Η εμφάνιση του Λούκα Ντόντσιτς στο μπασκετικό στερέωμα μοιάζει με την εκπλήρωση μιας προφητείας, συμπεραίνει ο Δημήτρης Κατσιώνης aka Hoopfellas

Πίσω στη πιο ρομαντική «εποχή των Ιχθύων», το να παρακολουθείς το παιχνίδι του Τόνι Κούκοτς ισοδυναμούσε με τη μαγική αίσθηση που έδινε το πέρασμα του φωτός μέσα από το σουρεαλιστικό βιτρό ενός ευρωπαϊκού καθολικού ναού. Για όλους εμάς που ζήσαμε τον Κροάτη ταχυδακτυλουργό να εξημερώνει με ένα φλάουτο όλα τα άγρια θηρία της Ευρώπης κάνοντας τα αστέρια της αντιπάλου – στην τότε γιουγκοσλαβική λίγκα- Παρτίζαν (Πάσπαλι, Ντανίλοβιτς και σια) να μοιάζουν με ξύλινα στρατιωτάκια, το Boston Garden της Ευρώπης (Palaverde, Τρεβίζον) να τραγουδάει «Τόνι, Τόνι Κούκοτς» σε ρυθμούς «We will rock you..», ο Τόνι ήταν και θα είναι κάτι μοναδικό.

O Τόνι Κούκοτς, σε ηλικία 20 ετών, με τη φανέλα της εθνικής Γιουγκοσλαβίας απέναντι στην Σκαβολίνι στο αλήστου μνήμης τουρνουά McDonald’s Open

Για να κατανοήσουν οι νεότεροι το μέγεθος του φαινομένου, φτάνει μια εικονική προσομοίωση του πακέτου του στη σημερινή Ευρωλίγκα. Ο Δαλματός «Ροζ Πάνθηρας» θα μπορούσε στις ημέρες μας να αποτελεί τον καλύτερο playmaker της Ευρωλίγκας καλύπτοντας τις δύο θέσεις του backcourt. Ή μάλλον όχι.. Θα ήταν σίγουρα ένας ελίτ σουτέρ μέσα από το σύστημα εκτελώντας με απίστευτη ακρίβεια κατά την έξοδο του από τα σκριν. Αλήθεια, ξέρετε κανέναν καλύτερο για παίξει τον ρόλο του Stretch-4 σήμερα; H μήπως θα ήταν ο καλύτερος mobile ψηλός της Ευρώπης κλειδώνοντας κάθε φιλόδοξο γκαρντ-διεμβολιστή στις «αλλαγές» στη περιφέρεια και σκεπάζοντας το καλάθι της ομάδας του; Θα ήταν άραγε αυτός που θα κέρδιζε τον διαγωνισμό τριπόντων και καρφωμάτων παράλληλα; Και θα ήταν clutch όσο ο Σπανούλης κι ο Γιούλ μαζί. Όλα αυτά είναι «Κούκοτς». Μην τα αγγίζετε..

Η εμφάνιση του Λούκα Ντόντσιτς στο μπασκετικό στερέωμα μοιάζει με την εκπλήρωση μιας προφητείας, την οποία στην πραγματικότητα είχαμε ξεχάσει.. Είναι ο ερχομός του ανθρώπου που γεννήθηκε για να κατακτήσει τον πλανήτη από μικρός. Το παιχνίδι του είναι μια ακολουθία Φιμπονάτσι. Κάθε του ντρίμπλα και κίνηση είναι λεπτομερειακά σχεδιασμένη για να παράγει το άθροισμα των 2 ή 3 πόντων κάθε κατοχής. Η ωριμότητα με την οποία διαχειρίζεται τον εαυτό του και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται κι αποκωδικοποιεί το παιχνίδι είναι κάτι που ομολογώ δεν έχω ξαναδεί σε αθλητή αυτής της ηλικίας και σε αυτό το επίπεδο. Θυμάμαι ακόμα τη βραδιά που –μετά από μια σπουδαία εμφάνιση του νεαρού Σλοβένου, όταν ακόμα ερχόταν από πίσω στο rotation της Ρεάλ- έγραψα στο Hoopfellas, «Ντράζεν, βγες από το κορμί του Ντόνσιτς». Για τη συγκεκριμένη σελίδα που ο Πέτροβιτς δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους μπασκετμπολίστες στην ιστορία, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο (στα όρια του ιερού), η συγκεκριμένη ατάκα έμοιαζε με ιεροσυλία. Κι όμως, με βάση τη δύναμη της εικόνας μου έμοιαζε (εμένα, έναν από τους μεγαλύτερους φαν του Ντράζεν) τόσο φυσιολογική…

https://youtu.be/3Dfme1rjQ3A

Kαλώς ήρθατε στην «εποχή του Υδροχόου». Η ακρίβεια με την οποία αποφασίζει και εκτελεί ο The Omen του ευρωπαϊκού μπάσκετ υπό καθεστώς πίεσης και το συναίσθημα υπεροχής που βγάζει απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο κάνει αυτόματα το πακέτο δεξιοτήτων του να μοιάζει με κάτι απόκοσμο. Ο Ντόνσιτς δε μπορεί να επηρεάσει το παιχνίδι με τόσους πολλούς τρόπους όπως η «αράχνη του Σπλιτ» όμως ο τρόπος με τον οποίον έχει στρωθεί το χαλί στο παγκόσμιο μπάσκετ πλέον του δίνει την ευκαιρία να πιάσει σε προσωπικό επίπεδο standards που δε πλησίασε ποτέ στο παρελθόν Ευρωπαίος παίχτης. Στο (ΟΚ, όχι και τόσο) φουτουριστικό έτος 2022, ο Σλοβένος γκαρντ πιθανόν να είναι ο καλύτερος παίχτης του πλανήτη. Και το All-Star game του ΝΒΑ να διεξάγεται σε Europe vs. Rest of the World πλαίσιο. Με αυτόν, τον Πορζίνγκις και τον Γιάννη τριγύρω, τα νέα για τον ελίτ Αμερικανό παίχτη σε επίπεδο προσωπικού ανταγωνισμού σίγουρα δεν είναι πολύ καλά..

Ένα παιδί που κάνει πλάκα στους άνδρες, γράφει ο Παναγιώτης Μένεγος

Η χειρότερη βραδιά του Λούκα Ντόντσιτς σε μια χρονιά, το 2017, που έμοιαζε παρατεταμένα οργιαστική (και σε αφήνει άναυδο όταν αναλογίζεσαι πόσο στην αρχή του «έργου Ντόντσιτς» βρισκόμαστε) ήταν η 19η Δεκεμβρίου. Ο νεαρός Σλοβένος μπήκε καλά στην 13η αγωνιστική της Ευρωλίγκας, η Ρεάλ έπαιζε εντός έδρας με τη Βαλένθια, έγραψε 2/2 τρίποντα, όμως αποβλήθηκε πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο, έχοντας χρεωθεί με ένα αντιαθλητικό φάουλ (αγκωνιά και σπάσιμο της μύτης αντιπάλου) και μια τεχνική ποινή. Έφυγε σε έξαλλη κατάσταση για τα αποδυτήρια έχοντας χάσει για τα καλά τον έλεγχο των συναισθημάτων του. Έπεσε στην παγίδα της σκληρής αντιμετώπισης, ανταπέδωσε με υπερβάλλοντα ζήλο και πήρε την άγουσα…

https://youtu.be/YeZ007pJPko

Λίγες μέρες αργότερα, στην Κωνσταντινούπολη με αντίπαλο τη Φενέρ του Ομπράντοβιτς, παρά λίγο να στηθεί το ίδιο σκηνικό σε χριστουγεννιάτικο κλίμα. Ο μικρός κερδίζει φάουλ και στην ολοκλήρωση της προσπάθειάς του δέχεται μια ακόμα καρατιά από τον Γιαν Βέσελι. Πάει να κινηθεί εναντίον του με το αίμα του 18αρη που βράζει και θέλει να δείξει ότι δε μασάει, όμως οι συμπαίκτες του έχουν πάρει το μάθημά τους. Τον συγκρατούν και προστατεύουν τον ηγέτη τους που αμέσως μετά στήνεται στη γραμμή για 4 προσωπικές και, τελικά, τους οδηγεί στη νίκη κάνοντας σχεδόν triple double (20π./ 10ασ./ 8ριμπ.)

Προφανώς, κανένα από τα δύο στιγμιότυπα δεν ανήκουν στα κορυφαία highlights μιας ονειρικής χρονιάς για τον επόμενο βασιλιά του ευρωπαϊκού, και πολύ πιθανό και του παγκόσμιου, μπάσκετ. Όμως, βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε τι είναι ακριβώς αυτό που κάνει ο γιος του Σάσα (επίσης μπασκετμπολίστα που αποσύρθηκε μόλις το 2010) και της Μίριαμ (και βαφτισιμιός του παραλίγο «συμπατριώτη» μας και για 12 χρόνια NBAer, Ράσο Νεστέροβιτς). Είναι ένα παιδί που στις 28 Φεβρουαρίου θα κλείσει τα 19 και τα βάζει ήδη με άνδρες. Ένα παιδί που κάνει πλάκα στους άνδρες, αν κρίνουμε από στιγμιότυπα σαν τα παρακάτω…

https://youtu.be/1HXh-ITREtc

Έχουν εμφανιστεί κι άλλοι 18χρονοι με ασύλληπτα τεχνικά χαρακτηριστικά στην πρόσφατη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εντάξει, σχήμα λόγου αυτό, οι τόσο προικισμένοι είναι μετρημένοι ούτε καν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά, από την εποχή που ο μεγάλος μάγκας Μπόγκνταν Τάνιεβιτς πήρε το απόλυτο ρίσκο κι έδωσε θέση ξενου στην Στεφανέλ Τριέστε, το πολύ μακρινό 1992 που όλα ήταν αλλιώς, σε έναν αργό πλην ιδιοφυή πιτσιρικά ονόματι Ντέγιαν Μποντιρόγκα, κανείς άλλος παίκτης στο όριο της ενηλικίωσης δεν είχε τέτοια επιρροή στην ομάδα του και το παιχνίδι στο ανώτερο επίπεδο. Όλοι σκόνταφταν στη φυσική συνθήκη, έπρεπε να περάσουν 2-3 χρόνια (συχνά και παραπάνω) για να μπορέσουν να σταθούν. Δεν είναι δεδομένο ότι ο μέσος fan του αθλήματος αναλογίζεται πόσο δύσκολο είναι ένα σώμα 18χρονου να τα βγάλει πέρα (και να βγάλει και το εκτυφλωτικό του ταλέντο) όταν κοντράρεται, ακόμα και κάθε δύο μέρες πια, με τα ανθεκτικά κορμιά βετεράνων σε μια εποχή που το σπορ έχει γίνει πιο «φυσικό» κι αθλητικό από ποτέ και στην από δω πλευρά του Ατλαντικού. Γι’ αυτό ο Λούκα δέχεται τόσα «προς συμμόρφωσιν» σκληρά μαρκαρίσματα, ειδικά στη φετινή Ευρωλίγκα. Για να του κόβεται ο τσαμπουκάς.

Εκείνος όμως, με την εξαίρεση της εισαγωγής (που έχει να κάνει με το πνευματικό κομμάτι), ανταποκρίνεται. Στην περσινή σεζόν εντυπωσίασε αλλά πέρασε και δεν ακούμπησε από το F4, ενώ συνελήφθη κοιμωμένος όπως όλη η Ρεάλ χάνοντας το ισπανικό πρωτάθλημα από τη Βαλένθια. Φέτος όμως, έχει πάρει τα κλειδιά της αποδεκατισμένης «βασίλισσας» και δικαιούται με περίπατο το MVP της Ευρωλίγκας (19π./ 6ριμπ./ 5ασ., 50% εντός παιδιάς και 87% βολές στον α’ γύρο). Παίζει σε άμυνα κι επίθεση 4 θέσεις: μπροστά δημιουργώντας, εκτελώντας και κάνοντας τους γύρω του καλύτερους, πίσω καλύπτοντας με μεγάλη επάρκεια και τις δύο γραμμές άμυνας. Για να φτάσει σε αυτό το σημείο, και να φτάσουμε κι εμείς να απολαμβάνουμε αυτό το «άγριο άλογο» σε λίγες ακόμα ευρωπαϊκές εμφανίσεις (θα είναι δεδομένα στην τριάδα του draft 2018, πιθανώς και στην κορυφή), η δουλειά που έχει γίνει στη Ρεάλ είνα μνημειώδης. Τον υπέγραψαν στα 13 του, δούλεψαν μαζί του επιστημονικά και τον εμπιστεύθηκαν απλόχερα, περνώντας τον στην πρώτη ομάδα πριν κλείσει τα 17. Γνωρίζοντας ότι μοιραία θα τον χάσουν σύντομα για να ασχοληθούν με το επόμενο τους πρότζεκτ, τον Ντινο Ράντοντσιτς από το Μαυροβούνιο, γεννηθέντα το 1999. Την επόμενη φορά που θα πείτε λοιπόν «ταβερνιάρη» τον Πάμπλο Λάσο, ας το σκεφτείτε λίγο παραπάνω…

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, το 2017 τις διέλυσε όλες. Ο Λούκα Ντόντσιτς είναι ο κορυφαίος 18αρης που έβγαλε το ευρωπαϊκό μπάσκετ από την εποχή του Τόνι Κούκοτς. Καλύτερος από τον Γκασόλ, καλύτερος από τον Πάρκερ, καλύτερος από τον Κιριλένκο – εκτός σύγκρισης με τον Ντιρκ Νοβίτζκι  και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο που πήγαν στην Αμερική λίγο πολύ άγουροι για να μετασχηματιστούν εκεί σε πυρηνικά όπλα. O δαντελένιος «Κούκι», τον οποίο ο Λούκα θυμίζει τόσο πολύ με το meta all-around παιχνίδι του, ανακοίνωσε την άφιξή του όταν στα 19 του έβαλε 11/12 τρίποντα στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Εφήβων, στην ιστορική «Κουκοτσιάδα» του Μπόρμιο.

Από την άλλη, τη χρονιά που έφυγε ο Λούκα, ως υπαρχηγός του Γκόραν Ντράγκιτς, οδήγησε ένα κράτος 2 εκατομμυρίων ανθρώπων στην κορυφή της Ευρώπης. Παίζοντας παρέα με τους μεγάλους, στο «ανδρικό»…

The post Το 2017 ήταν η χρονιά που είδαμε στο αγγελικό πρόσωπο του Λούκα Ντόντσιτς τον επόμενο Τόνι Κούκοτς appeared first on POPAGANDA.

Η ιστορία είναι πασίγνωστη, sos κεφάλαιο στην υλη της μυθολογίας του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αλλά επειδή πολλοί από τους πιτσιρικάδες που τα «σπάνε» στα γήπεδα και μοιράζουν «καρκίνους» στα σχόλια των αθλητικών sites ήταν τότε νήπια, ας την επαναλάβουμε. Φαντάζομαι δεν είναι ο πυρήνας του αναγνωστικού κοινού της Popaganda, όμως από τα κροκοδείλια α λα καρτ δάκρυα που χύνουν ακόμα και μεγαλύτεροι και «ψυχραιμότεροι» κάθε φορά που το ελληνικό ποδόσφαιρο αποδεικνύει ότι υπάρχει και πιο κάτω, φαίνεται ότι η επανάληψη όχι μόνο δεν είναι μητέρα της μάθησης αλλά ούτε καν φίλη της στο Facebook.

Ζεστό απόγευμα στη Ριζούπολη, Μάιος 2003

Το ζεστό ανοιξιάτικο απόγευμα της 11ης Μαϊου του 2003, στο γήπεδο της Ριζούπολης που χρησιμοποιούσε ως έδρα ο Ολυμπιακός (μέχρι να παραδωθεί το «ολυμπιακό στολίδι», νέο «Καραϊσκάκης»), οι αιώνιοι αντίπαλοι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έπαιζαν «τελικό πρωταθλήματος» την προτελευταία αγωνιστική σε συνθήκες ακραίας έντασης. Ήταν τα χρόνια που η Παράγκα vol. 1 είχε σχεδόν αυτονομηθεί εξελισσόμενη στην «εγκληματική οργάνωση» που όλοι αγαπήσαμε, ο Ολυμπιακός του Σωκράτη Κόκκαλη προερχόταν από έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα επικράτησης σε όλα τα επίπεδα κι ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη (και του Άγγελου Φιλιππίδη) έπνιγε την καλύτερη τριετία της (ευρωπαϊκής) ιστορίας του σε έναν καημό: το ελληνικό πρωτάθλημα. Θα το έπαιρνε, αν στο ματς κέρδιζε ή έφερνε ισοπαλία. Θα το διεκδικούσε σε μπαράζ, αν έχανε με ένα γκολ διαφορά. Πήγαινε, δηλαδή, για 2.5 στα 3 αποτελέσματα. Ο Ολυμπιακός κέρδισε 3-0 και πήρε το έβδομο σερί. Απόλυτα δίκαια. Σαρωτικά. Σε ένα ματς που δεν έπρεπε ποτέ να αρχίσει.

Εκείνη που νομιμοποιήθηκε στη Ριζούπολη ήταν η οργανωμένη τρομοκρατία με σκοπό την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. 

Σε ένα ματς που την αποστολή του Παναθηναϊκού υποδέχθηκε βροχή από πέτρες και η είσοδος τους στα αποδυτήρια έγινε από μια μικρή πορτίτσα στην ακατάλληλη, για τέτοιας επικινδυνότητας παιχνίδι, ιστορική έδρα του Απόλλωνα. Σε ένα ματς που μπράβοι μπούκαραν στα αποδυτηρια του Παναθηναϊκού. Σε ένα ματς που η φυσούνα παρουσίασε αδιαθεσία, δεν ανοίχτηκε ποτέ και η είσοδος των παικτών του Παναθηναϊκού στον αγωνιστικό χώρο έγινε, μετά από πολλές απόπειρες, μέσα σε χορό φωτοβολίδων από απόσταση ελάχιστων μέτρων. Σε ένα ματς, δηλαδή, που ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά δεν έκανε προθέρμανση. Σε ένα ματς που με κάποιον μαγικό τρόπο πάνω την έξοδο των αποδυτηρίων δεν έκατσαν οι κάτοχοι των ερυθρόλευκων διαρκείας, αλλά οι εκλεκτότεροι καταδρομείς του πιο δυναμικού (sic) κομματιού της ερυθρόλευκης κερκίδας. Σε ένα ματς που στα επίσημα πανηγύριζαν, όχι ιδιαίτερα ενοχλημένοι απ’ όσα συνέβαιναν γύρω τους, πολιτικοι και μεγαλοδημοσιογράφοι, ισχυροί παράγοντες της ισχυρής «εκσυγχρονισμένης» Ελλάδας.

Η βία, φυσικά, δεν εμφανίστηκε στην Ελλάδα εκείνο το μαγιάτικο απόγευμα. Ένα χρόνο πριν είχαμε δει το λιντσάρισμα του διαιτητή Ευθυμιάδη στο κέντρο του γηπέδου της Λεωφόρου (Άγγελου Φιλιππίδη πρωτοστατούντος) μετά από ένα ακόμα επεισοδιακό ντέρμπι. Σχεδόν ανέκαθεν κάθε άνοδος του Ολυμπιακού στην Τούμπα ήταν κι ένα μικρό επεισόδιο Prison Break, οι μεράκληδες θα θυμούνται το «σφύρα το να φύγουμε» προς τον διαιτητή Παπαπέτρου στο 84^ο λεπτό του ντέρμπι του 1998. Η επιστροφή Μπάγεβιτς στη Νέα Φιλαδέλφεια τον Φλεβάρη του ’97 είναι ένα ντοκιμαντέρ (και μάλιστα με σίκουελ) από μόνη της. Και η λίστα είναι φυσικά ατέλειωτη, και δεν μπορεί να βγάλει κανείς την ουρά του απέξω.

Εκείνη που νομιμοποιήθηκε στη Ριζούπολη ήταν η οργανωμένη τρομοκρατία με σκοπό την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Ολοκληρώθηκε το καλούπι, συμπληρώθηκε το manual με τελευταίες πινελιές όπως η μεταγενέστερη πρόσληψη του αντιστράτηγου της ελληνικής αστυνομίας και υπεύθυνου για τη διεξαγωγή εκείνου του ματς, Γιάννη Τσιρώνη, στη θέση του υπεύθυνου ασφαλείας της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Το παράδειγμα της Ριζούπολης αποθεώθηκε από τον Τύπο και την οπαδική κοινή γνώμη. Είτε μέσω του λιβανίσματος για τον «πρόεδρο που το πήρε μόνος του το ματς» είτε μέσα από τα πρωτοσέλιδα των «διοικητικών» παναθηναϊκών εφημερίδων που έδιναν στεγνά τους παίκτες βορά στους οπαδούς που 2-3 24ωρα μετά επισκέφτηκαν την Παιανία και την έπεσαν… μέχρι και στον Βαζέχα. Μέσα σε λίγες μέρες, τα «ταμπού» έσπαγαν το ένα μετά το άλλο.

ΑΕΚ-Ατρόμητος, τελικός κυπέλλου 2011

Η επιρροή και η σημασία του ντέρμπι της Ριζούπολης, δεν είναι απλά ένα οπαδικό τραύμα για όσους είμαστε Παναθηναϊκοί, αλλά αποδείχθηκε καθοριστική στα 15 χρόνια που ακολούθησαν. Όλες οι μεγάλες ομάδες (συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, και του Παναθηναϊκού) προσπάθησαν να στήσουν «μικρές Ριζουπόλεις». Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Με αεροβόλα να βγαίνουν σε κλειστό ΟΑΚΑ και Καραϊσκάκης, με την ΑΕΚ να παίρνει το κύπελλο το 2011 με επόπτες κανά δυο χιλιάδες οπαδούς της κόντρα στον Ατρόμητο που έπαιζε το ρόλο του χριστιανού στην αρένα, με την Τούμπα στα ματς με τον Ολυμπιακό να θυμίζει σταθερά Βιετνάμ (και τα ψάρια στον πάγκο των ερυθρόλευκων το 2014 ή το φετινό σκουτεράκι να είναι απλά το comic relief). Κάθε φορά, ένας «ρεπόρτερ», μια ιστοσελίδα κι ένα πρωτοσέλιδο περισσότερο για να δικαιολογεί την καφρίλα με κάποιον συμψηφισμό.

«Ή εμείς ή κανείς», το σύνθημα -με το οποίο πορεύεται ο ΠΑΟΚ φέτος- τα λέει όλα σε 4 λέξεις…

Η βραδιά που πέρασε στο αναπηρικό καροτσάκι ο Ίλια Ίβιτς

Ο Όσκαρ Γκαρθία χτυπημένος από το φονικό ρολό

Γι’ αυτό, συμπαθάτε με, αλλά δεν έχει νόημα να διαλέγεις πλευρά στα χθεσινά καραγκιοζιλίκια. Είναι δε και βαθιά υποκριτικό να υποστηρίζεις το δίκιο της μιας ή της άλλης. Το κουτάκι μπίρα με το ρολό ταμειακής μπορεί να έχουν διαφορετικό βάρος, αλλά η εικόνα του Ίβιτς στο καροτσάκι και του ζαλισμένου (από το χτύπημα στο μάτι που… έγινε εκδορά στα χείλη) Όσκαρ Γκαρθία είναι το ίδιο τιμωρητέες. Κι εξίσου γελοίες. Κι αναξιοπρεπείς. Όπως και το παράπονο των Ολυμπιακών ότι «δεν τους ζήτησαν μια συγγνώμη», λες κι έχουν ζητήσει ποτέ συγγνώμη εκείνοι για τις επιτροπές υποδοχής στο Φάληρο και τα κατά καιρούς «μαθήματα ήθους». Όπως και η επανεμφάνιση, από εκεί που έχει παρκάρει το μέλλον του Παναθηναϊκού, του Γιάννη Αλαφούζου – άλλη μια έμπνευσή του που δεν αποθέωθηκε ακριβώς από το ελληνικό Twitter.

Ύβρις ατη νέμεσις τισις

— Yiannis Alafouzos (@Yalafouzos) 25 Φεβρουαρίου 2018

Το πρωτάθλημα του 2018, όποια κι αν είναι η απόφαση των οργάνων για τον πολυδιάστατο γόρδιο δεσμό της χθεσινής νύχτας, θα είναι ένα ακόμα που κρίθηκε στα χαρτιά. Θα έχει σκιές. Με τον διεστραμμένο τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, βέβαια, ίσως αρμόζει τελικά οι δύο ομάδες που ενδιαφέρονται τόσο πολύ για τα δικαστήρια, να το έχουν χάσει σε αυτά.

The post «Ή Εμείς ή Κανείς»: Από τη Ριζούπολη στην Τούμπα, αθώοι δεν υπάρχουν … appeared first on POPAGANDA.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η ενωμένη Γιουγκοσλαβία υποδεχόταν άλλη μία «χρυσή γενιά» καλαθοσφαιριστών. Αυτή η γενιά αποτελούνταν από παίκτες νέους σε ηλικία και έδωσε την πρώτη της παράσταση στο Ολυμπιακό Τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων του 1988 στη Σεούλ. Μπορεί ο μέσος όρος ηλικίας της ομάδας να ήταν αρκετά χαμηλός, όμως το ταλέντο ξεχείλιζε, με αποτέλεσμα η ομάδα να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο καθώς λύγισε μόνο στον τελικό της διοργάνωσης από την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση του Σαμπόνις, του Μαρτσουλιόνις και του Βολκόφ.

Δε θα ήταν όμως η μοναδική φορά που οι παίκτες αυτής της γενιάς θα βρίσκονταν μαζί στο παρκέ. Την ακριβώς επόμενη χρονιά κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ απέναντι στην ελληνική ομάδα, ενώ ανέβηκαν στην κορυφή του κόσμου το 1990 κατακτώντας την πρώτη θέση στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που η Γιουγκοσλαβία παρουσιάστηκε ως ενιαία ομάδα σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, με τις πολιτικές διαφορές και εντάσεις να έχουν ήδη κάνει την εμφάνιση τους.

Από εκείνη την ομάδα, δύο παίκτες είχαν ξεχωρίσει. Όχι μόνο για το αστείρευτο ταλέντο τους αλλά και για τη δυνατή φιλία που τους ένωνε. Ήταν ο «Μότσαρτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ Ντράζεν Πέτροβιτς και ο «γίγαντας» Βλάντε Ντίβατς. Δύο αδερφικοί φίλοι που ακολούθησαν την ίδια ονειρική διαδρομή, από τα γήπεδα μπάσκετ της Γιουγκοσλαβίας και τις μικρές εθνικές ομάδες μέχρι το μαγικό κόσμο του NBA. Ένας Κροάτης και ένας Σέρβος μαζί.

Μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1989, ο Ντράζεν και ο Βλάντε ανέβηκαν στο αεροπλάνο με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Ντράζεν για να βρεθεί στο Πόρτλαντ δίπλα στον μεγάλο Κλάιντ Ντρέξλερ, και ο Βλάντε στο μαγευτικό Λος Άντζελες και τους Λέικερς του Μάτζικ Τζόνσον. Θα ζούσαν μαζί το όνειρο του NBA.

Σε αντίθεση όμως με τον Βλάντε που είχε πάρει τη θέση του βασικού σέντερ των Λέικερς, τα πράγματα για τον Ντράζεν δεν ήταν τόσο «ρόδινα». Από πρώτο βιολί της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, της Ρεάλ και της Τσιμπόνα πιο πριν, έπρεπε να αποδεχθεί το ρόλο ενός συμπληρωματικού παίκτη στην ομάδα του Κλάιντ Ντρέξλερ. Ένας άνθρωπος ανταγωνιστικός και εγωιστής όπως ο Ντράζεν σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε ν’ αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Το επόμενο καλοκαίρι, μετά την πρώτη χρονιά των δύο στο NBA, η ομάδα της Γιουγκοσλαβίας βρέθηκε στα γήπεδα της Αργεντινής για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Εκεί έδωσαν ακόμα μία παράσταση κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο ενώ βρέθηκαν πιο πάνω από την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κλίμα ευφορίας όμως των πανηγυρισμών ήρθε να διακόψει μία κίνηση του Ντίβατς, η οποία έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις που αφορούσαν την κατάσταση της ομάδας, σε εθνικό επίπεδο αλλά και στις σχέσεις του με τον Ντράζεν.

Το παιχνίδι μόλις είχε τελειώσει και οι πανηγυρισμοί είχαν ήδη ξεκινήσει όταν ένας Κροάτης εισήλθε στον αγωνιστικό χώρο με μία σημαία της Κροατίας. Τότε ο Ντίβατς του την άρπαξε από τα χέρια θέλοντας να δείξει ότι οι εθνικιστικές διαθέσεις δεν είχαν χώρο στη Γιουγκοσλαβία. Το γυαλί όμως είχε ραγίσει πολύ πριν το τουρνουά στο εσωτερικό της Γιουγκοσλαβίας και τέτοιες κινήσεις μόνο λάδι στη φωτιά του διχασμού έριχναν. 

https://www.youtube.com/watch?v=X6HLVJq4VBg

Το Μουντομπάσκετ της Αργεντινής αποτέλεσε την τελευταία παράσταση αυτής της «χρυσής γενιάς» καθώς την ακριβώς επόμενη χρονιά, στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης ο Ντράζεν απουσίαζε καθώς ήδη είχε ξεκινήσει ο Πόλεμος της Κροατίας ενώ η κυβέρνηση της Σλοβενίας, που μόλις είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της, ζήτησε από τον Γιούρι Ζντοβτς να αποχωρήσει από την ομάδα. Από εκείνη τη στιγμή, οι αδερφικοί φίλοι Ντράζεν και Βλάντε έγιναν δύο εχθροί που μπήκε ανάμεσα τους ο εμφύλιος πόλεμος.

Η ξεχωριστή πορεία τους όμως παρέμεινε επιτυχημένη. Ο Ντράζεν μετά από ανταλλαγή βρέθηκε στο Νιου Τζέρσει και τους Νετς όπου έδειξε το ταλέντο του όντας MVP της ομάδας ενώ ο Βλάντε συνέχισε την επιτυχημένη πορεία του στους Λέικερς. Όλα αυτά μέχρι το 1993. Τότε που λίγες μέρες πριν την έναρξη του Ευρωμπάσκετ του Μονάχου, ο Ντράζεν έχασε άδοξα τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην έξοδο προς το Ντέκεντορφ, πάνω στον αυτοκινητόδρομο Α9, που συνδέει τη Νυρεμβέργη με το Μόναχο. Έτσι απότομα διεκόπη η ζωή και η πορεία ίσως του σπουδαιότερου ευρωπαίου μπασκετμπολίστα.

Σε συνέντευξη του, ο Βλάντε Ντίβατς δήλωσε για το θάνατο του Ντράζεν ότι «Ηθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω στην Κροατία. Ηταν αδύνατον. Είδα την κηδεία από την τηλεόραση. Δάκρυσα στην θέα του Toni (Kukoc) και του Dino (Radja), να κουβαλάνε το φέρετρο του Drazen.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Υπάρχει ένα μαύρο σημείο μέσα μου, από τον θάνατο του Drazen. Μία ανοιχτή πληγή, που δεν θα κλείσει ποτέ. Είναι σα να έχασα έναν αδερφό μου. Ηταν αδερφική η σχέση μας. Ο Drazen έφυγε τόσο απρόσμενα και δεν προλάβαμε ποτέ να κάτσουμε κάτω και να τα βρούμε, όπως έγινε με τον Dino (Radja) και τον Toni (Kukoc). Αυτό θα με στοιχειώνει για πάντα».

Το 2010, το ESPN στα πλαίσια της σειράς αθλητικών ντοκιμαντέρ ESPN 30 for 30 έκανε αφιέρωμα σε αυτή τη δυνατή φιλία με τον Ντίβατς να επιστρέφει στο Ζάγκρεμπ μετά από 21 χρόνια, να εξιστορεί την κοινή τους πορεία και να μιλά για όλα όσα τους χώρισαν λέγοντας ότι «Για πάνω από δύο δεκαετίες μ’ έκαιγε μέσα μου όλο αυτό που έγινε με τον Drazen. Ήθελα να επισκεφθώ τον τάφο του. Ν’ αφήσω ένα λουλούδι. Να του μιλήσω. Να μιλήσω στην μητέρα του, στον αδερφό του. Να κλείσω τους παλιούς λογαριασμούς και ν’ ανοίξουμε νέα σελίδα».

Σε μία από τις τελευταίες σκηνές του ντοκιμαντέρ, ο Ντίβατς επισκέπτεται για πρώτη φορά τον τάφο του «Μότσαρτ» και ψελίζει «Είναι ωραία που σε ξαναβλέπω φίλε μου».

Η ιστορία αυτών των δύο φίλων δείχνει το μεγαλείο του αθλητισμού. Τις ανθρώπινες σχέσεις που μπορεί να δημιουργήσει και τα δυνατά συναισθήματα που έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει. Όμως, όπως έχει πει και ο ίδιος ο Ντίβατς, χρειάζονται χρόνια για να δημιουργήσεις μια δυνατή φιλία αλλά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να την καταστρέψεις. Αυτό ακριβώς συνέβη και σε αυτή την περίπτωση καθώς η πολιτική και ο εθνικισμός μπήκαν ανάμεσα σε δύο φίλους και τους διέλυσαν. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν ένα πολιτικό παιχνίδι πάνω στο οποίο πόνταραν πολλοί για το προσωπικό τους κέρδος, διαλύοντας ζωές. Κάποιοι βρέθηκαν στη φυλακή και άλλοι πέθαναν ξεχασμένοι από την ίδια την ιστορία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ποτέ ξανά ένα έθνος να μην αντιμετωπίσει αυτού του είδους το διχασμό, την κόντρα και το μίσος για εθνικιστικούς σκοπούς. Η ιστορία του Ντράζεν και του Βλάντε είναι οδηγός για την αποφυγή παρόμοινων λαθών στο μέλλον.

The post Ήτανε Κάποτε Αδέρφια appeared first on POPAGANDA.

O Τάκης Λουκανίδης υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής-προφήτης. Πολύ μπροστά από την εποχή του, όχι μόνο για «τα ελληνικά δεδομένα». Μπορούσε, και το είχε κάνει, να παίξει πραγματικά και στις 11 θέσεις της ενδεκάδας (ναι, είχε φορέσει και τα γάντια του τερματοφύλακα). Είχε την τεχνική, την τακτική αντίληψη και τα φυσικά προσόντα για να το πράξει, οι διηγήσεις για τα κατορθώματά του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50, όταν και πρωτοεμφανίστηκε στη γενέτειρά του με τη φανέλα της Δόξας Δράμας, είναι σχεδόν μυθικές. Τα 60s τα πέρασε μεγαλουργώντας στον Παναθηναϊκό, κατέκτησε μάλιστα το 1964 το μοναδικό αήττητο πρωτάθλημα στην ιστορία της Α’ Εθνικής – από κει σώζονται λίγα περισσότερα στιγμιότυπα,κάπως σκεφτείτε τον ως έναν πιο αθλητικό Κώστα Κατσουράνη. Ως έναν παίκτη που αν τηλεμεταφερόταν στην εποχή μας με τα ανοιχτά αθλητικά σύνορα, πιθανότατα θα φορούσε κάποια εμφάνιση ευρωπαϊκής ομάδας από το κλαμπ των πολύ μεγάλων που δεν έχει πλησιάσει άλλος Έλληνας παίκτης. Ακόμα, και ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από τον Παναθηναϊκό το 1969, του άφησε μεν την πικρία ότι δε συμμετείχε στη θρυλική ομάδα που έφτασε μέχρι το Γουέμπλεϊ δύο χρόνια μετά, αλλα πρόσθεσε στην υστεροφημία του. Γιατί πήγε στον Άρη και τον οδήγησε το 1970 στο μοναδικό κύπελλο της ιστορίας του.

Κι όμως, το πιο κινηματογραφικό στοιχείο της ζωής και της καριέρας του Τάκη Λουκανίδη που έφυγε στις αρχές του χρόνου, στα 80 του χρόνια, ίσως δεν ήταν τα αθλητικά του κατορθώματα. Αυτή είναι τουλάχιστον η αίσθηση με την οποία έφυγα από την αίθουσα βλέποντας, στο πλαίσιο του 20ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκη, το (αφιερωμένο στον Δραμινό και σκηνοθετημένο από τον Λεωνίδα Πανονίδη) επεισόδιο της σειράς Θρύλοι των Γηπέδων που θα προβληθεί τη νέα τηλεοπτική σεζόν στην Cosmote TV. Πρόκειται για μια ιδέα του, παλαίμαχου δημοσιογράφου και τέως υφυπουργού Αθλητισμού, Γιώργου Λιάνη που έρχεται να φωτίσει φανέρες και κρυφές πτυχές των σπουδαίων βετεράνων που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα. Από τον Γιώργο Κούδα στο Μίμη Δομάζο κι από τον Γιώργο Σιδέρη στον Βασίλη Χατζηπαναγή, αλλά κι αρκετούς ακόμα από τους πολύ μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τάκης Λουκανίδης

Η απώλεια. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του Τακή Λουκανίδη. Σε ηλικία 5 ετών έχασε τον πατέρα του, οι βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής τον συνέλαβαν και τον κρέμασαν. Μεγάλωσε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με μια μητέρα που κατέβαλλε υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον ζήσει μαζί με τα υπόλοιπα 4 αδέρφια του. Το ποδόσφαιρο όμως του έδειξε τον δρόμο και, κατά μια έννοια, τον έσωσε. Ακόμα κι αν πέρασε από χίλια κύματα. Θα μπορούσε να είχε παίξει στη Γιουβέντους, κάτι αδιανόητο για την εποχή (1959-60), αλλά τελικά χρειάστηκε να καταφύγει στην Κύπρο και τον ΑΠΟΕΛ μέχρι η Δόξα να τα βρει με τον Παναθηναϊκό και να κατηφορίσει στην πρωτεύουσα. Έζησε με τον τρόπο του, ακόμα και με τα ξενύχτια και την έντονη ζωή, κάτι που τον οδήγησε για λίγους μήνες μέχρι και στη Νότια Αφρική κάποια στιγμή το 1965. Αυτόν λοιπόν που στις προσωπικές κι επαγγελματικές του επιλογές δεν τον σταματούσε κανείς, η απώλεια τον επισκέφθηκε ξανά πολύ αργότερα. Το 1998, όταν κι έχασε τον γιο του Γιώργο, σε ηλικία μόλις 31 ετών, γυμναστή και τηλεοπτικό πρόσωπο της εποχής. Ήταν κάτι που δεν ξεπέρασε ποτέ, δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα ρούχα στα υπόλοιπα 20 χρόνια της ζωής του.

Όλες αυτές οι στιγμές, από τον θρίαμβο μέχρι το δράμα, παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ μέσα από τα λιγοστά στιγμιότυπα της εποχής, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, και φυσικά την προφορική μαρτυρία των συνεντεύξεων με πρόσωπα-κλειδιά (συγχωριανοί και παιδικοί του φίλοι, μέλη της οικογένειάς του, παλιοί συμπαίκτες, δημοσιογράφοι που τον παρακολούθησαν στενά… κι ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας). Ο Γιώργος Λιάνης (που υπογράφει και το σενάριο μαζί με τη δημοσιογράφο Μαρία Λούκα), αλλά κι αρκετοί παλαίμαχοι της θεσσαλονικιώτικης ποδοσφαιρικής σκηνής, βρέθηκαν στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη» ανταλλάσσοντας συγκινημένοι ιστορίες από το παρελθόν μετά το τέλος της ταινίας.

Ήταν ένα όμορφο αθλητικό διάλειμμα στο πρόγραμμα του 20ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (που είχε μεγάλο χορηγό την Cosmote TV), στο οποίο κυριάρχησαν πολύ ενδιαφέροντα (μερικά έως και συγκλονιστικά) ντοκιμαντέρ για το προσφυγικό. Και η ανοιξιάτικη Θεσσαλονίκη, παρότι στον αναβρασμό των ποδοσφαιρικών συλλαλητηρίων, όπως πάντα ήταν για 2-3 24ωρα η καλύτερη πόλη στο γνωστό σύμπαν…

The post Από τον θρίαμβο στο δράμα: Η κινηματογραφική ζωή και καριέρα του Τάκη Λουκανίδη appeared first on POPAGANDA.

Στην ιστορία του αθλητισμού, και σε κάθε άθλημα, έχουν υπάρξει ομάδες που ξεχώρισαν εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων τους. Είτε γιατί εξέφραζαν ένα κομμάτι της κοινωνίας είτε γιατί το θέαμα που προσέφεραν ξεπερνούσε την λογική. Μία ομάδα που συνδύαζε αρκετά από αυτά τα στοιχεία ήταν αυτή των Los Angeles Lakers τη δεκαετία του ’80. Έχοντας την έδρα τους στο «εκρηκτικό» Λος Άντζελες εκείνης της εποχής, οι Lakers άφησαν το στίγμα τους στον παγκόσμιο αθλητισμό, και μέχρι και σήμερα ξεχωρίζουν για τη λάμψη που έβγαζαν προς το κοινό τους και όχι μόνο.

Αποτέλεσαν ένα συναρπαστικό «αθλητικό πείραμα» το οποίο συνδύαζε τη λάμψη των αστέρων που βρίσκονταν στο παρκέ και των αστέρων του Hollywood που απολάμβαναν τα παιχνίδια από τις courtside seats. Αυτός ο συνδυασμός ονομάστηκε Showtime και μέχρι και σήμερα αποτελεί συνώνυμο του ολοκληρωτικού μπάσκετ.

Όλα ξεκίνησαν το 1979 όταν ο Jerry Buss αποφάσισε να αγοράσει τους Lakers από τον Jack Kent Cooke. Λίγο πριν την τελική συμφωνία, ο Cooke πήρε την απόφαση η ομάδα να αποκτήσει μέσω του Draft, στο οποίο θα επέλεγε στο νούμερο ένα, τον Magic Johnson ο οποίος αποτελούσε μια ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη για την εποχή καθώς παρά το ύψος του (2.06) αγωνιζόταν στη θέση του πόιντ γκαρντ και είχε τη δυνατότητα να τρέχει σε ολόκληρο το γήπεδο δίνοντας στους συμπαίκτες του εντυπωσιακές πάσες.

O Jerry Buss όμως δεν ήθελε να δημιουργήσει απλά μια καλή ομάδα μπάσκετ. Τη δεκαετία του ’60 ήταν μόνιμος θαμώνας του κλαμπ The Horn το οποίο βρισκόταν στη Σάντα Μόνικα στην περιοχή του Λος Άντζελες. Όταν ξεκινούσε το σόου στο κλαμπ, φώτα άναβαν από παντού και ακούγοταν η φράση ”It’s Showtime”. Αυτό ακριβώς είχε ο Buss στο μυαλό του, όχι μόνο για τους Lakers αλλά για το μπάσκετ γενικότερα. Πίστευε ότι το άθλημα έπρεπε να είναι διασκεδαστικό και κάθε αγώνας να θυμίζει μια βραδιά στο The Horn. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Για αυτό ζήτησε από τον τότε προπονητή της ομάδας Jack McKinney να παίζει ένα σύστημα με γρήγορο τέμπο που θα προκαλούσε ενθουσιασμό στο κοινό. Ήθελε να δημιουργήσει μια Hollywood αισθητική στο Forum (τότε έδρα των Lakers) και για αυτό πήρε τον όρο Showtime από το The Horn. Το κοινό σιγά σιγά άρχισε να αγκαλιάζει όλη αυτή την αισθητική που προωθούσε ο Buss με αποτέλεσμα το όραμα του Showtime να αρχίσει να λαμβάνει σάρκα και οστά. Το γρήγορο παιχνίδι τον Lakers βασιζόταν στην ικανότητα στα rebounds που είχαν παίκτες όπως ο Kareem Abdul – Jabbar, ο Kurt Rambis και ο A.C Green οι οποίοι στη συνέχεια θα έδιναν τη μπάλα στον Magic Johnson και αυτός με κάποια μαγική πάσα θα έβρισκε τον James Worthy, τον Byron Scott ή τον Michael Cooper οι οποίοι θα τελείωναν τη φάση με κάρφωμα ή lay up. Τόσο απλό ήταν το μπάσκετ των Lakers.

Άλλο ένα σημαντικό κομμάτι στο Showtime των Lakers ήταν ο προπονητής Pat Riley. Με τον ερχομό του στην ομάδα το 1981 όχι μόνο τελειοποίησε το παιχνίδι γρήγορου ρυθμού αλλά έδωσε άλλη μία γεύση Hollywood στην ομάδα καθώς φορώντας κομψά κοστούμια Αρμάνι και με ένα κούρεμα που παρέπεμπε σε μαφιόζο του σινεμά, ο Riley έμοιαζε με τον απόλυτο σταρ. Φυσικά και οι πραγματικοί σταρ του σινεμά βρίσκονταν στις courtside seats, με τον Jack Nicholson να ξεχωρίζει και να μένει στη συνείδηση των φίλων της ομάδας ως ο διάσημος υποστηρικτής που δεν έχανε παιχνίδι. 

Το Forum εκτός από τις αθλητικές εγκαταστάσεις διέθετε και εστιατόριο το οποίο ο Buss μετέτρεψε σε κλαμπ το οποίο γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο «καυτούς» προορισμούς νυχτερινής διασκέδασης με πολλούς celebrities να καταφτάνουν κάθε βράδυ. Όπως δήλωνε ο ιδιοκτήτης των Lakers, ήθελε να έχει σταρ στο γήπεδο και σταρ να τους βλέπουν από τις εξέδρες. Σύντομα, το Forum έγινε συνώνυμο παρουσίας διάσημων όσο και το σήμα του Hollywood, ενώ λέγεται πως πολλοί διάσημοι δε μπορούσαν να βρουν εισιτήρια για τους αγώνες καθώς εξαντλούνταν πολύ γρήγορα. Σύμφωνα με την Washington Post, το Forum ήταν το μοναδικό γήπεδο στο οποίο οι θεατές έβγαζαν περισσότερα χρήματα από τους παίκτες.

Είναι σαφές λοιπόν ότι οι Lakers της δεκαετίας του ’80 ξεπέρασαν τα στενά όρια του αθλητισμού και εξελίχθηκαν σε ένα κοινωνικό και καλλιτεχνικό φαινόμενο. Όχι μόνο συνέβαλαν στην εξέλιξη του μπάσκετ ως άθλημα, αλλά ταυτόχρονα του έδωσαν τη χροιά που θα έπρεπε να έχει. Αυτή της διασκέδασης, της λάμψης και πρωτοπορίας. Έδειξαν το δρόμο στις μελλοντικές γενιές για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουν το άθλημα και καθιέρωσαν στη συνείδηση όλων θρυλικές μορφές όπως ο Magic Johnson, o Kareem Abdul – Jabbar, o Byron Scott, o James Worthy και ο Pat Riley. Οι Lakers του Showtime δεν ήταν απλά μια ομάδα μπάσκετ αλλά μία καλογυρισμένη ταινία του Hollywood που σίγουρα θα άξιζε πολλά βραβεία Όσκαρ.

The post Showtime: Τη δεκαετία του ’80 οι Lakers έφεραν στο NBA τη λάμψη του Hollywood appeared first on POPAGANDA.

Η (μη) σημασία του να είσαι ΠΑΟΚ (αφού, εντάξει)

Πριν διαβάσετε τα υπόλοιπα «θολά», να ξεκαθαρίσω το εξής και εδώ : ο Ολυμπιακός κατέβηκε για να μην παίξει ποτέ και η (ΑΕ)Κούλα βολεύεται όπως ακριβώς της πρέπει με το πρωτάθλημα στα χαρτιά, που την είχαν στερήσει, ξεχνώντας την προεδράρα που τους έριξε σαράντα κατηγορίες για να μην πληρώσει και να έρθει να το κλέψει από τα αποδυτήρια. Ο Μένεγος που τολμάει και μιλάει για «γαύρους του βορρά» (φτού!) μια μέρα θα το βρει μπροστά του – αν δεν το βρήκε ήδη- και ξέρω ‘γω, ξέρω’ γω εντάξει είναι η φάση γενικώς. Στο ροκ-εν-ρολ και στο ποδόσφαιρο βαριά φιλοσοφία δεν χωράει, παρά μόνο όταν γεράσουν.

Η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό δεν λειτουργώ ούτε με τη λογική, ούτε με το θυμικό. Εξαντλώ το μηνιαίο πρόγραμμα δεδομένων στο κινητό ακούγοντας σαλονικιώτικο αθλητικό ραδιόφωνο παντού. Στο μηχανάκι με ακουστικά κάτω από το κράνος, στο αυτοκίνητο μέσω Bluetooth, στην αναμονή στα δικαστήρια με κάθε τρόπο, και αδιαφορώντας για τον σεβασμό προς την Έδρα. Η πρώτη σκέψη το πρωί και το τελευταίο βουητό στο κεφάλι το βράδυ. Το αθλητικό ραδιόφωνο έχει μετατραπεί ήδη σε μία απροσδιόριστη κρεβατομουρμούρα και ο ΠΑΟΚ στη γυναίκα της ζωής μας, που ακόμη μπορεί να μη μας ικανοποίησε πλήρως, αλλά αφού φτάσαμε στην πηγή πάντοτε ελπίζουμε να πιούμε νερό. Τόσοι ήπιαν άλλωστε πριν από εμάς. Δεν έχουμε και την κατάρα της γριάς, εδώ που τα λέμε… Ή μήπως τελικά έχουμε κάτι χειρότερο και δεν το είχαμε πάρει πρέφα τόσα χρόνια ;

Για να λέμε την αλήθεια, λίγο πριν το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό (προϊστορικές εποχές στη βάση χωροχρονικής διάστασης της φετινής ποδοσφαιρικής σεζόν) κι έχοντας μπροστά μας εξόδους σε Αγρίνιο, Γιάννενα κλπ. περιμέναμε ότι κάτι θα στραβώσει. Θα στραβώσει από εμάς δηλαδή, με κανένα άχαρο 0-0 και τα γνωστά που μας γαλούχησαν δεκαετίες τώρα. ΔΕΝ στράβωσε και κοιταζόμασταν μεταξύ μας χωρίς να το πιστεύουμε. Η ομάδα πήγαινε τρένο (έστω, τραίνο), για πρώτη φορά στην ιστορία μας. Υπάρχει ένας αστικός μύθος για τους ΠΑΟΚτσήδες που έπεφταν με τα «παπάκια» στον Θερμαϊκό στο πρωτάθλημα του 1985 και ήδη από τις αρχές Φλεβάρη σκεφτόμουν πόσο να κάνει τέλος πάντων ένα διαλυμένο-μεταχειρισμένο «παπί» και πόσο βρώμα να έχει ο Θερμαϊκός στην τελική;

Από εκεί και πέρα τα πράγματα και τα γεγονότα είναι γνωστά. Γνωστό δεν είναι ακόμη το πως επιδρούν και το πως θα επιδράσουν μεσομακροπρόθεσμα στην ψυχολογία του ΠΑΟΚτσή. Την οποία ψυχολογία άλλωστε κανείς και ποτέ δεν μπόρεσε να προσδιορίσει. Πλησίασε κάπως ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης, σε κάποια σκόρπια τηλεφωνήματα που παραδοσιακά κάναμε μετά από διάφορα «άχαρα 0-0» και όταν κάθε φορά πριν το τέλος της κλήσης απλά μου έλεγε «στηρίζουμε αυτό που έχουμε, αυτό είναι ο ΠΑΟΚ». Και στηρίζαμε. Φυσικά.

Είτε ήταν ο Άγγελος που έβγαζε εντεκάδα από το αγρόκτημα, είτε ο Στέφενς με το περιβόητο κατά Νικόλα «κοουτσάρισμα για εγκεφαλικό», είτε ο «τεράστιος» Σάντος, που ήρθε να μας κάνει ανθρώπους, εκεί μου ήμασταν σαρδέλες. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ που μέχρι να πάρει ο ύπνος Κυριακή βράδυ το τριών χρονών παιδί σου έχει γυρίσει και ξεγυρίσει το ματς με τον νεοφώτιστο Ηρακλή τρεις φορές. Και δηλαδή εντάξει κι εδώ, αλλά πόση φιλοσοφία και faux σημειολογία να χωρέσει το μυαλό του προ-νήπιου για το κάνεις ΠΑΟΚτσή στην Αθήνα-Γαμημένη- Ο-ΠΑΟΚ- Δεν- Πεθαίνει; Τώρα που μιλάμε, ο Τζορτζ (ο κάποτε τρίχρονος που λέγαμε πριν) είναι κατά σειρά εμφανίσεως ΑΕΚ-ΠΑΟΚ-Μαντσεστερ Σίτυ-…. ξέρω γω, ίσως και Σούονσυ. Ποιος είμαι εγώ για να τον κρίνω δηλαδή; Δεν ξεχνώ ότι κάποτε είχα πιστέψει πως o Biosphere θα σώσει τη μουσική και ήταν λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.

Κρατώντας όμως πολλές μικρές επιφυλάξεις, μπορώ να πω ότι έστω και για μία ελάχιστη στιγμή, ο ΠΑΟΚ κατάπιε τον Ιβάν, και όχι ο Ιβάν τον ΠΑΟΚ. 

Τι θα κάνουμε στο τέλος της σεζόν; Θέλω να ελπίζω ότι δεν θα βγούμε να πανηγυρίσουμε στον Λευκό Πύργο το πρωτάθλημα που κερδίσαμε στην αγάπη, αλλά όχι στα χαρτιά. Αλλά αν το κάνουμε, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι δεν θα είμαι εκεί. Δεν πανηγύρισα με θέρμη το περσινό κύπελλο. Όχι για τα οφσαηντ και τις λοιπές σαχλαμάρες που λένε οι της Ξαδέρφης (είχε γίνει ο ορισμός του πέναλντι πριν, σε λέω). Δεν πανηγύρισα γιατί η δεκαετής μόνιμη διαμονή στην Αθήνα με έχει καταστήσει «λειψό» ως ΠΑΟΚτση. Δε ντρέπομαι να το ομολογήσω. Είμαι σε ΠΑΟΚ- Ολυμπιακός στο Κύπελλο, οι γαύροι κάνουν τα δικά τους, ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ, και η καρδιά μου δεν καίγεται τραγουδώντας «βάλτε φωτιά κάψτε καλά/ Ομόνοια και Πειραιά…», όπως καιγόταν κάποτε. Στεναχωρέθηκα με την πάρτη μου, σχεδόν με παρεξήγησα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δεν είναι που έχω διάφορα συμφέροντα σε περιοχές πέριξ της Ομόνοιας, είναι αυτή η απόσταση από το επίκεντρο της μη λογικής, που θέλοντας και μη σε υποχρεώνει να μη συμμετέχεις στα αυτονόητα. ΟΚ, καμία πόλη δεν είναι μπασταρδούπολη, κι ακόμη περιμένουμε να επικρατήσει η μπασταρδοκρατία, αλλά δεν πηγαίνουμε τρεις ώρες πριν στο γήπεδο για να στοχαζόμαστε άνευ ευτέλειας.

Μην ακούτε τι λένε για τους Έλληνες του εξωτερικού και για τους ΠΑΟΚτσήδες της Αθήνας και του Λεβερκούζεν. Η παράλογη ψυχή του ΠΑΟΚτσή χτυπάει σωστά μόνο στα στενά πέριξ της Τούμπας. Σέρρες, Δράμα, Βέροια κλπ. περιλαμβάνονται στο εν λόγω πολεοδομικό τετράγωνο, όπως πολύ καλά γνωρίζουν αυτοί που πρέπει να γνωρίζουν. Έχω κάνει «λαϊκό δικαστήριο» στους -2 βαθμούς κελσίου, για τρεις ώρες έξω από τα αποδυτήρια, μετά από ΠΑΟΚ- Αστέρα Τρίπολης, που χάσαμε 0-1 στο 95’ και ακόμη θεωρώ ότι είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της όποιας επαγγελματικής μου πορείας.

Ο ΠΑΟΚ προσεγγίζει τα παράνομα όρια μίας αταξικής κοκαϊνης, που διανέμεται σε αμετροεπείς δόσεις στους πάντες, μικρούς- μεγάλους, αγράμματους- διδακτορικούς, μη έχοντες στον ήλιο μοίρα και αδιαφορούντες για την μοίρα των άλλων.

Δεν ξέρω ακριβώς τι γίνεται με τον Ιβάν Σαββίδη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχε έρθει στο αεροδρόμιο με κάτι ψάθινα καπέλα και με λαχούρ πουκάμισα, που δεν θα φόραγε ούτε ο Steve Wynn στο χειρότερο ναδίρ της καριέρας του, και ο πάντα πιο ευφυής από όλους μας (αν και Ηρακληδέας) φίλος μου, ο Φάνης ο Σκούρτης, είχε εφεύρει την αθάνατη έννοια της ΙΒΑΝόησης. Η οποία όχι μόνο συνεχίζει να είναι ακόμη κυρίαρχη, αλλά θεωρώ ότι με τα τελευταία συμβάντα έχει επαληθευτεί ως νόμος της φυσικής.

Πέρσι σε κάποια φάση είχα ξενερώσει άσχημα με τον ΠΑΟΚ του Ιβάν, ειδικά εκεί στα μπυροκούτια του Ίβιτς και στα σενάρια που κάθε άλλο υπογραμμίζουν το ότι η ψυχή του ΠΑΟΚτσή αναπνέει ακόμη στα τσιμέντα. Κρατώντας όμως πολλές μικρές επιφυλάξεις, μπορώ να πω ότι έστω και για μία ελάχιστη στιγμή, ο ΠΑΟΚ κατάπιε τον Ιβάν, και όχι ο Ιβάν τον ΠΑΟΚ. Και για αυτό δίνω ακόμη 5εύρα στην Cosmote και αγοράζω πακέτα δεδομένων και σχεδόν έχω αποκτήσει δυσλεξία ακούγοντας ανελέητο αθλητικό ραδιόφωνο στα ακουστικά κάτω από το κράνος.

Ο ΠΑΟΚ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ.

Και με όλα αυτά που έγιναν και γίνονται τους τελευταίους δύο μήνες σχεδόν, ο ΠΑΟΚ με έχει καταπιεί με ηδονικό, ιδανικό, ηδωνικό (ως προς το τσίπουρο που ταιριάζει με όλα αυτά, για να μαθαίνετε και κάτι φεύγοντας) τρόπο. Είναι κάτι παραπάνω από το σύνηθες όπιο του λαού, μιας και φαντάζομαι ότι και οι οπαδοί των υπόλοιπων ομάδων (δηλώνω πάντοτε οπαδός, δεν έχω καμία συναίσθηση φιλάθλου), το ίδιο θα ισχυρίζονται και θα νιώθουν για την ομάδα τους.

Ο ΠΑΟΚ προσεγγίζει τα παράνομα όρια μίας αταξικής κοκαϊνης, που διανέμεται σε αμετροεπείς δόσεις στους πάντες, μικρούς- μεγάλους, αγράμματους- διδακτορικούς, μη έχοντες στον ήλιο μοίρα και αδιαφορούντες για την μοίρα των άλλων. Ένα ετερόκλητο και καλά δεμένο μεταξύ του πλήθος που για πρώτη φορά –ίσως- μετά από τριάντα τρία χρόνια που υπομονετικά «waited for his man», έχει βρεθεί με μία δόση, τόσο καθαρή και τόσο νοθευμένη, τόσο ισχυρή και τόσο «λίγη» την ίδια στιγμή, που πραγματικά κανείς δεν μας δεν ξέρει ποια θα είναι η επόμενη μέρα του να είσαι ΠΑΟΚ. Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι και την επόμενη μέρα θα είμαστε ΠΑΟΚ, βολιδοσκοπώντας το εύπεπτο της ματαιότητας με τον ίδιο τρόπο που μία πρόωρα γερασμένη indie γενιά είχε πιστέψει ότι οι Franz Ferdinand είναι ικανοί όχι μόνο να διασώσουν, αλλά και να δώσουν εκ νέου νόημα στην αισθητική της. Και από τον Καπράνο στον Πρίγιοβιτς, δυο γραμμές δρόμος ως γνωστόν.

Και θα κλείσω αυτό το υπέροχο κείμενο, θυμίζοντας και πάλι μετά από πολλά χρόνια (σε ένα παρόμοιας κατεστημένης αθηναϊκής στόχευσης άρθρο στο μουσικό περιοδικό Sonik) ότι έχει υπάρξει οπαδική ραδιοφωνική εκπομπή με συντελεστές εκλεκτά μέλη της Θύρας 4 στην οποία όχι μόνο το «χαλί» ήταν το Sweet And Tender Hooligan του Morrissey, αλλά και όλη η υπόλοιπη playlist περιορίζονταν αυστηρά σε Smiths/ Moz περιεχόμενο. Μας κατάπινε κι εκείνο το διώρο, όπως καταλαβαίνετε και κάθε φορά «βγαίναμε» σίγουροι ότι το δίκιο είναι με τον ΠΑΟΚ, έστω και αν το άδικο συνεχίζει να είναι κάτι το απροσδιόριστο. Ο ΠΑΟΚ καταπίνει ακόμη και την όποια νομική μας κρίση. Και έτσι πρέπει να είναι. Αφού, εντάξει.

Άρης  ‘Βυζαντινός Ενωμένος Μαχητής*’ Καραμπεάζης

* Ο μόνος σύνδεσμος του ΠΑΟΚ στον οποίο έχω ποτέ υπάρξει μέλος, και μάλιστα ιδρυτικό. Και περιέργως ακόμη δεν μου τα τρώνε οι ψυχολόγοι

Ξαναγίναμε αυτό που πάντα ήμασταν, αουτσάιντερ. Ίσως καλύτερα έτσι…

Έγινα ΠΑΟΚ επειδή δεν ήξερα κανέναν άλλον να είναι ΠΑΟΚ. Ήταν μια ασυνείδητη πράξη αντίστασης στην τρυφερή ηλικία των εφτά. Επηρέασε βέβαια και η υπερcool ασπρόμαυρη φανέλα. Βοήθησε και ο απόηχος της σπουδαίας ομάδας των 70s με τον Γιώργο Κούδα που ήταν θρύλος πριν ακόμα τον κάνει τραγούδι ο Ρασούλης.

Κι επειδή το ποδόσφαιρο μαθαίνεις από μικρός να το βλέπεις με όρους φαντασιακής αφήγησης, στο προσωπικό μου storytelling ο ΠΑΟΚ ήταν πάντα το ένδοξο outsider που κάποια μέρα θα κέρδιζε όλα τα φαβορί. Και κάποιες φορές σχεδόν τα κατάφερε. Όπως με την Μπάγερν Μονάχου το ‘83 και τα αδικοχαμένα πέναλτι του Δαμανάκη και του Μαλιούφα. Και κάποιες φορές όντως τα κατάφερε. Όπως στο πρωτάθλημα του ’85 με τον Κωστίκο, τον Πάπριτσα και τον Χρήστο Δημόπουλο τον «φονιά». Μας το έδωσαν λέει για τα 2.300 χρόνια της Θεσσαλονίκης. Τόσο μικρόψυχοι είναι μερικοί!

Και μετά ήρθαν τα πέτρινα χρόνια. Αν και το να ρίχνεις 6άρες στον κιμπάρη Ολυμπιακό του Κοσκωτά ήταν σίγουρα μια διασκεδαστική υπόθεση. Ευτυχώς που υπήρχε και το μπάσκετ. Αλλά κι εκεί με ένα μαγικό τρόπο είμαστε πάντα δεύτεροι. Πίσω από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά.  Μέχρι που πήραμε τον Ίβκοβιτς και φτιάξαμε την καλύτερη πεντάδα της Ευρώπης με Κόρφα, Πρέλεβιτς, Μπάρλοου, Λίβινγκστον και Φασούλα. Πήραμε επιτέλους το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά καταφέραμε να χάσουμε το ευρωπαϊκό final four του ’93 στο ΣΕΦ. Ήταν προφανές ότι δεν αντέξαμε τον τίτλο του φαβορί. Τουλάχιστον η ιαχή «Ω Μπάνε, Μπάνε» θα μας συντροφεύει για πάντα.

Ναι, ο ΠΑΟΚ είναι το μεγάλο φαβορί! Μέχρι που ένα καρουλάκι ταμειακής μηχανής κι ένας κουμπουροφόρος πρόεδρος επαναφέρουν την ομάδα εκεί που πάντα ήταν. Στη θέση του αουτσάιντερ. Ίσως καλύτερα έτσι. Ο ΠΑΟΚ για μένα δεν είναι κανένα τρόπαιο. 

Μέσα στα επόμενα δέκα-δεκαπέντε χρόνια το ποδόσφαιρο άλλαξε παγκοσμίως. Έγινε άλλο άθλημα. Πολύ πιο γρήγορο, πολύ πιο όμορφο, πολύ πιο στρατηγικό. Οι ποδοσφαιριστές έγιναν υπεραθλητές. Οι ομάδες θίασοι. Τα ευρωπαϊκά γήπεδα «θέατρα των ονείρων». Ο καθένας πια ήθελε να μοιάσει στην Μπαρτσελόνα του Γουαρδιόλα. Η απόσταση από το μίζερο, αργό, κακόφημο ελληνικό πρωτάθλημα έγινε αστρονομική. Η μονοκρατορία του Ολυμπιακού πρόσθεσε επιπλέον το βαρύ πέπλο μιας θανάσιμης βαρεμάρας. Για ποιο λόγο να ασχολείται κανείς με το ανυπόληπτο ελληνικό ποδόσφαιρο;

Ώσπου φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το πρωτάθλημα έγινε ξανά ανταγωνιστικό. Μήπως ήρθε η ώρα να το πάρει επιτέλους ο ΠΑΟΚ; Η Θεσσαλονίκη βοά, ο Γιώργος Μίνος ξεσπαθώνει, έρχεται ο «γαύρος του Βορρά» λένε οι κακεντρεχείς. Ναι, ο ΠΑΟΚ είναι το μεγάλο φαβορί! Μέχρι που ένα καρουλάκι ταμειακής μηχανής κι ένας κουμπουροφόρος πρόεδρος επαναφέρουν την ομάδα εκεί που πάντα ήταν. Στη θέση του αουτσάιντερ.

Είναι ματαιοπονία να συζητάμε σήμερα για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο. Ποιος την είχε στημένη στον άλλον και γιατί. Ποιος έχει κάνει τα μεγαλύτερα αίσχη. Ποιος είναι ο περισσότερο υποκριτής. Όσο το ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει σφιχταγγαλιασμένο με τη βία, τη νοθεία και τη διαφθορά τίποτα καλό δεν πρόκειται να συμβεί. Κανένας τίτλος δε θα έχει αξία. Ούτε ο περσινός που πήραμε σε έναν τελικό που δεν έπρεπε να ξεκινήσει καν.

Ίσως καλύτερα έτσι. Ο ΠΑΟΚ για μένα δεν είναι κανένα τρόπαιο. Είναι οι βραδιές στο White Hart Lane με την Τότεναμ και στην Τούμπα με τον Άγιαξ. Είναι οι ένδοξες νίκες, οι ένδοξες ήττες και οι ένδοξες ισοπαλίες. Είναι ο Μπάνε Πρέλεβιτς με την κοιλίτσα που εξέχει κάτω από τη φανέλα και ο Πάμπλο Γκαρσία που κάθε φορά που πέφτει, απαραιτήτως πρέπει να ξανασηκωθεί. Είναι ο Βιεϊρίνια που κουνάει αρνητικά το δάχτυλο στο παράλογο και την αυθαιρεσία. Είναι οι ανακοινώσεις των Συνδέσμων κατά της Χρυσής Αυγής που προσπαθεί να πουλήσει φτηνό πατριωτισμό στον λαό του ΠΑΟΚ. Είναι τα ευφυή στιχάκια και τραγούδια. Είναι η παρανοϊκή μουσικοχορευτική πανδαισία από το Σύνδεσμο Φιλάθλων Ζάμπιας στο youtube. Είναι ο Τζαμάλ και ο φίλος μου ο Τάκης και η κόρη μου η Μυρτώ. Πάνω από όλα είναι η θεμελιώδης αντίθεση στην κουλτούρα του μίσους και της βίας.

Σπύρος Κρίμπαλης

The post ΠΑΟΚ Είσαι, Αφού… appeared first on POPAGANDA.

Το ποδόσφαιρο, ο βασιλιάς των σπορ όπως αποκαλείται, έχει χαρίσει κατά καιρούς μεγάλες στιγμές και συγκινήσεις στους φίλους του αθλήματος. Από μεγάλες και απροσδόκητες νίκες μέχρι όμορφες και ρομαντικές ιστορίες αθλητών οι οποίοι ξεπέρασαν προσωπικά και φυσικά εμπόδια για να φτάσουν στην κορυφή.

Τίποτα δε μπορεί να συγκριθεί με το συναίσθημα των φίλων της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οι οποίοι βρέθηκαν από την κόλαση στον παράδεισο κατά τη διάρκεια του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ το 1999 ή την ιστορία του Βραζιλιάνου Ρονάλντο, γνωστού και ως «Φαινόμενο», ο οποίος μετά από δύο χρόνια απουσίας λόγω τραυματισμού αγωνίστηκε με τη Σελεσάο στο Μουντιάλ του 2002 χαρίζοντας μία από τις πιο εντυπωσιακές ποδοσφαιρικές παραστάσεις καθώς σκόραρε 8 γκολ και οδήγησε την ομάδα του στην κορυφή του κόσμου.

Τέτοιου είδους ιστορίες αναδεικνύουν την ομορφιά του ποδοσφαίρου και τα συναισθήματα που μπορεί να δημιουργήσει. Το θέμα όμως είναι ότι το ποδόσφαιρο δεν παύει να «γεννά» τέτοιες ιστορίες. Σχεδόν συνέχεια νέα είδωλα ξεπροβάλλουν λαμβάνοντας και αυτά τη θέση που τους αναλογεί στο πάνθεον της ιστορίας.

EPA/PETER POWELL

Ένα νέο είδωλο που προκαλεί φρενίτιδα ενθουσιασμού στους απανταχού φίλους του ποδοσφαίρου είναι ο Μοχάμεντ Σαλάχ που αγωνίζεται στη Λίβερπουλ. Με μια καριέρα που έχεις ρίζες στις στάχτες μιας εθνικής τραγωδίας αλλά και πολλές μεταπτώσεις, ο Σαλάχ έφτασε σε σημείο το 2018 να είναι το πιο «καυτό» όνομα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Λίβερπουλ και της Εθνικής Αιγύπτου, ένα εθνικό σύμβολο και εν τέλει ένας άνθρωπος που λατρεύεται σαν θεός. Με άλλα λόγια, ένας σύγχρονος Φαραώ.

Όπως κάθε όμορφο παραμύθι έτσι και η καριέρα του Σαλάχ δε θα μπορούσε να ξεκινήσει με όμορφο τρόπο. Το 2010, σε ηλικία 18 χρονών αγωνιζόταν στην Ελ Μοκαουλούν της χώρας του παίρνοντας συνεχώς λεπτά συμμετοχής με αποτέλεσμα σιγά σιγά να λάβει θέση στη βασική ενδεκάδα της ομάδας. Η πορεία του όμως ανακόπηκε βίαια και απότομα μετά τα επεισόδια που συνέβησαν στο γήπεδο του Πορτ Σαίντ το Φεβρουάριο του 2012, ανάμεσα στους οπαδούς της Αλ – Αχλί και της Αλ – Μασρί, που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 74 ανθρώπων. Μετά από αυτό το τραγικό γεγονός, η κυβέρνηση της χώρας αποφάσισε την οριστική αναβολή του πρωταθλήματος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Με το πρωτάθλημα να έχει αναβληθεί και την πολιτική κατάσταση στη χώρα να είναι έκρυθμη, είχε έρθει η ώρα για τον Σαλάχ να ξενιτευτεί. Πρώτος του σταθμός στο εξωτερικό ήταν η Ελβετία και συγκεκριμένα η Βασιλεία. Σε ηλικία 20 ετών, ο Σαλάχ είχε αρχίσει να δείχνει ψήγματα του ταλέντου του βοηθώντας την ομάδα του να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ελβετίας ενώ παράλληλα έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Europa League το 2013. Αν μη τι άλλο ήταν μία απόλυτα επιτυχημένη πρώτη σεζόν μακριά την Αίγυπτο που έδειχνε ότι ο Σαλάχ έχει θέση στο υψηλότερο επίπεδο.

Η ανταμοιβή για τις πολύ καλές του εμφανίσεις με τη Βασιλεία δεν άργησε να έρθει. Τον Ιανουάριο του 2014, ακριβώς δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Πορτ Σαίντ που οδήγησαν στην αναβολή του αιγυπτιακού πρωταθλήματος και την ανακοπή έστω και προσωρινά της ανοδικής του πορείας, ο Μοχάμεντ Σαλάχ έπαιρνε μεταγραφή για την Τσέλσι. Σε ηλικία μόλις 22 ετών, είχε ήδη κερδίσει μία θέση στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου κάνοντας τους συμπατριώτες του υπερήφανους ενώ δύο μήνες μετά, πέτυχε και το πρώτο του γκολ στο ντέρμπι του Λονδίνου απέναντι στην Άρσεναλ με την Τσέλσι να κερδίζει 6-0.

EPA/PETER POWELL

Το γεμάτο όμως ρόστερ της Τσέλσι δεν έδινε πολλά περιθώρια στον Ζοζέ Μουρίνιο για τη χρησιμοποίηση του Σαλάχ και μοιραία τον Ιανουάριο του 2015 έφυγε ως δανεικός για την Ιταλία και τη Φιορεντίνα. Εκεί επέλεξε να φορέσει το νούμερο 74 στη φανέλα του για να τιμήσει τα 74 θύματα που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στο Πορτ Σαίντ, το γεγονός που ουσιαστικά είχε καθορίσει την καριέρα του. Οι εμφανίσεις του με τους «Βιόλα» ήταν απόλυτα ικανοποιητικές με τη Φιορεντίνα να φτάνει μέχρι τα ημιτελικά του Europa League και την ομάδα να κάνει χρήση της οψιόν που είχε για να τον αποκτήσει με κανονική μεταγραφή από την Τσέλσι.

Ο ίδιος όμως δεν επιθυμούσε κάτι τέτοιο καθώς δε θεωρούσε πως το ταλέντο του και οι δυνατότητες του θα μπορούσαν να αναδειχθούν στο έπακρο αν συνέχιζε να αγωνίζεται στην ομάδα της Φλωρεντίας. Ήθελε πολλά παραπάνω και αυτό ήταν εμφανές.

Αποτέλεσμα ήταν να φύγει και πάλι δανεικός από την Τσέλσι, αυτή τη φορά με προορισμό τη Ρόμα. Η ομάδα της Αιώνιας Πόλης ήταν ο κατάλληλος προορισμός για να αναδείξει το ταλέντο του καθώς θα αγωνιζόταν σε σαφώς υψηλότερο επίπεδο ενώ γνώριζε και τη σημασία του να είναι κάποιος παίκτης της Ρόμα.

Φυσικά και δεν άργησε να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή για τη Ρόμα ενώ στην επιστροφή του στη Φλωρεντία άνοιξε το σκορ για την ομάδα του. Οι Ρωμαίοι βασίστηκαν πάνω του κατά τη διάρκεια της σεζόν και αναδείχθηκε Καλύτερος Παίκτης της ομάδας με 15 γκολ και 6 ασίστ. Μια επιτυχημένη πρώτη σεζόν στο Ολίμπικο είχε μόλις τελειώσει και ο Σαλάχ μπορούσε να νιώθει απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή του να μην παραμείνει στη Φιορεντίνα. Τον Αύγουστο του 2016, η Ρόμα αγόρασε τα δικαιώματα του από την Τσέλσι δίνοντας του τα κλειδιά της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, σε μια χρονιά που συνέπεσε και με την αποχώρηση του μεγάλου «καπιτάνο» Φραντσέσκο Τόττι από την ενεργό δράση. Ο Σαλάχ συνέχισε να έχει ανοδική πορεία πετυχαίνοντας 19 γκολ, με τη Ρόμα να τερματίζει δεύτερη, μόλις τέσσερις βαθμούς πίσω από την πρωταθλήτρια Γιουβέντους.

EPA/SIMONE VENEZIA

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Αν το 2014, το όνομα του Σαλάχ έκανε «θόρυβο» και τον οδήγησε στην Τσέλσι, τότε το καλοκαίρι του 2017 με σαφώς περισσότερες παραστάσεις και εμπειρίες στην πλάτη, ήταν έτοιμος για να επιστρέψει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ήταν η στιγμή που έπρεπε να αποδείξει ότι είχε μία θέση στην Πρέμιερ Λιγκ και ότι ήταν λάθος η απόφαση της Τσέλσι να μην τον αξιοποιήσει όπως θα έπρεπε. Στις 22 Ιουνίου του 2017 οριστικοποιήθηκε η επιστροφή του Σαλάχ στη Γηραιά Αλβιώνα. Αυτή τη φορά όμως δε θα βρισκόταν στο Λονδινό και την Τσέλσι αλλά αρκετά βορειότερα, στο Μέρσεϊσαϊντ και τη Λίβερπουλ.

Η έναρξη της σεζόν ήταν εκρηκτική καθώς σκόραρε στο ντεμπούτο του απέναντι στη Γουότφορντ, στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ στον αγώνα με τη Χόφενχαιμ αλλά και στο ντέρμπι με την Άρσεναλ με τη Λίβερπουλ να κερδίζει 4-0. Ήταν ήδη Αύγουστος και ο Σαλάχ κέρδιζε το βραβείο του Καλύτερου Παίκτη του μήνα προκαλώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού στις τάξεις των οπαδών της ομάδας που έβλεπαν στο πρόσωπο του τον νέο τους ηγέτη. Δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του μεγάλου Στίβεν Τζέραρντ από το Άνφιλντ, οι φίλοι της Λίβερπουλ είχαν και πάλι κάθε λόγο να ελπίζουν.

Στο μεταξύ, στην Αίγυπτο, οι συμπατριώτες του Σαλάχ φούσκωναν από υπερηφάνεια καθώς έβλεπαν το δικό τους παιδί να πρωταγωνιστεί στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Συγκεκριμένα, υπήρχε μια λεπτή γραμμή που τον χώριζε από το να θεωρείται εθνικός ήρωας. Και την πέρασε με τον πιο όμορφο και ρομαντικό τρόπο.

Στις 8 Οκτωβρίου 2017 η Αίγυπτος αντιμετώπιζε το Κονγκό για τα Προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018 που θα διεξαχθεί στη Ρωσία θέλοντας μόνο τη νίκη για να προκριθεί σε τελική φάση Μουντιάλ για πρώτη φορά μετά το 1990. Οι Αιγύπτιοι περίμεναν 27 ολόκληρα χρόνια και αναζητούσαν τον «Προφήτη» που θα τους έστελνε στον παράδεισο. Ο Σαλάχ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να επωμιστεί αυτόν τον ρόλο.

Στο 62ο λεπτό του αγώνα, μετά από ένα λάθος διώξιμο του αμυντικού του Κονγκό, ο Σαλάχ με άψογο κοντρόλ βρέθηκε απέναντι στον τερματοφύλακα και με ένα πλασέ έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα στέλνοντας τους συμπατριώτες του στα ουράνια. Σχεδόν μισή ώρα παιχνιδιού χώριζε την Αίγυπτο από τα τελικά του Μουντιάλ. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Μάλλον τα πάντα.

Στο 87ο λεπτό μετά από μια σέντρα που έπιασε στον ύπνο την αιγυπτιακή άμυνα το Κονγκό κατάφερε να ισοφαρίσει κάνοντας το 1-1. Μια γιορτή που είχε ξεκινήσει ο Σαλάχ 25 λεπτά νωρίτερα ήταν έτοιμη να εξελιχθεί σε εθνική τραγωδία. Οι οπαδοί τραβούσαν τα μαλλιά τους στις εξέδρες μη μπορώντας να πιστέψουν ότι για ακόμα μία φορά θα έμεναν έξω από τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη. Πλέον χρειάζονταν μόνο ένα θαύμα.

Το οποίο όμως ήρθε έξι λεπτά αργότερα. Στο 93ο, ο αμυντικός του Κονγκό ανέτρεψε τον Αιγύπτιο επιθετικό μέσα στη μεγάλη περιοχή και ο διαιτητής σφύριξε πέναλτι. Θα ήταν η τελευταία φάση του αγώνα και αν σκόραρε, η Αίγυπτος θα ήταν στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Αν αστοχούσε θα ήταν στην «κόλαση». Τη στιγμή που η μπάλα ζύγιζε τόνους, μόνο ένας παίκτης μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη του χτυπήματος αυτού του ιστορικού πέναλντι. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ. Και το έκανε.

Πήρε τη μπάλα, την έστησε στη βούλα του πέναλτι, σούταρε και σκόραρε. Αυτόματα, οι 75.000 οπαδοί που βρέθηκαν Στάδιο Μποργκ Ελ Αράμπ της Αλεξάνδρειας καθώς και τα εκατομμύρια Αιγυπτίων σε ολόκληρη τη χώρα βρέθηκαν στον έβδομο ουρανό. Η Αίγυπτος ήταν στο Μουντιάλ και ο Μοχάμεντ Σαλάχ ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Από εκείνη τη στιγμή μετατράπηκε από έναν εξαιρετικό παίκτη σε Προφήτη, εθνικό σύμβολο, Μεσσία και σύγχρονο Φαραώ. Με αυτό το χτύπημα πέναλτι πέρασε στην αιωνιότητα.

https://www.youtube.com/watch?v=UEs7EMWAOLg

Φυσικά δε θα μπορούσε να σταματήσει εκεί. Μετά το τέλος των σύντομων υποχρεώσεων με την εθνική ομάδα επέστρεψε στη Λίβερπουλ και συνέχισε να σκοράρει κατά ριπάς με τους οπαδούς της ομάδας να τον λατρεύουν όπως οι συμπατριώτες του. Στις 17 Μαρτίου του 2018 πέτυχε τέσσερα γκολ στη νίκη της Λίβερπουλ με 5-0 απέναντι στη Γουότφορντ με τους αναλυτές να αναφέρουν συνεχώς ότι η παγκόσμια κοινότητα γινόταν μάρτυρας του μεγαλείου του Μοχάμεντ Σαλάχ.

Οι οπαδοί της Λίβερπουλ άρχισαν να τον αποκαλούν «Αιγύπτιο Βασιλιά» ενώ παραφράζοντας το τραγούδι «Good Enough» των Dodgy δηλώνουν ότι αν συνεχίσει να σκοράρει θα ασπαστούν το Ισλάμ λέγοντας «Μο Σαλάχ, αν είναι αρκετά καλός για εμένα τότε είναι αρκετά καλός και για σένα, αν συνεχίσει να σκοράρει τότε θα γίνω και εγώ Μουσουλμάνος».

https://www.youtube.com/watch?v=b-icmPutQDk

Ταυτόχρονα, ο μύθος του Σαλάχ μεγαλώνει και εκτός γηπέδου. Κατά τη διάρκεια των Προεδρικών Εκλογών της Αιγύπτου το Μάρτιο του 2018, βρέθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο ψηφοδέλτια στις κάλπες που έγραφαν τα όνομα του δείχνοντας ότι πλέον έχει εξελιχθεί σε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Όταν αγωνίζεται με τη Λίβερπουλ, η ζωή στην Αίγυπτο «παγώνει» καθώς όλοι τρέχουν σε σπιτιά και μαγαζιά για να τον παρακολουθήσουν και για τους απανταχού Μουσουλμάνους ο Σαλάχ αποτελεί ένα πρότυπο. Συγκεκριμένα, δημιουργεί καλύτερες σχέσεις για τον μουσουλμανικό κόσμο με το ποδόσφαιρο ενώ σύμφωνα με αναφορές, στο Ηνωμένο Βασίλειο που είχαν παρουσιαστεί ακραία φαινόμενα ισλαμοφοβίας, ο Σαλάχ έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι Βρετανοί τους Μουσουλμάνους.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Σαλάχ δεν αποτελεί απλά έναν αθλητή αλλά ένα ιδιαίτερο πρότυπο και παγκόσμιο φαινόμενο που όχι μόνο δίνει χαρά σε ανθρώπους αλλά συμβάλλει και στη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ κοινωνικών ομάδων σε ιδιαίτερα ταραγμένους καιρούς.

The post Ο Μοχάμεντ Σαλάχ είναι ο σύγχρονος Φαραώ του ποδοσφαίρου appeared first on POPAGANDA.

Πεσμένος στη μέση σχεδόν του γηπέδου. Γύρω του, ένα σμήνος παικτών, τεχνικοί και γιατροί. Το πρόσωπό: σφιγμένοι μυς, πόνος και θλίψη. Ο τραυματισμός δείχνει σοβαρός. Μόλις στο τριακοστό λεπτό.  Ο Μο Σαλάχ, το αστέρι της Λίβερπουλ, δεν μπορεί να συνεχίσει. Αποχωρεί από το μεγάλο τελικό. Με βήματα αργά και βαριά. Προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυά του. Στους ώμους του κουβαλά μια πόλη και μια χώρα. 

Τον Μοχάμεντ Σαλάχ δεν τον γνώριζα, μου τον έμαθε ο γιος μου. Μήνες τώρα δεν σταματούσε να μιλάει για αυτόν: «ο Σαλάχ αυτό, ο Σαλάχ εκείνο, ο Σαλάχ το άλλο». Μου προκαλούσε εντύπωση ο ενθουσιασμός του. Ήθελα να καταλάβω. Να μάθω περισσότερα για αυτό τον Αιγύπτιο που μοιάζει να έχει τρελάνει τους οπαδούς της Λίβερπουλ και όχι μόνο. 

Καταπιάστηκα με την έρευνα. Πρώτα, Wikipedia, έπειτα αγγλικές εφημερίδες και διεθνή αθλητικά portals,  και, τέλος, αποσπάσματα από τους φετινούς αγώνες. Κόλλησα.  Έφτασα να παρακολουθώ video με τα γκόλ του στα αραβικά. Δεν τον χορταίνεις. Ταχύτητα, ορμή, αίσθηση της φάσης και ταυτόχρονα ευστροφία, αποτελεσματικότητα και απλότητα. Τριάντα δύο γκόλ στην Premier League, μόνον τη χρονιά που μας πέρασε και δέκα γκολ στο Champions League. Ο εφιάλτης κάθε αμυντικού. Σε ένα μόλις χρόνο η αξία του τριπλασιάστηκε: από πενήντα εκατομμύρια ευρώ έχει πλέον φτάσει στα 150 εκατομμύρια. Λίγες ημέρες πριν, ο Σύνδεσμος Επαγγελματιών ποδοσφαιριστών της Αγγλίας (PFA) τον ανέδειξε ως «παίκτη της Χρονιάς»: ο πρώτος Αιγύπτιος στην ιστορία του θεσμού.

ο Σαλάχ βρίσκει το ανάλογό του στους πρώτους αφροαμερικάνους αθλητές: τον Τζάκι Ρόμπινσον, τον πρώτο Αφροαμερικάνο στην Major League Baseball (1947), τον Κένι Γουάνσιγκτον, τον πρώτο στο Αμερικανικό football (1946), αλλά και τον πολυθρύλητο Τζέσε Όουενς (1936). Είναι ένα σύμβολο ανατροπής και σύνδεσης. Κάτι σαν το αντεστραμμένο είδωλο του Λώρενς της Αραβίας. 

Κοίταξα πιο πίσω. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ Γκελύ, αυτό είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στη Ναγκρίγκ, μία μικρή και φτωχή πόλη στην επαρχία Μπασιούν , ογδόντα χιλιόμετρα από το Κάιρο. Μεγάλωσε δύσκολα, ανάμεσα στα τέσσερα αδέρφια του, πάλεψε. Στα δεκατέσσερα τον διαλέγει ένας όμιλος στο Κάιρο, η Ελ Μοκαλούουν. Για να παρακολουθεί τις προπονήσεις: ταξιδεύει οκτώ συνολικά ώρες, τέσσερις φορές την εβδομάδα. Η θέληση σε κάνει ικανό για το ανέφικτο. Η διάκριση δεν θα αργήσει να έρθει. Τον καλούν στην Ευρώπη.

Χαρτογραφώ τη διαδρομή: από την Αίγυπτο στη Βασιλεία, το 2010, κι από εκεί στον πάγκο της Τσέλσι –  ο πολύς Μουρίνιο ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε πραγματικά –  έπειτα, δανεικός στη Φιορεντίνα, μετά στη Ρόμα, και από εκεί – το 2016 – στη Λίβερπουλ.   Στην ομάδα του Κίγκαν, του Ντάγκλις, του Ρας, του Τζέραρντ. Στην πόλη των Σκαθαριών, την πάντα λίγο έκκεντρη και εκτός συστήματος. Ήταν επιλογή του Κλόπ, ενός προπονητή suis generis, χωρίς sur mesure κουστούμια και γραβάτες. Ταίριαξαν γάντι. Με το που φτάνει στο Λίβερπουλ δηλώνει: «Ήθελα να επιστρέψω για να αποδείξω σε όσους δεν με πίστεψαν ότι έκαναν λάθος». 

Ναι. Έκαναν λάθος. Ο Σαλάχ είναι πλέον ο ήρωας σε ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι. Η ζωή του έχει γίνει ντοκυμαντέρ από το Channel 4. Βρίσκεται σε γκράφιτι, σε μπλούζες, σε κασκόλ. Τα παπούτσια του, ένα ζευγάρι adidas x17 έχουν τοποθετηθεί ως έκθεμα μπροστά από τα αγάλματα του Ραμσή του Β και του Αμενχοτέπ, στην πτέρυγα Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνο. Αλλάζουν τους στίχους σε τραγούδια και του τα αφιερώνουν. Τον αποκαλούν Φαραώ, Αιγύπτιο Βασιλιά.  Ενώ στη χώρα του είναι πιο δημοφιλής κι από τον πρόεδρο.  Έχει κάνει τους συμπατριώτες του να παρακολουθούν φανατικά  premiere league. Κατόρθωσε να βάλει την ομάδα έπειτα από τριάντα περίπου χρόνια ξανά στο μουντιάλ. Προσφέρει αφειδώς χρήματα για σχολεία, νοσοκομεία και αγαθοεργίες. Συμμετέχει σε καμπάνιες κατά των ναρκωτικών. Απορρίπτει δώρα πλούσιων Αιγυπτίων, ζητώντας τους τα χρήματα αυτά να τα δώσουν για κάποιο καλό σκοπό. 

Ο Σαλάχ μπορεί να μην είναι στην πραγματικότητα ο πρίγκηπας του Νείλου, αλλά είναι ένας πιστός μουσουλμάνος. Kάθε φορά που σκοράρει κι ενώ το Άνφιλντ καίγεται, εκείνος κλέβει λίγα δευτερόλεπτα και προσεύχεται. Αφού πέσουν πάνω του οι συμπαίκτες, να τον συγχαρούν, κι ενώ οι πανηγυρισμοί είναι πιο δυνατοί από ποτέ, εκείνος κάνει μερικά βήματα πίσω και σηκώνει τα χέρια ψηλά. Προς τον ουρανό. Δίχως υπερβολή στις κινήσεις, δίχως θεατρικότητά, με μια ευγένεια απαράμιλλη. Γονατίζει στο χορτάρι και προσεύχεται. Και για μερικά δευτερόλεπτα το γήπεδο ησυχάζει. Του χαρίζει μία στιγμή στοχασμού. Οι φωνές ξεκινούν ξανά με το που σηκώνεται, οι πανηγυρισμοί συνεχίζουν. Για κάποια δευτερόλεπτα, το πεδίο της αντίστασης άξαφνα γιγαντώνεται.  Ανοίγει μια τεράστια ρωγμή στον ποδοσφαιρικό χρόνο. Για μερικές στιγμές χάνονται ο φόβος, η τρομολαγνεία και η μισαλλοδοξία. Λιώνουν κάτω από τα σκληρά φώτα και τις ιαχές.

Ο Σαλάχ μεταμορφώνεται έτσι σε σύμβολο. Σε μια φιγούρα εικονοκλαστική. Κάτι που υπερβαίνει την υπομονή και τη γενναιότητα. Γίνεται δεσμός και σημείο ένωσης. Συνδέει φιλάθλους, κοινότητες, θρησκείες, ανθρώπους. Μας βοηθά να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη και την ευγένεια. Αποκαλύπτει τον ορισμένες φορές κοντόθωρο ελιτισμό του Αντόρνο: η αγορά της διασκέδασης και τα σπορ μπορούν να σε κάνουν να σκεφτείς την ουσία της ζωής, το νόημά της. Εδώ το πρίσμα της ύπαρξης επεκτείνεται και αναδεικνύει τις αποχρώσεις και τους τόνους, μας βοηθά να κατανοήσουμε και την ίδια στιγμή να θαυμάσουμε τις διαφορές και τις ομοιότητες. Γι’ αυτό και ο Σαλάχ βρίσκει το ανάλογό του στους πρώτους αφροαμερικάνους αθλητές: τον Τζάκι Ρόμπινσον, τον πρώτο Αφροαμερικάνο στην Major League Baseball (1947), τον Κένι Γουάνσιγκτον, τον πρώτο στο Αμερικανικό football (1946), αλλά και τον πολυθρύλητο Τζέσε Όουενς (1936). Είναι ένα σύμβολο ανατροπής και σύνδεσης. Κάτι σαν το αντεστραμμένο είδωλο του Λώρενς της Αραβίας. 

Ο Αλμπέρ Καμύ είχε κάποτε πει ότι όλα όσα γνωρίζει γύρω από την ηθική και την ευθύνη τα είχε μάθει από το ποδόσφαιρο. Παίκτες σαν τον Σαλάχ το επιβεβαιώνουν. Δείχνουν το δρόμο. Εκείνον που σε οδηγεί πέρα από το φόβο. Αυτόν που αναφέρει και το τραγούδι των Gery and the Pacemakers, ο ύμνος της Λίβερπουλ: «Όταν διασχίζεις μία θύελλα. Κράτησε το κεφάλι σου ψηλά. Και μην φοβάσαι το σκοτάδι. Στο τέλος της θύελλας, υπάρχει ένας χρυσός ουρανός… προχώρησε, με ελπίδα στην καρδιά σου, και δεν θα είσαι ποτέ μόνος. You’ll never walk alone». Στους καιρούς μας, που το σκοτάδι καραδοκεί, ας σκεφτούμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ας βρούμε το θάρρος να προχωρήσουμε. 

The post Ο Λώρενς της Βρετανίας appeared first on POPAGANDA.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο αποτελεί αναμφίβολα τη μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου. Σε αυτό παίζει ρόλο το γεγονός ότι διεξάγεται κάθε τέσσερα επομένως η ανυπομονησία που δημιουργείται στο φίλαθλο κοινό είναι μεγάλη, ενώ πάντα ιντιγκάρει και η παρουσία των μεγαλύτερων αστεριών του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που πάντα έχουν ως στόχο την κατάκτηση της κορυφής. Για αυτόν ακριβώς το λόγο παρουσιάζουν κάθε πτυχή του ταλέντου τους ανεβάζοντας συνεχώς το επίπεδο της διοργάνωσης. Έφτασε λοιπόν η ώρα το κοινό να υποδεχθεί το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 που θα διεξαχθεί στα γήπεδα της Ρωσίας, με την ελπίδα ότι θα παρακολουθήσει παιχνίδια υψηλού θεάματος. 

Πριν όμως απολαύσουμε τον Μέσι, τον Νειμάρ, τον Πογκμπά και τους άλλους σταρ του φετινού Παγκοσμίου Κυπέλλου, ζητήσαμε από την ομάδα της σελίδας El Sombrero  να μας αφηγηθεί μερικές ιστορίες από προηγούμενες διοργανώσεις για να μπούμε στο κλίμα της φετινής διοργάνωσης.

Ποια είναι η πιο cult μορφή ποδοσφαιριστή που έχει αγωνιστεί ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο; Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Τρίφον Ιβανόφ, ο «Λύκος της Βουλγαρίας». Ο αμυντικός που χαμογελούσε και ο αντίπαλος χεζόταν πάνω του, ο θεούλης που κάποτε αγόρασε ένα τανκ για να κάνει βόλτες στο χωριό του, ο τύπος που ξυριζόταν πριν το ματς και μετά το τέλος είχε κανονική γενειάδα, ο θρύλος που πριν τα ματς του Μουντιάλ του 1994 έλιωνε στην πισίνα, καπνίζοντας, τρώγοντας τηγανιτές πατάτες και πίνοντας μπύρα. Απλά αξεπέραστος.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη ομάδα – απογοήτευση που απέτυχε σε Μουντιάλ; Με βάση το υλικό και την ποιότητά τους, η Αργεντινή του 2002 με παίκτες όπως Κρέσπο, Μπατιστούτα, Αϊμάρ, Σιμεόνε, Ζανέτι, Σορίν, Αγιάλα κτλ και η Βραζιλία του 1966 με Πελέ, Γκαρίντσα, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο κτλ. Κυρίως επειδή αποκλείστηκαν στην πρώτη φάση των ομίλων και οι δύο.

Ποια ήταν το πιο ολοκληρωμένο σύνολο που εμφανίστηκε σε Παγκόσμιο Κύπελλο; Αρκετές από τις παγκόσμιες πρωταθλήτριες ήταν σχετικά ολοκληρωμένες ομάδες, τουλάχιστον όταν έμπαιναν σε διαδικασία σύγκρισης με τις υπόλοιπες ομάδες της εποχής. Ακόμα και η Γερμανία του 2014 ήταν αρκετά ολοκληρωμένη και ανώτερη των υπολοίπων στους περισσότερους τομείς, αν σκεφτείς ότι είχε την καλύτερη επίθεση και την καλύτερη άμυνα του τουρνουά. Από πλευράς ρόστερ μάλλον η Βραζιλία του 2002 είχε το καλύτερο των τελευταίων χρόνων, με παικταράδες στις περισσότερες θέσεις, άσχετα που στο χόρτο η απόδοση της δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή.

Ποιο ήταν η χειρότερη ποιοτικά διοργάνωση; Εδώ πάντα μπαίνει το ζήτημα του πόσα Μουντιάλ έχει δει ο καθένας. Αφού μιλάμε ποιοτικά και μόνο, τότε το 1990, με αμυντικό ποδόσφαιρο, λίγα γκολ, την αποθέωση των καθυστερήσεων, πολλά πέναλτι και αρκετές κακές διαιτησίες μέχρι και στον τελικό. Το καλό ήταν ότι ουσιαστικά έφερε την κατάργηση της πάσας στον τερματοφύλακα.

Ποια χώρα θα μπορούσε να θεωρηθεί φαβορί στο φετινό Παγκόσμιο Κυπελλο; Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ομάδων: Στην πρώτη είναι η Βραζιλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία που ξεχωρίζουν, στη δεύτερη είναι το Βέλγιο, η Αργεντινή και ίσως η Πορτογαλία (αν ο Σάντος εμφανιστεί με το τυχερό δερμάτινο) και μετά όλες οι υπόλοιπες, που αν φτάσουν στα ημιτελικά θα το θεωρήσουν τρομερή επιτυχία.

Ποια ομάδα είχε την ποιότητα για να κατακτήσει το κύπελλο αλλά εν τέλει απέτυχε; Επειδή μιλάμε για μια διοργάνωση με νοκ-άουτ παιχνίδια που κρίνονται στις λεπτομέρειες, σχεδόν σε κάθε διοργάνωση έχουμε τέτοιες ομάδες. Ιστορικά όμως, αν θέλουμε να επιλέξουμε μία-δύο ομάδες, θα ήταν η Ολλανδία του 1974 και η Βραζιλία του 1982.

Έχουν τη δυνατότητα οι Ρώσοι να διοργανώσουν ένα ποιοτικό Παγκόσμιο Κύπελλο; Θεωρητικά ναι. Είναι μια μεγάλη χώρα που έχει ανάγκη τη θετική προβολή και επιθυμεί να κάνει επιτυχημένη διοργάνωση. Όλα θα φανούν στην πράξη πάντως. Το βασικότερο θα είναι οι οπαδοί των άλλων χωρών να μην πέσουν θύματα επιθέσεων από τους αγριεμένους ντόπιους χούλιγκανς, που όπως και οι ομάδες έκαναν προετοιμασία τόσο καιρό για να… υποδεχθούν τους καλεσμένους τους.

Ποια ομάδα μπορεί να αποτελέσει την έκπληξη της φετινής διοργάνωσης; Θα καταφέρει το Βέλγιο επιτέλους να δικαιώσει τον ποδοσφαιρικό χιπστερισμό που περιμένει εδώ και χρόνια κάτι καλό; Βαθιά μέσα μας πάντως θέλουμε Ουρουγουάη, γιατί λίγες ομάδες «βρωμάνε» ποδόσφαιρο τόσο πολύ όσο η «Σελέστε».

Με βάση το ρόστερ της κάθε ομάδας, μπορούμε φέτος να περιμένουμε ένα ανταγωνιστικό και ποιοτικό Παγκόσμιο Κύπελλο; Για το ποιοτικό σκέλος δεν βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά, αν και το προηγούμενο Μουντιάλ ήταν αντικειμενικά αρκετά καλό από πολλές απόψεις. Για το ανταγωνιστικό όμως μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, γιατί υπάρχουν αρκετές ομάδες στα ίδια πάνω-κάτω επίπεδα και καμία που να ξεχωρίζει εντυπωσιακά. Ας ελπίσουμε ότι στην τελική τετράδα θα δούμε τουλάχιστον μια ομάδα-έκπληξη. Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από τέτοιες ιστορίες.

The post Να, γιατί το Μουντιάλ έχει μια θέση ανάμεσα στα πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μας appeared first on POPAGANDA.

Η τεχνολογία μέχρι σήμερα ελάχιστα είχε επηρεάσει το ποδόσφαιρο. Μια πολυσυζητημένη καινοτομία, όμως, έρχεται να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που λαμβάνονται οι διαιτητικές αποφάσεις.

Τι ακριβώς είναι ο VAR;

O Video Assistant RefereeWhat does a Video Assistant Referee (VAR) actually do? | Fifa (και όχι «Virtual», όπως αναφέρουν κάποια έγκριτα Μέσα), είναι ένας βοηθός του διαιτητή που παρακολουθεί τον αγώνα από την άνεση ενός control room, ενός κλειστού χώρου που μπορεί να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά από τον αγωνιστικό χώρο. Μοναδική προϋπόθεση είναι η γρήγορη σύνδεση στο internet και βέβαια η σύνδεση στη ζωντανή ροή του υλικού των καμερών της μετάδοσης.

Ο άριστα εκπαιδευμένος διαιτητής δεν απολαμβάνει απλώς τη ζεστασιά /δροσιά ενός χώρου μακριά από το άγχος του γηπέδου και τις φωνές των οπαδών, αλλά έχει στη διάθεσή του ένα προηγμένο σύστημα εικόνας με δυνατότητα επανάληψης, στοπ-καρέ, μεγέθυνσης και αργής κίνησης.

Πώς λαμβάνεται μια απόφαση;

Δεν είναι απαραίτητο ότι ο διαιτητής θα ζητήσει τη γνώμη του βιντεο-βοηθού του, και από την πλευρά του ο VAR παρεμβαίνει μόνο αν εντοπίσει κάποιο εξόφθαλμο λάθος που αλλάζει το αποτέλεσμα του αγώνα. Και πάλι όμως δεν μπορεί να αναθεωρήσει μια διαιτητική απόφαση, ούτε ο διαιτητής είναι υποχρεωμένος να αποδεχθεί την ετυμηγορία του βοηθού.

Όταν ο διαιτητής επιθυμεί να ζητήσει τη βοήθεια του VAR, σχηματίζει με τα χέρια του το περίγραμμα μιας τηλεόρασης.

Υπάρχει, επίσης η δυνατότητα να δει ξανά ο ίδιος τη φάση σε οθόνη που βρίσκεται εκτός του τερέν.

Πότε επεμβαίνει ένας VAR;

Μόνο σε τέσσερις περιπτώσειςVideo Assistant Referee (VAR): Match-changing Incidents explained | Fifa: Σε περιπτώσεις γκολ (κυρίως αν έχει περάσει η μπάλα τη γραμμή), καταλογισμού ή μη καταλογισμού πέναλτι, απευθείας κόκκινης κάρτας (όχι δεύτερης κίτρινης) που λανθασμένα δόθηκε ή δεν δόθηκε και σε περίπτωση υπόδειξη λανθασμένης ταυτότητας (αν ο διαιτητής δεν διέκρινε τον παίκτη που π.χ. πρέπει να τιμωρηθεί).

Τι βλέπει ο βοηθός;

Ο VAR θα έχει πρόσβαση στις κάμερες τις τηλεοπτικής κάλυψης –ανεξαρτήτως αν το υλικό έχει μεταδοθεί «στον αέρα»– αλλά και σε 2 (ή 4) επιπλέον κάμερες που θα παρακολουθούν αποκλειστικά τα off-side. Στο «δωμάτια επιχειρήσεων» θα παρίστανται εκτός του διαιτητή και στελέχη υποστήριξης. Όταν εφαρμοστεί το σύστημα στην Ελλάδα, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο ελέγχου θα έχουν παρουσία, ο VAR, ο βοηθός του (Assistant VAR: AVAR) και ο χειριστής του Replay. Οι VAR και ο AVAR πρέπει να είναι εν ενεργεία διαιτητές ή έμπειροι παλαίμαχοι, ενώ ο χειριστής του Replay τεχνικός.

Στην Ελλάδα, το κέντρο δεδομένων του συστήματος θα βρίσκεται εγκαταστημένο στα γραφεία της ΕΠΟ και η σύνδεση του με τα γήπεδα θα γίνεται μέσω οπτικών ινών. Tο υλικό όλων των αγώνων θα διατηρείται σε μια «ψηφιακή βιβλιοθήκη» ενώ τα δεδομένα που θα συλλέγονται σε συνδυασμό με το feed της εικόνας, θα αξιοποιούνται για την εκπαίδευση των διαιτητών.

Πόσο χρόνο θα έχει για να παρέμβει ο VAR;

Παρότι τυπικά δεν υφίσταται χρονικό όρο, ο διαθέσιμος χρόνος δεν θα είναι άπλετος, για προφανείς λόγους. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εξέταση του βίντεο και η ενημέρωση του διαιτητή δεν πρέπει να απαιτεί περισσότερα από 30-40 δευτερόλεπτα. Πρακτικά, βέβαια, ο χρόνος που απαιτείται για την επανεξέταση ποικίλει από 1,5 μέχρι 3 λεπτά. O VAR μπορεί να εκφράσει αντίρρηση σε μια διαιτητική απόφαση έως ότου ξαναρχίσει ο αγώνας. Σε ακραίες περιπτώσεις και ιδιαίτερα αμφισβητούμενες φάσεις, έχει τη δυνατότητα να ενημερώσει ότι ελέγχει το βίντεο, ώστε να αναμένει ο πρώτος διαιτητής. Με τους σημερινούς κανονισμούς, αν το ματς ξεκινήσει ξανά, δεν υπάρχει περιθώριο επέμβασης του VAR, εκτός αν παρατηρήσει κάποια βίαιη συμπεριφορά παίκτη εκτός φάσης.

Θα σημάνει το τέλος του ανθρώπινου λάθους;

Αν και η FIFA πολύ θα το ήθελε, απέχουμε αρκετά από αυτή την υπόσχεση. Τουλάχιστον με την υπάρχουσα τεχνολογία, το VAR δεν φαίνεται ικανό να υποκαταστήσει τον διαιτητή, ούτε βέβαια να βάλει τέλος στα ανθρώπινα λάθη. Σύμφωνα με το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο (IFAB), τον οργανισμό δηλαδή που είναι αρμόδιος για τους κανονισμούς του αθλήματος, το «πείραμα»Video Assistant Referees (VARS) Εxperiment | The International Football Association Board, όπως το χαρακτηρίζει, δεν έχει στόχο να εκμηδενίσει τα λάθη.

Η γενική συνέλευση της IFAB στις 5 Μαρτίου 2016 ενέκρινε μια διετή περίοδο «ζωντανών πειραμάτων με βιντεοσκόπηση για σαφή λάθη», με στόχο να διαπιστώσει εάν «η εφαρμογή των VAR βελτιώνει το άθλημα». Όπως αναφερόταν χαρακτηριστική στην προγραμματική διακήρυξη, στόχος του πειράματος δεν είναι να επιτευχθεί 100% ακρίβεια για όλες τις αποφάσεις, «καθώς δεν υπάρχει επιθυμία να καταστραφεί η ουσιαστική ροή και τα συναισθήματα που προκύπτουν από τη σχεδόν ασταμάτητη δράση του παιχνιδιού». Η φιλοσοφία του είναι: «Ελάχιστη παρεμβολή – μέγιστο όφελος», καθώς τονίζεται ότι οι αποφάσεις θα συνεχίσουν να λαμβάνονται απ’ τον διαιτητή και θα διορθώνονται μόνο εφόσον υπάρχει εξόφθαλμο λάθος. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, η ερώτηση προς τον VAR δεν θα είναι «ήταν σωστή η απόφαση;», αλλά «ήταν εντελώς λάθος η απόφαση;».

Διάβασε όλο το άρθρο στο inside story (https://bit.ly/2MxjoBR). 

Το inside story είναι το πρώτο συνδρομητικό–ενημερωτικό site χωρίς διαφημίσεις στην Ελλάδα. Ανεξάρτητο αποκαλυπτικό με οικονομική αυτοτέλεια και διαφάνεια. 

Ειδικά για τους αναγνώστες της Popaganda: Γνώρισε το inside story για ένα μήνα δωρεάν, βάζοντας τον κωδικό κουπονιού popaganda στην http://bit.ly/2hKhNL9

The post VAR: Ο high-tech βοηθός των διαιτητών προσεχώς και στο ελληνικό πρωτάθλημα appeared first on POPAGANDA.

Λούκα Μόντριτς, μια ιδιοφυΐα μέσα στο γήπεδο.

Οι Κροάτες μπορεί να είναι αντιπαθείς για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα στην Ελλάδα που μας έχει πείσει ότι είναι «παλιάνθρωποι» και «εθνίκια» σε σχέση με τ’ «αδέρφια» μας τους Σέρβους (και σε σχέση και με μας τους «διαφωτιστές»). Δεύτερον, επειδή στον αθλητισμό είναι υπερόπτες, αλαζόνες, όμορφοι (συνήθως), τρία πράγματα που εκνευρίζουν πάντα τους αντιπάλους.

Είναι όμως μια μεγάλη, παρά το μικρό μέγεθος της, χώρα όσον αφορά την παραγωγή ταλέντων, ειδικά στα δύο δημοφιλή ομαδικά αθλήματα.

Φυσικά και δεν τους μάθαμε τώρα. Από το 1994 και μετά συμμετέχουν σταθερά σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις (δεν έχουν πάει μόνο σε δύο Μουντιάλ και ένα Euro) και είτε περνάνε μια φάση, είτε φτάνουν στους «4» όπως το 1998 είτε αποκλείονται από τους ομίλους (καλά δεν θα μπορούσαν να κάνουν και κάτι άλλο).

Πανηγυρισμοί μετά το δεύτερο γκολ κατά της Αργεντινής/ EPA

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Μετά τη νίκη, όμως, επί της Αργεντινής με το εμφατικό 3-0, νομίζω δείχνουν μέχρι στιγμής ότι είναι και η καλύτερη ομάδα του Μουντιάλ της Ρωσίας. 20 χρόνια μετά την τρομερή παρέα του Σούκερ και των άλλων παιδιών του 1998 που είχε φτάσει μέχρι τα ημιτελικά για ν΄αποκλειστεί με δυο γκολ του Λιλιάν Τιράμ της γηπεδούχου Γαλλίας. Ενός αμυντικού που ίσως δεν είχε σκοράρει μέχρι τότε στη ζωή του.

Στην ενδεκάδα τους έχουν τρεις μεγάλους παίκτες: Τον Λούκα Μόντριτς, κομπιούτερ στο κέντρο, με απίστευτη ηρεμία στο παιχνίδι του να θυμίζει έντονα τον Αντρέα Πίρλο. Ο Ράκιτιτς είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται παντού, παίζει με απίστευτη αυτοπεποίθηση και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος. Τέλος, ο Μάτζουκιτς, ο εργάτης, που όπου και να τον τοποθετήσεις θα κάνει τη δουλειά του.

Στη νίκη έχεις πολλούς γύρω σου. Στην ήττα φεύγεις μόνος./ EPA

Αυτά τα στοιχεία που δεν έχει η Αργεντινή. Την οποία συμπαθούμε. Γιατί έχει το ταγκό, τις μπριζόλες, τη σόγια, το Μπουένος Άιρες, τον Μαραντόνα. Γιατί είναι πια σχεδόν δύο γενιές που δεν την έχουν δει να σηκώνει το κύπελλο. Γιατί είναι οι millenials που θέλουν να δουν το Μέσι ν’ ανέβει στην κορυφή και ν΄αναφωνήσουν επιτέλους πώς αυτός είναι ο κορυφαίος παίκτης που πάτησε το πόδι του στο μάταιο τούτο κόσμο. Στη Βραζιλία πριν τέσσερα χρόνια έφτασε κοντά, στην Ρωσία τώρα μπορεί και να φύγει νωρίς.

Γιατί όμως; Γιατί το σύστημα που παίζει η Αργεντινή δεν εφαρμόζεται ούτε σε αλάνα στα Πατήσια. Όποιος παίρνει τη μπάλα κατεβαίνει, χωρίς μυαλό, χωρίς κάποιον να βοηθά το Μέσι, χωρίς κάποιον να παίζει για την ομάδα. Τη μπάλα στα πόδια και όπως μας βγάλει. Το ίδιο συνέβη και με την Ισλανδία που, αν είχε και αυτή την ποιότητα της Κροατίας, θα τους είχε κερδίσει.

Συζητήθηκε πολύ πριν την έναρξη του αγώνα, η αγωνία που είχε ο Μέσι κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου.

Ο προπονητής. Χωρίς σχόλια.

Δεν φταίει όμως ο Μέσι. Φταίει αυτή η τρομερή μορφή, βγαλμένη από «βάτος λόκος» ταινία, ο προπονητής της ομάδας, o Χόρχε Σαμπαόλι που τα χέρια του μοιάζουν να είναι ζωγραφισμένα με τα τατού της φυλακής. Υπάρχουν 1.000.000 προπονητές που θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι για να βοηθήσουν το Μέσι, και μάλλον ο Σαμπαόλι δεν είναι ανάμεσά τους. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, θες και έναν κόουτς για να το πάρεις το κύπελλο, και απ΄ότι φαίνεται η Αργεντινή έχει έλλειψη στο συγκεκριμένο κομμάτι. 

The post Επιτέλους, η Κροατία είναι μια ομάδα που δίνει ρυθμό στο Μουντιάλ appeared first on POPAGANDA.

Αν έχετε κλικάρει το post, ξέρετε για τι πράγμα θα μιλήσουμε. Ο Ντιέγο Μαραντόνα έγινε παγκόσμιο viral με την συμπεριφορά του στις κερκίδες του Αργεντινή – Νιγηρία που έστειλε την «σελέστε» επεισοδιακά στους 16. Έχουν κυκλοφορήσει χιλιάδες σχόλια, εικόνες και memes για τον, ας πούμε έντονο, τρόπο που έζησε το ματς. (Εδώ μερικά από αυτά). Υπνάκος, αναποδογυρισμένα μάτια, προτεταμένα μεσαία δάχτυλα, έντονη ενασχόληση των χεριών στη ρινική περιοχή του προσώπου του, ημιλιποθυμία, ιατρική βοήθεια μετά το τέλος του ματς.

Οι Λατέρνατιβ βλέποντάς τα όλα αυτά, διχάστηκαν. Πάντα από τη θέση των ορκισμένων fans που θα κατακύρωναν για δέκα ζωές το «Χέρι του Θεού». Για τα χθεσινά, όμως, διαφωνούν…

Υπέρ Ντιέγο, ο Σταύρος Διοσκουρίδης

Δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να υπερασπιστώ τις χρήσεις και τις καταχρήσεις του. Όχι, γιατί είμαι του κατηχητικού αλλά γιατί μπορώ να καταλάβω την κόπωση, σωματική και ψυχολογική, που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, λίγο πριν τα 60, που ακόμα τον βασανίζει με διάφορους τρόπους ο εαυτός του. Όταν φεύγει η νιότη, τα πάθη δεν είναι πια και τόσο γοητευτικά. Αλλά, αυτός είναι ο πιανίστας, έτσι έμαθε κι εμείς δεν μπορούμε να τον πυροβολάμε όποτε γουστάρουμε. Μην πυροβολείτε, λοιπόν, τον Μαραντόνα.

Προβλήθηκε πρόσφατα στο National Geographic ένα εξαιρετικο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του. Δεν ήταν αγιογραφία. Μίλησαν οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντός του, όπου περιέγραψαν με σαφήνεια πως ο ίδιος ο Ντιέγο, δεν μπορούσε με τίποτα να ελέγξει το «φαινόμενο» Μαραντόνα. Μέχρι το 1994 ο κόσμος ήταν κάτω από τα πόδια του, τον συγχωρούσε γιατί τον χρησιμοποιούσε. Δεν είναι και λίγες οι ιστορίες για τους Ναπολιτάνους καραμπινιέρι που τον συνόδευαν με τ’ αυτοκίνητά τους όταν αυτός έφερνε την πραμάτεια του. Ήταν, και ίσως είναι ακόμα, ο άγιος της πόλης.

Το 1994 στο Μουντιάλ της Αμερικής όμως ήρθε η αποκαθήλωση. Στην αρχή δεν ήταν να συμμετάσχει. Παχύς, χωρίς εμφανίσεις σε ομάδα, με τις ουσίες πάντα να παραμονεύουν. Προσπάθησε όμως, έχασε κιλά, γυμνάστηκε για μήνες, με το προσωπικό του γυμναστή να θυμάται με λυγμούς πως τον ξύπναγε τ’ άγρια χαράματα για να τρέξουν, τις ώρες δηλαδή που τον έλουζε ο κρύος ιδρώτας.

Δεν υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα και στον κόσμο που να μη θυμάται το ουρλιαχτό στην κάμερα όταν σκόραρε εναντίον μας στο επιβλητικό 4-0. Το έβλεπα στον ύπνο μου για χρόνια. Αυτό που λησμονούμε όμως είναι πως μετά το τέλος του αγώνα, σε ζωντανή σχεδόν μετάδοση μια νοσοκόμα τον πήρε από το χέρι για να τον πάει για αντιντόπινγκ κοντρόλ. Σαν λιοντάρι στο Κολοσσαίο. Να παραδειγματιστούν όλοι από το τέλος του «κακού παιδιού».  Ο έλεγχος έμπαινε τότε δυνατά στον ομαδικό αθλητισμό. H συνέχεια είναι γνωστή, βρέθηκε θετικός, ο ίδιος είπε ότι είναι σκευωρία και μια καριέρα μπήκε στο ράφι το ίδιο θεαματικά όπως ξεκίνησε. Ένα διαρκές show, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Ήταν φτιαγμένος ή δεν ήταν στην κερκίδα με τη Νιγηρία λίγη σημασία είχε για μένα. Είναι ένας άνθρωπος, με προβλήματα που πρέπει να στέκεται μπροστά στις κάμερες. Εγώ δεν θ’ άντεχα. Αυτός μόνο έτσι μπορεί. Είναι δύσκολο να είσαι ο Ντιέγο και να πρέπει ν’ αντέξεις τον Μαραντόνα. Μην κράζουμε τόσο εύκολα τα είδωλά μας για τις αδυναμίες τους, γιατί μετά μένουμε λειψοί όταν τα χάνουμε.  Ίσως αν ήταν τώρα στην ηλικία του Μέσι και είχε παίξει μπάλα στην τωρινή εποχή, η συμπεριφορά του να ήταν διαφορετική. Αλλά με τα αν δε γράφεται ιστορία….

Κατά Ντιέγο, ο Παναγιώτης Μένεγος

Το 1986 έβαλε το πιο σκανδαλώδες και το πιο ωραίο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου – στον ίδιο αγώνα. Το 1990 στο, για μένα, αριστούργημά του σχεδόν περπατώντας οδήγησε μόνο με την ηγετική του αύρα μια μέτρια ενδεκάδα ως το τέλος, δίχασε σύμφωνα με τον θρύλο τους Ναπολιτάνους στον ημιτελικό και τελικά υπέστη τη μεγαλύτερη αδικία στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων με το γελοίο πέναλτι που έδωσε τον τίτλο στη Γερμανία. Το 1994, η ιστορία της αποβολής του για χρήση εφεδρίνης σχεδόν επισκίασε (μαζί με την καταδίωξη του OJ Simpson) το μάλλον μέτριο αμερικάνικο Μουντιάλ. Για όλα αυτά, αλλά και για τη Νάπολι, τον έκλυτο βίο, τις αμετροεπείς δηλώσεις, την ξέχειλη ανθρωπίλα κάθε του κίνησης ο Ντιέγο ήταν, είναι και θα είναι ο Μεγάλος Ασυμβίβαστος της ποδοσφαιρικής καρδιάς μας. Στην περίπτωσή του ο θρύλος δε σβήνει η Αγγλία να πάρει το κύπελλο ο κόσμος να χαλάσει, τα στερνά σε καμία περίπτωση δεν τιμουν τα πρώτα.

Γι’ αυτό ακριβώς δεν αντέχω τη χθεσινή του εικόνα. Τον υποβιβάζει δραματικά, όπως κακά τα ψέματα σχεδόν οτιδήποτε κάνει αφ’ ότου σταμάτησε να παίζει. Άλλωστε, όσοι μεγαλώσαμε αντιπαραβάλλοντάς τον στον Πελέ – «Μπαρμπα Θωμά» τον χορηγών, έχουμε δαγκώσει χρόνια τώρα τη γλώσσα μας από όταν τον είδαμε στα μέρη μας να περιφέρεται ως μασκότ με ερυθρόλευκη φανέλα. Το χθεσινό τσίρκο με τα κωλοδάχτυλα, τις υπνηλίες, τις λιποθυμίες και την ιατρική βοήθεια μετά το τέλος του ματς καθόλου δε δικαιολογείται με ένα «αυτός είναι ο Ντιέγο: καλτ/ sui generis/ υποταγμένος στα πάθη του/ σταρ που έχει το ακαταλόγιστο». Και δε με ενδιαφέρουν καθολου τα «χριστιανικά» για τις κόκες, το κακό παράδειγμα που δίνει κτλ. Με στενοχωρεί έχοντας ζήσει σε ζωντανή μετάδοση όλες εκείνες τις φορές που υπήρξε «μεγαλύτερος από το παιχνίδι», να τον βλέπω (έστω για μια βραδιά) να καταντά meme, να γίνεται freakshow που υπηρετεί την επί 90λεπτο στραμμένη κάμερα πάνω του, αποδυναμώνοντας όποια αυθεντική αντιδράσή του. Δικαιώνοντας όχι εκείνους που τον θαυμάζουν, αλλά όσους θέλουν μαζί του να σπάσουν πλάκα.

The post «Δικάζοντας» τον Ντιέγο appeared first on POPAGANDA.

Το 2022, στο Κατάρ, ο Λίο Μέσι θα είναι 35. Μπορεί να βρίσκεται στην αποστολή της Σελέστε. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι ο βετεράνος που επιστρατεύεται από τον πάγκο όταν χρειάζονται 2-3 «κόλπα γέρικου σκύλου», από αυτά που δεν μπορείς να μάθεις του νέους, για να ξεκλειδωθεί κάποια σφιχτή άμυνα. Αρκετά πιθανό είναι να υπάρχει ανάμεσα στους 23 σε ρόλο Ελ Σιντ, με την κρυφή ελπίδα, δική του και δική μας, ότι μπορεί τότε να δικαιωθεί η ποδοσφαιρική μεγαλοφυία του με μια κούπα. Σε καμία περίπτωση, όμως, η Εθνική Αργεντινής του 2022 δε θα είναι η δική του ομάδα.

Όπως ήταν το 2010, το 2014 και το 2018 που δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων (το 2006 παραγράφεται, μειράκιο ων). Εγκλωβισμένος ανάμεσα στο βάρος της κληρονομιάς του Ντιέγο και την αφόρητη πίεση μιας χώρας που κυριολεκτικά ζει κι αναπνέι για το ποδόσφαιρο και μετατρέπει σε ψυχόδραμα κάθε συμμετοχή της σε Μουντιάλ. Θεαματικά ανίκανος να ηγηθεί, παραλυτικά αβοήθητος από συμπαίκτες και προπονητές στο να εκπληρώσει την προφητεία που επωμίζεται όποιος φορά τη γαλανόλευκη με το 10 στην πλάτη μετά από Εκείνον. (Καθόλου τυχαίο, η Αργεντινή έφτασε πιο κοντά από ποτέ 4 χρόνια πριν στη Βραζιλία, όταν ο Σαμπέλα μάλλον στηρίχθηκε στον Μέσι, ειδικά όσο προχωρούσε η διοργάνωση, λιγότερο από κάθε άλλον την τελευταία 12ετία).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ιστορία δεν μπορεί να παραχαραχθεί, ο Μέσι απέτυχε παταγωγδώς με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής. Κι αυτό είναι μια μουτζούρα που δεν μπορεί με τίποτα να σβηστεί από την τεράστια καριέρα του, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στην υστεροφημία του. Κάθε Μουντιάλ και μεγαλύτερες προσδοκίες, κάθε φορά και λαχτάρα για το κατάλληλο timing, κάθε φορά μεγαλύτερη απογόητευση – σαν την εμφάνισή του στο, ίσως μουντιαλικό κύκνειο άσμα του, με τη Γαλλία. Ένας μοντέρνος ποδοσφαιρικός Σίσυφος – να θέλει να κουβαλήσει τον βράχο στην κορυφή και να του βάζουν τρικλοποδιές οι Γερμανοί κι ο Εμπαπέ…

Όμως, ας σταθούμε μισό λεπτό κι ας συζητήσουμε ψύχραιμα το legacy αυτού του του ασύλληπτου ποδοσφαιριστή. Είμαστε με τα καλά μας που θα τον μειώσουμε για να πούμε την παρόλα μας στα σόσιαλ μίντια; Ο Μέσι, ναι, προφανώς δεν αισθάνεται άνετα μακριά από το βασίλειο της Μπαρτσελόνα που τον ανέθρεψε και τον λατρεύει, πιθανώς να είναι όντως «περισσότερο Καταλανός απ’ ότι Αργεντίνος» οπως τον κατηγορούν οι συμπατριώτες του. Και, το ξέρουμε πια σίγουρα, δεν έχει αυτήν την σπίθα που έκανε τον Ντιέγονα συγκρούεται με το μαχαίρι και να ματώνει εκείνο (by the way πάντα τον υπέσκαπτε όπως κάνουν οι βετεράνοι και ως προπονητής τον χαντάκωσε ίσως περισσότερο κι από τον «εγκληματία» Σαμπάολι φέτος) .

Τη μυθική διάσταση με την οποία θα μείνει στην ιστορία δεν την επιβεβαιώνουν οι αμέτρητοι τίτλοι του και η μοντέρνα δυναστεία της Μπάρτσα, ούτε οι 5 Χρυσές Μπάλες, ούτε τα ιλιγγιώδη στατιστικά του. Χρειάζεται ένα μόνο από αυτά: ο τύπος παίζει full on, χωρίς να έχει μέτρια χρονιά, εδώ και 13 σεζόν. Στο σύγχρονο φουτμπόλ της ταχυδύναμης και των δεκαθλητών, όχι σε εκείνο των 70s-80s με τις χαλαρές φανελίτσες έξω από το σορτσάκι και τα κατεβασμένα καλτσάκια. Στο σύγχρονο φουτμπόλ του Champions League και των 60-70 αγώνων το χρόνο και όχι σε εκείνο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που οι ποδοσφαιριστές εμφανίζονταν τα καλοκαίρια, στις μεγάλες διοργάνώσεις με φρέσκα μαγουλάκια.

Ξέρετε πόσες γεμάτες χρονιές στο πρώτο επίπεδο (με Μπόκα , Μπάρτσα και Νάπολι) έπαιξε, η Νέμεσίς του, ο μεγάλος Ντιέγο; Σκάρτες 9, λόγω ενός σοβαρού τραυματισμού και της τιμωρίας για τις σκόνες. Να δούμε και τα ματς; 418 για τον Μέσι, 264 για τον Μαραντόνα. Η σύγκριση είναι άτοπη.

Όχι, ο Μέσι δε θα γίνει ποτέ ο θρύλος που είναι ο Μαραντόνα. Πια το ξέρουμε σίγουρα. Μήπως όμως δε φταίει μόνο ο ίδιος που φάνηκε λίγος, αλλά φταίει και η εξέλιξη του αθλήματος που δεν μπορεί πια να παράγει τέτοιους; Αφήνοντας το ποιος είναι μυθικότερος και περνώντας στο ποιος υπήρξε καλύτερος, φοβάμαι ότι η απάντηση είναι αυτή που, καλά κάνουμε και, δε θα παραδεχθούμε ποτέ στον (νεαρό) εαυτό μας, Κάπως σαν το MJ vs. Lebron…

Η Ουρουγουάη δεν είναι καλύτερη από την Πορτογαλία. Το διαπιστώσαμε χθες που χρειάστηκε αρκετή τύχη (γρήγορο πρώτο γκολ, δεύτερο γκολ εντελώς κόντρα στη ροή) για να προκριθεί στους 8. Όμως, η ηρωική της εμφάνιση, η παλικαρίσια και λεβέντικη πρόκριση, η ατσάλινη ανθεκτικότητα απέναντι σε μια ομάδα που σφυροκοπούσε…

( -Μπάρμπα Φερνάντο άσε πιο συχνά τα παιδιά να παίζουν και ξεκόλλα από το 1-0…
– Παιδί μου, έτσι πήραμε το Ευρωπαϊκό, τι μου λες κι εσύ;)

…είναι η γαμημένη απάντηση στην ερώτηση για τη χαρά του ποδοσφαίρου. Σε ένα Μουντιάλ  που εξελίσσεται πιο όμορφο και περιπετειώδες απ’ ότι ξεκίνησε (όπως πρέπει δηλαδή), οι Ουρουγουανοί είναι το old school κερασάκι στον κοινό ευρωπαϊκό τόπο που έχουν ενδώσει άπασες οι ομάδες. Οι Ουρουγουανοί θα τρέξουν, θα κλωτήσουν, θα κοιτάξουν πώς θα «κλέψουν» το αποτέλεσμα, θα κάνουν καθυστερήσεις και θα αφεθούν στην σκοπιμότητα. Κι αν σε πιάσουν μπόσικο, θα σου βγάλουν τα εισιτήρια της επιστροφής.

Ουρουwhy? Η απάντηση βρίσκεται στο κενό μεταξύ αυτής της εικόνας…

με αυτήν εδώ…

The post Το Μαρτύριο του Σίσυφου Μέσι και η Απάντηση στην Ερώτηση Ουρουwhy? appeared first on POPAGANDA.

Είναι άτυχος ο Λούκα Μόντριτς. Η prime time του έχει συμπέσει με την εκτυφλωτική λάμψη των Μέσι, Κριστιάνο και Νεϊμάρ, ενώ νέοι αστέρες όπως ο Εμπαπέ όλοι πια καταλαβαίνουμε πόσο λαίμαργα έρχονται από πίσω. Εκείνοι σκοράρουν, (προσπαθούν να) είναι όμορφοι, πρωταγωνιστούν στα πρωτοσέλιδα, μαζεύουν όλο το χειροκρότημα της κερκίδας και το χαρτί των χορηγών. Εκείνος βλέπει σχετικά σπάνια το όνομά του στον πίνακα των σκόρερ, λειτουργώντας ως μετρονόμος που ρυθμίζει το τέμπο του παιχνιδιού και, ας είμαστε ειλικρινείς, ακόμα και να τον βλέπατε στο απέναντι πεζοδρόμιο με τέτοια μούτρα δύσκολα θα του ζητούσατε να σας κομποζάρει σε μια σέλφι.

Κι όμως αυτός ο καχεκτικός τύπος που θα κλείσει τα 33 τον επόμενο Σεπτέμβρη είναι το σπουδαιότερο χαφ της δεκαετίας που διανύουμε, ίσως ένα από τα σπουδαιότερα όλων των εποχών, τιμώντας -βασικά, ξεπερνώντας- τη μεγάλη κροάτικη παράδοση μπαλαδόρων όπως οι Μπόμπαν, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς και πάει λέγοντας. Ο MVP, πίσω από τα ανδραγαθήματα του Ρονάλντο, του θρι πιτ της Ρεάλ Μαδρίτης στο Τσάμπιονς Λιγκ της τελευταίας τριετίας. Ο έμπιστος του Ζινεντίν Ζιντάν που ουκ ολίγες φορές τον έχει αποθεώσει δημοσίως τονίζοντας «πόσο βασικός είναι για το παιχνίδι μας, πόσο καλά διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις για μας και πόσο τον αγαπάνε ακόμα και οι αντίπαλοί μας λόγω του επαγγελματισμού του».

Λούκα Μόντριτς τη γλίτωσες…

Αν το καλοσκεφτείτε, ο Μόντριτς θυμίζει έναν μπασκετικού τύπου πλέι μέικερ. Έναν floor general όπως αποκαλεί η πορτοκαλί ορολογία τους στρατηγούς τύπου Νικ Καλάθη. Είναι αυτός που μπορεί να επιβάλλει τον ρυθμό ως βασικός πόλος ενός αξιόπιστου passing game ή να τον αλλάξει με μια 40μετρη πάσα ακριβείας στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Θα χτυπήσει τα στημένα με το φαρμακερό δεξί του, θα διεισδύσει αξιοποιώντας το χαμηλό κέντρο βάρους του και δε θα παραλείψει να τρέξει όσο δυο χαμάληδες απείρως λιγότερου ταλέντου. Ελάχιστοι χαφ έχουν τόσο μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας τους όσο αυτός ο δαντελένιος «πλάβι Πίρλο», να άλλος ένας λόγος να τον λέμε ποδοσφαιρικό Καλάθη (ας πούμε, το προσπάθησε κι ο Μασεράνο, αν και ηλικιωμένος, κάνοντας τη διαφορά επειδή έτρεχε μόνος του για 11 στη φετινή ανεκδιήγητη Αργεντινή).

Κάσπερ Σμάιχελ και Ντάνιελ Σούμπασιτς… κανένας φόβος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, κύριε Βιμ Βέντερς…

Για όλους αυτούς τους λόγους, συν την αυτονόητη αδυναμία σε κάποιον που αποδέχεται -στη Ρεάλ- τον ρόλο του δευτερότριτου βιολιού. θα σπάραζε η καρδιά μου αν τελικά αποδεικνυόταν μοιραίος χθες με το πέναλτι που του πιασε ο Κάσπερ Σμάιχελ στο 116′.  Κι ας έχει συμβεί σε θρύλους όπως ο Πλατινί, ο Μπάτζο ή ο Μαραντόνα και ο Φαν Μπάστεν να αστοχήσουν από τη βούλα. Ευτυχώς, ρέφαρε στη διαδικασία της ρώσικης ρουλέτας, το όμορφο κοντράστ πλάνων αξιοζήλευτου DNA ανάμεσα σε πατέρα (Πέτερ) και γιο (Κάσπερ) μας έμεινε σαν μια συγκινητική παράπλευρη ιστορία, κι ο Λούκα και οι Κροάτες συνεχίζουν. Επειδή, ο γκολκίπερ Ντάνιελ Σούμπασιτς αποφάσισε χθες βράδυ να ενσαρκώσει τη φράση «πούλμαν μπροστά στο τέρμα». Έχουν μάλλον περισσότερα να δώσουν στο τουρνουά από αυτήν την γαλβανιζέ, αλλά άχρωμη, Δανία (…το πώς γίνεται οι μπαγάσηδες να έχουν τρέξει 120 λεπτά και οι φράντζες να παραμένουν ατσαλάκωτες είναι κάτι που με στοιχειώνει από χθες το βράδυ).

Γι’ αυτό τα γουστάρουμε τα άτιμα τα πέναλτι… (photo: Maxim Shemetov)

Νωρίτερα, το απογευμα -προς τέρψιν ως φάνηκε των ελληνικών σόσιαλ μίντια- το «τίκι τάκα» παιχνίδι των Ισπανών ηττήθηκε. Δεν είναι ότι τα timelines αποφάσισαν να στραφούν και ποδοσφαιρικά στο »ξανθό γένος», αλλά ότι αυτό το ποδόσφαιρο των 2 εκατομμυρίων κοντινών πασών έχει μια παγίδα. Αν οι μεσοεπιθετικοί  σου δεν είναι αντάξιοι ή δε βρίσκονται σε καλή μέρα, καταλήγει να είναι ένας τρόπος παιχνιδιού στην υπηρεσία αποκλειστικά της άμυνας (αφού ο αντίπαλος δεν έχει ποτέ την μπάλα στα πόδια του) και όχι της επίθεσης. Περάν από τα Facebook-ικά ευφυολογήματα, όμως, οι Ισπανοί καλά έπαθαν γιατί όταν στήνεται όλο αυτό το πανηγύρι και, δικαίως ή αδίκως, απολύεις τον προπονητή σου ένα 48ωρο πριν την σέντρα κάνοντας Τάκη Λεμονή τον Φερνάντο Ιέρο, πρέπει να την πατάς από την θεία ποδοσφαιρική δίκη. Έτσι, οι Ρώσοι παρότι σούταραν δεύτεροι στα πέναλτι παραβίσαν τον κανόνα που προκύπτει από αυτήν εδώ την εξαιρετική έρευνα και πήγαν στους 8. Λέτε ο Βλαδίμηρος μετά το Brexit και τις αμερικάνικες εκλογές να έχει χακάρει και το Παγκόσμιο Κύπελλο;

Κατά, τα άλλα ο ημιτελικός Γαλλία-Βραζιλία μοιάζει σιγά σιγά να ανατέλλει. Άραγε θέλουμε μια ρεβάνς 20 χρόνια μετά ή επιθυμούμε μια σφήνα που θα το κάνει πιο spicy; Ή πιστεύουμε ότι ο Έλβις ζει, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ κι ο Αρτέμης Σώρρας ξέρει το pin της Τράπεζας Ανατολής;

Coming home:

Messi
Ronaldo
Spain
Football

— Not Match of the Day (@NOT_MOTD) July 1, 2018

διόρθωση: στην πρώτη εκδοχή του κειμένου υποστηριζόταν ότι παμε για τελικό Βραζιλία-Γαλλία, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί

The post Ας Συνέβαινε σε Κάποιον Άλλον, όχι στον Λούκα Μόντριτς… appeared first on POPAGANDA.

Δε γίνεται να φάνε αυτό το γκολ. Δε γίνεται να φάνε αυτό το γκολ στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων. Δε γίνεται να φάνε αυτό το γκολ στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων ενός νοκ-άουτ αγώνα στη φάση των 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δεν εξετάζουμε το ότι προηγήθηκαν 2-0 και είχαν λιγότερο από ένα ημίχρονο να διατηρήσουν το προβάδισμα. Το Βέλγιο είναι μια σαφώς ανώτερη ποιοτικά ομάδα, όχι ότι οι Ιάπωνες είναι τσουρουκάδες – ίσα ίσα μια χαρά στρωτά κάτω τη μπάλα παίζουν, είναι ταχύτατοι και, συνήθως, συνεισφέρουν στο να βλέπουμε θεαματικά παιχνίδια όπως σαφώς ήταν το (μισό) χθεσινό. Οι «κόκκινοι διάβολοι» χθες, όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ, φόρτωσαν την αντίπαλη περιοχή με έξτρα παίκτες, κατέφυγαν στις σέντρες (που εδώ, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει συνήθως, ήταν επιβεβλημένη επιλογή και όχι απονενοημένο διάβημα) κι εκμεταλλεύτηκαν τη μεγάλη διαφορά σε σωματικά προσόντα. Ήταν σχεδόν κωμικό, σε κάποιες φάσεις, να βλέπεις τους καμικάζι ιάπωνες σέντερ μπακ να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν πάνω στον θηριώδη Λουκάκου. Προς υπεράσπισή τους, βέβαια, οι Ιάπωνες δεν είναι ότι το γύρισαν εντελώς στο ταμπούρι μετά το 2-0. Σχεδόν κάθε φορά που κατέβαιναν, απειλούσαν. Φτιάχνοντας 3-4 καταστάσεις που πλησίασαν στο τρίτο γκολ, με το οποίο θα είχαν καθαρίσει.

Αλλά…

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΦΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΚΟΛ ΣΤΟ 4ο ΛΕΠΤΟ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΩΝ ΕΝΟΣ ΝΟΚ-ΑΟΥΤ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟΥΣ 16 ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ.

Ένας δε βρέθηκε, στον πάγκο ή στο χορτάρι να πει «παιδιά, όχι όλοι μπροστά, στο x είμαστε δε χάνουμε»; Ο προπονητής Ακίρα Νισίνο; Κάποιος βοηθός του; Ο έμπειρος Κεϊσούκε Χόντα που λίγο πριν παραλίγο να ολοκληρώσει την κηδεία με το φοβερό του φάουλ; Ο τερματοφύλακας Καβασίμα; Ένα σέντερ μπακ πριν δει τον εφιάλτη να έρχεται, να πει στους συναδέλφους του αμυντικούς να μην είναι τόσο ψηλά, κοντά στη σέντρα; Ένας από τους προωθημένους να εμποδίσει τον Κουρτουά μετά το μπλοκάρισμά του; Κάποιος ίσως να κάνει ένα φάουλ στην κούρσα των Βέλγων;

Σε κάθε περίπτωση…

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΙΣΟΠΑΛΟΣ ΣΤΟ ΣΚΟΡ ΣΤΟ 94’ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΩΣ ΓΚΟΛ ΣΕ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ 12 (!!!!!!!) ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

https://www.youtube.com/watch?v=6jVdO1Q5xPE

Παρατηρήστε τις θέσεις των Ιαπώνων χτυπώντας το μοιραίο κόρνερ. Υπάρχει ο εκτελεστής, ένας που πάει δίπλα του για πασούλα (κάποιος, μίζερος ίσως, θα έλεγε «παίχτε το με πάσα βρε τζαπάνια, να βγει ο χρόνος, λες και θα πάρετε την κεφαλιά μέσα στα θηρία»), Τέσσερις μέσα στην περιοχή, ένας στο ύψος της. Ένας κάτω από τη σέντρα. Και οι δύο τελευταίοι, στο πίσω ημικύκλιό της. (Πιο ψηλά κι από κει που είχε στήσει ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι την άμυνα του Παναθηναϊκού σε εκείνο το αλήστου μνήμης 0-5 στο Καμπ Νου το 2005 …που από καθαρή τύχη δεν ήταν 0-12).

Αφέλεια; Απειρία; Θολούρα; Χαρακίρι; Ναι, χαρακίρι όσο αναμενόμενο κι αν είναι το αθλητικογραφικό κλισέ για την περίσταση. Αυτό που έπαθαν οι σαμουράι είναι το ποδοσφαιρικό ανάλογο να είναι δική σου η τελευταία επίθεση στο μπάσκετ αλλά να τρως κάρφωμα στην εκπνοή (μην αναρωτιέστε πώς, το ‘χει πάθει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ). Πολλοί, κακοί άνθρωποι σαφέστατα, από σας που διαβάζετε θα επικαλεστείτε κι εδώ θεία ποδοσφαιρική δίκη για το τελευταίο τέταρτο-παρωδία του ματς με την Πολωνία που έδωσε στην Ιαπωνία την πρόκριση.

Νεϊμάρ σκόρερ χθες, ευτυχώς χωρίς τα μακαρόνια στο κεφάλι… φωτό: EPA/WALLACE WOON

Κοιτάζοντας λίγο πιο ψύχραιμα βεβαια το ταμπλό των διασταυρώσεων, όσο κι αν οι Γιαπωνέζοι κέρδισαν τη συμπάθειά (που είχαν χάσει) χθες, ο προημιτελικός Βραζιλία – Βέλγιο είναι ένα ματς που όλοι περιμένουμε από την αρχή του Μουντιάλ. Ίσως οι δύο πιο προικισμένες τεχνικά ομάδες από τις 32, σε μια αναμέτρηση που αν δεν επικρατήσει το «φοβάται ο Βέλγος το θεριό», μπορεί να μας μείνει κι αξέχαστο. Χρησιμοποίησα σκόπιμα τους Ευρωπαίους για να παραφράσω τον θυμόσοφο ελληνικό λαό, γιατί είναι δεδομένο ότι θα φυλάγεται ο Βραζιλιάνος.

Μετά την ιερόσυλη επανάσταση του Σεμπαστιάο Λαζαρόνι που έπαιξε με 3-5-2 στo Ιταλια ’90 (κι επικρίθηκε αποκλεισμένος από τον Ντιέγο στους ’16), όλοι οι προπονητές της «σελεσάο» κοιτάζουν πρώτα την άμυνα, όσο κι αν παραχαράσσει αυτό τις ποδοσφαιρικές γραφές. Κοιτάζουν πρώτα να κλειδαμπαρώσουν την ανασταλτική λειτουργία, επιτρέποντας στα μπακ να ανεβαίνουν και ξέρουν ότι μπροστά υπάρχουν οι αρτίστες για να σκοράρουν. Πανωλεθρίες όπως το 1-7 με τη Γερμανία μέσα στο σπίτι τους πριν 4 χρόνια, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν την επιφυλακτικότητα. Έτσι και φέτος, o Χρήστος Τσαγανέας Τσίτσε που κάθεται στην ηλεκτρική καρέκλα του πάγκου τους, χάνει τον ύπνο του για το μηδέν. Και μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα με τους Ελβετούς, το πετυχαίνει και κοιμάται λίγο πιο ήσυχα.

Εδώ, ο Νεϊμάρ την στιγμή που κοιτά τον Χάρο στα μάτια. Κι επιβιώνει… φωτό: TATYANA ZENKOVICH EDITORIAL USE ONLY

Η Βραζιλία έχει κερδίσει τρία συνεχόμενα ματς με 2-0, όχι ακριβώς με καρμπόν αλλά όχι και μικρό δείγμα στο πλαίσιο ενός Μουντιάλ για να μη συνιστά μοτίβο. Τιάγκο Σίλβα και Μιράντα καθαρίζουν πίσω, Κασεμίρο και Παουλίνιο τρεχαλάνε (sic) και μετά… έχει ο Θεός της Μπάλας. Όσο αποκρουστικά είναι τα καραγκιοζιλίκια του Νεϊμάρ, άλλο τόσο διάολος είναι (η κίνηση του στο πρώτο γκολ με τους Μεξικάνους είναι ποίηση), ενώ χθες χάσαμε τα λόγια μας παρακολουθώντας αυτό το, βγαλμένο από την Πόλη του Θεού, άτι που λέγεται Γουίλιαν, να επιταχύνει και να χάνεται εκεί που κανένας βαψομαλλιάς Μεξικανος δεν μπορούσε να τον φτάσει. Ένα ζήτημα είναι τι θα κάνουν οι Βραζιλιάνοι έτσι και μείνουν πίσω στο σκορ, και το άγχος τους κυριέψει. Παραλίγο να συμβεί αυτό στο πρώτο ημίωρο που οι Μεξικάνοι ήταν πολύ απειλητικοί αλλά… από τηγανήτα τίποτα. Τι θα γίνει αν οι Βέλγοι σκοράρουν πρώτοι, με εντελώς δεδομένη την ικανότητά τους στην κόντρα;

Όπως και να ‘χει, η Βραζιλία δεν είναι ακριβώς η καλύτερη μέχρι τώρα αλλά αυτή που έχει δείξει ότι διαθέτει τον πιο πειστικό τρόπο για να το σηκώσει…

The post Αν Έχετε Καλύτερο Τίτλο από το «Χαρακίρι», Προσλαμβάνεστε… appeared first on POPAGANDA.

Στη Μαλακάσα το 4G γίνεται γρήγορα 3G, μετά αστραπιαία Η⁺ και μετά τζίφος. Με Play Unlimited αυτοπεποίθηση ξεκινάμε να στριμάρουμε, αλλά η ελπίδα αυτή δεν είναι από εκείνες που πεθαίνουν τελευταίες, ήδη εξαφανίζεται από τα πρώτα λεπτά του Βραζιλία-Βέλγιο κι ενώ οι Alt-J προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που κάνουν δεν είναι κάτι δραματικά βαρετό κι ανούσιο, αλλά απλά κάτι τόσο εύκολο. Με την ευκολία που σχετικά απρόσμενες ειδήσεις διαδίδονται εκθετικά ανάμεσα σε ένα, σεβαστού  μεγέθους, συγκεντρωμένο πλήθος, μαθαίνουμε για το 0-1 (και οι πρώτες αμφιβολίες αν έχουμε κάνει τη σωστή επιλογή για τη βραδιά εμφανίζονται). Λίγο αργότερα σκάει και το 0-2, μια όαση πληροφορίας σε συνθήκες ιντερνετικού αποκλεισμού, ένας ολόκληρος πλανήτης -μαζί του και η Μαλακάσα- περιμένει τη λυσσασμένη αντεπίθεση της «σελεσάο» και πλέον η (δική μας) μπάλα είναι στα πόδια του Άλεξ Τέρνερ. Πρέπει να δικαιώσει την απόφαση, τις 1-2 λανθασμένες εξόδους που επιλέγουμε κάθε φορά στο δρόμο προς (κι από) το Terra Vibe, την αγωνία για το πάρκινγκ και την επιστροφή (αμφότερα, πολύ ικανοποιητικά αυτή τη φορά σε ευκολία και χρόνο), το βάδισμα και την οδυνηρή «τι γυρεύω εδω;» συνάθροισή μας με μερικές χιλιάδες έφηβες σε οίστρο.

Στις 22.30, Εγγλέζοι στο ραντεβού τους, οι Arctic Monkeys είναι στην σκηνή, περίπου την ώρα που ο Ρενάτο Αουγκούστο αποδεικνύεται προσωρινά «χρυσή αλλαγή» και μειώνει σε 1-2. Ο Άλεξ Τέρνερ δε χαιρετά καν, δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίό με το καλιφορνέζικο slick που λανσάρει στο σημερινό του look κι έχει κερδίσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια. Τουίντ καφέ καμπάνα («σωστό» παντελόνι έλεγαν τα κορίτσια στην παρέα μου, αδυνατώ να κατανοήσω), λευκό αμάνικο, λευκό γιλέκο και κάποια δουλειά στο γυμναστήριο. Πρώτο κομμάτι, το υπέροχο “Four Out of Five” από τον καινούριο δίσκο, μια άκυρη εκκίνηση του “Brianstorm”, κι αμέσως μετά “Do I Wanna Know?”. Την ώρα που σκάει το stadium ρεφρέν του “…crawling back to you”, στο Καζάν οι Βραζιλιάνοι ετοιμάζονται να σκουπίσουν τα δάκρυά τους για τον αποκλεισμό και στη Μαλακάσα ήδη στιβουν τα βρακιά τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βλέπετε, σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, στις συναυλίες (σε αυτού του είδους τις συναυλίες, τουλάχιστον) δε χρειάζεται επιφύλαξη. Με πλήρη επίγνωση του star quality στα 32 του, αυτός ο τύπος, που όταν ξεκινά να μιλά καταλαβαίνεις γιατί όσοι πηγαίνουν να σπουδάσουν στο Σέφιλντ προβλέπουν στο μπάτζετ και διερμηνέα, είναι πια σε θέση να εξουσιάζει την αρένα και, στην πραγματικότητα, να επισκιάζει και την υπόλοιπη σφιχτοδεμένη μπάντα του. Όλα τα βλέμματα είναι πάνω του. Στο ποζέρικο air guitar του, στη θεατράλε όταν πηγαίνει στα πλήκτρα και «νιώθει», στην τσατσάρα που θα βγάλει από την τσέπη του για να στρώσει τα μαλλιά του, στο γιλέκο που κάποια στιγμή θα γίνει λάσο για να προκαλέσει από κάτω παραλήρημα. Τα κορίτσια ουρλιάζουν και τα αγόρια ζηλεύουν. Δίκαια και τα δύο, γίνονται πράξη. Το πρώτο για το sexiness, πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η ζωντανή παρουσία των Monkeys και το δεύτερο γιατί ο Τέρνερ έχει ευτυχώς συνειδήση πόσο genius είναι και ότι πέρα από τα ποζεριλίκια πρέπει να το αποδεικνύει και με τολμηρά βήματα όπως το φετινό άλμπουμ (που σε ορισμένες στιγμές του π.χ. στο ομώνυμο κομμάτι “Tranquility Base Hotel + Casino” είναι έξοχο και live, ασχετά αν σε αυτές τις στιγμές τα πιτσιρίκια χασμουριούνται και αναρωτιούνται πότε θα παίξει το “R U Mine?” – όχι πολύ μετά είναι η απάντηση). Επίσης, το δεύτερο – η ζήλεια δηλαδή, δε χρειάζεται και τόση ανάλυση αφού Αλέξα Τσανγκ.

Σελεσάο τρίστε… EPA/ROBERT GHEMENT

Τώρα, για μουντιαλικό ριβιού κλικάρατε, οπότε ας ξαναγυρίσουμε στη Ρωσία και το Euro 2018, στο οποίο εξελίχθηκε το φετινό Μουντιάλ (Όλοι εσείς που θεωρείτε γελοίους τους πανηγυρισμούς για τον αποκλεισμό της Γερμανίας επειδή τάχα τιμωρείται η «φράου Μέρκελ», καταλαβαίνετε ότι δε διαφέρετε θεωρώντας επίτευγμα του «Μένουμε Ευρώπη» τον αποκλεισμό της Ουρουγουάης και της Βραζιλίας).

Όλα στην μπάλα, φίλοι και φίλες, κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Στο απογευματινό ματς δικαιώθηκε ο συντηρητισμός του Ντεσάν που δεν παρασύρθηκε από την συντριπτική ποιοτική ανωτερότητα της Γαλλίας και την απουσία του Καβάνι, την παρέταξε άλλη μια φορά σαν Φερνάντο Σάντος με σακάκι αντί για δερμάτινο, βρήκε το γκολ του Βαράν από στημένο σχεδόν χωρίς να έχει απειλήσει προηγουμένως και καθάρισε. Το λάθος του Μουσλέρα απλά σφράγισε την υπόθεση και μετέθεσε τη συζήτηση στον μη πανηγυρισμό του Γκριεζμάν. Η «Ούρου» χωρίς τον στράικερ της Παρί δεν είχε άλλές ζωές για να περάσει στην επόμενη πίστα, ο Σουάρες ήταν τρομακτικά απομονωμένος μπροστά και το κλάμα του Χιμένεζ είναι η απάντηση στην ερώτηση γιατί θα μας λείψουν οι Λατινοαμερικάνοι την επόμενη, τελευταία εβδομάδα του τουρνουά.

Το αριστερό πόδι του Γκριεζμάν, καθοριστικό στο χθεσινό ματς… EPA/TOLGA BOZOGLU

O Άξελ Βίτσελ κάπως χαρούμενος στο τέλος του ματς… TATYANA ZENKOVICH

Εκεί που δικαιώθηκε ο Ντεσάν, φαινεται ότι την πάτησε ο Τίτε. Απέναντι σε μια ομάδα όπως το Βέλγιο που παίζει το αστείρευτο ταλέντο της all in, ο κόουτς της Βραζιλίας κατέβηκε για να ακολουθήσει τη συντηρητική πεπατημένη που τον είχε οδηγήσει σε τρία συνεχόμενα 2-0. Να εξασφαλίσει το «μηδέν» πίσω και μπροστά καπως θα το βρει το γκολ. Μετά το τελευταίο παιχνίδι με το Μεξικό, είχαμε σημειώσει ότι θα είναι ερώτημα η αντίδραση των Βραζιλιάνων έτσι και μείνουν πίσω στο σκορ. Απαντήθηκε, με τον χειρότερο, για κείνους, τροπο χθες. Λίγο ο Κουρτουά, λίγο η στεκιά του Ντε Μπρόινε στο δεύτερο γκολ, λίγο μερικές, πραγματικά συλλεκτικές, κλοτσιές που μάζεψε ο Νεϊμάρ και πολύ η απουσία του Κασεμίρο έφεραν τον αποκλεισμό.

Μένει να δούμε τώρα τι θα γίνει στο «ντέρμπι της κρέπας και της βάφλας» το βράδυ της Τρίτης. Ο Ντεσάν θα ‘ναι και πάλι επιφυλακτικός, οι Βέλγοι ασυγκράτητοι. Ποιος θα δικαιωθεί για να κάνουμε τους έξυπνους μετά;

The post Νομίζετε, “Do I Wanna Know?” Γιατί Αποκλείστηκε η Βραζιλία; appeared first on POPAGANDA.

Η πρεμιέρα ήταν ένα τυπικό αγχωτικό ντεμπούτο των «λιονταριών» σε Παγκόσμιο Κύπελλο. 2-1 στο 91’ την Τυνησία – ίσως δεν πήραμε εκεί το μήνυμα ότι άλλες χρονιές οι Άγγλοι θα την πατούσαν μετατρέποντας σε θρίλερ ακόμα και την πρόκρισή τους στους 16. Δεύτερο ματς, σόου απέναντι στον Παναμά – ρεκόρ το 6-1 για τη φετινή διοργάνωση, τα 5 από το ημίχρονο. Στο κλείσιμο του ομίλου ποτέ δε θα μάθουμε αν έχασαν επίτηδες στο ντέρμπι (των αναπληρωματικών) με το Βέλγιο για να διαλέξουν το θεαματικά πιο εύκολο δεξί μονοπάτι του ταμπλό. Στους 16, έλεγξαν χωρίς να εντυπωσιάσουν το ματς με την Κολομβία και, παρά την ψυχρολουσία στις καθυστερήσεις, ήταν η Πρώτη τους Φόρα στα Πέναλτι. Κι άλλο σημάδι – οι επιφυλακτικοί όμως επιμέναμε, «έλα μωρέ, μόνο θηρία σκοτώνουν μέχρι τώρα».

Μέχρι τον προημιτελικό του Σαββάτου με τη Σουηδία. Εγώ εκεί πείστηκα. Αφενός, γιατί είναι πια στους 4 (οπότε δεν έχει πια νόημα να συζητάμε αν είναι πετυχημένη η παρουσία τους) κι αφετέρου γιατί είναι πια εκτυφλωτικό το άστρο που τους συνοδεύει (κι από το πόσο λάμψη έχει ακόμα θα κριθεί αν η παρουσία τους θα είναι και ιστορική εκτός από πετυχημένη). Το άστρο δεν είναι κάτι μεταφυσικό, είναι αυτή η έξτρα αυτοπεποίθηση, ο χαρακτήρας που αποκτά μια ομάδα βήμα βήμα, αγώνα αγώνα σε μία διοργάνωση που της πάει καλά. Κάτι σαν κι αυτό που συνέβη με την Εθνική μας το 2004 – καλά εκεί ήταν και λίγο μεταφυσικό.

Ο Χάρι Μαγκουάιρ αφού έχει μόλις πάρει την εκδίκησή του από εκείνο το γραφείο ΙΚΕΑ…

Είναι λίγο δύσκολο να πάρει κανείς στα σοβαρά, σε ποδοσφαιρικούς όρους, την παρουσία της Αγγλίας στα Παγκόσμια Κύπελλα. Έχοντας φτάσει σε προχωρημένο στάδιο της θεραπείας τους ως ΑΑ (Αιώνιοι Αποτυχημένοι), έχουν αποδεχθεί την μοίρα τους και πια την διασκεδάζουν. Υπάρχει μια πολύ διασκεδαστική κουλτούρα αποτυχίας γύρω από την Εθνική Αγγλίας,για την ακρίβεια μια καλά στημένη από τα μίντια (από τα ταμπλόιντ μέχρι το Four Four Two) βιομηχανία της αποτυχίας, που τελικά είναι και ο μεγαλύτερος σκόπελος που έχει να αντιμετωπίσει η εκάστοτε αποστολή. Κάθε φορά ξεκινάνε με τρομερές φιλοδοξίες, “It’s Coming Home”, επίσημα τραγούδια από indie μπάντες και τα ρέστα. Κάθε φορά υπερεκτιμούν τους άγγλους παίκτες που (πια δεν) βγάζει η Πρέμιερ Λιγκ.  Κάθε φορά μετατρέπουν ένα μουντιαλικό classico σε εθνική υπόθεση με πολιτικές/ιστορικές αναφορές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αν παίζουν με τη Γερμανία ή τα Φοκλαντ αν συναντούν την Αργεντινή. Κάθε φορά, αργά ή γρήγορα, έρχεται η γκέλα και μετά αλλάζουν τον αδόξαστο σε προπονητή και παίκτες – συχνά όχι μονο με ποδοσφαιρικά κριτήρια, οι φυλλάδες τους συνδέουν με ένα σωρο σκάνδαλα (φόροι, call girls κτλ.). Και μετά μετατρέπουν την τραγωδία σε προϊόν π.χ. βάζοντας τον σημερινό κόουτς να παίξει σε διαφήμιση (με τους προηγηθέντες στην επετηρίδα των μοιραίων, Στούαρτ Πιρς και Κρις Γουόντλ) που ξορκίζει το δικό του χαμένο πέναλτι από τον Euro ημιτελικό του 1996. Ή γυρίζοντας το έπος του Μάικ Μπάσετ.

https://www.youtube.com/watch?v=GWqmqGsTTBI

https://www.youtube.com/watch?v=gCyivMpgO7c

Αν οι συμμετοχές της Αργεντινής (το είδαμε και φέτος) ή της Βραζιλίας είναι ένα ψυχόδραμα με αβάσταχτο πικρό φινάλε, οι Άγγλοι έχουν δώσει στην αυτοεκπληρούμενη προφητεία της αποτυχίας τους μια διάσταση Monty Python. Έχουν συμφιλιωθεί τόσο πολύ με την σφαλιάρα που σχεδόν μοιάζουν να την αποζητούν. Γι΄ αυτό και είναι τόσο απολαυστικός, και βαθιά αυτοσαρκαστικός, ο τρόπος που έχουν κάνει take over στα σόσιαλ μίντια εδώ κι ένα μήνα μετατρέποντας το Μουντιάλ του 2018 σε δική τους υπόθεση.

Rhythm is a dancer
Pickford is the answer
Saving shots from everywhere
Lift you hands and voices
Maguires come to join us
We can win it anywhere
Ooohhhhh

— Willis (@willisingleby) July 8, 2018

France: 6 Letters
Uruguay: 7 Letters

Brazil: 6 Letters
Belgium: 7 Letters

Sweden: 6 Letters
England: 7 letters

Russia: 6 letters
Croatia: 7 letters

QF: 6th & 7th July

✅ 6+7 = 13

13 Letters In

It’s Coming Home! pic.twitter.com/DeMBsPVwON

— SPORF (@Sporf) July 6, 2018

 

Is it written in the stars? ⚽️ #ItsComingHome #WorldCup

A post shared by Dugout (@officialdugout) on Jul 5, 2018 at 3:02am PDT

Μέσα σε αυτήν την παράλληλη πραγματικότητα, ο Σάουθγκειτ έχει καταφέρει να παρατάξει μια ομάδα που δεν είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα αλλά αποδεικνύεται μετρημένη, πειθαρχημένη και πολύ σοβαρή. Έχει όσα χρειάζονται για να κάνεις το κομμάτι σου σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Επιτέλους καλό (ή σε καλή κατάσταση) τερματοφύλακα στο πρόσωπο του Τζόρνταν Πίκφορντ, έναν στράικερ που θα τα κολλήσει όπως ο Χάρι Κέιν (που ευτυχώς σε αυτό το τουρνουά δεν χτυπάει τα κόρνερ), περισσότερους πολεμιστές απ’ ότι υπερεκτιμημένες πριμαντόνες (σαν να λέμε Στόουνς, Μαγκουάιρ και Ντέλε Άλι αντί για Θείους Γουόλκοτ) και μέθοδο (8 στα 11 γκολ τους είναι από στημένες φάσεις). Κι ένα γενικότερο πνεύμα Λέστερ της προπέρσινης χρονιάς όλο και πιο πολύνα τους διακατέχει.

Έτοιμοι να ανάψουν κεράκι στον Άγιο Σούμπαση…

Η Κροατία, που θα βρουν στον ημιτελικό, είναι μακράν η καλύτερη ομάδα που έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα (και στη θεωρία, καλύτερή τους). Μόνο που μετά τα εντυπωσιακό της ξεκίνημα, δείχνει να βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία, σε αντίθεση με το ανοδικό διάγραμμα των «λιονταριών». Ζόρι με τους άχρωμους Δανούς, ζόρι με τους -παραλίγο εφτάψυχους- Ρώσους, να ‘ναι καλά ο Σούμπασιτς που 5 στα 10 πέναλτι των αντιπάλων δε βρήκαν στόχο. Μοιάζει, όπως λίγο πολύ και ο άλλος ημιτελικός, σαν την απόλυτη αναμέτρηση της ορμής (Αγγλία, Βέλγιο) με την ισορροπία (Κροατία, Γαλλία).

Αυτή είναι η ευχή της «ευρωπαϊκής» εξέλιξης του τουρνουά. Θα δούμε δύο (σχεδόν) πενηνταρίσιους ημιτελικούς. Μακάρι να μην αποδειχθεί κατάρα. Να αρκεστούμε δηλαδή σε δυο ματς δημιουργικής «λιτότητας» και «δημοσιονομικής προσαρμογής» στην ανασταλτική λειτουργία με στόχο το «πρωτογενές πλεόνασμα» του 1-0…

The post Λέτε; Να Ξαναγυρίσει Σπίτι; appeared first on POPAGANDA.

Οι δύο σύγχρονοι σπορτκάστερ που έχουμε συνδέσει περισσότερο από κάθε άλλον με παραστάσεις διεθνούς ποδοσφαίρου, λόγω των μεταδόσεών τους στο Τσάμπιονς Λιγκ, Αλέξης Σπυρόπουλος και Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εντοπίζουν αλλού το παράδοξο. «Η μεγάλη έκπληξη είναι ότι μιλάμε για την πρώτη φορα στην ιστορία που καμία από τις Βραζιλία, Αργεντινή και Γερμανία δεν υπάρχει στην τετράδα», λέει ο πρώτος ενώ ο δεύτερος προσθέτει και την Ιταλία για να τονίσει την «πρωτοφανή απουσία των παραδοσιακών Big 4 από τα ημιτελικά». Και συνεχίζει, «έχει προκύψει ένα κενό εξουσίας που έχουν εκμεταλλευτεί ομάδες όπως το Βέλγιο ή η Κροατία που τις περιμέναμε αξιόμαχες, πλην όμως συμπληρωματικές στην τετράδα όπως ήταν άλλωστε το 1986 και το 1998, αντίστοιχα».

«Το φετινό Μουντιάλ είναι το οριστικό τέλος εποχής στο ποδόσφαιρο του αυτοσχεδιασμού και του ταμπεραμέντου»

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος δυσκολεύεται να γενικεύσει πάντως, «γιατί ο κανόνας του φετινού Μουντιάλ είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Τι παίζει ακριβώς, ας πούμε, η Γαλλία; Πόσο ρόλο παίζει η εμπειρία όταν διακρίνεται η τόσο νεανική Αγγλία;». Όντως, 17 στους 23 παίκτες της ήταν αγέννητοι το 1990 που πήγαν τα «λιοντάρια» τελευταία φορά στους 4.

Πιο τολμηρός είναι ο Γιώργος Λυκουρόπουλος, παρουσιαστής της καθημερινής εκπομπής της ΕΡΤ, «Ώρα Μουντιάλ», που ζει λεπτό προς λεπτό τη διοργάνωση μέχρι τώρα. «Το φετινό Μουντιάλ είναι το οριστικό τέλος εποχής στο ποδόσφαιρο του αυτοσχεδιασμού και του ταμπεραμέντου. Στέλνει ένα μήνυμα προς τις λατινοαμερικάνικες ομάδες που αν δεν το εκτιμήσουν, θα χάσουν και το επόμενο».

Το viral σκίτσο του Patric Chappatte για τον ημιτελικό Γαλλίας-Βελγίου ή Αστερίξ-Τεν Τεν

Μα και οι Λατινοαμερικάνοι δεν παίζουν εδώ και χρόνια «ευρωπαϊκά». Ας πούμε, η Βραζιλία από το 1990 κιόλας που ο Λαζαρόνι έπαιξε με τρεις πίσω, δεν έχει υιοθετήσει μια πιο συντηρητική φιλοσοφία, όχι ακριβώς στη λογική του “jogo bonito”;

Ο λόγος στον Αλέξη Σπυρόπουλο: «Το 75% των παικτών του Παγκοσμίου Κυπελλου αγωνίζεται στην Ευρώπη, ίσως δεν είναι τόσο παρακινδυνευμένο να πούμε ότι ο ευρωπαϊκός τρόπος ποδοσφαίρου έχει υπερβεί “σχολές” όπως η λατινομερικάνικη ή τις έχει κάνει να τον ενστερνιστούν. Το βλεπουμε και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Συλλόγων που η διαφορά των ευρωπαϊκών ομάδων από τις υπόλοιπες είναι τεράστια. Από την άλλη, θεωρώ ότι η συγκυρία φέτος ήταν κακή για τους Λατινοαμερικάνους: η Βραζιλία, που ήταν το δικό μου φαβορί, την πάτησε με τον Νεϊμάρ και τα τερτίπια του που έφεραν ακόμα και τους διαιτητές κόντρα της/ η Ουρουγουάη πήγε για την υπέρβαση αλλά της έτυχε ο τραυματισμός του Καβάνι και δε θα μάθουμε ποτέ αν θα την κατάφερνε/ η Αργεντινή ήταν πολύ μέτρια και πάλι δεν μπορεσε να διαχειριστεί το επαναλαμβανόμενο δράμα του Μέσι και η Κολομβία δεν είχε σε καμιά στιγμή στο 100% τον Χαμές. Αυτό, λοιπόν, που έχει σημασία περά από τη γεωγραφία είναι τι υλικό έχεις και τι επιλογές διαθέτεις ώστε να κάνεις τις απαραίτητες προσαρμογές για να έχεις ευελιξία από αγώνα σε αγώνα. Με σκοπό να μεγαλώσεις την αποτελεσματικότητα».

Ένα εντυπωσιακό στατιστικό στοιχείο των 4 προημιτελικών είναι ακριβώς αυτό. Η αποτελεσματικότητα. Κάθε ομάδα που προκρίθηκε σκόραρε από 2 γκολ. Σύνολο 8, στα 10 σουτ που επιχείρησαν συνολικά προς την εστία. Θέλετε να μάθετε το ποσοστό των ηττημένων; 3 στα 21. Η διαφορά είναι χαώδης.

Each QF winner scored twice,
None had more than 3 shots on target.
France 2-0, from 2
Belgium 2-1, from 3 (+OG)
England 2-0, from 2
Croatia 2-2, from 3
8 goals from 10 shots on target for the QF winners
3 goals from 21 for their opponents.
Shit happens

— James Yorke (@jair1970) July 7, 2018

Ο Γιώργος Λυκουρόπουλος έρχεται να υπερθεματίσει: «Προκρίθηκαν στους 4 ομάδες διαφορετικές μεν, με σχέδιο δε. Το Βέλγιο είναι μια ομάδα με παίκτες και προπονητή σημαδεμένους από τη θητεία τους στην Πρέμιερ Λιγκ. Η Γαλλία έχει κόουτς με προσωπικότητα κι εμπειρία που έχει καταφέρει να αφομοιώσει χωρίς κραδασμούς αστέρια όπως Γκριεζμάν και Εμπαπέ και να τα θέσει στην υπηρεσία του συνόλου. Η Αγγλία βρήκε επιτέλους προπονητή με λογική. Και η Κροατία είναι η ομάδα με τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο, τον Λούκα Μόντριτς, που έδειξε χαρακτήρα παίζοντας παρατάσεις και πέναλτι».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Να μείνουμε λίγο παραπάνω στην Αγγλία που σίγουρα δίνει έξτρα χρώμα στο φινάλε. Ο βαθύς γνώστης του βρετανικού φουτμπόλ, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εξηγεί: «Την καλή πορεία της Αγγλίας την αποδίδω στο ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως απαίτηση από την αποστολή στο ξεκίνημα της διοργάνωσης. Κανένα βάρος στον ώμο του Σάουθγκειτ να γυρίσει με το κύπελλο, όπως είχε ο Καπέλο ή ο Έρικσον. Νομίζω ότι επέλεξαν να έρθουν δεύτεροι στον όμιλο (δεν προσπάθησαν καθόλου να γυρίσουν το ματς με το Βέλγιο), τους βόλεψε η από εκεί διαδρομή του ταμπλό κι επίσης είναι παίκτες με δίψα, πολύ καλοπροπονημένοι από την ελίτ των κόουτς στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου – κάποια στιγμή θα έβγαινε αυτό και στην Εθνική».

«Eίναι το πρώτο Μουντιάλ στη μετά Χαβελάνζε/ Μπλάτερ εποχή, είναι το πρώτο Μουντιάλ με τη χρήση του VAR κι αυτό έχει ευνοήσει τα αουτσάιντερ. Είναι ολοφάνερο ότι η FIFA δεν θέλει να σπρώξει κανέναν». 

Δύο ακόμα παραμέτροι που, σύμφωνα με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο, οδήγησαν σε αυτό το «παράξενο Ευρωπαϊκό» Μουντιάλ είναι οι εξής: «Δεν είναι πρωτόγνωρο το κάζο των Λατινοαμερικάνων σε ευρωπαϊκό έδαφος, σχεδόν πάντα συμβαίνει. Όπως και το αντίθετο, μην κοίτατε που το 2014, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, το πήρε η Γερμανία επειδή… ειναι η Γερμανία.
Κι επίσης, είναι το πρώτο Μουντιάλ στη μετά Χαβελάνζε/ Μπλάτερ εποχή, είναι το πρώτο Μουντιάλ με τη χρήση του VAR κι αυτό έχει ευνοήσει τα αουτσάιντερ. Είναι ολοφάνερο ότι η FIFA δεν θέλει να σπρώξει κανέναν. Φαίνεται ότι έχει αλλάξει μυαλά, δεν έχει υπάρξει ούτε μια διαιτητική γκέλα που θα μείνει ιστορική, κανένας μεγάλος δεν έχει πάρει με το έτσι θέλω σφυρίγματα και προκρίσεις όπως έχει συμβεί πολλάκις στο παρελθόν».

Οι τέσσερις φιναλίστ κρατάνε το τρόπαιο στη Γηραιά Ήπειρο

Με το καμπανάκι της τελευταίας στροφής να έχει χτυπήσει, κι αναμένοντας τις συγκινήσεις των τελευταίων 4 αναμετρήσεων, ζήτησα από τους συνομιλητές μου μια πρώιμη αποτίμηση για την ποιότητα του World Cup 2018. «Στη φάση των ομίλων γάνιασα λίγο με τις μικρές ομάδες που έπαιξαν τόσο κλειστά συμβάλλοντας σε βαρετά παιχνίδια. Από εκεί και πέρα όμως νομίζω ότι βλέπουμε ένα καλό Παγκόσμιο Κύπελλο με ωραίες ιστορίες, ανατροπές κι εκπλήξεις. Και, νομίζω, είναι η πρωτη φορά στις τελευταίες διοργανώσεις που δεν έχουμε καθόλου επεισόδια, σημαντικό κι αυτό», λέει ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Πιο ενθουσιώδης ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος σημειώνει: «Είναι το καλύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο από εκείνο της Ισπανίας το 1982 (καλύτερο κι από εκείνο του 1998 στη Γαλλία). Από κάθε άποψη: θεάμα, γκολ, σασπένς, εκπλήξεις, απουσία διαιτητικών εγκλημάτων που επέτρεψε σε όλους να ονειρεύονται. Κι επίσης είναι πολύ σημαντικό ότι το Μουντιάλ του 2018 παράγει μερικές πολύ ωραίες ιστορίες για προικισμένες φουρνιές που δικαιώνονται: των Γάλλων, των Κροατών, φυσικά των Βέλγων, ακόμα και οι Δανοί ή οι Ιάπωνες έφυγαν με ψηλά το κεφάλι, ενώ οι Ρώσοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους».

«Αυτό που έχει σημασία περά από τη γεωγραφία είναι τι υλικό έχεις και τι επιλογές διαθέτεις ώστε να κάνεις τις απαραίτητες προσαρμογές για να έχεις ευελιξία από αγώνα σε αγώνα. Με σκοπό να μεγαλώσεις την αποτελεσματικότητα»

Στο τέλος, φυσικά ζήτησα και πρόβλεψη. Καμμένοι και οι 3 στο χυλό του αποκλεισμού της Βραζιλίας που τη θεωρούσαν φαβορί, διστάζουν. «Υποτιμήσαμε τα αουτσάιντερ», λέει ο Γιώργος Λυκουρόπουλος. «Εδώ που φτάσαμε, δεν έχω καμία πρόβλεψη. Θεωρώ ότι όλοι έχουν 25%», στο ίδιο μήκος κυματος ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος. Πιο θαρραλέος, ο Αλέξης Σπυρόπουλος: «Θα πάω με το momentum του Βελγίου. Νομίζω, έτσι κι αλλιώς, ότι από αυτόν τον ημιτελικό θα προκύψει ο τροπαιούχος».

.

The post Γιατί το Μουντιάλ του 2018 «Έμεινε Ευρώπη»; appeared first on POPAGANDA.

Όταν έχεις καταφέρει να κλέψεις το thunder ενός ολόκληρου Παγκοσμίου Κυπέλλου, κάνοντάς το δικό σου με το παραμύθι του It’s Coming Home, παίζεις στον πρώτο ημιτελικό μετά από 28 χρόνια με σκοπό να επιστρέψεις στον τελικό μετά από 52 και βάζεις γκολ στο 5ο λεπτό με ένα θαυμάσιο χτύπημα φάουλ «εκεί που φωλιάζουν οι νυχτερίδες», τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Τα πόδια βγάζουν φτερά. Η, ήδη ενισχυμένη αυτοπεποίθηση, μεγαλώνει. Και οι Άγγλοι για ένα ημίχρονο χθες, χωρίς να είναι σπουδαίοι, έλεγξαν απόλυτα το παιχνίδι, κυκλοφόρησαν θαυμάσια την μπάλα, έχασαν με τον Χάρι Κέιν μια απίστευτη διπλή ευκαιρία (σε μια φάση που δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί χρεώθηκε με οφσάιντ) και γενικά έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν τα προγνωστικά που τους ήθελαν φαβορί λόγω φρεσκάδας απέναντι στους ταλαιπωρημένους Κροάτες. Σκορπώντας μια καταιγίδα μπίρας πάνω από το Hyde Park…

England fans in Hyde Park waste about $10,000 in beer on team’s first goal against Croatia pic.twitter.com/lfCxGZfqNW

— Darren Rovell (@darrenrovell) July 11, 2018

Όλα αυτά για κράτησαν περίπου μέχρι το 50’-55′.
Μετά ανέλαβε δράση το Επάγγελμα Κροάτης (Ποδοσφαιριστής).

Δεν μπλέκεις… EPA/PETER POWELL

Η ειδικότητα αυτή μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία 25 χρόνια, μετά τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Συνοπτικά, το job description έχει ως εξής: πρέπει να ξέρεις να μιλάς στην μπάλα ανεξάρτητα με τη θέση που παίζεις/ να έχεις αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό ή να έχεις αποτελέσει διακαή πόθο της πράσινης κερκίδας και των ομόχρωμων πρωτοσέλιδων/ να είσαι και λίγο εκείνος ο απατεώνας που μερικές φορές γιολάρεις με την ομάδα σου κατά τη διάρκεια του χειμώνα βλ. Αλιόσα Ασάνοβιτς που δεν του άρεσε και πολύ να ταξιδεύει εκτός έδρας στις Καβάλες και τις Ξάνθες/ να πηγαίνεις όμως μέχρι τους 4, βλ. Μουντιάλ ’98, όταν σμίγεις με τα φιλαράκια το καλοκαίρι κι αποφασίζετε όλοι μαζί να δείξετε τι μπορείτε να κάνετε, βλ. χρυσή γενιά Μπόμπαν-Σούκερ-Προσινέτσκι και σία/ να μη διστάζεις να βάλεις λάδι στη φωτιά των εμφυλιοπολεμικών αναμνήσεων με εμπρηστικές δηλώσεις για τους “once Brothers” Σέρβους ή να παίζεις χωρίς ντροπή το εθνικιστικό-φασιστικό παιχνίδι και μετά να τρέχεις να τα μαζέψεις, βλ. παλιότερα τον Σίμουνιτς και φέτος τον ανεκδιήγητο Βίντα/ να είσαι σε θέση όταν η συνθήκη το επιβάλλει ακόμα και να τινάξεις το ματς στον αέρα, προκειμένου να το γυρίσεις τούμπα.

Απ’ όλα αυτά, κρατάμε το τελευταίο. Ξέρω ότι δεν είναι η καλύτερη εβδομάδα για να χρησιμοποιούμε σε ελαφρύ πλαίσιο τέτοιους χαρακτηρισμούς, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι στο δεύτερο ημίχρονο, με τη σχετική ανοχή του τούρκου ρέφερι Τσακίρ, οι Κροάτες έκαναν τους νταήδες στους νεαρούς Άγγλους. Έμοιαζαν με ένα μάτσο κωλοπετσωμενους enforcers σε διατεταγμένη υπηρεσία εκφοβισμού απόφοιτων του Ίτον με ροδαλά μαγουλάκια ή χίψτερ του Ανατολικού Λονδίνου με εκκεντρικά κουρέματα (με την εξαίρεση του μαγγιόρου κίπερ Τζόρνταν Πίκφορντ που, δεν υπάρχει αμφιβολία, όταν ήταν μικρός είχε παίξει στο This Is England).

Οι Κροάτες το πήγαν… στο αλλιώς. Κλότσησαν, φλέρταραν με κάρτες (που δεν πήραν), έσπρωξαν εκτός φάσης, τσαμπουκαλεύτηκαν, πήραν σταδιακά τον απόλυτο έλεγχο. Το βρώμισαν, σιγά σιγά έκαναν και φάσεις. Οι Άγγλοι μάσησαν. Ίσως γιατί δεν είναι τόσο έμπειροι. Ίσως γιατί, παρά την εύκολη διαδρομή, είχαν ήδη κάνει την πέρβαση και δεν ήταν ακόμα έτοιμοι «να το φέρουν σπίτι». Ίσως γιατί άργησε να τους φρεσκάρει ο πάγκος τους.

Outmuscled… EPA/FELIPE TRUEBA

Τα Τρία Λιοντάρια επιβιβάζονται…but Don’t Look Back in Anger

England fans right now. pic.twitter.com/jjtmMz0maF

— Gary Lineker (@GaryLineker) July 11, 2018

Ό,τι κι αν συνέβη από το 60’ και μετά, η διαφορά στο πόσο physical συμπεριφέρονταν οι δύο ενδεκάδες ήταν μεγάλη. Είναι αυτό το αμίμητο που συνηθίζουμε να λέμε στην Ελλάδα «το ήθελαν περισσότερο». Την τελευταία ώρα του παιχνιδιού σχεδόν υπήρχε μόνο μία ομάδα μέσα στο γήπεδο. Παραδόξως, αυτή που έπαιξε τρία 120λεπτα σε 10 μέρες. Αυτή που θα είχε σκοράρει και στις 3 παρατάσεις αν δεν είχε χάσει ο Μόντριτς το πέναλτι στο 116’ κόντρα στους Δανούς.

Ψυχή; Μαχητικότητα; Μέθοδος; Ρέντα; Όλα χρειάζονται για να φτάσεις σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και παρότι με τα καμώματα του Βίντα (και του ανακληθέντος βοηθού προπονητή του Ντάλιτς) αρχίσαμε να θυμόμαστε τα ουκ ολίγα εθνικιστικά ατοπήματα των Κροατών στο πρόσφατο παρελθόν, αυτή η μήτρα σπάνιου αθλητικού ταλέντου των 4 εκατομμυρίων κατοίκων αξίζει αυτή τη διάκριση. Η πορεία τους μοιάζει λίγο με το περσινό παραμύθι της Εθνικής Σλοβενίας στο Ευρωμπάσκετ, μόνο που αντί για το baby face του Ντόντσιτς εδώ έχουμε την Apocalypse Now! φυσιογνωμία του συγκλονιστικού Μάντζουκιτς.

(Αμφιταλαντευόμαι πόσο υπερβολή είναι να νοηματοδοτούμε ιστορικά την πανέμορφη μαύρη εμφάνισή τους ή να θυμόμαστε την Ustasi και τους δολοφόνους στην υπηρεσία των Ναζί. Δίνουν σαφώς το δικαίωμα, αλλά δεν είναι κάπως σαν να ακολουθεί τον Μήτρογλου και τον Παπασταθόπουλο, όπου παίζει η Εθνική μας, το γεγονός ότι έχουμε 18 νεοναζί στη Βουλή;).

Ο Γκριεζμάν προσεύχεται να βγει σώος από τον τελικό της Κυριακής…

Στον τελικό, φυσικά. υπάρχει φαβορί. Η Γαλλία σε έναν αγώνα επιπέδου και ρυθμού Πρέμιερ Λιγκ κέρδισε το φιλόδοξο Βέλγιο (που μπορεί να καυχιέται ότι έπεσε με τον τρόπο και το σπαθί του) και ξεκινάει με τα λευκά την Κυριακή. Έχει αυτήν την εκπληκτική ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές με Γιορίς-Βαράν-Πογκμπά να αποτελούν την rhythm section που υποστηρίζει το σολάρισμα των Γκριεζμάν και Μπαπέ (fun fact: αν τελειώσει ο Ζιρού χωρίς γκολ τη διοργάνωση, θα έχουμε pattern – ούτε ο σέντερ φορ Λακόμπ στο Euro του 1984, ούτε ο ομόλογός του Γκιβάρς στο Μουντιάλ του 1998 είχαν σκοράρει – 2/3 τίτλοι των τρικολόρ σε διεθνές επίπεδο έχουν κατακτηθεί χωρίς να γράψει το εννιάρι τους).

Θα βρουν όμως και πάλι γκολ από στημένο για να προηγηθούν; Θα έχουν ξεπεράσει το προπέρσινο σοκ του τελικού με την Πορτογαλία στο Euro; Θα αντιδράσουν έτσι και βρεθούν πίσω στο σκορ; (Τους) Συνέβη και με την Αργεντινή, μόνο που απέναντί τους αυτή τη φορά δε θα έχουν έναν θίασο, αλλά τους Κροάτες. Αυτούς τους πολύ σκληρούς, σχεδόν αντιπαθείς, τύπους που δε θα διστάσουν να αναποδογυρίσουν το τραπέζι για να φύγουν νικητές. Ακόμα κι αν τους βλέπει κυριολεκτικά όλος ο πλανήτης…

The post Επάγγελμα Κροάτης (Ποδοσφαιριστής) appeared first on POPAGANDA.

Η κάρτα που εμφανίστηκε στο κάτω αριστερά μέρος της οθόνης, λίγες ανάσες πριν εκπνεύσει το πρώτο ημίχρονο, ήταν εξοργιστική. Αν ήσουν Κροάτης ή απλός υποστηρικτής της «Χρβάτσκα», ίσως ακόμη κι αν ήσουν απλώς ουδέτερος ποδοσφαιρόφιλος και προσπαθούσες να καταλάβεις πώς γίνεται μια ομάδα -η μετά από μία ώρα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γαλλία– νά έχει σκοράρει δις φορές, ενώ έχει σουτάρει μια φορά προς την εστία του Σούμπασιτς. Κι άντε, η διαφορά στο ποσοστό κατοχής της μπάλας (39-61% στο συγκεκριμένο σημείο) δεν είναι ένας καθοριστικός παράγοντας αφού πολλές ισοδυναμεί με κουραστική φλυαρία, όμως πώς να εξηγήσεις ότι μια ομάδα που δεν πάτησε περιοχή για 45 λεπτά είχε κατορθώσει να προηγείται με, το εξαιρετικά γενναιόδωρο προς εκείνη, 2-1. Απέναντι στους Κροάτες που, αν και αουτσάιντερ, μπήκαν πολύ φιλόδοξα στον τελικό, πίεσαν ψηλά, έκλεψαν μπάλες, δημιούργησαν φάσεις, προκάλεσαν ανασφάλεια στα σέντερ μπακ των «τρικολόρ» (μακράν το χειρότερο παιχνίδι στη διοργάνωση του Βαράν) και τους χτύπησαν από τα αριστερά με τον Ίβαν Πέρισιτς να είναι και πάλι αεικίνητος (ίσως ο παίκτης-αποκάλυψη του φετινού Μουντιάλ, αν κριτήριό μας είναι ποιος κατάφερε να ανεβάσει θεαματικά τις μετοχές του στο διεθνές ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο…).

Μόνο που η λέξη-κλειδί στο Μουντιάλ του 2018, μια απρόσμενα καλή κι ενδιαφέρουσα διοργάνωση – σίγουρα η καλύτερη αντίστοιχη μετά το μιλένιουμ, δεν ήταν Πίεση. Ούτε Κατοχή. Ούτε Πρωτοβουλία, πόσο μάλλον Κυριαρχία. Το μυστικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που φιλοξένησαν τα ρωσικά γήπεδα ήταν η Αποτελεσματικότητα. Efficiency. Και τουλάχιστον για άλλους 4 χειμώνες, μέχρι η καρδιά του ποδοσφαιρικού πλανήτη να χτυπήσει στο αμφιλεγόμενο Κατάρ το Νοέμβριο του 2022, δίπλα στο λήμμα “efficiency”, το ποδοσφαιρικό λεξικό θα έχει την εικόνα των φετινών «πετεινών».

Ούτε χθες οι Κροάτες δίστασαν να σηκώσουν ψηλά τους αντιπάλους τους… EPA/PETER POWELL

Ο Πολ Πογκμπά συνομιλεί με τον Θεό της Μπάλας EPA/ABEDIN TAHERKENAREH EDITORIAL USE ONLY

Οι αριθμοί του 90λεπτου, που είχε τα περισσότερα γκολ εδώ κι 60 χρόνια από το Βραζιλία-Σουηδία 5-2 το 1958 (το Αγγλία-Γερμανία 4-2 το 1966 διαμορφώθηκε στην παράταση), ήταν και πάλι αμείλικτοι. Η κατοχή, με τους Κροατές να κάνουν γιόμες-απονενοημένα διαβήματα μετά το 4-1, έκλεισε στο 34-66% υπέρ τους.  Φυσιολογικά, 285 πάσες έφυγαν από γαλλικά πόδια έναντι 529 από κροατικά. Το ποσοστό ακρίβειάς τους, 68 έναντι 83%.

Αλλού όμως ήταν το κραυγαλέο στατιστικό.

Η Γαλλία σκόραρε 4 φορές σε 6 on target προσπάθειες. 4/6 στην εστία, δηλαδή 66.6%, μόνο μια ποσοστιαία μονάδα κάτω από το ποσοστό με το οποίο σούταρε βολές στην περσινή Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός (67.8%) για να κάνουμε μια αδόκιμη, πλην γλαφυρή, σύγκριση.

Το νούμερο, ειδικά σε συνθήκες τελικού, είναι απίστευτο. Σίγουρα βοηθήθηκε από την κακή μέρα του, μέχρι χθες «ήρωα των πέναλτι», Σούμπασιτς που κέρωσε στο τέταρτο (και ίσως φταίει και στο τρίτο) γκολ. Σίγουρα κάποιος στην παρέα σας θα είπε «ότι πηγαίνει μέσα, γράφει» βλέποντας Πογκμπά και Μπαπέ να σκοράρουν, ανεβάζοντας το σκορ στα όρια της συντριβής. Σίγουρα, κάποιος άλλος θα πρόσθεσε «τους καημένους τους Κροάτες».

Κυλιάν Μπαπέ, καινούριος σερίφης στην πόλη… EPA/FACUNDO ARRIZABALAGA

«Τους καημένους τους Κροάτες» EPA/ALEXEI NIKOLSKY / SPUTNIK / KREMLIN POOL

Όμως, τελικά, η φετινή Γαλλία – ίσως η πιο κυνική ομάδα στην ιστορία των Μουντιάλ, ήταν ανίκητη. Κατάφερε να φτάσει στο κύπελλο, χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει το σχέδιο που είχε από την πρεμιέρα με την Αυστραλία. Έμεινε αρκετά πίσω από την μπάλα, δεν ξόδεψε δυνάμεις κι ευκαιρίες για να πατήσει τον αντίπαλο (πλάνο που ακολούθησε ο Ντεσάν θέλοντας να αποσοβήσει εκείνη την βραδιά που θα έχει χάσει τα άχαστα, αλλά κάποια Σενεγάλη θα έκανε την μεγάλη έκπληξη σκοράροντας στη μοναδική της αντεπίθεση – τα κατάφερε) κι αξιοποίησε στο έπακρο τις στημένες μπάλες. Στη Γαλλία δεν πείστηκαν μέχρι τον τελικό, στην πιο διασκεδαστική ιστορία δυσπιστίας μια νοσοκόμα πήρε τηλέφωνο σε μια αθλητική εκπομπή και παραπονέθηκε ότι «ο Ντεσάν έχει στα χέρια του μια Φεράρι και ποτέ δεν ξεπερνά το όριο ταχύτητας». Βέβαια, η Φεράρι φάνηκε και τυχερή: δε χρειάστηκε να κυνηγήσει στο σκορ παρά μόνο τον θίασο της Αργεντινής, κι εκεί βρήκε το σκροπ-αριστούργημα του Παβάρ για να ισοφαρίσει πολύ γρήγορα.

Φυσικά, οι «μπλε» είχαν άφθαστη ποιότητα. Τόση ώστε να κάνουν ρολίστα σε ρόλο σκρίνερ τον σέντερ φορ τους, Ολιβιέ Ζιρού (έναν παίκτη που αμοιβεται με περισσότερες από 3 εκατομμύρια λίρες ετησίως από την Τσέλσι). Με σπουδαίες μονάδες σε όλες τις γραμμές που βρίσκονται σε εξαιρετική ηλικία. Ο αρχηγός Γιορίς, που φύλαξε την μοναδική του γκάφα σε όλο το τουρνουά για το ανώδυνο 4-2 του τελικού, στα 31. Παβάρ και Λούκας στα πίσω άκρα 22 και 25, αντίστοιχα. Στο κέντρο της άμυνας, Ουμτιτί στα 24 και Βαράν στα 25. Κέντρο, Πογκμπά 25, Καντέ 27 και Ματουιντί 31. Τριάδα μπροστά, ο Μπαπέ που δεν έχει καν κλείσει τα 20, ο Γκριεζμάν στα 27 και ο Ζιρού, πρεσβύτερος όλων, στα 31. Όλοι τους στο peak, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα μέσα στο σπίτι τους δύο χρόνια πριν από τα παιδιά του Φερνάντο Σάντος. Όλοι μαζί κοστίζουν συνολικά περισσότερο από 1 δισεκατομμύριο δολάρια στη διεθνή ποδοσφαιρική αγορά.

Κι όλοι μαζί, ή μαλλον οι 15 στους 23 του ρόστερ που έχουν αφρικανικές ρίζες στις κάποτε γαλλικές αποικίες, αντιπροσωπεύουν ένα λαμπερό παράδειγμα ενσωμάτωσης και πλουραλισμού. Το οποίο κι εξυμνείται, όπως συνέβη και το 1998 με τους προκατόχους τους Ζιντάν, Ντεσαγί, Τζορκάεφ και σια.

15 France players at the #WorldCup have roots in Africa pic.twitter.com/v5ENkGItsh

— B/R Football (@brfootball) July 10, 2018

Ναι και όχι.

20 χρόνια πριν, η Γαλλία των μεταναστών έφτανε στην κορυφή του κόσμου, όμως αυτό δεν εμπόδισε τους Γάλλους το 2002 να στείλουν τον Ζαν Μαρί Λεπέν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών που ευτυχώς έχασε από τον Ζακ Σιράκ. Το 2018 η φουρνιά των Πογκμπά, Καντέ, Μπαπέ έχει ρίζες σε Καμερούν, Γουϊάνα, Μάλι, Αλγερία, Κόγκο, Τόγκο, Μαυριτανία, Νιγηρία και Μαρόκο, όμως δεν αντιπροσωπεύει μια Γαλλία πολύ διαφορετική: ένα χρόνο πριν ο Εμανουέλ Μακρόν (που εμφάνισε έναν κάποιο υπερβάλλοντα ζήλο χθες στα πανηγύρια) κέρδισε τη δεύτερη Κυριακή την κόρη του Ζαν Μαρί, επίσης σκληρή ακροδεξιά, Μαρίν Λεπέν. Πίσω από το όμορφο παραμύθι των 2/3 της σύνθεσης των Παγκόσμιων Πρωταθλητών κρύβονται εκατοντάδες χιλιάδες που ανήκουν στο ίδιο δημογραφικό αλλά, χωρίς το ξεχωριστό ποδοσφαιρικό ταλέντο, είναι καταδικασμένοι να γίνουν στατιστική των εργατικών πολυκατοικιών στα μπανλιέ. Είτε ως θύτες, είτε ως θύματα. Κρίσιμο να μην το ξεχνάμε.

EPA/ROMAN PILIPEY

EPA/ROMAN PILIPEY

Το Παρίσι στις φλόγες και ο Πύργος του Άιφελ τρικολόρ… EPA/CAROLINE BLUMBERG

Τώρα πρέπει να βρούμε πως θα καταπολεμήσουμε την μετά-Μουντιαλική κατάθλιψη, να μην παίρνουμε τηλέφωνα στα ντελιβεράδικα απλά να μάθουμε τι κάνει «το παιδί που ερχόταν κάθε μέρα εδώ κι ένα μήνα», και σίγουρα να μην ποντάρουμε ποιο πιτσιρίκι στην παραλία θα πετύχει περισσότερα «βατραχάκια» με τα βότσαλα. Ως παρακατάθηκη, πέρα από το προφανές «το Μουντιάλ των αουτσάιντερ» λόγω του καταποντισμού των Big 4 (Αργεντινή, Βραζιλία, Γερμανία, απούσα Ιταλία), ας κρατήσουμε και το VAR που χρησίμεψε και στον τελικό. Ούτε μια κόκκινη κάρτα για σκληρό μαρκάρισμα σε 64 ματς, τα περισσότερα πέναλτι από ποτέ (29 τον αριθμό) και ούτε ένα χειρουργείο που θα μείνει ιστορικό. Φτάνουν και περισσεύουν για να πάρουν το παιχνίδι από τα λαμόγια και να το επαναφέρουν στους πρωταγωνιστές του. Και στα δικά μας…

The post «Με Ένα Σουτ, Δύο Γκολ»: Έτσι, Έγινε η Γαλλία η Πιο Κυνική Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Όλων των Εποχών… appeared first on POPAGANDA.