Η αλλαγή κρίθηκε επιτυχημένη. Το νέο σύστημα των 16 ομάδων έβγαλε ένα υπερπρωτάθλημα (ότι πιο κοντινό στο NBA έχει γίνει ποτέ στην Ευρώπη) που δεν αποδείχθηκε πλαδαρό κι αντίθετα παραμένει επί 30 αγωνιστικές συναρπαστικό με ελάχιστα αδιάφορα παιχνίδια όπως ήταν ο αρχικός φόβος. Το επόμενο στοίχημα, στο ξεκίνημα της τρίτης σεζόν της νέας εποχής της Ευρωλίγκας, είναι να γίνουν και λιγότερο δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ της πρώτης ταχύτητας (ΤΣΣΚΑ, Φενέρ και η πρωταθλήτρια Ρεάλ) με τους υπόλοιπους 8-9 που θα σφαχτούν για την πρόκριση στα πλέι οφ και το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα και τη θέση που περισσεύει στο F4. Εκεί ανήκουν και οι δύο δικές μας ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, που σκοπεύουν φέτος να έχει ξανά ελληνικά συνθήματα το F4 που θα γίνει στην Βιτόρια της Χώρας των Βάσκων (17-19/5).
Ο Παναθηναϊκός διψάει για επιστροφή μετά το 2012 και ο Ολυμπιακός θέλει να εγκαινιάσει την εποχή Μπλατ με ταυτόχρονη ανάνεωση φιλοσοφίας και παραμονή στην ελίτ. Το αν θα τα καταφέρουν δεν είναι η μόνη μας απορία – στο ξεκίνημα της σεζόν όλες οι ομάδες καλούνται να βρουν τις απαντήσεις που θα τις κάνουν ευτυχισμένες την άνοιξη…
(Photo: Sebastian Widmann/EB via Getty Images)
«Μην υπερτιμάτε την καρδιά του πρωταθλητή». Ισχύει για τη φετινή Ρεάλ;
Παρά την τρέχουσα πιπίλα της «αθλητικότητας», η Ρεάλ Μαδρίτης την περασμένη άνοιξη έβαλε στο παρκέ άπειρα καντάρια μπασκετοσύνης, εμπειρίας και φονικού ενστίκτου, συνδύασε το καθαρό μυαλό του Πάμπλο Λάσο με το άστρο του Λούκα Ντόντσιτς και κατέκτησε πανάξια το κύπελλο. Φέτος, που κανείς δεν έχει ενισχυθεί τόσο ώστε να απειλείται το status quo, ποντάρει δικαίως ότι η full on επιστροφή του Σέρχιο Γιούλ μπορεί να κρατήσει το βραβείο του MVP στη Μαδρίτη κι ελπίζει ότι φτάνει να διατηρήσει φρέσκους τους Ρούντι, Κάρολ, Αγιόν και Ρέγες για να την τρέμουν άπαντες την άνοιξη. Όμως, ΟΚ είναι ανόητο να συζητάμε για αντικατάσταση του Ντόντσιτς αλλά, δεν μοιάζει κάπως μπλαζέ η καλοκαιρινή συμπεριφορά της «βασίλισσας»; Ενισχύθηκε μόνο με Πρέπελιτς και Ντεκ, κράτησε με μια σχετική αμφιθυμία -αν καταλάβαμε καλά- τον Άντονι Ράντολφ και μοιάζει να μη νοιάστηκε και τόσο για την ελαφριά τεχνητή υποστήριξη που χρειάζεται η «καρδιά του πρωταθλητή» για να λειτουργήσει κανονικά.
Πόσο μελιτζανί θα γίνει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αν του υπενθυμίσει κανείς ότι 5 χρόνια στη Φενέρ έχει πάρει την κούπα μόνο 1 φορά εντός έδρας;
Η απάντηση είναι τόσο, όμως υποθέτω ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα εκείνος ο δημοσιογράφος με το υπερηρωικό θάρρος για να κάνει τέτοιο ερώτημα. 1 στα 5 πάντως είναι μάλλον φτωχή συγκομίδη για τον Βασιλιά Μίδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πάντα σε συνάρτηση του εντυπωσιακού μπάτζετ που κάθε χρόνο ξοδεύεται για το ρόστερ του και των πελώριων στανταρ που ο ίδιος έχει θέσει. Θα ναι τεράστια έκπληξη να μην πάει η Φενέρ στη Βιτόρια: ο Τζόφρι Λοβέρν είναι μέσα στο top-3 των μεταγραφών του καλοκαιριού, όλα συνηγορούν στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του Κώστα Σλούκα, οι Μέλι-Ντάτομε-Κάλινιτς-Βέσελι είναι ατσάλινη ραχοκοκαλιά. Βέβαια, επειδή στο μπάσκετ αποφασίζουν οι κόντοι και το «Ένις στη θέση του Γουαναμέικερ» είναι σαν φιλέτο κοτόπουλο που το ζητάς medium rare, ίσως είναι ο Μάρκο Γκούντουριτς που καλείται να κάνει φετος το ξεπέταγμα και να γίνει «παίκτης Ζοτς» (καλύπτοντας και το κενό του Νάναλι).
Σάρας, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα;
Ο Γιασικεβίτσιους θα μπορούσε να φύγει το καλοκαίρι καβάλα πάνω σε άλογο Βαλτικής με κόκκινο χαλί υποδοχής στρωμένο σε Τελ Αβίβ ή Βαρκελώνη. Παρολ’ αυτά προτίμησε να μην εξαργυρώσει στις δάφνες του υπέροχου συνόλου που παρουσίασε πέρυσι (ή έκρινε ότι του χρόνου θα πάει για τζακ ποτ αφού τόσο η Αθήνα όσο και η Μόσχα ίσως έχουν βάλει αγγελία) και θα αντιμετωπίσει την πρόκληση να αναμετρηθεί με την ίδια του τη δουλειά. Οι γνώστες μιλάνε για άριστη προετοιμασία στο recruiting, η μαγιά και ο τρόπος είναι εκεί, αν και φέτος όλοι θα είναι υποψιασμένοι απέναντι στη Ζαλγκίρις και οι πιθανότητες να ηγηθούν οι Γουόλτερς-Βέστερμαν όσο αρμονικά έδεσαν και κατεύθυναν μέχρι πριν λίγους μήνες οι Πάνγκος-Μίσιτς μοιάζουν λογικά λιγοστές.
Το έχουν πάρει απόφαση στη Μόσχα ότι ούτε φέτος ο πρωταθλητής θα βγει από σειρά πλέι οφ;
Ο κόουτς Ιτούδης, που παρουσιάζει εδώ και τέσσερα χρόνια το καλύτερο πρόγραμμα στην Ευρωλίγκα, θα δείξει και φέτος μια ομάδα που είναι το πιο safe bet για πρωτιά στην κανονική περίοδο με τις χειρουργικής ακρίβειας προσθήκες του σκληρού Ντάνιελ Χάκετ και του stretch-4 Άλεκ Πίτερς. Η ΤΣΣΚΑ θα είναι και πάλι το σύνολο εκείνο που μπορεί να παίξει -σχεδόν στο απόλυτο μιας σεζόν 30 αγώνων- το high octane μπάσκετ με το οποίο κερδίζονται πια οι αγώνες και στο ευρωπαϊκό έδαφος. Θα είναι και πάλι η ομάδα που μοιάζει σχεδόν αδύνατο να αποκλειστεί σε σειρά best of 5 από οποιονδήποτε άλλον πλην Ζοτς. Μόνο που όσες φορές και να διατυπώσει την ένστασή του για το σύστημα ο έλληνας κόουτς, το F4 θα εξακολουθήσει να βγάζει πρωταθλητή (αλλιώς η αρκούδα δε θα είχε μόνο μια κούπα στα 10s). Και, φυσικά, η ΤΣΣΚΑ θα εξακολουθήσει να είναι ένας οργανισμός αρκετά κρυόπλαστος για να παίζει μονά παιχνίδια χωρίς αύριο. Στο χειρότερο σενάριο της σεζόν, ο κόουτς στη συνέντευξη Τύπου ενος χαμένου (ημι)τελικού κάνει πάλι τα ίδια παράπονα…
Μπορεί να βγάλει ο Ντέιβιντ Μπλατ την μπάλα από τα χέρια του Βασίλη Σπανούλη; Πρέπει να το κάνει;
«Επειδή υπάρχει αυταπόδεικτο ταλέντο, τους δίνεις περισσότερες αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι. Έχουν τέτοιο authority που μαθαίνουν και οι συμπαίκτες τους και τους ψάχνουν. Η λεπτή γραμμή στην ελευθερία που θα τους δώσεις είναι η εξής: θα κάνει καλύτερους ή χειρότερους τους υπόλοιπους;», έναν χρόνο πριν στην Popaganda, ο Γιώργος Μπαρτζώκας εξηγούσε πώς διαχειρίζεσαι μια πατάτα από την οποία έχει κι ο ίδιος καεί στο παρελθόν: τη διαχείριση παικτών (και προσωπικοτήτων) όπως ο Βασίλης Σπανούλης. Στο 1/3 της σεζόν πέρυσι, ο Ολυμπιακός με ομαδική υπέρβαση αντιμετώπισε την απουσία του Kill Bill κι έβαλε τα θεμέλια μιας εξαιρετικής regular season. Μόλις, ο αρχηγός γύρισε και, σταδιακά, κούραση και τραυματισμοί γονάτισαν τους υπόλοιπους, ο Ολυμπιακός έγινε μια ομάδα φριχτά προβλέψιμη που περίμενε σχεδόν τα πάντα από το hero ball του αρχηγού της. Το ίδιο και στους τελικούς της Α1. Το ίδιο και στους αμέσως προηγούμενους. Αυτό σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός παίζει καλύτερα χωρίς τον Σπανουλή; Αστείο και μόνο να το σκέφτεται κανείς. Άρα; Αυτό το «άρα« καλείται να απαντήσει ο σταρ κόουτς Ντέιβιντ Μπλατ πέραν από την Princeton offence και λοιπές καινοτομίες που ήδη εφαρμόζει στον Πειραιά. Να βρει δηλαδή τη χρυσή τομή που θα προστατεύει τον Σπανούλη (και τον Πρίντεζη σε δεύτερο ρόλο), χωρίς να ευνουχίζει τους υπόλοιπους. Ίσως να μην το καταφέρει, σίγουρα θα αργήσει. Αν το κάνει όμως, μη φανεί καθόλου περίεργο ο νέος, αθλητικός Ολυμπιακός των Τίμα-Τουπάν-Λίντει-Γκος να είναι το «μαύρο άλογο» των πλέι οφ…
Ποιος θα βάλει τα σουτ φέτος στον Παναθηναϊκό;
Όχι ο Νικ Καλάθης, ο καλύτερος παίκτης της περσινής Ευρωλίγκας πιθανότατα δε θα επαναλάβει τα 7 τρίποντα που έγραψε πριν λίγες μέρες στη Γεωργία με την Εθνική – οι αντίπαλοι θα του δίνουν το σουτ προσπαθώντας να ανακόψουν τον μαγικό τρόπο με τον οποίο αναμειγνύει τους συμπαίκτες του στην επίθεση του Παναθηναίκού. Όχι ο Ιωάννης Παπαπέτρου που παρότι πήρε τη μεγάλη απόφαση να αλλάξει στρατόπεδο, φόρεσε τη φανέλα του μπαμπά του και ήδη από τα φιλικά παίζει με αναγεννημένη αυτοπεποίθηση, δε θα γίνει ούτε φέτος ο σουτέρ «λεφτά στην τράπεζα». Οχι ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, τελεία. Όχι ο Τζέιμς Γκιστ που τα τελευταία δύο χρόνια σκοράρει 1 τρίποντο ανά 3 αγώνες. Όχι ο Νίκος Παππάς με το 32% καριέρας πίσω από τα 6.75. Ναι, ο Ματ Λοτζέσκι που μοιάζει να έχει καταπιεί το ζεριατρίκ, αλλά τις τελευταίες τρεις σεζόν χάνει 1 στα 3 ματς λόγω τραυματισμού. Ναι, ο Ντισόν Τόμας με το περσινό 42%, αλλά θα κάνει κάνει όλα τα υπόλοιπα που έκανε ο Κρις Σίνγκλετον; Έτσι όπως είναι σχηματισμένο το ρόστερ του Παναθηναϊκουύ, αν δεν μπουν τα σουτ θα δούμε «τα Κολοκοτρωνέικα του Μάικ Τζέιμς» σε διασκευή Κιθ Λάνγκφορντ. Ή ο Τσάβι Πασκουάλ θα παραβεί λίγο τις αρχές του, έχοντας τόσο στιβαρό αμυντικό οπλοστάσιο και θα αφήσει «τα παιδιά να τρέξουν»…
Πόσες εποχές υπάρχουν στο κεφάλι του Αλεξέι Σβεντ;
Είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της διοργάνωσης και, μαζί με τον Νικ Καλάθη, εκείνος που έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι της ομάδας του. Ο Αλεξέι Σβεντ πέρυσι σε κάθε ματς έβαζε σχεδόν 22 πόντους, μοίραζε πάνω από 5 ασίστ, σούταρε πάνω από 17 φορές (σχεδόν 10 για τρίποντο) και κέρδιζε 6 φάουλ σε κάτι παραπάνω από 32 λεπτά. Μαζί του ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ένας κόουτς με πάντα εξαιρετικές επιθετικές ιδέες κι εμμονή στο καλό spacing, πρέπει να είναι και λίγο μετεωρολόγος. Πότε στο μυαλό αυτής της ιδιοφυϊας έχει καλοκαίρι-άνοιξη ώστε να βάζει και τους συμπαίκτες στο κόλπο ενώ ο ίδιος είναι ασταμάτητος; Και πότε βαρυχειμωνιά κακού shot selection που καθηλώνει την πεντάδα; Στην πρώτη τους χρονιά, έκανε φθινόπωρο. Φέτος, μια σειρά από USA στοιχήματα (Μποστ, Πράδερ, Κρόκερ), η εγγύηση των Γκιλ-Τζένκινς-Μάρκοβιτς, το σοκ από την υπόθεση Χάνεϊκατ και η επιλογή να πάνε εντελώς small μέσα στη ρακέτα κάνει την πρόγνωση εξαιρετικά δύσκολη, μα κι ενδιαφέρουσα.
Γίνεται να διοργανώνεις το F4 στην έδρα σου και να μην έχεις στο ρόστερ ούτε έναν γηγενή παίκτη;
Αν είσαι ο σενιόρ Κερεχέτα με το φοβερό μάτι και διαθέτεις τέτοια τεχνογνωσία στην ανάπτυξη των ταλέντων, όλα γίνονται. Ειδικά, αν παίζεις μπροστά σε ένα τόσο αφοσιωμένο κοινό που με την πρόκληση της διεξαγωγής του F4 στην Φερνάντο Μπουέσα Αρένα εξαφάνισε περισσότερα από 10.000 διαρκείας. Η Μπασκόνια, όπως πάντα, θα είναι fun to watch συστήνοντας και δύο νέα ονόματα με τους «πλάγιους» Σιλντς και Χίλιαρντ, κατεβάζει ξανά μια φοβερή frontilne με Σενγκέλια-Πουαριέ και Βόιγκτμαν, δε σας μυρίζει όμως από μακριά η παραδοσιακή έλλειψη έξτρα φλόγας που αποτρέπει πάντα τους «Βάσκους» από το να πιουν νερό ενώ βρίσκονται στη βρύση;
Από πότε αποφάσισαν να καταργήσουν στο Τελ Αβίβ την θέση του πλέι μέικερ;
Να πεις ότι δε μεγαλούργησε εκεί ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους; Ότι δεν πέρασε ο Άριελ Μακ Ντόναλντ; Ότι δεν έγινε σημαία ο Ντέρικ Σαρπ; Για να μην πάμε σε προϊστορικά ονόματα όπως Γουίλι Σιμς και Μότι Αροέστι. Η εμμονή της Μακάμπι εδώ και χρόνια να μην στηρίζει την ομάδα της σε κάποιον οργανωτή floor general, αλλά να δίνει τα κλειδιά σε παίκτες τύπου Πιερ Τζάκσον (πέρυσι) και Τζέρεμι Πάργκο (φέτος) που πρώτα κοιτάζουν το σκορ, ορίζει και το ταβάνι της. Πιθανώς καταδικάζοντας καλές κινήσεις που έχουν γίνει φέτος όπως ο ερχομός του Σκότι Ουιλμπέκιν και των NBAers Ταρίκ Μπλακ και Τζόνι Ο’ Μπράιαντ, πιθανότατα εξαντλώντας κάποια στιγμή την υπομονή του Μιζράχι με τον Σπάχια.
Τώρα δηλαδή που τελείωσαν τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, λύθηκαν όλα τα προβλήματα της Μπαρτσελόνα;
Καθαρά αγωνιστικά, ο Ναβάρο ήταν φύρα τα τελευταία χρόνια: πολλά προβλήματα τραυματισμών κι απαίτηση συμμετοχής που έφερνε αστοχία στην επίθεση και τρύπα στην άμυνα για λίγες εκλάμψεις εκτυφλωτικής κλάσης. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η ζημιά επεκτεινόταν και στα αποδυτήρια. Ίσως γι’ αυτό η Μπαρτσελόνα ώθησε εντελώς άκομψα στην απόσυρση έναν ζωντανό θρύλο της ιστορίας της. Τώρα μένει να φανεί αν ο Ναβάρο «ήταν μια κάποια λύσις…» για να δικαιολογηθούν οι τελευταίες 4 σεζόν που κυμάνθηκαν από το «παραλίγο» μέχρι το «βατερλώ». Το ρόστερ και φέτος είναι ακριβό και ταλαντούχο, ο πιστολέρο Κούριτς μπορεί να αποδειχθεί αποκάλυψη στο ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα κι ο Σίνγκλετον είναι αποδεδειγμένα ο πιο καλός glow παίκτης της διοργάνωσης. Με την αμφιβολία αν Πάνγκος κι Ερτέλ μπορούν να συνυπάρξουν με μια μόνο μπάλα διαθέσιμη και την απορία γιατί μετά από 6 χρόνια δεν παίρνουν διαζύγιο από τον Άντε Τόμιτς, ο κλήρος πέφτει στον Σβέτισλαβ Πέσιτς να αποδείξει ότι δεν είναι ξεπερασμένος (ή transit προς τον Σάρας), αλλά ένας από τους τελευταίους σοφούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Είναι «ο Μάικ Τζέιμς στην Αρμάνι Μιλάνο» το πιο match made in heaven της φετινής Ευρωλίγκας;
Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν το ποτήρι Μάικ Τζέιμς γεμάτο, πιστεύουν ότι η κουβέντα σταματά στο ότι είναι ο καλύτερος σε όλη τη λίγκα στο 1 εναντίον 1. Υπάρχουν κι εκείνοι που το βλέπουν άδειο, θεωρούν ότι στο Μιλάνο βρήκε τη Γη της Επαγγελίας του – θα είναι χαρούμενος επειδή βάζει 25 σε έναν οργανισμό συνηθισμένο να χάνει και να αποθεώνει τους ήρωες που «παλεύουν μόνοι τους». Υπάρχουμε κι εμείς που αναρωτιόμαστε τι σκεφτόταν ο υπέροχος Νεμάνια Νέντοβιτς και βιάστηκε να υπογράψει με μια ομάδα που, τουλάχιστον στη αρχή της σεζόν, μοιάζει να βρίσκεται στον προθάλαμο Κλινικής Απεξάρτησης από το ball hogging.
Υπάρχει έστω ένας από σας που βάζει έστω κι ένα ευρώ στην Εφές για το F4;
Λάρκιν και Μπομπουά στα γκαρντ (όπως πρόπερσι στην Μπασκόνια), Άντερσον και Μοερμάν στα φόργουορντ, Ντάνστον στο πέντε κι από πίσω Μίσιτς, Σιμόν, Μότουμ και Πλάις. Τους βλέπεις και λες, οκ δεν πάνε για την κούπα αλλά γιατί όχι F4; Και μετά σκέφτεσαι το γραφείο τελετών που λέγεται Εφές, ότι είναι μια ομάδα που δεν έχει οπαδούς (αφού δεν έχει ποδόσφαιρο), ότι είναι ένας οργανισμός που κατάφερε να δώσει άδοξο τέλος στην καριέρα μέχρι και του Ντούσαν Ίβκοβιτς και βλέπεις από τώρα να συμβαίνει το rebuilding του επόμενου καλοκαιριού.
Είναι το μπάσκετ ένα άθλημα που δέκα παίκτες προσπαθούν να πετύχουν καλάθι και στο τέλος δεν κερδίζουν ποτέ οι Γερμανοί;
Η Άλμπα των late 90s και η Μπάμπεργκ ήταν πάντα συμπαθείς αλλά ποτέ ποτέ δεν εξελίχθηκαν στα powerhouses που πολύ θα ήθελε η Ευρωλίγκα για να συγκινήσει περισσότερο τη γερμανική αγορά. Θα αλλάξει αυτό φετος με τον «Ερυθρό Αστέρα εξωτερικού» που στήνει στο Μόναχο ο Ντέγιαν Ράντονιτς; Μάλλον όχι, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει ένα σύνολο με 5 πλάβι στον κορμό του (Γιόβιτς, Ντέντοβιτς, Ντάνγκουμπιτς,Λούτσιτς, Ραντόσεβιτς), τον πάντα συνεπή Πέτερι Κόπονεν και τον Ντέρικ Ουίλιαμς (νο.2 στο ντραφτ του 2011) που αν είναι καλά ίσως τους αλλάξει ταχύτητα και τους βάλει σε τροχιά πλέι οφ.
Πηγαίνοντας προς Γκραν Κανάρια έχει σημασία ο προορισμός ή το ταξίδι;
Για τους αντιπάλους μάλλον το δεύτερο, αφού είναι η πιο μακρινή από τις 15 διαδρομές που πρέπει να κάνουν τη φετινή χρονιά φτάνοντας στα όρια της Αφρικής. Μην απορήσετε αν πολλοί εμφανιστούν μπόσικοι στο παρκέ. Για την ίδια την ομάδα από τα Κανάρια Νησιά, όλα θα είναι καινούρια. Στο ρόστερ τους, που έχει μέχρι και 40αρη ρούκι (Άλμπερτ Ολιβέρ), εμπειρία Ευρωλίγκας έχουν από μια σεζόν ο (τραυματίας) Μάρκους Έρικσον και ο Ντι Τζέι Στρόμπερι (στον Ολυμπιακό), συν τον εύθραυστο Κιμ Τιλί. Ο νέος κόουτς Σάλβα Μαλδονάδο μάλλον συνεχίζει το run and gun που διδαξε τα 2 προηγούμενα χρόνια ο Αίτο Ρενέσες, άρα ετοιμαστείτε για vintage ισπανικό μπάσκετ περασμένων δεκαετιών με πολλά τρίποντα. Γενικά, θα περάσουμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα (εκτός αν χάνουν συνέχεια και βυθιστούν και στη λίγκα ACB).
Χωρίς Google πόσους παίκτες της φετινής, φτωχής πια, Νταρουσάφακα θυμάστε από μνήμης;
2 χρόνια πριν, ο Μπλατ δεχόταν έξωση από τον Λεμπρόν και η Dogus πλήρωνε την υπεραξία ανερχόμενων σταρ της Ευρωλίγκας όπως οι Γουαναμέικερ και Κλάιμπερν. Για λίγο. Τώρα, η Dogus τα δίνει κουτσουρεμένα στην Φενέρ και το ρόστερ με το οποίο η Νταρουσάφακα επιστρέφει στη «μεγάλη κατηγορία» (ως κάτοχος του EuroCup) δεν είναι του επιπέδου της. Μένει να δούμε σε ποιον ισχυρό θα τύχει ο μουτζούρης μιας βραδιάς που οι Ρέι ΜακΚάλουμ και Μαρκέλ Μπράουν θα βρεθούν σε συναστρία και θα του κάνουν τη ζημιά.
Γιατί έπρεπε να αργησει τόσο πολύ να μπει στις ζωές μας ο κόουτς Αλεξάντερ Τζίκιτς;
(photo: Pedja Milosavljevic / STARSPORT)
Με τα πάχη του και τα κάλλη του, το στρωμένο μαλλί στο τέλος της φαλάκρας και το χορτάτο μούσι του, ο κόουτς Τζίκιτς κουβαλά το παράσημο να είναι ο δεύτερος Ευρωπαίος που έγινε βοηθός στο NBA (Μινεσότα, 2005-07) κι έχει αξιοσημείωτη θητεία σε ομάδες διαφόρων δημοκρατιών της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το μπάτζετ του είναι φτωχό, η έδρα του στην Ποντγκόριτσα σκληρή και η ομάδα που ετοιμάζεται να ρίξει στο παρκέ ενδιαφέρουσα μέσα στην ταπεινότητά της: με τους βετεράνους γυρολόγους Τζάκσον και Όμιτς, τους δύο Κλαρκ (Κότι και Ερλ) για υπερατλαντική συμμαχία και μια σειρά από νέα ΣερβόΜαυροβουνόπουλα να κάνουν πασαρέλα κάθε εβδομάδα διεκδικώντας το επόμενο τους συμβόλαιο σε ψηλότερο ράφι.
The post Μία Ερώτηση για Καθεμία από τις 16 Ομάδες της Φετινής Ευρωλίγκας appeared first on POPAGANDA.