματα όρασης, φτιάχτηκε μια ομάδα με αρχές, τσαμπουκά και την αυτοπεποίθηση ότι κάθε χρόνο κυνηγάει ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τελικά, το πήρε το 2004 στην Πορτογαλία.
Στο σουτ του Βλάοβιτς, ήμουν μέσα. Αν μπορούσα να «ξαναπαίξω» ένα ματς από όσα έχω δει, θα ήταν αυτό.
(Στο νταμπλ του 2004 μου είχε σβήσει λίγο ο έρωτας με την εκ των έσω υπονόμευση, αλλά κάπου θέλω να γράψω Έκι κι, εντάξει, ο τελικός κυπέλλου του 2004 δεν ήταν και τόσο άσχημος…)

7. Το «έπος της Μπολόνια» σε ένα ίντερνετ καφέ στην Κόρδοβα

https://www.youtube.com/watch?v=-DkOm73AqNw

Το τρίτο ευρωπαϊκό κόντρα στη γηπεδούχο Κίντερ για άλλους είναι «το πιο μάγκικο», εκείνο «μες στο TV Magic», για κάποιους τρίτους «το πιο μεγάλο κόλπο του Ομπραντόβιτς». Για μένα, είναι όλα αυτά μαζί αλλά κυρίως ο τελικός που, δεν είδα αλλά, άκουσα με διακοπές από το σάιτ του Σπορ FM σε ένα ίντερνετ καφέ στην Κόρδοβα της Ανδαλουσίας που έκανα Erasmus. Ήταν Κυριακή του Πάσχα και για τους καθολικούς και, τέλος πάντων, ήταν η ώρα μου να ακουστώ κι εγώ. Στο τρίποντο του Κουτλουάι πέταξα τα ακουστικά και τα πιτσιρίκια που καθημερινά αλάλαζαν δίπλα μου παίζοντας Counter Strike έμειναν κι εκείνα μια φορά με ανοιχτό το στόμα…

8. You Are One of Us

Η βραδιά που γύρισε ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα στα Πατήσια ήταν από εκείνες που δεν τις καταλαβαίνεις αν δεν τις έζησες. Το μεγάλο πανό και η προσωπογραφια, το δεκαπεντάλεπτο standing ovation, ο ισόχρονος «γύρος του θριάμβου» του πρωταγωνιστή του δράματος, οι προτροπές του εκφωνητή του γηπέδου στην εξέδρα «να ασχοληθεί και λίγο με το ματς» (που απαντήθηκαν με ισχυρή γιούχα). Από εκείνα τα μικρά στιγμιότυπα που μερικές βραδιές ενισχύουν για λίγο την ψευδαίσθηση ότι η ομάδα σου «δεν είναι σαν τις άλλες» (και που πια είναι είδος υπό εξαφάνιση, όχι μόνο στον Παναθηναϊκό)

9. Το θαύμα του «Ολίμπικο»

https://www.youtube.com/watch?v=Fkpk_qb3y4s

Η τελευταία οργασμική βραδιά του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Μετά για κάποιον λόγο που μου διαφεύγει εντελώς, η ομάδα επέλεξε να μην κυνηγήσει το Europa League για να πάρει ένα νταμπλ που κόστισε 70 εκατομμύρια ευρώ και τη διάλυσή της.

10. Celtics Pride 

Το 2007 παίξαμε το καλύτερο μπάσκετ έβερ, το 2009 είχαμε την καλύτερη ομάδα έβερ, αλλά την ομάδα σου την γουστάρεις όταν είναι αουτσάιντερ κι όχι όταν επιβεβαιώνει απλά ότι είναι η καλύτερη.
2011: Η αξέχαστη σειρά πλέι-οφ με την Μπαρτσελόνα, η σιγουριά στο F4 της Βαρκελωνης, η αγκαλιά Ομπραντοβιτς-Διαμαντίδη, ο Διαμάντίδης να φωνάζει Τσαρτσαρή και Μπατίστ για την απονομή… οι Μπόστον Σέλτικς της Ευρώπης.

13. Τα “bad boys” του Αργύρη

Η ομάδα του 2013 δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με τη συντριπτική πλειοψηφία των ρόστερ της προηγούμενης 20ετίας. Ξεκίνησε στα αποκαϊδια της αυτοκρατορίας με 1.5 παίκτη, όλη τη χρονιά μπαλάτζαρε, αλλά αφού ο Αργυρης έσωσε τη θέση του εξελίχθηκε στην πιο ζόρικη ομάδα που είχαμε ποτέ φτάνοντας ένα ματς (ή 2 σουτ) μακριά από το F4.
Σκούπα τελικοί με δύο διπλά μέσα στην έδρα του Πρωταθλητή Ευρώπης; Για μερακλήδες. 

The post Έτσι Έγινα Παναθηναϊκός appeared first on POPAGANDA.

Εδώ και τέσσερις εβδομάδες, και είναι εντελώς δυσβάσταχτο να ξέρεις ότι απομένει μόνο μία, το Last Dance λειτουργεί ως υποκατάστατο αθλητικής δράσης, όχι μόνο ως περιεχόμενο αλλά και ως κατανάλωση. Τα δίδυμα επεισόδια κάθε Κυριακής για τις ΗΠΑ (Δευτέρας για τον υπόλοιπο κόσμο) καλύπτονται ως ένας αληθινά μεγάλος αγώνας. Υπάρχει η προετοιμασία τους (με εκατοντάδες άρθρα «τι περιμένουμε να δούμε;»), υπάρχουν οι έξτρα συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών που εμβαθύνουν μεγαλώνοντας την προσμονή και την κουβέντα, υπάρχει η ενεργή συμμετοχή την ώρα της προβολής στα σοσιαλ μίντια και το μεγάλο πάρτι που ξεκινά μόλις τελειώσει το δίωρο. Αναδεικνύονται οι «διακριθέντες» που «τα είπαν καλύτερα», κόβονται highlights με τα θεαματικότερα screenshots, αναπτύσσονται debates σχετικά με το τι θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά ο σκηνοθέτης Τζέισον Έχιρ και η ομάδα του, ο κόσμος του ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε winners και losers. Και καθε εβδομάδα συζητάμε την ίδια «αμφισβητούμενη φάση»: Τελικά, βλέπουμε ένα ντοκιμαντέρ για τους Bulls της δεκαετίας του ’90 ή μια PR αγιογραφία του Μάικλ Τζόρνταν;

Φτάνοντας στην ευαίσθητη στιγμή – στα επεισόδια δηλαδή που καλύπτουν τη δολοφονία του πατέρα του και την αποχώρησή του 1993-, νομίζω, καταλαβαίνουμε όλοι ότι το ερώτημα είναι μεν βάσιμο αλλά τελικά λάθος. Η άδεια που έδωσε ο Τζόρνταν να χρησιμοποιηθεί το ακυκλοφόρητο οπτικό υλικό από τη σεζόν ’97-98 (που αποτελεί τη βάση του Last Dance) και η παρουσία του είχαν, φυσικά, ως αντάλλαγμα τον απόλυτο έλεγχο της αφήγησης. Αλλά, αυτή ακριβώς η συμμετοχή του είναι που κάνει το Last Dance όχι «ένα ακόμα ντοκιμαντέρ για τον Τζόρνταν και τους Bulls», αλλά ΤΟ ντοκιμαντέρ που μπορεί να δεις τον Μάικ on camera να ξεκαρδίζεται με τον Γκάρι Πέιτον, να ομολογεί ότι μισεί τον Αϊζέα Τόμας, να σνομπάρει τον Κλάιντ Ντρέξλερ, να «δίνει» τον Χόρας Γκραντ, να απολογείται-χωρίς-να-απολογείται που υπήρξε τύραννος των αποδυτηρίων. Κι από όλα όσα του συνέβησαν, τελικά, να συγκινεί(ται) απρόσμενα (;) εκεί που ουσιαστικά παραδέχεται ότι το τίμημα της μεγαλοσύνης του είναι ότι υπήρξε ανυπόφορος. Εκεί που βουρκώνει και ζητά “break” στο φινάλε του επεισοδίου 7 – η στιγμή της σειράς μέχρι τώρα.

Ο συνωμοσιολόγος μέσα μας προφανώς δεν ικανοποιείται με το πώς χειρίστηκε ο Έχιρ τις θεωρίες γύρω από την αποχωρήση. 1-2 ρεπόρτερ-συγγραφείς τις απορρίπτουν ως «ένα μάτσο μαλακίες», ο κομισάριος Στερν φυσικά διαψεύδει με το πονηρό χαμόγελο-σήμα κατατεθέν του ότι έβγαλε σε διαθεσιμότητα τον Τζόρνταν επειδή ο εθισμός του στον τζόγο έθετε σε κίνδυνο τη δημόσια εικόνα του brand NBA, ο ίδιος ο Τζόρνταν επαναλαμβάνει πόσο άσχημα του είχε φερθεί τότε η «κίτρινη δημοσιογραφία». Γίνεται το wrap και περνάμε στο επόμενο κεφάλαιο, αφού έχει φτιαχτεί μια «ηθική ασπίδα» που σχεδόν απαγορεύει ως ανάρμοστη οποιαδήποτε περαιτέρω αναφορά. Όπως την υπόθεση ότι ο Τζόρνταν μπορεί να έκανε “point shaving” («παίζοντας» με τις διαφορές των αγώνων) ή τα κενά στις ομολογίες των δύο καταδικασθέντων για τη δολοφονία του Τζέιμς Τζόρνταν (εύλογα το αντικείμενο ενός άλλου ντοκιμαντέρ που μάλλον δε θα γυριστεί ποτέ).

Ο Μάικλ Τζόρνταν αποχώρησε, «αρνήθηκε ένα χάρισμα στην κοινωνία» όπως λέει ο Φιλ Τζακσον, επειδή είχε φτάσει «ως εδώ», όπως λέει ο ίδιος. Η υπόθεση έκλεισε.

Ο Τζόρνταν στο μπέιζμπολ: Κωμωδία ή αναψυχή;

14/3/1994, το εξώφυλλο που εξόργισε τον Μάικ

Σκεφθείτε να είστε ο Τέρι Φρανκόνα, ένας άσημος προπονητής μια θυγατρικής ομάδας του αμερικάνικου επαγγελματικού μπέιζμπολ. Και μια ωραία πρωία να σας φέρνουν μπροστά σας τον πιο διάσημο άνθρωπο στον κόσμο για να τον κοουτσάρετε. «Γεια σου φίλε, είμαι ο Τέρι. Υποθέτω ότι θα είμαι ο προπονητής σου», είναι μάλλον ο πιο κουλ τρόπος για να το αντιμετωπίσεις – kudos στον Τέρι, λοιπόν. 

Ο Τζόρνταν του μπέιζμπολ μοιάζει στο doc ένας διαφορετικός άνθρωπος. Είναι ανάλαφρος, χαμογελαστός, προσπαθεί να είναι “one of the boys”, αφού δεν υπάρχει η συνθήκη του εξωπραγματικού ταλέντου που δημιουργούσε πάντα ένα τείχος ανάμεσα σε εκείνον και τους συμπαίκτες του στο μπάσκετ. Κάνει την πλάκα του, σχεδόν επισκιάζοντας ένα ολόκληρο σπορ (πιο δημοφιλές μάλιστα από το μπάσκετ σε παναμερικανική κλίμακα). Το Sports Illustrated το θεώρησε ύβρι και κυκλοφόρησε με το περίφημο εξώφυλλο “Bag it, Michael” / «Παράτα το, Μάικλ». Ο Μάικλ Τζόρνταν δεν ξαναμίλησε ποτέ στο Sports Illustrated.

Guarding Jordan 

Όχι δε θα συζητήσουμε για το ξεκαρδιστικό στιγμιότυπο με τον Τζόρνταν να πεθαίνει στα γέλια με τη σιγουριά του Γκάρι Πέιτον ότι τον περιόρισε στο 4ο και το 5ο παιχνίδι των τελικών του 1996. Ούτε έχει σημασία να εξετάσουμε τι συνέβαινε στο μυαλό του Τζορτζ Καρλ και δεν χρησιμοποίησε τον Καλύτερο Αμυντικό της σεζόν πάνω στον Μάικ στα τρία πρωτα ματς που οι Bulls έκαναν κάτι μεταξύ παρέλασης και πλάκας. 

Όσο ο πλανήτης χορέυει στους ρυθμούς του Last Dance, στη συνδρομητική πλατφόρμα Fox Nation (της οικογένειας του Fox News που εκπαιδεύει ψεκασμένους Αμερικάνους από το 1996) τρέχει το σόου Guarding Jordan. Εκεί σε μια απόδειξη του αδιεξόδου που μπορούν να φτάσουν οι οικογενειακές σχέσεις εν μέσω καραντίνας (ή του τι είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος για το παιδί του), η Έιμπι Χόρνατσεκ -κάτι σαν τηλεοπτική περσόνα/ινφλουένσερ για ανθρώπους που πίστεψαν ότι μπορεί και να δουλεύει η ένεση με απολυμαντικό- ρωτά τον μπαμπά της Τζεφ Χόρνατσεκ πώς ήταν να μαρκάρει τον Τζόρνταν στους τελικούς του ’97 και του ’98 με τη φανέλα της Γιούτα. Το αποτέλεσμα είναι ένα cringe αριστούργημα με τον συμπαθή Τζεφ να προσπαθεί να εξηγήσει ότι δεν ήταν και τόσο εύκολο, και την κόρη του να τον γλεντάει στο χαλαρό με ατάκες όπως «α, λες τότε που σε προσπέρασε σαν να ήσουν μια μύγα που τον ενοχλούσε».

[Fun(?) Fact: υπάρχουν τρία είδη συνδρομών στο Fox Nation: “Patriot”, “Silver Patriot”, “Gold Patriot”].

Τα 5 αγαπημένα μου καλάθια από τον Air Jordan

Καλή η θεωρία, αλλά ας περάσουμε και στην δράση
(εξαιρούνται τα The Shot I, II, III)…

5. To “Is He Big Enough?”

https://www.youtube.com/watch?v=CZivJ0d8Rjw

Από τις κλασικές «Τζορντανικές» ιστορίες, Γιούτα 1987. Ο Μάικ μένει με τον Στόκτον στο λόου ποστ, παίρνει την ασίστ και καρφώνει εύκολα. Κάποιος από το πλήθος του φωνάζει να «τα βάλει με κάποιον στο μπόι του». Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Τζόρνταν του 1.98 ίπταται πάνω από τον Μελ Τέρπιν των 2.13 και γυρίζει στην εξέδρα ρωτώντας αν «αυτός ήταν αρκετά ψηλός».

4. Το ανάποδο λέι-απ που του έσωσε τη ζωή.

https://www.youtube.com/watch?v=Y_zN3TrqFpc

Τελικοί Ανατολής κόντρα στους σκληρούς Pistons, 1989. Ο Τζόρνταν κλέβει μια μπάλα, τη σώζει και πασάρει στον Μπραντ Σέλερς που του την επιστρέφει. Στο μεταξύ, ο Μπιλ Λαϊμπίρ επιστρέφει με μια διάθεση κάπου ανάμεσα σε ουρουγουανό σέντερ μπακ και μεθυσμένο πολωνό οικοδόμο, με τη διάθεση να του κόψει το μπάσκετ. Κι ο Τζόρνταν μένει ζωντανός με μια αξέχαστη πιρουέτα…

3. Το «χειρόφρενο»

https://www.youtube.com/watch?v=VXrdy37zSV8

Πρώτος γύρος των πλέι-οφ του 1991, τρίτο ματς. Ο κόουτς των Knicks, μακαρίτης Τζον Μακ Λέοντ, μέσα στην απελπισία του, τους έχει αμολήσει να πρεσάρουν σε όλο το γήπεδο. Ο Τζόρνταν ξεμένει στην αριστερή πλευρά με Σταρκς κι Όκλεϊ, τραβάει χειρόφρενο για να τους περάσει από την εσωτερική και φτιάχνει ένα πόστερ για το σαλόνι του (τότε) νεόνυμφου Πάτρικ Γιουιν.

2. To “paragliding”.

https://www.youtube.com/watch?v=Zo-1XNRP-00

1991, επίσης, δεύτερος τελικός με τους Lakers. “Midair switch” και κανένας νόμος της βαρύτητας…

1. To “no way”.

https://www.youtube.com/watch?v=x4MV6BxRgqg

Πάλι 1991, στον δρόμο για το πρώτο πρωτάθλημα. Ο Τζόρνταν παίρνει την μπάλα στο τρίποντο, προσποιείται, αφήνει πίσω του τον Ντράζεν, μετά απογειώνεται μαζί με τους Nets. Μόνο που δεν προσγειωνεται μαζί τους.

Πριν μπει στο μάτι του Τζόρνταν, ο ΛαΜπράντφορντ Σμιθ είχε «ανέβει στο Έβερεστ»…

https://www.youtube.com/watch?v=ouI12Eg43KQ

Η ιστορία με τη φανταστικό trash talking που επινόησε ο Τζόρνταν για να «εκδικηθεί» τον ανυποψίαστο ΛαΜπράντφορντ Σμιθ το 1993 ήταν ίσως η πιο διασκεδαστική από τα επεισόδια αυτής της εβδομάδας. Στο «βαθύ YouTube» βρίσκουμε τον νεαρό Σμιθ το 1989, στο κολέγιο του Λούιβιλ, να φορά το νο.23 και να κάνει μάλλον ότι μπορούσε για να μοιάσει στον Μάικ, σαν κι αυτό το απίστευτο κάρφωμα κόντρα στο ΝτιΠολ.

Πέραν αυτού του περιστατικού, πάντως, ο ύψους 1.91 σούτινγκ γκαρντ, Σμιθ, δεν έμεινε δα και στην ιστορία του NBA. Έπαιξε τρεις σεζόν με μέσο όρο 6.7 πόντους, πέρασε τον Ατλαντικό βρίσκοντας δουλειά σε Ισπανία και Πολωνία κι αποσύρθηκε ησύχως το 2000. Έχει όμως μια αχτύπητη ιστορία για να λέει δίπλα στο τζάκι…

Όνομα, θέση και «τι σου έκανε ο Τζόρνταν;»

Σκότι Πίπεν, σμολ φόργοορντ: ο Τζόρνταν τον ρωτούσε δυνατά μέσα στο πούλμαν των Bulls αν «έχει πονοκέφαλο» για να τον πικάρει λόγω της ημικρανίας που τον ταλαιπώρησε στον έβδομο (χαμένο) τελικό της Ανατολής το 1990 κόντρα στο Ντιτρόιτ.
Χόρας Γκραντ, πάουερ φόργουορντ: όταν οι Bulls δίσταζαν κάποια στιγμή να του ανανεώσουν το συμβόλαιο, ο Τζόρνταν τον ρωτούσε συχνά, μπροστά στους υπόλοιπους, αν ήθελε μερικά δολάρια για να ταϊσει τα παιδιά του. 
Μπιλ Καρτράιτ, σέντερ: ο Τζόρνταν, στα χρόνια πριν έρθει ο τίτλος, είχε πει στους συμπαίκτες του να μην του πασάρουν την μπάλα στα τελευταία λεπτά. Όταν το έμαθε ο 2.16 Καρτράιτ, τον ξεμονάχιασε και του είπε να μην το ξανακάνει αν θέλει να συνεχίσει το μπάσκετ.
Στέισι Κινγκ, πάουερ φόργουορντ: κάποια στιγμή όταν καθιερώθηκε ως βασικός για τρια ματς, στα οποία πήρε συνολικά μόνο ένα αμυντικό ριμπάουντ, ο Τζόρνταν άρχισε να τον αποκαλεί powerless forward.
Γουίλ Περντού, σέντερ: το χέρι του Τζόρνταν σταμάτησε στο πρόσωπό του, όταν έστησε με λάθος τρόπο ένα σκριν σε μια προπόνηση των Bulls στα early 90s.
Τόνι Κούκοτς, σμολ φόργουορντ: Αυτό.
Σκοτ Μπαρέλ, σμολ φόργουορντ: όλοι είδαμε το επεισόδιο 7, σωστά;
Στιβ Κερ, πόιντ γκαρντ: ο Τζόρνταν του ζήτησε συγγνώμη για την μπουνιά αλλά στη λογική, όπως είδαμε κι ακούσαμε, ότι ένιωσε «τόσο δα μικρός» επειδή είχε χτυπήσει “the smallest scout in the room”. 

[αλλά όλα αυτά μπορεί να είναι απλά φήμες…]

Welcome to the Jordandome

https://www.youtube.com/watch?v=uVhmyMPIjpA

Αφιονισμένος από τον αποκλεισμό από το Ορλάντο το 1995, ο Τζόρνταν ζήτησε και του έφτιαξαν ολόκληρο γήπεδο, το “Jordandome”, μέσα στην πολιτεία των Warner Studios στο Λος Άντζελες προκειμένου να προπονείται στα γυρίσματα του Space Jam για να επιστρέψει και πάλι στη γνωστή του φόρμα (και την κορυφή). Γρήγορα, word got out κι όποιος NBAer  ήταν κοντά περνούσε για ένα «διπλό» μέσα στο κατακαλόκαιρο είτε λεγόταν Ντένις Ρόντμαν, είτε Τζουάν Χάουαρντ, είτε Ρέτζι Μίλερ (από τον οποίο θα δούμε πολύ την επόμενη εβδόμαδα).
Πρέπει να ήταν ωραία αυτά τα ματσάκια…

The post The Last Dance (VII&VIII): Τελικά, βλέπουμε ντοκιμαντέρ ή μια PR αγιογραφία του Μάικλ Τζόρνταν; appeared first on POPAGANDA.

Δεν είχε σασπένς. Όλοι ξέραμε τι γίνεται στο τέλος. Όλοι ξέραμε ότι ο δολοφόνος είναι αυτός με το νο.23 στην πλάτη και τελευταίο του θύμα κάποιος δύστυχος Μπράιον Ράσελ.  Το Last Dance πριν από 5 εβδομάδες ήταν «η πολυαναμενόμενη σειρά για τον Μαίκλ Τζόρνταν και τους Bulls της δεκαετίας του ’90». Μετά την προβολή και του τελευταίου ζευγαριού επεισοδίων μένει στην ιστορία ως «το ποπ φαινόμενο της πανδημίας». Το crossover του οφείλεται σε χίλιους λόγους, αλλά ας κρατήσουμε τους δύο -κατά τη γνώμη μου – βασικούς:

α) Ήταν έτσι φτιαγμένο ώστε τελικά να μην απευθύνεται αποκλειστικά στους hoop junkies. Όλοι έχουμε έναν φίλο ή μία φίλη που μάλλον δεν ξέρει τι είναι το πικ εν ρολ, που χασκογελάει όταν ακούει τη φράση «αδύνατη πλευρά» και μπορεί να μην έχει δει καν τον Μάικλ Τζόρνταν να παίζει, αλλά -της καραντίνας βοηθούσης-  ήταν στημένος ή στημένη κάθε Δευτέρα για τα επόμενα επεισόδια. Αυτή είναι η μαγεία του καλού storytelling. Κι αυτό, πέραν του debate «ντοκιμαντέρ ή αγιογραφία», είναι που ενδιέφερε πρωτίστως τον σκηνοθέτη Τζέισον Έχιρ: να πει μια ιστορία που ξέραμε -σχετικά λίγοι- ότι είναι ενδιαφέρουσα με τον πιο ενδιαφέροντα -για τους πολλούς- τρόπο (το δηλώνει άλλωστε όπου κι αν τον έχουν καλέσει αυτές τις μέρες, είναι η άμυνά του στις κατηγορίες ότι γύρισε το το διαφημιστικό της υστεροφημίας του MJ). 

β) Για όλους εμάς που ζήσαμε όλη (ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της) την καριέρα του Μάικλ Τζόρνταν σε ζωντανή μετάδοση, το Last Dance ήταν ένα νοσταλγικό -κι εδώ της καραντίνας βοηθούσης- ταξίδι στο πορτοκαλί μονοπάτι της μνήμης. Όλα τα μεγάλα καλάθια, όλες οι επικές σειρές των πλέι οφ, όλα τα μοντέλα Air Jordan είναι τοποθετημένο με μοναδικό τρόπο στο τόξο της ζωής του καθενός. Εγώ, ας πουμε, είδα τον πρώτο τελικό με τους Lakers το 1991 ζωντανά στην ΕΡΤ2 ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου «Παίδων» και τον τελευταίο με την Jazz το 1998 τις παραμονές της συμμετοχής μου στην κωμωδία τρόμου που λέγεται «Πανελλήνιες Εξετάσεις». Ότι θα τα θυμόμουν όλα αυτά ενώ ο πλανήτης κινδυνεύει από μια πανδημία, το 1998 θα μου φαινόταν περίπου το ίδιο απίθανο με εκείνη την βραδιά που ο Ντένις Ρόντμαν έβαλε τρία σερί τρίποντα κόντρα στο Μιλγουόκι (πόσο καταπληκτική η σκηνή της απόδρασής του από το United Center μετά το Game 4 των τελικών του ‘98;). 

Ο Ντένις Ρόντμαν στην Gate 3 1/2

Το Last Dance μπορεί να υπεραναλύθηκε σε βαθμό κακουργήματος, από την άλλη όμως αποτέλεσε κια την αφετηρία για μια σειρά από «καφενειακά» what if debates που έτσι κι αλλιώς είναι και η πεμπτουσία της ενασχόλησης με τα σπορ, είτε μιλάμε για τους τελικούς του NBA είτε για ένα ντέρμπι Χαραυγιακός-Λαυρεωτική. 

Πάμε να παίξουμε λοιπόν…

Πόσα πρωταθλήματα θα είχαν οι Bulls αν ο Τζόρνταν δεν σταματούσε το 1993 (ή έπαιζε τη σεζόν ’98-99);

Φοίνιξ, 1993.

Τα δύο θρι-πιτ των Bulls έχουν μια συμμετρία. Ο πρώτος τίτλος έρχεται με μικρό (Sonics) ή μεγάλο (Lakers) περίπατο. Ο δεύτερος (Blazers και Jazz ‘97) ζορίζει λίγο περισσότερο, αλλά οι Bulls δεν χάνουν ποτέ τον έλεγχο. Ο τρίτος (Suns και Jazz ’98) χρειάζεται σοβαρά heroics. Με αυτή τη λογική, ακόμα κι αν ο Τζόρνταν δεν ανέβαινε στο λεωφορείο του μπέιζμπολ, είναι μάλλον άτοπο να μιλάμε για 8/8 (ή 9/9). Κάπου, κάποτε θα την πατούσαν. Πολύ πιθανό κόντρα στους Rockets του Χακίμ το ’94 (άλλωστε κανένας από τους 6 τίτλους δεν ήρθε κόντρα σε κάποιον σταρ σέντερ). Εκεί θα ανασυντάσσονταν, ο Τζόρνταν θα ανακάλυπτε ότι τον αμφισβητεί ακόμα κι ο περιπτεράς της γειτονιάς του και το δεύτερο θρι-πιτ θα έμπαινε στις ράγες. Το legacy του MJ όμως δε θα τη γλίτωνε ανίκητο.
Και το αστείο είναι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να παραμείνει τέτοιο την κουτσουρεμένη σεζόν ’98-99. Με το lockout να μειώνει τη διάρκειά της στο μισό, τα γεροντοπαλίκαρα των Bulls (αν είχαν υπογράψει μονοετή συμβόλαια, όπως προτείνει στο doc ο Τζόρνταν) θα ξεκουράζονταν/ανάρρωναν, θα έκαναν πλάκα στην Ανατολή κι άντε να ποντάρεις εναντίον τους κόντρα στους Spurs του τότε δευτεροετή Ντάνκαν ή τους «πελάτες» Jazz;

Ώρα λοιπόν για το ranking των αντιπάλων τους στους τελικούς από το 1991 μέχρι το 1998. Πάσα στη Θεσσαλονίκη και το Ball Don’t Lie, την απολαυστική Facebook σελίδα που καθημερινά μας ταϊζει θαυμάσιες μπασκετικές ιστορίες κι εδώ κατατάσσει αυτούς που κέρδισαν οι Bulls στα NBA Finals, από τον χειρότερο στον καλύτερο…

6. ’91 Lakers

Το Τέλος της “Showtime Era” για την ομάδας του Λος Άντζελες, η αρχή της Κυριαρχίας των Bulls. Μετά από 5 τίτλους στα ’80s οι Lakers απλά δεν είχαν άλλο να δώσουν. Ο Magic έκανε ό,τι μπορούσε όμως η δίψα των Bulls ήταν τεράστια, η φρεσκάδα και η ενέργειά τους επίσης. Ο τραυματισμός των Τζέιμς Γουόρθι και Μπάιρον Σκοτ στο Game 4 σφράγισε, ουσιαστικά, το τέλος. 

5. ’96 Sonics

Μέχρι να μπουν στη φάση των Τελικών, οι συναρπαστικοί Sonics είχαν ήδη βρεθεί στο 0-3. Η ομάδα του Σιάτλ είχε το ταλέντο, όχι όμως και την εμπειρία να κοιτάξει στα μάτια τους μυθικούς Bulls της χρονιάς του 72-10. Ο εγωισμός του Γκάρι Πέιτον, οι ηρωισμοί του Σον Κεμπ και η υπερπροσπάθεια του τραυματία Νέιτ ΜακΜίλαν έσπρωξαν τη σειρά στα 6 ματς, αλλά μέχρι εκεί.

4. ’92 Blazers

Ο Ντρέξλερ, εκείνη την εποχή, ήταν ό,τι πιο κοντινό στον Τζόρνταν, αλλά οι Τελικοί του 1992 απέδειξαν εκκωφαντικά ότι ακόμα κι αυτό δεν είναι αρκετό απέναντι στον ίδιο τον Air. H ομάδα του Πόρτλαντ ήταν αξιόλογη, δεν είχε όμως το βάθος, την ποιότητα και τις παραστάσεις για να κοντράρει πραγματικά τους Bulls.    

3. ’93 Suns

Τελειώνοντας τη σεζόν με το εντυπωσιακό 62-20 και διαθέτοντας τον MVP της Λίγκας, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, το know-how του βετεράνου των Celtics, Ντάνι Έιντζ, δύο επιπέδου All-Star παίκτες (Νταν Μαέρλι, Κέβιν Τζόνσον) κι ένα αρκετά συμπαγές κι αξιόπιστο supporting cast, οι Suns έμοιαζαν όντως να είναι η «Ομάδα του Πεπρωμένου». Αλλά οι Bulls αποδείχτηκαν και πάλι too much. Ο Τζόρνταν έσπασε τα κοντέρ, τελειώνοντας τη σειρά με 41 πόντους μέσο όρο, ενώ o Τζον Πάξον ήταν και πάλι clutch, δίνοντας τη χαριστική βολή στους Suns, 3.9” πριν το τέλος του Game 6 στο Φοίνιξ. Άτιμο πράμα το Πεπρωμένο. 

2. ’98 Jazz

Μετά την ήττα στους Τελικούς του ’97 οι Jazz επιστρέφουν, τελειώνουν τη σεζόν με 62-20 και κυνηγούν τη ρεβάνς κόντρα στους Bulls. Το τρίποντο του Τζον Στόκτον που τους φέρνει μπροστά με 86-83, 41.9” πριν τη λήξη του Game 6 στο κολασμένο Delta Center, μοιάζει μαχαιριά, αλλά εκεί πιάνει δουλειά ο Air. Καλάθι, κλέψιμο στον Καρλ Μαλόουν, “The Shot”, καλό βράδυ και καλό καλοκαίρι. 

1. ’97 Jazz

Ίσως η χρονιά που η ομάδα του Σικάγο έφτασε πιο κοντά στην ήττα. Eνδεικτικό της ισορροπίας των δυνάμεων στη σειρά είναι πως, αν και οι Bulls πήραν τελικά το Πρωτάθλημα με 4-2, η συνολική υπέρ τους διαφορά στα 6 αυτά ματς ήταν μόλις 4 πόντοι. Οι δύο καθοριστικές χαμένες βολές του MVP Καρλ Μαλόουν στο Game 1 μέσα στο Σικάγο (“Just remember, the mailman doesn’t deliver on Sundays, Karl”/ «απλά θυμήου ότι ο “ταχυδρόμος” δεν δουλεύει τις Κυριακές, Καρλ» – η κλασική ατάκα με την οποία ο Πίπεν έπαιξε με το μυαλό του πριν σουτάρει), οι 38 πόντοι του Τζόρνταν στο μυθικό πλέον “Flu Game”, το goaltending του Πίπεν που δεν δόθηκε ποτέ σε layup του Σάντον Άντερσον λίγο πριν το φινάλε του Game 6 και η μαχαιριά του Στιβ Κερ που ακολούθησε, γράφουν λίγο πολύ το story της σειράς.

H δικη μου σειρά: 6) Lakers ’91 – 5) Sonics ’96 – 4) Jazz ’97 – 3) Jazz ’98 – 2) Blazers ’92 – 1) Suns ’93

Είναι οι Indiana Pacers η πιο αδικημένη ομάδα του μοντέρνου NBA;

Χωρίς πολλή σκέψη, ναι. Μπορεί στο ABA να αποτέλεσαν μια μικρή δυναστεία στις αρχές των 70s (τρεις τίτλοι – ’70, ’72, ’73), όμως στο ΝΒΑ πάντα τους έλειπε ένα τόσο δα κλικ. Το 1994 ο Ρετζι Μίλερ έκανε παλαβά πράγματα αλλά οι Knicks τους απέκλεισαν στο έβδομο παιχνίδι/ το 1995, πάλι στους τελικούς της Ανατολής, σε μια απίστευτη σειρά γεμάτη buzzer-beaters υπέκυψαν στους Orlando Magic και τη νεανική ορμή των Σακ-Πενι/ το 1998, τα είδατε, πιο ώριμοι από ποτέ με Ρικ Σμιτς-Μαρκ Τζάκσον-Κρις Μάλιν και τα «αδέρφια Ντέιβις» (που δεν ήταν αδέρφια) – αποκλεισμός πάλι στο έβδομο, πάλι εκτός έδρας από το Σικάγο/ το 1999 παροτι φαβόρι και με την έδρα δική τους, την πάτησαν από το αουτσάιντερ Νεα Υόρκη των Χιούστον-Σπρίγουελ-Λάρι Τζόνσον/ το 2000 έφτασαν επιτέλους τελικό, αλλά πώς μπορούσαν να χάσουν οι Lakers των Σακ-Κόμπι;/ το 2004, στους τελικούς της Ανατολής, η νέα έκδοση των “bad boys” του Ντιτρόιτ ήταν too much (το ίδιο και το 2005 στο κύκνειο άσμα του Ρέτζι)/ το 2013 ήταν πια η ομάδα του Πολ Τζορτζ, αλλά η κατάρα παρέμενε η ίδια –  τελικοί Ανατολής, εκτός έδρας game 7 κόντρα στο Μαϊάμι (στον ίδιο αντίπαλο και στο ίδιο σκαλοπάτι σκόνταψαν και την επόμενη χρονιά).

Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά εννιά φορές ρε φίλε. Κρίμα για τον “Killer Miller” και το gritty «ανατολικό» μπάσκετ που παραδοσιακά πρεσβεύουν.

Ποιο είναι εκείνο το ένα μυθικότερο παιχνίδι του MJ σε τελικούς;

Η 55αρα κόντρα στους Suns είναι ανεπανάληπτο performance. To “shrug game” με τα 6 τρίποντα (και τους 35 πόντους) σε ένα ημίχρονο κόντρα στους Blazers είναι το πιο «δεν σας βλέπω». Το τρίτο και τελευταίο “the shot” κόντρα στη Γιούτα είναι μια κατάληξη που ούτε κι ο ίδιος ίσως δε θα τολμούσε να φανταστεί για το φινάλε του (καλά, θα τολμούσε σίγουρα – εδώ πήγε κι έπαιξε στους Wizards). Όμως το “flu game” (που τελικά δεν ήταν γρίπη, αλλά τροφική δηλητηρίαση – στο Ringer πάντως έχουν σοβαρές αμφιβολίες), είναι μνημειώδες. Ωραίες οι χαριτωμένες ιστορίες της ψυχοπαθούς (και λίγο υπερσκηνοθετημένης στο Last Dance) ανταγωνιστικότητας του Τζόρνταν, όμως εκεί ήταν το πραγματικό αποκορύφωμα της refuse to lose νοοτροπίας.

Το δυσκολότερο όλων: Ποιοι είναι καλύτεροι, οι Bulls του πρώτου ή του δεύτερου θρι-πιτ;

Τζον Πάξον/Μπ.Τζ. ‘Αρμστρονγκ vs Ρον Χάρπερ/Στιβ Κερ διπλό, το αμυντικό versatilty του Χάρπερ δεν ματσάρεται.

Μπιλ Καρτράιτ vs Λιουκ Λόνγκλεϊ ισοπαλία, καλύτερος επιθετικός ο πρώτος-καλύτερος πασέρ ο δεύτερος, μέτριοι στην άμυνα, ποτέιτο ποτάτο. 

MJ/Pip ’91-93 vs MJ/Pip ’96-98 λίγο πολύ ισοπαλία, στο πρώτο θρι-πιτ ήταν dominant και με το κορμί τους, στο δεύτερο με το μυαλό και την καρδιά πρωταθλητή τους. 

Χόρας Γκραντ vs Ντένις Ρόντμαν δύσκολο – ο Ρόντμαν είναι πιθανώς ο καλύτερος ριμπάουντερ στην ιστορία, ο απόλυτος hustler κι ένας εξαιρετικός αμυντικός θέσης. Ομως ο Γκραντ του ’91-93 ήταν ο κατάλληλος πάουερ φόργουορντ στην κατάλληλη ομάδα, μια γαζέλα στο πλευρό των Batman & Robin που μεγάλωνε την παλέτα της «τριγωνικής» (μετρ άλλωστε και στ0 επιθετικό ριμπάουντ). Άσε που δε δημιούργουσε προβλήματα και ήταν σημαντικά νεότερος…

Άρα ίσα βάρκα, ίσα πανιά;

Όχι, η ομάδα του ’96-’98 είχε και κάποιον άλλον, τον εγκληματικά παραγνωρισμένο στο Last Dance, Τόνι Κούκοτς. Τα στατιστικά του στους τελικούς (πόντοι/ριμπάουντ/ασίστ): (1996) 13/5/4 (1997) 8/3/3/ 55.6% στα τρίποντα (1998) 15/5/3 με 50% εντός πεδιάς. Ο κροάτης «ροζ πάνθηρας» είναι η ειδοποιός ποιοτική διαφορά της δεύτερης τριάδας τίτλων…

Και τώρα τι;

The post The Last Dance (IX&X): Τα 5 fun ερωτήματα που μας άφησε το φινάλε appeared first on POPAGANDA.

Χρειάστηκε μια πανδημία, ένα lockdown; Χρειάστηκε να σταματήσουμε να βλέπουμε και να παίζουμε μπάσκετ για λίγο καιρό; 

Ναι, ασφαλώς. 

Αλλά και όχι. 

Μπορεί τελικά ο καταλύτης για να κάνουμε πραγματικότητα το πρώτο μπασκετικό podcast της Popaganda να ήταν τελικά το Last Dance που εκτός από το να μας καθηλώσει μπροστά σε μια οθόνη, μας υπενθύμισε πόσο ωραία είναι η κουβεντα γύρω από το παιχνίδι και την κουλτούρα του. Ειδικά όταν δεν συνδέεται κατ’ ανάγκη με νικητές και ηττημένους, διακριθέντες και υστερήσαντες, αμφισβητούμενα σφυρίγματα και περίεργες καταστάσεις. Όχι ότι δε θα συζητάμε κι αυτά, ελπίζουμε γρήγορα ξανά όταν θα επιστρέψουμε σε αγωνιστική δράση.

Pick ’n’ Popa, λοιπόν. 

Ο Δημήτρης Καραμάνης κι ο Παναγιώτης Μένεγος, κάθε εβδομάδα μονό στα 21. Το μπάσκετ όπως το βλέπουν οι Millennials κόντρα στο μπάσκετ που αγαπούν οι Boomers, το NBA απέναντι στην Ευρωλίγκα, το “Run and Gun” απέναντι στο «Σκεπτόμενο Μπάσκετ», για να πάρετε μια ιδέα για το τι σας περιμένει. Αν και είμαστε αρκετά versatile, και παίζουμε σε παραπάνω από μια θέση για να ανταλλάζουμε ρόλους.

Θα συζητάμε για μπάσκετ. Από το ανοιχτό γήπεδο της γειτονιάς μας και το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, μέχρι το μεγάλο ευρωπαϊκό ντέρμπι της χθεσινής βραδιάς και το NBA duel που έρχεται. Θα συζητάμε για το μπάσκετ και την προβολή του στη μουσική, το σινεμά, το στυλ, την urban culture, την πολιτική και την κοινωνία (όπως δυστυχώς συμβαίνει αυτές τις μέρες στον απόηχο της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόιντ). 

Θα γίνουμε προπονητές της εξέδρας, πρόεδροι του μικροφώνου, σεναριογράφοι, νοσταλγοί και μελλοντολόγοι. Θα στήσουμε ένα πορτοκαλί καφενείο με τους σωστούς καλεσμένους και τη δική σας συμμετοχή μέσα από τις πλατφόρμες.

Θα περάσουμε πολύ ωραία. Πατήστε play και μείνετε συντονισμένοι…

Το πρώτο μας επεισόδιο σε 10 ερωτήσεις

• Ποιος θα έπαιρνε την Ευρωλίγκα αν δεν έμπαινε μια παύλα δίπλα στο «Πρωταθλητής 2020»;
• Αν ήσουν ο Κώστας Σλούκας, θα γυρνούσες στον Ολυμπιακό;
• Παναθηναϊκός 2020-21. Thoughts and prayers…
• Ποιο είναι το αγαπημένο μας σενάριο για την επανεκκίνηση του NBA; Ποιος αναρωτήθηκε αν στην Disneyland «θα τριγυρνάνε οι Λεμπρόν δίπλα στους Γκούφηδες»;
• Ήταν φάουλ η άμυνα στον Τσαρλς Σμιθ στο Game 5 της σειράς Bulls – Knicks το 1993;
• Πώς βρέθηκε ο Μπαρόν Ντέιβις στο ρόστερ της Μπαρτσελόνα;
• Ποιος ήταν ο μεγάλος απών του Last Dance;
• Pick ’n’ Popa productions: Ποιων ντοκιμαντέρ έχουμε ήδη ξεκινήσει να γράφουμε το σενάριο;
• Ποιος από τους δύο θα πήγαινε ένα βράδυ στη Χασιά με τον Τόνι Κούκοτς και ποιος ισχυρίστηκε ότι είναι καλύτερος παίκτης από τον Τζαντ Μπούσλερ;
• Το μεγάλο debate γύρω από τους woke αθλητές με αφορμή την σοκαριστική δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη;

The post PICKnPOPA: Ακούστε την πρεμιέρα του μπασκετικού podcast της Popaganda appeared first on POPAGANDA.

Επιστρέψαμε. 

Pick ’n’ Popa, επεισόδιο δεύτερο – Δημήτρης Καραμάνης και Παναγιώτης Μένεγος σε νέες μπασκετικές ασυμφωνίες χαρακτήρων (…εντάξει, και σε μερικές συμφωνίες).

Ασχολούμαστε με την συμμετοχή του NBA στο #BlackLives Matter κίνημα, προσπαθούμε να διαχωρίσουμε τις εντυπώσεις από την ουσία, το cause από το hype και το marketing.

Κάνουμε like/dislike στα δεδομένα του NBA restart και μεταφερόμαστε νοητά στον καιρό που θα περάσει η μικροκοινωνία της λίγκας στoν DisneyWorld του Ορλάντο.

Γυρίζουμε πίσω: αυτήν την Κυριακή 14/6 συμπληρώνονται 33 χρόνια από τη βραδιά του τελικού του Ευρωμπάσκετ ’87, ενώ την προηγούμενη 7/6 έκλεισαν 27 χρόνια από το θάνατο του Ντράζεν Πέτροβιτς.

Κι όσο γίνεται (αν γίνεται) προσπαθούμε να μπούμε στο μυαλό του DPG… (σημειώστε ότι ηχογραφήσαμε πριν στείλει ο Παναθηναϊκός την επιστολή αποχώρησης στην Ευρωλίγκα).

[για καλύτερη ακρόαση, προτείνουμε να ακούσετε το podcast στο Spotify ή στο Apple Podcasts]

9 πρόσωπα που ίσως δεν περιμένατε να εμφανιστούν στο σημερινό Pick ’n’ Popa

Ο Λόγκαν Ρόι και η οικογένειά του.
Ο Άκης Πετρετζίκης.
Ο Ντράγκαν Σάκοτα ο ίδιος. Ή σχεδόν.
Ο Καρλ Φον Κλαούζεβιτς.
Ο Μαχμούντ Αμπντούλ Ραούφ.
Ο Killer Mike κι ο El-P.
Ο Μπαρόν Ντέιβις. Καλά αυτός είναι regular.
O Δημήτρης Γιαννακόπουλος. ΟΚ, αυτόν τον περιμένατε.

The post PICKnPOPA #2: Στο Μυαλό του DPG/ 14.6.1987/ NBA #BlackLivesMatter appeared first on POPAGANDA.

«Κοιτάμε κάθε podcast ξεχωριστά.
Σημασία έχει να κερδίζει η Popaganda και όχι το Pick ‘n’ Popa».

Με αυτό κατά νου μπήκαμε στο στούντιο για το τρίτο επεισόδιο σχολιάζοντας την μπασκετική επικαιρότητα που είχε ως βασικό θέμα την «αναστάτωση» που προκάλεσε στο NBA restart, το «αντάρτικο» του Καϊρί Ίρβινγκ [Σίγουρα, την ίδια αν όχι μεγαλύτερη αναστάτωση μας προκάλεσε και το νέο look στο Instagram του με το πολυσυζητημένο Kyrie Eleison]. 

Πρέπει να πάνε στη Φλόριδα οι παίκτες ή να επιμείνουν στο «εδώ ο κόσμος καίγεται (υγειονομικά και κοινωνικά) κι εσείς  μας ζητάτε να πάμε να στηνουμε pick ‘n’ rolls κι αμυντικά swtitches»; Το συζητήσαμε αρκετά, χωρίς φυσικά να αποφύγουμε τον πειρασμό να μπούμε «στο κεφάλι του Καϊρί»… Ο πιο προικισμένος γκαρντ του NBA ή ένας χαρισματικός πλην κακός συμπαίκτης; Αμετανόητος flat earther ή η φωνή της συνείδησης της λίγκας; Τρελός ή παλικάρι;

Μυρίσαμε λίγο ακόμα τιρινίνι και συζητήσαμε με ποιον από τη χρυσή δωδεκάδα του 1987 θα πηγαίναμε Αυτοκίνηση ή Φαντασία, βάλαμε πρώιμα ερωτήματα για την στελέχωση Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού [ηχογραφήσαμε πριν διαρρεύσουν οι συμφωνίες με Μάρκους Φόστερ (;)  και Τσαρλς Τζένκινς, αντίστοιχα] και βάλαμε στη ζυγαριά την ΤΣΣΚΑ που κλείνει τον Σενγκέλια κι αποχαιρετά τον Χάινς, ενώ έχει ήδη υπογράψει Μιλουτίνοφ.

Και για φινάλε, είχαμε μια θεωρία συνωμοσίας…από τις καλές.

[για καλύτερη ακρόαση, προτείνουμε να ακούσετε το podcast στο Spotify ή στο Apple Podcasts]

Ποιος από τους δύο podcasters σας, Δημήτρη Καραμάνη-Παναγιώτη Μένεγο, είπε στο τρίτο επεισόδιο;

«Αυτό που κάνει ο αγκιτάτορας Καϊρί είναι καραμπινάτη περίπτωση φραξιονισμού»/ «Συμφωνώ μαζί σου, αρά δε συμφωνώ με μένα»/  – «Τους Wizards πρέπει να τους βάλουν σε ένα ξενοδοχείο χωρίς παράθυρα» –  «Σε Air BnB θα μείνουν»/ «Και να σου πω και κάτι κι αυτό με το flat earth γιατί να το απορρίψουμε; Το επαναφέρω στο τραπέζι…»/ «Ο Λιβέρης Ανδρίτσος μου βγάζει μια καλλιέργεια» / «Θα απαντήσω σε αυτό που με ρωτάς, αλλά μη με κρίνεις. Σκέψουν σαν να σου αποκαλύπτω μια σεξουαλική μου συνήθεια που σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα…»/ «Τι είναι αυτό το Nascar; Αυτό με τη χούλα χουπ την πίστα;»/ «Ξέρεις, progressive-deep house, από αυτά που για να το ακούς ή να το παίζεις πρέπει να φοράς v-shirt “βαθύ ντεκολτέ”» / «Ο Κασελάκης κι ο Μποχωρίδης, δεν κατάλαβα, παιχταράδες είναι…» / «Γιατί να μην ξαναπάρει ο Παναθηναϊκός τον Έντριαν Πέιν; Καλό παιδί, ψηλό, γερό…»/ «Τώρα, τι θες; Σαν τους ΚΚΕδες που έλεγαν το 1987 “χάσαμε από τους Έλληνες το ’87″…»

The post Pick ‘n’ Popa #3: Kyrie Ελέησον appeared first on POPAGANDA.

Το πρώτο καρέ του Pick ‘n’ Popa ολοκληρώνεται, με ένα επεισόδιο – κραυγή αγωνίας για το quo vadis του σύγχρονου μπάσκετ.

Ανησυχούμε για τον ασυμπτωματικό και αδυνατισμένο, Νικόλα Γιόκιτς, απορούμε γιατί ο Τζει Αρ Σμιθ ακόμα δηλώνει «καλαθοσφαιριστής» στη φορολογική του δήλωση, την ώρα που τίμιοι βετεράνοι ξημεροβραδιάζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ, αναρωτιόμαστε για τα επόμενα βήματα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ανιχνεύουμε τις προοπτικές των νέων αποκτημάτων των δύο «αιωνίων».

[για καλύτερη ακρόαση, προτείνουμε να ακούσετε το podcast στο Spotify ή στο Apple Podcasts]

Όλα αυτά, λίγο πριν μπούμε στα βαθιά. Λίγο πριν το The Cave θυμίσει κάτι από τις μάχες Ζουράρι – Κακαουνάκη στις παλιές καλές εποχές των τηλεπαραθύρων, με πέτρα του σκανδάλου τον Κέβιν Ντουράντ, αλλά και την ευλογία ή κατάρα του σύγχρονου μπάσκετ: το τρίποντο.

Μια αναμέτρηση κάτω από τον καυτό ήλιο του λεκανοπεδίου που αφορά τελικά σε ποιο μπασκετικό κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας. Στον κόσμο του αχαλίνωτου pace and space των Rockets ή στη γοητεία της απαράμιλλης οπισθογωνίας μαέστρων του mid-range σαν τον Ντεμαρ Ντερόζαν;

Και για φινάλε, μια ακόμα «αποκάλυψη»: Έπαιξε η CIA κάποιον σκοτεινό ρόλο στη δημιουργία του Γκρεγκ Πόποβιτς;

The post Pick ‘n’ Popa #4: «Αν σου έδιναν τον KD ή τον Kawhi Leonard, εσύ θα διάλεγες τον Jayson Tatum;» appeared first on POPAGANDA.

The Decision II

Θα μείνει στο Μιλγουόκι; Ή θα μετακομίσει στη Δυτική Ακτή για να γίνει μέλος των Warriors σε μια ομάδα που θα μοιάζει να έχει βγει από κάποιο Star Wars; Μήπως θα προτιμήσει τον ήλιο του Μαιάμι; Έχει στ’ αλήθεια πιθανότητες το Τορόντο; Η Νέα Υόρκη υπάρχει στο κάδρο των πιθανών προορισμών ή είναι απλά μια (εμπορική) φαντασίωση;

Το καλοκαίρι του 2021 hopefully το εμβόλιο θα έχει βρεθεί, η πανδημία θα είναι κάτι που θ’ αφήνουμε πίσω μας, οι λίγκες δε θα ολοκληρώνονται όπως όπως καλοκαιριάτικα, άρα η μπασκετική συζήτηση θα είναι μόνο μία: το μέλλον του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Αυτήν την εβδομάδα, το Pick ’n’ Popa με τους Δημήτρη Καραμάνη-Παναγιώτη Μένεγο βγάζει τη γυάλινη σφαίρα για το πιο καυτό θέμα της επόμενης σεζόν, αναλύοντας τα σημερινά δεδομένα, εκφράζοντας επιθυμίες και ρισκάροντας προβλέψεις.

Παράλληλα, πάμε μια βόλτα μέχρι την περήφανη χώρα των Βάσκων με αφορμή το τελευταίο κόλπο της Μπασκόνια, λέμε δύο κουβέντες καρδιακές για τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, καλωσορίζουμε Σάρας και Καλάθη στην Μπαρτσελόνα κι αποκαλύπτουμε τα Facebook reactions μας για την επιστράτευση Αλβέρτη-Διαμαντίδη στα διοικητικά του Παναθηναϊκού.

Διαλέγουμε επίσης την αγαπημένη μας πεντάδα από τους Delete 8 (τις ομάδες δηλαδή που δεν συνεχίζουν στο NBA και θα κανουν 9 μήνες να πατήσουν ξανά παρκέ) κι αντί για θεωρία συνωμοσίας, έχουμε κάτι σχετικό με το NBA Jam που μοιάζει με τέτοια…conspiracy theory that is.

Φυσικά, έχουμε και ranking. Είστε έτοιμοι να ακούσετε ποιον θεωρεί ο καθένας μας πιο υπερεκτιμημένο παίκτη στο σημερινό NBA;

The post Pick ‘n’ Popa #5: Πού θα παίζει ο Giannis το 2021; appeared first on POPAGANDA.

Αυτήν την εβδομάδα αποφασίσαμε να τρέξουμε μια εναλλακτική, μπασκετική καμπάνια του ΕΟΤ. Αποφασίσαμε να ορίσουμε σταρ του NBA «πρέσβεις του ελληνικού τουρισμού» κι αποφασίσαμε το νησί που θα τους ταίριαζε. Ποιον στείλαμε στους «θεσμούς» Μυκόνο και τη Σαντορίνη, ποιος είναι αρκετά «γκρούβαλος» για την Ικαρία, ποιος «έντεχνος» πάει καρφί για Φολέγανδρο και ποιος είναι έτοιμος για μπαλωθιές στην Κρήτη;

Αλλά δε μείναμε εκεί… το 6ο επεισόδιο του Pick ‘n’ Popa, του μπασκετικού podcast της Popaganda με τους Δημήτρη Καραμάνη-Παναγιώτη Μένεγο, δεν αφήνει πέτρα ασήκωτη, ερώτημα αναπάντητο:

– Θα μας λείψει περισσότερο από την bubble league ο Μπράντλεϊ Μπιλ ή ο Βίκτωρας Ολαντίπο;

– Δελτίο NFL: Το ιλιγγιώδες συμβόλαιο του Πάτρικ Μαχόουμς και το deal του Κόλιν Καπέρνικ

– Το καλό και το κακό σενάριο για τον Νεμάνια Νέντοβιτς στον Παναθηναϊκό;

– Θα είναι factor o Πάου Γκασόλ αν υπογράψει στην Μπαρτσελόνα;

– Νίκος Παππάς: Τον αδίκησαν περισσότερο οι άλλοι ή εκείνος τον εαυτό του;

– MOP (Most Overlooked) award of the year: Οι πιο παραγνωρισμένοι παίκτες του NBA

– Για χωνευτικό μια Θεωρία Συνωμοσίας με πρωταγωνιστές τον Ζόρντι Μπερτομέου, τον γιο του και τους Podemos.

Listen, enjoy, (and if you like), review, recommend!

The post Pick ‘n’ Popa #6: Λίγο Κρασί, Λίγο Θάλασσα και τ’ Αγόρι μας… Ο Λεμπρόν. appeared first on POPAGANDA.

Ο Δημήτρης Καραμάνης έχει έτοιμη την απάντηση στην ερώτηση του σημερινού επεισοδίου. Με ποσοστό, μάλιστα. Ναι, με ποσοστό… ο άνθρωπος επικαλείται papers του MIT και καταλήγει στο συμπέρασμα «οι προπονητές επηρεάζουν το μπάσκετ …%». Πατήστε play και θα γεμίσετε τις τρεις τελείτσες.

Ο Παναγιώτης Μένεγος, στη δική του απάντηση ξεκινάει κάπως έτσι: «Τρια είδη ανθρώπων μου την σπάνε περισσότερο: αυτοί που λένε “μπλιμπλίκια” την ηλεκτρονική μουσική, αυτοί που όταν έρχονται τα βλίτα στο τραπέζι βιάζονται να πιάσουν το λεμόνι κι εκείνοι που όταν δεν θέλουν (ή δεν μπορούν) να καταλάβουν γιατί χάνει η ομάδα τους λένε “φταίει ο προπονητής που δεν έχει συστήματα”». 

Επίσης:

– Όσο πλησιάζουμε στο ξεκίνημα της Bubble League του NBA, μήπως αυτό γίνεται όλο και πιο μάταιο; 
– Γιατί καρφώνουν οι παίκτες ο ένας τον άλλον στην hotline που υπάρχει μέσα στη «Φούσκα» του Ορλάντο;
– Hidden gems: Οι παίκτες β’ και γ’ ρόλου που αξίζει να προσέξετε στο NBA restart.
– Είναι το “no disrespect for the list”, με το οποίο ο Λεμπρόν Τζέιμς αποφάσισε να μη βάλει στη φανέλα του κάποιο από τα προτεινόεμαν “Black Lives Matter” μηνύματα, το “Republicans buy sneakers too” του 2020;
– Πώς βρέθηκε ο περίφημος Woj, ο μεγαλύτερος insider του NBA, πρώτα στη mailing list και μετά στο στόχαστρο ενός τραμπικού γερουσιαστή από το Μιζούρι;
– Τι φτιάχνουν Τσάβι Πασκουάλ και Μάνος Παπαδόπουλος στην Αγία Πετρούπολη; Κάτι όμορφο ή ένα ασκέρι μισθοφόρων;
– Ποιον προτείνουμε για άσο στον Παναθηναϊκό; Νίκο Λαπροβίτολα, Τάιλερ Ένις ή Νέιτ Γουόλτερς; Facebook reactions για την επαπειλούμενη (sic) επιστροφή Ζακ Όγκαστ;
– RANK’EM: Κάποτε στο NBA, υπήρχαν ομάδες που «ο καλός τους» ήταν σέντερ. Ποιος είναι ο καλύτερος ψηλός που έχουμε ζήσει;

Enjoy!

The post Pick ‘n’ Popa #7: Πόσο μετράνε οι προπονητές στο σύγχρονο μπάσκετ; appeared first on POPAGANDA.

Και οι 30 ήρωες είναι πια παλαίμαχοι, τελευταίος σταμάτησε ο Κώστας Κατσουράνης το 2015 (πώς να γίνεις άλλωστε Θεός, αν έχεις 9 μήνες τον χρόνο αγωνιστικές υποχρεώσεις;). Η σχέση του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι προβληματική, μεταξύ άλλων, και με τους βετεράνους του. Τους ωθεί είτε να αποστασιοποιούνται ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, είτε φθείρει το προσωπικό τους κεφάλαιο όταν βγαίνουν μπροστά με χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα τη γενιά του 2004 που θα περίμενε κανείς να είναι πιο άφθαρτη. Γιατί;

«Νομίζω πως είναι μια πολύ σύνθετη ερώτηση. Προσωπικά, δεν μου αρέσει καθόλου να λέω “παλαίμαχοι” και να τσουβαλιάζω όλους όσοι έπαιξαν ποδόσφαιρο κι έχουν σταματήσει. Όπως, από την άλλη, το ότι κάποιος έχει παίξει ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά μπορεί να αξιοποιηθεί μετά το τέλος της καριέρας του αλλού. Ίσως και το σύστημα μέσα στο οποίο μεγάλωσαν μέχρι αρκετά πρόσφατα, δεν ευνοούσε ώστε η πλειοψηφία να εξελιχθεί μετά τα ποδοσφαιρικά χρόνια και να αποκτήσει τεχνογνωσία, η οποία, σε συνδυασμό με την εμπειρία, θα είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Θανάσης Μπέμπης: Αν συναντήσεις ποτέ τον Σάββα Θεοδωρίδη, ας του πεις το όνομα Θανάσης Μπέμπης. «Η κουβέντα που θα ακολουθήσει θα είναι απολαυστική. Μερικές στιγμές στις οποίες ήταν μπροστά υπάρχουν στο βιβλίο».

Άλλες φορές λειτουργούν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Η εφήμερη επιτυχία της ποδοσφαιρικής καριέρας έχει αποδειχθεί αρκετές φορές καταστροφική για τα χρόνια που ακολουθούν γι’ αυτό και τελευταία σε όλο τον κόσμο γίνεται προσπάθεια για να γίνει κατανοητό πόσο σημαντικό είναι να είναι έτοιμοι, σε όλους τους τομείς, οι παίκτες για την επόμενη μέρα. Στην Ελλάδα  πάντως διαχρονικά τείνουν να πρωταγωνιστούν οι μεγαλοπαράγοντες και όχι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές. Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο, να τους βάλω στο επίκεντρο.
Πρόσφατα, ο πρόεδρος του ΠΣΑΠ Γιώργος Μπαντής, ένας πολύ καθαρός άνθρωπος με τεράστια προσωπικότητα, υποστήριξε πως μόνη λύση για την ΕΠΟ είναι μια επιτροπή σωτηρίας με παιδιά από το έπος του 2004, που έχουν  τον σεβασμό όλων, το όραμα, την αγάπη και τις ικανότητες να τα καταφέρουν, όπως οι Καραγκούνης, Κατσουράνης, Νικολαΐδης, Μπασινάς, Παπαδόπουλος, Νταμπίζας. Δεν έχω αμφιβολία για τα παιδιά. Αμφιβάλω μόνο για το ότι κάποια στιγμή θα τους δοθεί η ευκαιρία να οργανώσουν τα πράγματα με άξονα αυτό το καταταλαιπωρημένο το ποδόσφαιρο».

Η υστεροφημία τους είναι πάντως καλά φυλαγμένη σε αυτήν την πολύτιμη έκδοση…

The post Τα Μυστικά των Ελλήνων Θεών της Μπάλας appeared first on POPAGANDA.